«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»

του Θόδωρου Ντρίνια

Έτσι παρομοίαζε τη Δικαιοσύνη ένα σύνθημα που διάβασα κάποτε σε έναν τοίχο. Το προσπερνούσα συνήθως μουρμουρίζοντας για την εφηβική δραματικότητα του ύφους του νεαρού αντεξουσιαστή που το ανέγραψε. Μετά τη χτεσινή απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας, που ουσιαστικά αθώωσε τους δουλέμπορους της Μανωλάδας και επέβαλε κάποιες ποινές-χάδι στους τραμπούκους τους που πυροβόλησαν στο ψαχνό δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες γης όταν εκείνοι ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, για ένα είμαι σίγουρος: «το φίδι σίγουρα δεν δαγκώνει όσους φοράνε μοκασίνια»…

Δεν είναι μόνο η απίστευτη διάσταση της απόφασης με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε το γεγονός ότι η αγόρευση-καταπέλτης της εισαγγελέως πετάχτηκε στην κυριολεξία στο καλάθι των αχρήστων από δικαστές και ενόρκους πετυχαίνοντας ένα δικονομικό αποτέλεσμα όπου «αποδεικνύει» ότι τα έμμισθα εκτελεστικά όργανα του τσιφλικά έδρασαν αυτοβούλως (!) και μάλιστα στέλνοντας 40 ανθρώπους στο νοσοκομείο (τους τέσσερις σοβαρά) χωρίς να έχουν, τάχα, πρόθεση να σκοτώσουν! Χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό το καταραμένο 7-0 της απόφασης (που σημαίνει ότι δεν εφεσιβάλλεται) στο οποίο συναίνεσαν και οι «λαϊκοί» δικαστές, οι ένορκοι, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά έχει φτάσει το δηλητήριο της δουλοκτησίας στο λαϊκό σώμα. Μια κοινωνία που ανέχτηκε, αν δεν επικρότησε, το κρατικά και παρακρατικά οργανωμένο δουλεμπόριο, ήδη από την εποχή του Σημίτη και των Ολυμπιακών έργων, μέχρι σήμερα στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, αρνείται εν τέλει στα θύματα τη στοιχειώδη δικαιοσύνη. Και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια κοινωνία εδώ και τέσσερα χρόνια στενάζει κάτω από το ζυγό των Μνημονίων και της Μέρκελ μετατρεπόμενη σε κοινωνία του 1/3 (βολεμένων) και 2/3 (αποκλεισμένων).

Με την απόφαση αυτή δεν νομιμοποιείται απλά η βάναυση συμπεριφορά των εκάστοτε αφεντικών στους εργαζόμενούς τους, όπως διατείνονται κάποιοι υπερασπιστές των εργατών γης – δεν είναι χαζοί να εκτεθούν ξανά με πυροβολισμούς και παρόμοια, πήραν το μάθημα. Κυρίως, στέλνεται ένα βροντερό μήνυμα σε όλη την κοινωνία ότι την εποχή του Μνημονίου και της μαζικής ανεργίας νόμος γίνεται το «σκάσε και σκύψε το κεφάλι» μπροστά στο πιο μικρό έως το πιο μεγάλο αφεντικό που σου δίνει ένα 15άρι ή 20άρι για τον μόχθο σου (…έτσι όπως ακριβώς σκύβουν το κεφάλι τους οι κυβερνώντες μας μπροστά στο ΔΝΤ και τη Γερμανία για να παίρνουν το επόμενο μεροκάματο – δόση δανείου). Και αυτό το μήνυμα αφορά σε όλους όσους δεν ανήκουν στο τυχερό 1/3, Έλληνες και ξένους. Φαίνεται, λοιπόν, ότι σαν κοινωνία δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να αντιληφθούμε την ουσία του μηνύματος και αυταπατόμαστε ότι αφορά σε κάποιους άλλους, παρά τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία χρόνια. Όταν δεν μπορούμε να προσφέρουμε ούτε καν την αυτονόητη και σύμφωνη με την κοινή λογική και αξιοπρέπεια δικαιοσύνη, τότε έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για την δική μας απελευθέρωση.

Πάτρα 31 Ιουλίου 2014