Η κορυφή του παγόβουνου

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Τροπάρια για εφησυχασμένους πολίτες

Η κορφή του παγόβουνου επισημαίνει. Επισημαίνει χωρίς να λέει. Μιλά δια της αποκρύψεως. Η κορφή του παγόβουνου προειδοποιεί, σχεδόν δια της αφαιρέσεως. Προσδιορίζει δια μέσου της αορατότητας. Γίνεται ορατή μέσω της αφάνειας. Η κορφή του παγόβουνου κρύβει, προκειμένου να αποκαλύψει. Και εν τέλει, ως εκ τούτου, η κορφή του παγόβουνου ποτέ δεν αιφνιδιάζει. Είναι πάντα εκεί, εμφανώς υπαινικτική για το υποκρυπτόμενο μέρος του παγόβουνου που ακολουθεί. Η κορφή του παγόβουνου «έχει» πάντα «από κάτω» παγόβουνο! Δεν είναι ολόκληρο ορατό, αλλ’ εντούτοις, αρκεί η κορυφή για τον έλλογο συμπερασμό και την πιστοποίηση της ύπαρξης του. Αν βλέπεις την κορφή είναι ανόητο να αρνείσαι το μέρος του παγόβουνου που ακολουθεί, έστω και αν αυτό καλύπτεται από την επιφάνεια της θάλασσας.

Κατ’ αναλογία, οι πάπιες στη μικρή λίμνη ενός ζωολογικού κήπου φαίνονται να κολυμπούν με ιδιαίτερη άνεση, σχεδόν καμαρωτά, σχεδόν άκοπα, απλά, πλέουν προς την τροφή που προσφέρουν οι ενθουσιασμένοι με το θέαμα επισκέπτες. Εν τούτοις και εδώ, μια προσεκτική υποβρύχια παρατήρηση μπορεί να αποκαλύψει το αγωνιώδες της πλεύσης. Την κοπιώδη και ταχεία κίνηση των νηκτικών μεμβρανών που καλύπτουν τα δάκτυλα των ποδιών και κινούνται με ταχύτητα και δυσκολία δυσανάλογη της προφανούς άνεσης της πλεύσης.

Απλά μαθήματα ωκεανογραφίας και υδροβιολογίας, θα πει κανείς. Όχι! Απλά, προαναγγελίες συναγερμού! Γιατί «τα ζόρια είναι κάτω από το νερό». Μη ορατά για όσους θέλουν απλά να κολυμπούν χαριεντιζόμενοι και άνετοι.

Γιατί η τραγική δολοφονία του 6χρονου κοριτσιού από τον ίδιο τον πατέρα της, είναι η κορφή του παγόβουνου των συνθηκών βίας που έχει επισωρεύσει στην νεοελληνική οικογένεια ο μνημονιακός καπιταλισμός. Όπως οι εκατοντάδες αυτοκτονίες, είναι η κορφή του παγόβουνου. Οι δείκτες ανεργίας και φτώχειας, είναι απλά η κορφή του παγόβουνου. Τα αποτελέσματα των ερευνών σύμφωνα με τις οποίες 1 στους 5 ενήλικους Έλληνες παρουσιάζει κλινικά σημαντική συμπτωματολογία ψυχοπαθολογίας και η τεράστια αύξηση στη χρήση ψυχοφαρμάκων και ψυχοτρόπων ουσιών, είναι και αυτό απλά η κορυφή του παγόβουνου. Όλα όσα αντιλαμβανόμαστε, από την μαζική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, μέχρι τα συσσίτια και τη σωρεία των αστέγων ή την περιφερόμενη καταθλιπτική μουτσούνα του νεοέλληνα, είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου.

Όπως κατ’ αναλογία, η «προκλητική τεμπελιά» των θαμώνων των ανά την επικράτεια καφέ, η «μεγαλειώδης έξοδος» των εκδρομέων του Πάσχα, αλλά και ό,τι άλλο ενοχοποιητικό και επικριτικό μπορεί να σκαρφιστεί το Κίνημα Εξωραϊσμού των Μνημονίων, είναι απλά ο μακρόστενος κορμός, ο μακρύς λαιμός, μιας πάπιας, που αν και δεν φαίνεται, αγωνιά κάτω από το νερό.

Αλλά το παγόβουνο δεν θα σ’ αφήσει για πολύ καιρό ακόμη να κάνεις την πάπια…

Το κύριο μέρος του παγόβουνου βρίσκεται πάντα κάτω από το νερό. Μέσα στην περίκλειστη νεοελληνική οικογένεια. Κι εκεί, οι συνέπειες της Μνημονιακής κακοποίησης του Λαού μας αποκτούν όνομα, αγγίζουν τη σάρκα και την ψυχή του συγκεκριμένου ανθρώπου, που δεν είναι πια ένας στατιστικός δείκτης. Εκεί, και κάτω από την εξοντωτική και απάνθρωπη πίεση που επιβάλλουν στον ανθρώπινο ψυχισμό οι βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων, εκεί κάποιος γονιός δεν μπορεί παρά να εκτονώνει, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, την καθημερινή υπαρξιακή λεηλασία που υφίσταται ο ίδιος. Εκεί, κάποιος κακοποιεί σωματικά τα αδύναμα μέλη της οικογένειας. Γυναίκα και παιδιά. Εκεί, κάποιος ταπεινώνει και υποβιβάζει κακοποιώντας λεκτικά τους πιο αδύναμους κρίκους της μνημονιακής αλυσίδας. Εκεί, κάποιος -επειδή εξαναγκάζεται- εξαναγκάζει σε πράξεις υπό την απειλή της φτώχειας, της τιμωρίας ή της εκδίκησης. Εκεί, κάποιος «προειδοποιεί» διαρκώς για την ανάγκη προφύλαξης και μη εμπιστοσύνης προς τους άλλους. Εκεί, κάποιος πληγώνεται και πληγώνει. Τραυματίζεται και τραυματίζει. Και όλα αυτά, σε μια περίεργη ανάμιξη αγάπης και πόνου.

Στην νεοελληνική οικογένεια κανείς δεν νιώθει ασφάλεια. Οι γονείς εξαντλημένοι από την καθημερινή πίεση παραμένουν συχνά συναισθηματικά απόμακροι και δεν χάνουν ευκαιρία να συγκρουστούν, ακόμη και μπροστά στα παιδιά τους. Συχνά ο ένας από τους δυο έχει σχεδόν παραιτηθεί, εγκαταλειμμένος σε μια καταθλιπτική υπολειτουργία, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα παιδιά γονεϊκοποιούνται αναλαμβάνοντας τη φροντίδα μέλους ή και ολόκληρης της οικογένειας. Κάποιοι άλλοι γονείς ματαιωμένοι, γεμάτοι άγχος και φόβο για το αύριο, προσκολλώνται στα παιδιά υπερπροστατεύοντας ή θέτοντας απαράδεκτα στάνταρτ αποδοχής. Και όπως τίποτα δεν είναι αρκετό για την τρόϊκα, κατ’ αναλογία, τίποτα δεν είναι αρκετό για το «αφεντικό», κι έτσι τίποτα δεν είναι ικανοποιητικό στο σπίτι από τα παιδιά. Και όπως η τρόϊκα και το Κίνημα Εξωραϊσμού των Μνημονίων επιπλήττει και απορρίπτει, έτσι απορρίπτει και επιπλήττει το «αφεντικό», έτσι απορρίπτει και επιπλήττει ο γονιός τον άλλο γονιό ή το παιδί. Σε μια ιδιότυπη σκυταλοδρομία βίας και κακοποίησης, οι συνέπειες των Μνημονίων φτάνουν και εγκαθίστανται στις πιο απόμακρες γωνιές της ψυχής των παιδιών μας.

Το αίσθημα της ασφάλειας είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για ένα παιδί και η απειλή της εγκατάλειψης ή της κακοποίησης όταν προέρχεται από τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους, εκείνους που υποτίθεται πως μας αγαπούν, μας φροντίζουν και μας προστατεύουν, οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά σε σοβαρότατες διαταραχές της προσωπικότητας.

Κάτω από την κορφή του παγόβουνου, οι γενιές δηλαδή που μεγαλώνουν στα Μνημόνια, θα είναι άνθρωποι που θα δυσκολευτούν εξαιρετικά να νιώσουν ασφάλεια, γιατί θα νιώθουν πως ανά πάσα στιγμή κάτι τραγικό θα τους συμβεί. Κάποιο αγαπημένο πρόσωπο θα τους εγκαταλείψει ή θα τους πληγώσει. Οι ενήλικες του αύριο θα νιώθουν ευάλωτοι και εύθραυστοι ασύγκριτα περισσότερο απ’ ότι οι μανάδες και οι πατεράδες τους. Η ισορροπία τους θα διαταράσσεται εύκολα. Η διάθεση τους θα είναι έντονη και ασταθής, ενώ, το πιο συχνά, θα είναι παρορμητικοί και αυτοκαταστροφικοί.

Οι ενήλικες του αύριο, οι άνθρωποι που θα είναι οι συνεργάτες, οι εραστές, οι ερωμένες, οι σύζυγοι, οι συνάδελφοι και οι φίλοι, οι φίλες των πολυαγαπημένων σήμερα παιδιών σου, θα ανταποκρίνονται σε ένα πολύπλοκο σύμπλεγμα συναισθημάτων -πόνου, φόβου, οργής και θλίψης. Και το παιδί σου, που τόσο φρόντισες να κρατήσεις μακριά από τις συνέπειες της μνημονιακής τραγωδίας, το παιδί σου, που για να το υπερασπιστείς, όπως νόμισες, δεν αντέδρασες, δεν μίλησες, δεν έβγαλες τσιμουδιά όταν γίνονταν όλα αυτά, το δικό σου παιδί, που δεν το κακοποίησες γιατί εσύ «είχες τον τρόπο σου» με το κόμμα ή την κονόμα, το παιδί σου, που μεγάλωσε μέσα στην απόλυτη ασφάλεια, δίχως να του λείψει τίποτα, γιατί εσύ είχες κάνει τα κουμάντα σου με τα ΕΣΠΑ, αυτό, το δικό σου παιδί, θα έχει συνεργάτες, συναδέλφους, εραστές και ερωμένες, συζύγους, φίλες και φίλους όλους αυτούς τους βαρύτατα τραυματίες των Μνημονίων.

Κι έτσι, αν ύστερα από δέκα χρόνια, το παιδί της μικροαστικής σου προφύλαξης, παντρευτεί κάποιον που χάνει τον έλεγχο και πίνει πολύ, κάποιον που έχει οξύθυμο χαρακτήρα, κάποιον που ταπεινώνει την κόρη σου μπροστά ακόμη και σε σένα ή κάποιαν που υποτιμά και κατακρίνει το καλοσπουδαγμένο γιο σου και τον κάνει να νιώθει ανάξιος ακόμη και μπροστά σε σένα, αν ύστερα από δέκα-είκοσι χρόνια οι φίλοι του παιδιού σου δεν σέβονται τις ανάγκες του, αν του λένε ψέματα και το χρησιμοποιούν, αν το παιδί σου μπλέκεται με ανθρώπους που κυριολεκτικά χαίρονται να το βλέπουν να υποφέρει, αν η κόρη σου έρθει μια νύχτα στο σπίτι κακοποιημένη, ή μάλλον, όταν συμβούν όλα αυτά, να ξέρεις ότι δεν ήταν μοιραίο να συμβεί.

Δεν ήταν καρμική συνέπεια στη ζωή του παιδιού σου. Ήταν γιατί όταν η χώρα καταστρέφονταν, όταν η βία απλώνονταν ως το μικρότερο κύτταρο της ύπαρξης, εσύ κοίταζες απλά να τη βγάλεις καθαρή…Ε, δεν θα την βγάλεις! Εσύ, που σήμερα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζεις τη μνημονιακή βία, θα έρθει η ώρα που τα παιδιά σου θα «λουστούν» τις συνέπειες της. Η κορφή του παγόβουνου μάρτυρας μου, καθώς οι καμαρωτές πάπιες δεν φτάνουν πλέον για να καλύψουν τον απειλητικό του όγκο, που πλησιάζει με ταχύτητα.

Η κορφή του παγόβουνου «έχει» πάντα «από κάτω» παγόβουνο, και αυτό το αδιάλυτο συναίσθημα από το παρελθόν, θα στρέφεται πάντα ενάντια στον ίδιο μας/τους τον εαυτό.

ΠΗΓΗ: http://www.nostimonimar.gr

Ευχαριστώ το φίλο Γιώργο Τσ.

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com