Αλάνθαστο κριτήριο για τη δημοκρατική ωριμότητα μίας κοινωνίας είναι η ικανότητά της να διεξάγει δημοκρατικό διάλογο στη δημόσια σφαίρα για τα ζητήματα που κάθε φορά τίθενται επί τάπητος. Αντιστρόφως, η διολίσθηση σε φανατικό “οπαδισμό” αποτελεί αλάνθαστο κριτήριο εκτροπής από το δημοκρατικό πλαίσιο. Όποιος παρακολουθεί αυτόν τον καιρό και τα κατεστημένα ΜΜΕ και τα social media διαπιστώνει τη διολίσθηση όχι απλώς σε φανατικό “οπαδισμό”, αλλά και σε ένα είδος ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Η συναυλία υπέρ της ειρήνης που θα πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή πλήθους γνωστών καλλιτεχνών, μάλιστα, πυροδότησε το κλίμα. Τους κατηγόρησαν ότι μιλώντας γενικά για την ειρήνη, εμμέσως πλην σαφώς εξισώνουν τους θύτες (Ρώσους) με τα θύματα (Ουκρανούς). Ορισμένοι, μάλιστα, συνέκριναν την τωρινή στάση πολλών καλλιτεχνών που θα συμμετέχουν με τη πιο καταγγελτική στάση που οι ίδιοι είχαν υιοθετήσει στη δεκαετία του 1990, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Σερβία.
Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά η κατηγορία που απευθύνουν στους καλλιτέχνες μπορεί εύκολα να αντιστραφεί. Πολλοί από τους επώνυμους που σήμερα “πυροβολούν” τους εισβολείς Ρώσους, τί στάση άραγε είχαν τηρήσει όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Σερβία, ή όταν οι Αμερικανοί έκαναν εισβολή στο Ιράκ με αποδεδειγμένα ψευδή προσχήματα; Μήπως είχαν σιωπήσει και πολύ περισσότερο χειροκροτήσει; Όποιος κάνει τον κόπο να ψάξει θα το διαπιστώσει.
Προφανώς, δεν έχει νόημα ο συμψηφισμός των επεμβάσεων της Δύσης με την εισβολή των Ρώσων. Κάθε μία από αυτές τις πράξεις κρίνεται αυτόνομα, συνιστά ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και ως εκ τούτου είναι απερίφραστα καταδικαστέα. Εάν, λοιπόν, δεν θέλουμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, εάν δηλαδή θέλουμε να κρίνουμε με βάση αρχές, όσοι είχαν τότε σιωπήσει ή πολύ περισσότερο χειροκροτήσει τις δυτικές επεμβάσεις-εισβολές και σήμερα “πυροβολούν” τους Ρώσους με ιερή αγανάκτηση είναι υποκριτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.