Επιμνημόσυνο σημείωμα σε ένα μεγάλο φίλο και Πατριώτη

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους:

 Επιμνημόσυνο σημείωμα σε ένα μεγάλο φίλο και Πατριώτη

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Φωτογραφία via Facebook, Ethnos 13/04/2024

Του ΖΗΝΩΝΑ ΣΙΕΡΕΠΕΚΛΗ

Αργοπορημένα, καρδιακέ μου φίλε -αφού την είδηση του θανάτου σου την έλαβα με κάποια καθυστέρηση- γράφω το επιμνημόσυνο τούτο σημείωμα για να αινέσω το αειθαλές πατριωτικό σου πνεύμα.


Ένα ήταν το πάθος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Με αυτό (και γι’ αυτό) γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Ένας υπερήφανος ευπατρίδης όσο λίγοι. Ολόκληρος αφοσιωμένος στον σκοπό και στο χρέος να συμβάλει στην ανατροπή των αιτίων που κρατάνε τον Ελληνισμό σκυμμένο.

Πάλεψε με όλα τα προσωπικά χαρίσματα που του διέθεσε η ποντιακή του ρίζα για την ανόρθωση, να βγουν Ελλάδα και Κύπρος από την μιζέρια της ηττοπάθειας και της απαξίωσης.


Γνωριστήκαμε και σφόδρα φιλέψαμε στα άραχλα χρόνια της δικτατορίας στην Ρώμη, όπου εκείνος σπούδαζε πολιτικές επιστήμες κι εγώ αρχιτεκτονική κατά την πενταετία 1976-1981. Μας είχε φέρει κοντά η κοινή αγωνία για ελευθερία. Εκείνος στο ΠΑΣΟΚ, εγώ στην ΕΔΕΚ συνάψαμε μια φιλική σχέση η οποία στάθηκε πάνω και πέρα από τις θλιβερές κομματικές εκπτώσεις που ακολούθησαν.Κλείνω το παρένθετο για την γνωριμία και τα χρόνια της Ρώμης, τα γεμάτα από το άρωμα των αγώνων κατά των δικτατοριών σε όλο τον πλανήτη (ο Μιχάλης με εισήγαγε στον υπέροχο αντιστασιακό κόσμο της Λατινικής Αμερικής και των Κούρδων αγωνιστών, καθώς εγώ του άνοιξα νέες πόρτες στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Φατάχ και των Παλαιστίνιων).

Επιστρέφω λοιπόν στο εγκωμιαστικό κίνητρο που μου έβαλε την πέννα στο χέρι.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους. Για την αδιάλλακτη εμμονή του σε αρχές και αξίες (όταν σύσσωμη σχεδόν η ύστερη πασοκική εξουσία έσπευδε να εξαργυρώσει τις πλαστές επιταγές Σημίτη), για τον πρωτότυπο διεθνισμό του και για το τολμηρό όραμα του για μια Ελλάδα εθνικής αυτάρκειας και πολιτιστικού μεγαλείου.


Βεβαίως, κατοχυρωμένη είναι η εθνική του προσφορά, αφού σε αυτόν οφείλεται η πρωτοβουλία βάση της οποίας η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε, το 1994, την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Επίσης κατοχυρωμένη είναι και η συμβολή του στην σύνταξη της Ιδρυτικής Διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 1974.

Ο Μιχάλης ως ολοκληρωμένος αγωνιστής υπήρξε όχι μόνο δραστικός ακτιβιστής αλλά και διανοούμενος. Με σκέψη φύση βαθυστόχαστη και γνωρίζοντας την μεγάλη σημασία του γραπτού συνέγραψε 27 βιβλία πολιτικού, κοινωνικού, ιστορικού και πολιτιστικού στοχασμού.Θυμάμαι την χαρά του όταν πρωτοερχόμενος στην Κύπρο, για την οποία η αγωνία του υπήρξε μεγαλύτερη ακόμα και από του πιο ευαίσθητου Κυπρίου, δίδοντας μου το βιβλίο του με τίτλο ‘Ρωμανία, η αρχιτεκτονική μιας νέας πόλης» μου είπε: το βιβλίο αυτό το έγραψα σκεφτόμενος εσένα και τις συζητήσεις μας για τη αρχιτεκτονική στην Ρώμη.

Είχε μια βαθιά εκτίμηση για την πολιτική σημασία του ανθρωποποίητου χώρου ως αποτέλεσμα του ότι, τα χρόνια των σπουδών μας στην αιωνία πόλη, είχε σε ολόκληρη την χώρα ανθίσει μια συγκεκριμένη θεωρητική αντίληψη για την εγγενή σχέση πόλης, πολιτισμού και πολιτικής, γνωστή με το όνομα Ιταλική Σχολή (Cacciari, Tafuri, Rossi, Dal Co, κ.α.)


Ποια όμως υπήρξε η η αδιάλλακτη εμμονή του και ποιος ο πρωτότυπος διεθνισμός του;

 Πηγή και των δυο ήταν το μεγάλο (εντελώς προσωπικό κατά ένα τρόπο) όραμά του για μια ισχυρή Ελλάδα, της αυτάρκειας και της αξιοπρέπειας, για ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα περιελάμβανε τον Ελληνισμό ολόκληρο εντός και εκτός των δυο κρατικών οντοτήτων του έθνους.

Πρώτιστο καθήκον, έλεγε πάντοτε, η αναστύλωση της πάλαι ποτέ μεγάλης ιδέας όχι για πολεμικές αλλά για πνευματικές και πολιτισμικές κατακτήσεις. Έχοντας μέσα του καθαρούς τους λόγους, εσωτερικούς και εξωτερικούς, που κρατούν δέσμια την Ελλάδα στο κάρο της μιζέριας (η μικρή πλην τιμία Ελλάς, η χώρα της ήπιας ισχύος κ.α. ανάλογα αφασικά φληναφήματα) πρέσβευε πως δυο είναι οι μεγάλοι εχθροί του έθνους, η ενδογενής παθογένεια της ηττοπάθειας αφενός και η σταθερά Τουρκική βουλιμία αφετέρου.

Δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμα και με τον ηγέτη του κινήματος στο οποίο ήταν ψυχή τε και σώματι δοσμένος, στον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν μέσα στην καλή του θέληση ο τελευταίος υπέπεσε στο μεγάλο σφάλμα του Νταβός, για το οποίο προς τιμή του έκανε την διαβόητη παραδοχή, του mea culpa.

Έφυγε από το ΠΑΣΟΚ προβλέποντας πως ο αμοραλισμός θα έφερνε και την ήττα. Ήταν από τους λίγους που επεσήμαναν τις βαριές συνέπειες που είχε η ατολμία να κηρυχθεί, τότε, η ελληνική ΑΟΖ, (και επίσημα να ενωθεί με την Κυπριακή). Υπήρξε επίσης ένας από τους πιο σφοδρούς πολέμιους της ολέθριας στάσης του Σημίτη να αναγνωρίσει ζωτικά συμφέροντα στην Τουρκία (Συμφωνία Μαδρίτης).Μια μεγάλη θεωρητική προσφορά του Χαραλαμπίδη συνδέεται με την πρόταση του για τον πατριωτικό διεθνισμό. Όντας ένας ειλικρινής και ουσιαστικός διεθνιστής, ένας ακούραστος εργάτης της αλληλεγγύης των αγωνιζομένων για ελευθερία λαών δεν έχασε ποτέ την ακριβή εστίαση επι του εθνικού συμφέροντος. Σφόδρα φρονούσε πως το εθνικό συμφέρον προηγείται του διεθνικού.

Ήταν ένα από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της οξείας σκέψης του εκλιπόντος η ικανότητα να διακρίνει πάντοτε το καίριο, μπορούσε δηλαδή να εντοπίζει με σαφήνεια το πρωτεύον από το δευτερεύον, το κύριο από το μέρος (του).

Με τα εφόδια αυτά ο κώδικας αξιών και συμπεριφοράς του «Ιταλού», όπως συχνά τον αποκαλούσαν, ως η κύρια πηγή που πότιζε το ολοκληρωμένο του στρατηγικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του όπου γης ελληνισμού, οι επιλογές του υπήρξαν αλάνθαστες και συχνά προφητικές.

Αιώνια ας είναι, Αυτού, η μνήμη.


ΠΗΓΗ:https://hellasjournal.com/2024/04/o-michalis-charalampidis-tha-paramini-stin-istoria-tis-ellinikis-sinechias-gia-pollous-logous-epimnimosino-simioma-se-ena-megalo-filo-ke-patrioti/


Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com