ΜΚΟ και παγκοσμιοποίηση στην Ελλάδα.

Π. Ήφαιστος

Παρουσίαση του βιβλίου:

 ΜΚΟ και παγκοσμιοποίηση στην Ελλάδα. Από το ίδρυμα Φορντ στον Σόρος και τα γερμανικά ιδρύματα, Γιώργος Καραμπελιάς (επιμ.), (Εκδόσεις Εναλλακτικές)

Το βιβλίο παρά το ότι πολλά από τα κείμενά του γράφτηκαν πριν μια δεκαετία, όχι μόνο είναι επίκαιρο αλλά θα γίνεται πιο επίκαιρο όσο προχωράμε.

Τα ΜΚΟ, οι διεθνικοί δρώντες και οι διασυνδέσεις τους, φανερές, αόρατες ή ανεπίγνωστες με τις κρατικές στρατηγικές, θέτουν τρία αλληλένδετα ζητήματα.

ΠΡΩΤΟΝ, δημοκρατικής συγκρότησης εντός των κρατών.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, γενικότερα μιλώνταςεπιστροφής στην προ-πολιτική εποχή.

ΤΡΙΤΟΝ, τίθενται σοβαρά ζητήματα ασφάλειας για πολλές λιγότερο ισχυρές κοινωνίες επειδή στον αλληλεξαρτημένο πλανήτη όπου η ισχύς είναι αθέσμιστη οι εξωπολιτικοί δρώντες είναι ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία της στρατηγικής των κρατών, και δη των μεγάλων.

Θα επιμείνω στο πρώτο και θα πω δύο λόγια για τα άλλα δύο.

Εάν σταθούμε εντός ενός κράτους τα ΜΚΟ κάθε είδους ενσαρκώνουν την διαίρεση της Πολιτείας από την μια πλευρά σε εξουσιαστές κατόχους του κράτους και από την άλλη σε ακτιβιστές που διαμαρτύρονται λίγο πολύ ασκόπως, και οπωσδήποτε αδιέξοδα.

Λέω ασκόπως και αδιέξοδα στον βαθμό και στην έκταση που οι δραστηριότητές τους δεν συνιστούν συντεταγμένη πολιτειακή λειτουργία ή κάποιου είδους επανάσταση για την θεραπεία πολιτειακών ασθενών.

Οι ΜΚΟ υπάρχουν, ακριβώς, λόγω ελλείμματος δημοκρατίας, λόγω απουσίας Δημοκρατικού Δήμου.

Ταυτόχρονα σε μια κατάσταση μερικής ή και πλήρους αδιαφάνειας όπου υπερισχύει η ιδιωτεία, οι ΜΚΟ, που με τον ένα ή άλλο τρόπο και συχνά χωρίς μερικά μέλη τους να έχουν πλήρη επίγνωση εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις, οι δράσεις τους βρίσκονται υπό την αίρεση της εκάστοτε εξουσίας και των προπαγανδιστικών της ή και κατασταλτικών της δυνατοτήτων.

Η πολιτική σωστά νοούμενη δεν είναι ιδιωτεία αλλά άθλημα εκπλήρωσης της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας με όρους και προϋποθέσεις συμβατούς με την ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας.

Τα πολιτικά δικαιώματαδεν είναι ζήτημα μεγαλοψυχίας των εκάστοτε ατόμων που βρίσκονται στην εξουσία αλλά υπόθεση που συναρτάται με την ύπαρξη δημοκρατικά συγκροτημένης πολιτικής η οποία ως τέτοια δεν μπορεί να διαχωρίζει τον εντολέα πολίτη από την εντολοδόχο και ανακλητή εξουσία.

Οι θιασώτες των μη κυβερνητικών οργανώσεων διαστρέφοντας την έννοια της πολιτικής κοινωνίας –που σωστά νοούμενη είναι ενταγμένη σε πολιτειακά πλαίσια δημοκρατικά κινούμενα– καλλιεργούνέννοιες όπως η«κοινωνία των πολιτών» εμφανίζοντάς τες μάλιστα ως κάποιο είδος πολιτικού ιδεώδους.

Κατά βάση όπως εξελίχθηκε ο όρος κοινωνία των πολιτών σημαίνει ότι επαρκεί οι πολίτες να είναι υπήκοοι στους οποίους μεγαλόψυχα η μεγαλόψυχη εξουσία παρέχει συμβατικά δικαιώματα.

Το δικαίωμα επίσης της διαμαρτυρίας, μέχρι τουλάχιστον ενός σημείου που δεν κινδυνεύει το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας.

Δικαίωμα θα έλεγα, στην καλύτερη περίπτωση να φωνασκούν και να διαμαρτύρονται.

Να είναι εξωπολιτικοί ακτιβιστές μέχρι του σημείου εκείνου που θα μπορούσε να αρχίσει ο αποτελεσματικός έλεγχος της εξουσίας που θα τους καθιστούσε πολίτες εντολείς και την πολιτική εξουσία ανακλητή.

Όταν δε για οποιοδήποτε το ολιγαρχικό σύστημα κινδυνέψειπαίρνουν πίσω και αυτά τα συμβατικά δικαιώματα, όπως καθημερινά καταμαρτυρείται στις μέρες μας και σε πολλές χώρες.

Στο πλαίσιο αυτής της κριτικής, σωστά ο Γιώργος Κοντογιώργηςδιακρίνει την πολιτική κοινωνία ως πολιτική κατηγορία αποτελούμενη από τοσώμα των εντολέων πολιτών ενώ η λεγόμενη κοινωνία των πολιτών είναιδυνάμεις διαμεσολάβησης που αντιπαραβάλλονται στις δυνάμεις της αντιπροσώπευσης του ολιγαρχικού συστήματος.

Η παραποίηση της κλασι­κής έννοιας «πολιτική κοινωνία» σε ιδιωτικού και αποσπασματικού χαρακτήρα «κοινωνία των πολιτών» συνοδεύεται με την αποθεσμοποίηση του κοινωνικού σώματος και την αποξένωση του κατά περίπτωση ακτιβισμού από το πολιτειακό πλαίσιο στο εσωτερικό του οποίου οι πολίτες κανονικώς εχόντων των πραγμάτων κατέχουν καθολική πολιτική αρμοδιότητα.

Οι ακτιβιστές είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι –και πάντοτε βεβαίως αναφερόμαστε στους καλόπιστους και όχι στους εργαλειακά κινούμενους και προβοκάτορες υπόγειων κατεξουσιαστικών δυνάμεων– δρουν εκτός πολιτικής ή συνωστίζονται στους προθαλάμους της ολιγαρχίας του συστήματος της έμμεσης αντιπροσώπευσης.

Εύστοχα σημειώνει ο Γιώργος Κοντογιώργης ότι «ο εκφυλισμός αυτός σε συνδυασμό με τη γνωσιολογική σύγχυση, που επικρατεί στους κόλπους της νεοτερικότητας, βρίσκεται πίσω από εκπλήσσοντα άλματα αυθαιρεσίας που καταγράφονται στη συλλογιστική της νεοτερικής σκέψης, όπως αυτό εξομοιώνει το κράτος/σύστημα με την πολιτική κοινωνία κατ’ αντιδιαστολή προς την κοινωνία των πολιτών, η οποία δεν είναι παρά το δυναμικό συμπύκνωμα των ομάδων πίεσης ή συμφερόντων. Η κοινωνία ως δήμος απουσιάζει ολοσχερώς, και μάλιστα ως ασύντακτη έστω πολιτική κατηγορία» (ό.π., σ. 152, σημ. 15).

Έτσι, ακόμη και η δημοκρατικά ελλειμματική έμμεση αντιπροσώπευση συρ­ρικνώνεται και μερικές μορφές εκμηδενίζεται με πλημμυρίδα δυνάμεων, που στερούνται ή δεν νομιμοποιούνται επαρκώς στο κοινωνικό σώμα.

Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται πολλαπλασιαστικά, όταν οι δυνάμεις διαμεσολάβησης κινούμενες παντελώς εκτός πολιτειακής πολιτικήςσυγχωνεύονται με γραφειοκρατίες χαρακτηριστικό παράδειγμα των οποίων είναι η τεχνόσφαιρα των Βρυξελλών, εκείνες οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να είναι σωστές και αποτελεσματικές διασπείρονται, ελέγχονται ή καταστέλλονται και οι κατέχοντες την εξουσία κινούμενοι παντελώς εκτός πολιτικού ελέγχου συντηρούν, δυναμώνουν και διαιωνίζουν μια πολιτικά ανορθολογική κατάσταση.

Πανέτοιμη η ολιγαρχική εξουσία, βέβαια, εάν χρειαστεί επιτίθεται, καταστέλλει ή και φυλακίζει όσους ζητούν δημοκρατία.

Στην πιο εξεζητημένη συγκαιρινή μορφή της, η μεταμοντέρνα εξουσία εξεζητημένα πλήττει τον πολίτη μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα με πλήθος μηχανισμών οικονομικού, διοικητικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα.

Όταν όπως συμβαίνει στις μέρες μας η κοινωνία έχει ανάγκη δημοκρατικής πολιτικής συγκρότησης για να παράγει πολιτικό ορθολογισμό σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης όπως οι σημερινές, η εξουσία και οι τεχνόσφαιρες χέρι-χέρι εξουδετερώνουν τους πολίτες αποδυναμώνοντάς τους, εξουθενώνοντάς τους και αποκλείοντας έτσι κάθε δυνατότητα δημοκρατικής αντίστασης ή επανάστασης.

Επιπλέον, μια Δαρβινιστική αντίληψη κυριαρχεί ως δήθεν έκτακτη ανάγκη και ο φοβισμένος μέσος πολίτες την στιγμή που έχει ανάγκη να κινηθεί πολιτικά για να γίνει κάτοχος της κράτους και εντολέας της εξουσίας διαπιστώνει ότι είναι παντελώς ανήμπορος οι δε ακτιβιστές εάν δεν προσαρμοστούν ευέλικτα στις ανάγκες του συστήματος αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί ή ακυρώνονται.

Η αποτελματωμένη ιδεο­λογική θέση περί «κοινωνίας των πολιτών», που δημιουργεί ένα κράτος υπηκόων, εξ αντικειμένου και εγγενώς διχοτομεί το Κοι­νωνικό γεγονός από το Πολιτικό γεγονός προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα αυταρχικό κατεξουσιασμό όποτε και εάν το σύστημα τον χρειαστεί.

Με συντομία δύο λόγια τώρα για τα άλλα δύο ζητήματα που ανέφερα στην αρχή.

Στον βαθμό που οι ενδοκρατικοί ή διεθνικοί δρώντες στερούνται επαρκών κοινωνικοπολιτικών ελέγχων στον σύγχρονο κόσμο ενσαρκώνουν την ιδιωτεία και δομικά μιλώντας συνιστούν επάνοδο στην πρό-πολιτική εποχή.

Δεν έχει σημασία εάν οι δράσεις είναι συνειδητές η ανεπίγνωστες, καλές ή κακές, στρατευμένες ή λόγω ανεξάρτητης άποψης ενός ατόμου ιδιώτη. Σημασία έχει κατά πόσο οι πολιτικών προεκτάσεων δράσεις είναι ή δεν είναι πολιτικά ενταγμένες.

Κανείς και ποτέ δε μπορεί να εμπιστεύεται την ιδιωτεία ή την Δαρβινιστικά νοούμενη αποτελεσματικότητα.

Πολιτικός πολιτισμός ανεξαρτήτως βαθμίδων δημοκρατικής συγκρότησης σημαίνει ότι αφήνοντας πίσω την εποχή της βαρβαρότητα, οι άνθρωποι συγκρότησαν πολιτικές ομάδες, έθεταν συλλογικούς σκοπούς, σμίλευαν συλλογικές ηθικές νομιμοποίησης των συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης και των συναρτημένωνκοινωνικών και παραγωγικών ιεραρχιών και προσδιορισμού τόσο των νόμων όσο και του τρόπου αλλαγής των.

Εντός της πολιτείας η ανθρώπινη ετερότητα ότι και νάναι συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι, προσαρμόζει την ετερότητά της στις επιταγές του πολιτικά πολιτισμένου βίου και επιβραβεύεται ή υπόκειται κυρώσεις εάν δεν τηρεί τους νόμους.

Δεν αφήνεται το συλλογικό συμφέρον στην διακριτική ευχέρεια του κάθε ατόμου του οποίου το εκκρεμές της ανθρώπινης φύσης πάει και έρχεται μεταξύ των πόλων.

Το εκκρεμές της συλλογικής ζωής μετά την βαρβαρότητα, για να μιλήσω σχηματικά, κινούμενο μεταξύ των δύο πόλων από την μια πλευρά είναι η απουσία πολιτικής ένταξης και πολιτικών ελέγχων οπότε έχουμε ιδιωτεία, κατάχρηση, θηριωδία, κτηνωδία και όλα τα συνώνυμα και παράγωγα που τόσο καλά περιέγραψε ο Μαρκήσιος ντε Σάντ και στην άλλη πλευρά είναι ο ενάρετος και αγγελικός άνθρωπος.

Ποτέ δεν ξέρεις πως λειτουργεί η ψυχή, τα ψυχόρμητα, οι αισθητές ανάγκες, οι διαστροφές ή οι καλοσύνες ή οτιδήποτε συνώνυμο ή αντίστροφό του.

Σίγουρο είναι ότι σταθεροποιούνται εντός του πολιτικά πολιτισμένου βίου κάθε κοινωνικής οντότητας που ταξιδεύει προσανατολισμένη προς την Ιθάκη της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Επιδίδεται στο άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά της γεγονός που σημαίνει ότι όταν είναι συλλογικά ελεύθερη αυτοθεσμίζεται

Η ιδιωτεία και οτιδήποτε ενσαρκώνει ο καθείς που κινείται και δρα εκτός πολιτικής σημαίνει προσανατολισμό προς το αντίθετο πόλο όπου η ισχύς είναι αθέσμιστη, η ιδιοτέλεια πρυτανεύει, η θηριωδία κατασπαράσσει τον αδύναμο και δυνητικά ο άνθρωπος είτε για δικό του συμφέρον όπως το αντιλαμβάνεται είτε για συμφέρον άλλων ενδέχεται να κυριαρχηθεί από τα χειρότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.

Υπάρχουν πλέον πολλά στοιχεία για τους διεθνικούς δρώντες ούτως να μην αμφιβάλλουμε για τον ρόλο τους.

Είναι μια παθογένεια της πολιτικής.

Διεθνώς, ακριβώς, επειδή η ισχύς είναι εξ ορισμού αθέσμιστη είτε δρουν και βλάπτουν όλους –τρομοκράτες, οικονομικό έγκλημα κτλ– είτε είναι εξαρτημένες μεταβλητές των στρατηγικών των κρατών ιδιαίτερα των μεγάλων.

Οι ΜΚΟ ενδοκρατικά είναι μια παθογένεια της πολιτικής που υποδηλώνει τοέλλειμα ή απουσία δημοκρατικής συγκρότησης και διακρατικά είναι σχεδόν πάντοτε εργαλείο ισχύος, ιδιαίτερα των μεγάλων κρατών.

Μια κατάσταση κωμικοτραγική. Γιατί κράτη πανίσχυρα και πασίδηλα εθνικιστικά και ταυτόχρονα ηγεμονικά βρίσκουν και χρησιμοποιούν ιδιώτες και άτομα κοσμοσθεωρητικά αμφίσημα, ιδεολογικά ευέλικτα, πνευματικά διεφθαρμένα και πολιτικά λικνιζόμενα.

Έτσι κάνουν τις βρωμοδουλειές τους τα ηγεμονικά κράτη στις μέρες μας για να μην υποχρεωθούν να επιτίθενται με άρματα και αεροπλάνα.

Όταν βέβαια δεν επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους και όταν οι κοινωνίες θύματα δεν επιβάλλουν κόστοςεπιτίθενται ή βάζουν άλλους να επιτεθούν.

Η βιωσιμότητα ενός σύγχρονου εθνοκράτους είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων κύριοι εκ των οποίων είναι η κρατική ισχύς σε όλο το φάσμα, η κοσμοθεωρητική ευρωστία της κοινωνίας και οι βαθμίδες εσωτερικής δημοκρατικής συγκρότησης που κάνει τους πολίτες να είναι ανενδοίαστα φιλοπάτριδες.

Αξίζει όμως να κλείσω αναφέροντας κάποιες εκτιμήσεις που έκανα σε παρουσίαση βιβλίου, του συνάδελφου Γιάννη Μάζη, πριν λίγο καιρό. Κατέληξα ως εξής και σε αναφορά με την πλανητική πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ:

Στο πεδίο της πολιτικής σκέψης που μελετά τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα είναι ορατές ακόμη και για τους τυφλούς 4 κατηγορίες:

1ον) Τα ορφανά των ιδεολογικών περιπετειών των τριών τελευταίων αιώνων που αερολογούν ασυνάρτητα κρυμμένοι μέσα σε οχυρά «ασύλων» συγκροτώντας ανεξέλεγκτες ομάδες ζώντας παρασιτικά.

2ον) Τους «προπαγανδιστές» των χωρών τους οι οποίοι εκλογικεύουν τα εθνικά συμφέροντα και τις στρατηγικές των κρατών τους. Υπάρχει η δυσδιάκριτη διάκριση αμυνόμενων και επιτιθέμενων κρατών αλλά για τους υπηρετούντες αξιολογικά και στρατευμένα τα κράτη τους υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά τα οποία, βεβαίως, δεν σχετίζονται με επιστημονικά επιχειρήματα αλλά με την διακρατική διαπάλη.

3ον) Οι προπαγανδιστές των συμφερόντων διεθνικών δρώντων και ξένων κρατών. Αυτοί εντοπίζονται περισσότερο στα λιγότερο ισχυρά κράτη και επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της οικείας, αδύναμης και αμυνόμενης χώρας. Είναι η πλέον αξιοθρήνητη κατηγορία.

4ον) Τους «Κονδύλιδες» οι οποίοι ταπεινά, μεστά, περιεκτικά και ουσιαστικά περιγράφουν και ερμηνεύουν αξιολογικά ελεύθερα την πραγματικότητα και την αλήθεια. Όσο μπορούν τονίζοντας τους περιορισμούς.

Επιλέξτε και πάρτε τι είδους πολιτική σκέψη θέλουμε. Εάν κάνετε την επιλογή της τελευταίας συνομάδωσης για να καθαριστούν οι στάβλοι χρειάζεται Ηρακλής. Ηρακλής όμως δεν υπάρχει.

Περιεχόμενα

Γιώργος Καραμπελιάς, Εισαγωγή

Μέρος Α’

Διανοούμενοι, Χρήμα και Εξουσία: Το Ίδρυμα Φορντ στην Ελλάδα

Το Ίδρυμα Φορντ κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας: Συνέντευξη της υπεύθυνης του Ιδρύματος, Καίτης Μυριβήλη στον Γιώργο Καραμπελιά

Οι Χορηγίες του Ιδρύματος από το 1958 έως το 1974

Λιλή Ζωγράφου, Ανοικτή επιστολή

Γιώργος Χατζόπουλος, Το Σχοινί της Διανόησης και η Θηλειά της Φορντ

Βασίλης Ραφαηλίδης, Η συνεργασία με το Ίδρυμα Φορντ

Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Τα βρώμικα λεφτά και οι μωρές παρθένες.

Ροζίτα Σώκου, Ο Ιάννης Ξενάκης και το Ίδρυμα Φορντ

Κώστας Χατζηαργύρης, Η έρευνα για το Ford Foundation

Πωλ Λαμπαρίκ, Ένας φίλος που θέλει το καλό σας

Ραζανί Ντεσάι, Ινδία: Οι στόχοι της ξένης χρηματοδότησης

Λένι Μπρένερ, Η νέα τέχνη του αυτοκράτορα

Μέρος Β’

Από τον Τζωρτζ Σόρος στα γερμανικά ιδρύματα

Γιώργος Ρακκάς, ΕΛΙΑΜΕΠ

Λαμπρινή Θωμά, CDRSEE

Νάσια Παναγούλια, Οι Χορηγοί του CDRSEE

Νίκος Ντάσιος, ΜΚΟ και Σχέδιο Ανάν

Γιάννης Ξένος, Ο ΓΑΠ, ο Ρόντος και η αμαρτωλή ΥΔΑΣ

Χέδερ Κόφιν, Τζώρτζ Σόρος, ο Αυτοκρατορικός Μάγος

Κόλιν Μπρακ, Ο κόσμος σύμφωνα με τον Σόρος

Ο ρόλος των γερμανικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα

Πιερ Ιλάρ, Το Ίδρυμα Μπέρτελσμαν

Μέρος Γ’

Η ανακατασκευή της Ιστορίας, η Θράκη και τα Βαλκάνια

Γιώργος Καραμπελιάς, Το Πρόγραμμα Κοινής (Βαλκανικής) Ιστορίας

Γιώργος Ρακκάς, Η μέθοδος της νεοταξικής ιστορίας

Τάσος Χατζηαναστασίου, Τα εγχειρίδια του JHP

Χρήστος Κροκόβελος, Η υπαγωγή της ελληνικής στην τουρκική ιστοριογραφία

Αθανάσιος Γκότοβος, Διεθνιστικά πειράματα στη Θράκη

Αντώνης Ρήγας, Η ρήξη του ελληνικού τμήματος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» με το διεθνές τμήμα

Γιάννης Παπαμιχαήλ, ΜΚΟ και Παγκοσμιοποίηση

Γιώργης Λύρας, Τουρκοφιλία και εθνοπροδοσία

πηγη:https://piotita.gr

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com