Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Πόσο επίκαιρη είναι σήμερα η ρήση του Μάο Τσετούνγκ: «Ας ανθίσουν 100 λουλούδια, κι ας ανταγωνιστούν 100 θεωρητικές σχολές»; Ν΄ αφεθούν δηλαδή ελεύθερα τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα ν΄ «αντιμάχονται» δημοκρατικά - (και κατ΄ επέκταση διαφορετικές κομματικές αντιλήψεις μέσα στη Βουλή, με τη μεγαλύτερη μάλιστα δυνατή κοινωνική εκπροσώπηση).
Μάλλον όχι, αφού φαίνεται να την έχουν ξεχάσει ακόμη και οι πάλαι ποτέ ακραιφνείς «Μαοϊκοί».
Αν μελετήσει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα της 21ης Μαΐου εύκολα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει συνολικά ένα ετερογενές ποσοστό της τάξης του 25% της ελληνικής κοινωνίας που δεν εντάσσεται στο τριπλό συστημικό περιβάλλον (ΝΔ+ΣΥΡΙΖΑ+ ΠΑΣΟΚ=72%). Από αυτό, το 16% έμεινε μάλιστα εκτός Βουλής.
Γιατί λοιπόν αυτό το ετερόκλητο και κατακερματισμένο ¼ του ελληνικού λαού δεν πρέπει να έχει ξεχωριστή - και γιατί όχι αντίθετη - «φωνή» και απαξιώνεται με πολιτικά λογύδρια : «γραφική», «απαξιωμένη» και «κακόφωνη»;
Πόσο κινδυνεύει το κυρίαρχο νέο-φιλελεύθερο και παγκοσμιοποιητικό «δημοκρατικό κέντρο» από την ύπαρξη πολλών διαφορετικών και μικρών κομμάτων, έστω και σαν «αντισυστημικός εφιάλτης», σε μια ήδη απαξιωμένη Βουλή μιας «αποικιοποιούμενης πατρίδας»; Ποιο «αίσθημα ανασφάλειας» προκαλεί ο πολυκομματισμός σε μια χώρα - με πιθανή αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση 160-165 βουλευτών - που θεωρείται νατοϊκός «μεντεσές» από τον ίδιο τον κ. Πρέσβη μας και που εκείνος που πραγματικά αποφασίζει είναι το εξωκοινοβουλευτικό «βαθύ σύστημα»;
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.