Ρέικιαβικ-Λευκωσία μέσω Αθήνας

Κι από κοντά… η Άγκυρα

Του Μιχάλη Χατζηπέτρου 

Η Ισλανδία, που τόσο ελκύει τους ημέτερους αριστερούς, από τον Καζάκη ως τον Αλαβάνο, έχει μια μικρή ενδιαφέρουσα ιστορία. Το 1941, λίγο πριν το Περλ Χάρμπορ, Αμερικανοί πεζοναύτες, υπό τον ταξίαρχο Τζ. Μάρστον, αποβιβάζονται εκεί, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησής της. Στόχος, η προστασία των αμερικανικών νηοπομπών που θα εφοδίαζαν την ΕΣΣΔ. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, φιλοξένησε, στο Κέφλαβικ, ένα ραντάρ και μια μοίρα αμερικανικών πολεμικών αεροσκαφών. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι Αμερικανοί, εν μια νυκτί, τα μάζεψαν κι έφυγαν. Στην παρατήρηση δε της ισλανδικής κυβέρνησης, ότι έτσι η χώρα μένει χωρίς παθητική και ενεργητική αεράμυνα, οι τελευταίοι απάντησαν ευγενικά, «πρόβλημά σας». Σε όλα αυτά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου δεν έλειψε από τις ισλανδικές κυβερνήσεις η συμμετοχή του τοπικού Κ.Κ., υπό την ονομασία Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (κάτι σαν το ημέτερο ΑΚΕΛ). Καλό είναι λοιπόν να κατανοήσουν οι Καματεροί της πολιτικής, που προκρίνουν ως μαγική λύση την επιστροφή στη δραχμή, δύο θεμελιώδεις διαφορές από το ισλανδικό μοντέλο. Πρώτον, ότι η γεωπολιτική αξία της χώρας στις διεθνείς σχέσεις είναι σχεδόν μηδενική και, δεύτερον –ιδιαίτερα για τους οικονομολογούντες–, ότι η χώρα είχε δικό της νόμισμα και δεν ήταν στο ευρώ.

Στα δικά μας τώρα. Αυτό που τονίζουμε όλα αυτά τα χρόνια της μνημονιακής κατοχής είναι ότι, το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας στη σύγκρουση με το γερμανοαμερικανικό ιερατείο, είναι το γεωπολιτικό. Η Ελλάδα δεν είναι Ισλανδία. Είναι ένα σταυροδρόμι τριών ηπείρων, όπου συμπλέκονται, συγκρούονται και συντίθενται οι πολιτικές όλων των μεγάλων δυνάμεων του 21ου αιώνα. Έχουμε δε αποδείξει πάμπολλες φορές ότι ο νεοθωμανικός αναθεωρητισμός, ανά πάσα στιγμή, είτε από μόνος του είτε με προτροπή τρίτων, μπορεί να κινηθεί για την κρατικοπολιτική έκλειψη της Ελλάδας από την περιοχή, ταυτόχρονα με τη μνημονιακή κοινωνικοοικονομική καταστροφή της. Είναι μαθηματικά βέβαιο. Η κρίση ξεκινά ως οικονομική, μεταβάλλεται σε κοινωνική και καταλήγει σε (γεω)πολιτική.
Κοινώς, λοιπόν, αν κανείς θέλει να αντιμετωπίσει με επάρκεια την τρόικα εσωτερικού-εξωτερικού, σε Ελλάδα και Κύπρο, πρέπει να έχει επίγνωση του περιβάλλοντος. Η επιστροφή στη δραχμή ή στη λίρα (ευκολότερα για την Κύπρο) δεν μπορεί να είναι η μαγική λύση. Πρέπει να εντάσσεται σε μια μεσο-μακροπρόθεσμη στρατηγική ανεξαρτησίας και απελευθέρωσης του ελληνισμού. Και κυρίως θέλει έναν λαό στους δρόμους. Έναν λαό αποφασισμένο να ζήσει με μια αξιοπρεπή και υποφερτή φτώχεια που όμως, ταυτόχρονα, θα μαζεύει τα κομμάτια του σώζοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία, προασπίζοντας αποφασιστικά την ακεραιότητα της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό είναι και διπλά απαράδεκτες οι τοποθετήσεις σαν της κ. Δούρου που, στον Πρετεντέρη, είπε αυτολεξεί, «δεν θέλουμε να πεινάμε υπερήφανα εκτός ευρώ». Βεβαίως, η λαμπερή κυρία έδειξε για άλλη μια φορά τα όρια του συριζικού μορφώματος. Είτε εντός είτε εκτός ευρώ, θες ένα απόθεμα ασφαλείας σε τρόφιμα, φάρμακα και υλικό για τις ένοπλες δυνάμεις. Άρα, γεωπολιτικές συμμαχίες και μια τακτική που προσιδιάζει είτε στο εαμικό αντάρτικο, είτε στην κλεφτουριά του ’21. Κι επειδή τη Ρήξη την διαβάζουν πλείστοι εξ αριστερών προερχόμενοι, θα λέγαμε ότι κάποιοι, όπως οι κ.κ. Αλαβάνος, Καζάκης και ο συμπαθής Λαφαζάνης, προτείνουν τη στρατηγική της Φλώρινας. Όσοι ξέρουν καλά την ιστορία του Εμφυλίου, θα θυμούνται ότι ο ΔΣΕ, παρά τα τραγικά στρατηγικά λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ, άντεχε όσο υιοθετούσε τον ανταρτοπόλεμο. Μόλις πέρασε σε κατά μέτωπον επίθεση, με τη γνωστή μάχη της Φλώρινας, όπου έφαγε τα μούτρα του, ήρθε η αρχή του τέλους για το δεύτερο αντάρτικο, και αποτέλεσε την κύρια αιτία της ρήξης Ζαχαριάδη – Μάρκου Βαφειάδη.
Μια απλή μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας δείχνει ότι νικήσαμε όποτε κάναμε συμμαχίες. Το ’21 είχαμε όλο το ευρωπαϊκό φιλελληνικό κίνημα μαζί μας. Το 1912-13 χτυπήσαμε τους Οθωμανούς με όλους τους Βαλκάνιους μαζί. Στην Κατοχή, είχαμε όλο το συμμαχικό μπλοκ. Στη Μικρασιατική τραγωδία ήμασταν μόνοι. Στην εποποιία του αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1955-59, είχαμε μαζί όλο το αντιαποικιακό κίνημα των λαών του Τρίτου Κόσμου. Σε όλες μας τις νίκες είχαμε σκοπό και σχέδιο. Αν οι νίκες μας δεν ολοκληρώθηκαν, αυτό οφειλόταν πάντα στο ότι οι ηγεσίες μας είτε ήταν ανεπαρκείς, είτε εξαρτημένες από τρίτους, είτε –συνήθως– και τα δυο μαζί, γιατί το ένα φέρνει τ’ άλλο.
Το ΟΧΙ του κυπριακού λαού στους Γερμανούς, υπό την επίδραση των εγκλημάτων που διέπραξαν εξωνημένες ηγεσίες, πρώην και νυν, απέδειξε για άλλη μια φορά την κοινή μας μοίρα. Οι Έλληνες της Κύπρου θα αντιπαλέψουν την τρόικα και σε άλλες φάσεις. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν τον ανανιστή Αναστασιάδη έχουν ήδη φανεί. Θα είναι δυνάμεις όπως του Λιλλήκα, του Νικόλα Παπαδόπουλου, που θα δώσουν την εναλλακτική πολιτική λύση. Οι συνέλληνες της Κύπρου δεν θα εναποθέσουν ελπίδες στα αδειανά πουκάμισα των τουφεκαλεύρηδων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν οι εκφράσεις «τουφεκαλεύρηδες» και «αδειανά πουκάμισα» φαίνονται βαριές, ας αναλογιστούμε τις συναντήσεις με τον επίτροπο του Δ΄ Ράιχ, Ράιχενμπαχ, τη συνάντηση με τον κατοχικό υφυπουργό Φούχτελ. Όπως επίσης και το ότι ζητά δημοψήφισμα για την Κύπρο, αλλά όχι για την Ελλάδα. ότι μιλάει για εθνική ανεξαρτησία, αλλά δεν έχει αποκαθάρει τα σπλάχνα του από τον τοξικό εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης. Και τόσα, μα τόσα άλλα, που έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες.
Και για να τελειώνουμε με τα της γεωπολιτικής, δύο τελευταίες επισημάνσεις: Σύμφωνα με τον κορυφαίο Αμερικανό γεωπολιτικό, Κόλιν Γκρέι, «Η Ελλάδα είναι το ηλιακό πλέγμα του παγκόσμιου συστήματος». Ως γνωστόν, το ηλιακό πλέγμα είναι το νευρικό σύστημα πίσω από το στομάχι. Και γι’ αυτόν το λόγο, κατ’ αυτόν, «ένα μικρό σε παγκόσμια κλίμακα πρόβλημα, αν ξεσπάσει στην Ελλάδα, επιφέρει μείζονες συνέπειες». Η ομόδοξη βομβαρδισμένη-ακρωτηριασμένη Σερβία, υπό μια νέα, μη ελεγχόμενη ηγεσία, κατάφερε κατά σειρά: Να γίνει πέρασμα αγωγών, να χρηματοδοτηθεί ευνοϊκά από τη Μόσχα, να ανασυγκροτήσει την πολεμική της βιομηχανία. Έτσι, πρόσφατα, εξήγαγε πρωτότυπο υλικό 200 εκατ. δολαρίων στα Εμιράτα, προκαλώντας σάλο στον παγκόσμιο κλάδο των αμυντικών εξοπλισμών.
Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν μπορείς με μια παρόλα περί «εξόδου από το ευρώ» να ξεμπερδεύεις με το τρομακτικό αίτημα μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής και τακτικής. Το αντιμνημονιακό πρόγραμμα πρέπει να απαλλαγεί από τις ανάγκες της εσωτερικής επικοινωνιακής κατανάλωσης και να δει κατάματα τις πραγματικότητες της χώρας. Μόνον έτσι θα ξεφύγει από τη θανάσιμη παγίδα του τυχοδιωκτισμού.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr