ΚΚΕ στην αγκαλιά του αριστερισμού

Παραθέσαμε στην τελευταία ανάρτησημας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λούκατς όχι τυχαία αλλά γιατί όπως όλα τα κείμενα των κλασσικών του μαρξισμού παρά την ηλικία τους παραμένουν επίκαιρα. Έτσι όταν κανείς διαβάζει την καλύτερη ίσως περιγραφή του αριστερισμού δεν μπορεί μα μην του έρχεται αμέσως στο μυαλό η σημερινή στάση και γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ. Οι ευθύνες του ΚΚΕ για την σημερινή κατάσταση δεν είναι διόλου μικρές. Δεν είναι άμοιρο ευθυνών για την κινηματική παράλυση και την ησυχία νεκροταφείου που έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία, ούτε για την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ενός κόμματος με συνθηματολογία πιό πίσω και από το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων και που ακόμα και σήμερα που εμφανίζεται μακράν πρώτο στις δημοσκοπήσεις δεν χαίρει καμία εκτίμησης και εμπιστοσύνης ούτε ανάμεσα στους ψηφοφόρους του.

Δεν θα μπούμε εδώ στη διαδικασία να ασκήσουμε κριτική πάνω στις θέσεις του ΚΚΕ για το μεταναστευτικό, για την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση - Νέα Τάξη ούτε καν για το αν είναι η Ελλάδα εξαρτημένη χώρα ή ιμπεριαλιστική. Όχι μόνο γιατί το έχουμε ξανακάνει και θα το ξανακάνουμε στο μέλλον αλλά γιατί δεν χρειάζεται με την αριστερίστικη στροφή, συνθηματολογία και ρητορική(που έχει υιοθετηθεί από την προ μνημονίων εποχή) το νυστέρι της κριτικής μας να φτάσει τόσο βαθιά για να αποκαλυφθεί η γύμνια των θέσεων και η ενσωμάτωση στο καθεστώς. Αρκεί να σταθεί κανείς στα εντελώς βασικά.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτός ο αριστερισμός και η κούφια επαναστατική φρασεολογία αντάξια των πιό περιθωριακών αναρχικών ομάδων είναι ο καλύτερος τρόπος που βρήκε η ηγεσία του ΚΚΕ για να καλύψει την ενσωμάτωσή της και για να κρατήσει τα ''επαναστατικά'' προσχήματα.

Καταρχάς μόνο το γεγονός ότι σε μια εποχή μεγάλης ρευστότητας που στο πολιτικό σκηνικό έχουν γίνει κοσμογονικές αλλαγές το ΚΚΕ έχει σταθερά την ίδια συνθηματολογία και τακτική από την προ μνημονίων εποχή , κάτι τέτοιο για ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται μαρξιστικό-λενιστικό είναι εξ ορισμού λάθος.

Ας γίνουμε όμως πιό συγκεκριμένοι. Αν κάποιος κοσκινίσει όχι και πολύ επίμονα την ρητορική και την συνθηματολογία του ΚΚΕ μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι έχει καταργήσει την πολιτική. Σε οποιαδήποτε συγκυρία και σε όποιο ζήτημα και αν προκύψει η αντίδραση του ΚΚΕ είναι πάντα σχεδόν πανομοιότυπη. Αφού ασκήσει κριτική στους υπόλοιπους για την στάση τους ζητά συμπόρευση-συστράτευση με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ(ένα και το αυτό με το ΚΚΕ), ζητά οργάνωση στους χώρους δουλειάς και ταξικούς αγώνες βάζοντας οικονομικά αιτήματα και θέτει ως μόνη διέξοδο την λα'ι'κή εξουσία.

Δεν αποτελεί καθόλου υπερβολή να ειπωθεί ότι το ΚΚΕ βάζει πάντα ως πολιτική αιχμή-σύνθημα- αίτημα το δικό του maximum πρόγραμμα. Δηλαδή φτάνει στο σημείο να προπαγανδίζει γενικά και αφηρημένα την απεργία και την επανάσταση. Γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ για το συγκεκριμένο φαινόμενο: ''Είναι ακριβώς αδύνατο, να προπαγανδίζει κανείς τη μαζική απεργία σαν αφηρημένο μέσο ταξικής πάλης, όσο αδύνατο είναι να προπαγανδίζει την ''επανάσταση''. Η ''επανάσταση'' όπως και η μαζική απεργία είναι έννοιες, που από μόνες τους υποδηλώνουν μόνο μια εξωτερική μορφή της πάλης των τάξεων, και που έχουν νόημα και περιεχόμενο μόνο σε σχέση με συγκεκριμένες πολιτικές καταστάσεις. 

Το να επιχειρήσει κάποιος να κάνει θέμα κανονικής προπαγάνδας, τη μαζική απεργία γενικά σαν μια μορφή δράσης του προλεταριάτου, να πηγαίνει να διαλαλεί αυτή την ''ιδέα'', θέλοντας να κερδίσει σιγά σιγά την εργατική τάξη, θα ήταν μια τόσο άσκοπη όσο και ανιαρή και ανούσια απασχόληση όπως το να επιχειρήσει κανείς να κάνει ιδέα, θέμα, ιδιαίτερης προπαγάνδας την ιδέα της επανάστασης ή της μάχης στα οδοφράγματα.''

Παραθέτουμε ένα ''φρέσκο'' και χαρακτηριστικό απόσπασμα για το τι ενοούμε προπαγάνδιση της απεργίας και της επανάστασης γενικά και αφηρημένα.

''Η άλλη είναι να επιλέξουν το δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ: Της οργάνωσης και πάλης σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της προώθησης της συμμαχίας εργαζομένων με άλλες λαϊκές δυνάμεις σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για να αλλάξουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί υπέρ των εργαζομένων. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πιστέψουν οι εργαζόμενοι στη δική τους οργανωμένη δύναμη, να σπάσει η λογική της ανάθεσης, να πολεμηθεί στην πράξη μαζί με την αντιλαϊκή επίθεση και κάθε προσπάθεια που γίνεται να ρίξουν τους εργαζόμενους στο λήθαργο. Σε αυτήν την κατεύθυνση, θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι διεργασίες στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, οι πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες συνδικάτων, σωματείων και άλλων φορέων μπροστά στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1η του Νοέμβρη.''

Τέτοια αποσπάσματα μπορεί να βρει κανείς σε κάθε ανακοίνωση, διακήρυξη του ΚΚΕ και σε κάθε δήλωση οπιαδήποτε στελέχους τα οποία αποτελούν πάντα το συμπέρασμα και την απάντηση σε κάθε συγκυρία και ζήτημα που προκύπτει. Ο κυριακάτικος Ριζοσπάστης στο πρωτοσέλιδό του αφού ζητάει για πολλοστή φορά οργάνωση της πάλης με ισχυρό ΚΚΕ παντού καταλήγει στο πάντα ίδιο συμπέρασμα-σύνθημα ''Η διεξοδος βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης του λαού, στο δρόμο για την εργατική και λα'ι'κή εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.'' 

Τι σημαίνει τώρα σε πρακτικό επίπεδο πραγματικής πολιτικής αυτό το διαρκές αναμάσημα της ίδιας ρητορικής. Λίγο πριν επιβληθούν τα μνημόνια και όταν είχε ανάψει η συζήτηση περί χρέους ενώ το ΚΚΕ αναγνώριζε και αναγνωρίζει ότι το χρέος πρέπει να διαγραφεί πάλι παρέπεμψε το ζήτημα στην λα'ι'κή εξουσία και δεν πήρε καμία συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Όταν πάλι τέθηκε το ζήτημα του ευρώ και τα πράγματα ήταν ρευστά, η ίδια αφοπλιστική απάντηση τι ευρώ τι δραχμή πάλι καπιταλισμό θα έχουμε. Εδώ μάλιστα το ΚΚΕ είπε ότι θα έιναι καταστροφικά να πάμε στην δραχμή στις παρούσες συνθήκες αφήνοντας και αυτό το θέμα ανεκμετάλλευτο και βάζοντας πλάτη στο καθεστώς.

Ενώ το ΚΚΕ ήταν πάντα σταθερά εναντίον της ΕΕ και το μόνο που καταψήφισε το Μάαστριχτ, τώρα που η κοινή γνώμη έχει μεταστραφεί αρκέτα και από το 80% υπέρ της ΕΕ είμαστε ούτε στο 50% πάλι το ΚΚΕ δεν παίρνει καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία για την έξοδο της Ελλάδος από την ΕΕ. Ασκεί κριτική σωστά στον ΣΥΡΙΖΑ ότι κινείται μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της λυκοσυμμαχίας όμως παραπέμπει και αυτό το ζήτημα στην λα'ι'κή εξουσία μην πιέζοντας έτσι τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν ξέσπασε το κίνημα των πλατειών, το ΚΚΕ δεν συμμετείχε με το επιχείρημα ότι δεν είναι ταξικά προσανατολισμένο.Φυσικά δεν έκανε τίποτα απολύτως για να γίνει. Επανέλαβε τις αόριστες εκκλήσεις για απεργία και επανάσταση(λα'ι'κή εξουσία) δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία, δεν έριξε κανένα ρεαλιστικό σύνθημα και άφησε όλους τους τυχοδιώκτες(ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ) να κερδοσκοπούν ''αντιμνημονιακά''.Παρόμοια κατάσταση είχαμε και προεκλογικά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πετούσε την μπάλα στο ΚΚΕ μιλώντας για κυβέρνηση της αριστεράς το ΚΚΕ την πέταξε στην εξέδρα φτάνοντας στο σημείο να πει ότι αν πάρει την εντολή κυβέρνησης θα την παραδώσει αμέσως πίσω. Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής γνωστά.

Στο επίπεδο των συμμαχιών το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια δεν έχει μπει καν στην διαδικασία έστω απλού διαλόγου και με την πιο μικρή πολιτική οργάνωση. Άλλωστεπερήφανα διατυμπανίζει την κατάργηση της πολιτικής λέγοντας ότι δεν το ενδιαφέρει η πολιτική συμμαχία αλλά η κοινωνική. Δηλαδή το ΚΚΕ θεωρεί ότι χωρίς μεταβατικά και μίνιμουμ προγράμματα - συνθήματα, χωρίς συμβιβασμούς και ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες θα φτάσει στην επανάσταση και στο σοσιαλισμό. Τι διαφορά έχει αυτή η λογική από τη λογική των αναρχικών που φωνάζουν ''κάτω το κράτος και τα αφεντικά''; 

Ο Λένιν για να ασκήσει πολεμική σε αυτή τη λογική αφιέρωσε ολόκληρο βιβλίο τον ''αριστερισμό''. Για τους άπιστους θα επανέλθουμε στο επόμενο κειμενό μας με εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο για του λόγου το αληθές.

Αυτός ο αριστερισμός του ΚΚΕ έχει μία μεγάλη ιδιαιτερότητα συνδυάζεται με υποταγή στην νομιμότητα και συμμετοχή στο κατοχικό κοινοβούλιο με όλα τα εθιμοτυπικά. Η υιοθέτηση αυτού του αριστερισμού δεν είναι τυχαία. Με αυτό τον τρόπο η ηγεσία του κόμματος προσπαθεί δύο πράγματα να αποφύγει κάθε ουσιαστικό αγώνα αλλά παράλληλα να κρατήσει τα επαναστατικά προσχήματα για να διατηρηθεί εκλογικά εντός κοινοβουλίου. Ένα χαρακτηριστικό της μη διάθεσης για τον πιο απλό αγώνα είναι ότι από την αρχή των μνημονίων και ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις και πράγματι δύο αστικές κυβερνήσεις(ΓΑΠ, Παπαδήμος) έπεσαν από τις πιέσεις από τα κάτω, το ΚΚΕ ουδέποτε έθεσε αίτημα να πέσει η κυβέρνηση βάση της γνωστής υπερεπαναστατικής λογικής που αν επικρατούσε γενικά θα είχαμε ακόμα τον ΓΑΠ πρωθυπουργό. 

Έχουμε ξαναπεί ότι τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά είναι ικανά να εμποδίζουν κάθε αγώνα. Αυτή τη στιγμή ένα από τα πτώματα στο δρόμο του λα'ι'κού - εργατικού κινήματος είναι και ο αριστερισμός του ΚΚΕ. 

Ανάρτηση από: http://apergospastis.blogspot.gr

αναδημοσίευση από: http://blogvirona.blogspot.gr/