Φαίνεται πως το ανώτερο στάδιο του φιλελευθερισμού με ανθρώπινο πρόσωπο -λέγε με ΣΥΡΙΖΑ- είναι ο δικαιωματισμός. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η οποία μπορούμε να πούμε πως έλκει την καταγωγή της από την πρώιμη αστική εποχή, όλοι οι άνθρωποι έχουν ατομικά δικαιώματα. Δικαίωμα στη ζωή, την εργασία, την κατοικία, την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, την ελεύθερη, μετακίνηση, ακόμα και τη σεξουαλική προτίμηση. Όσο υποχωρεί η συλλογική και ταξική διεκδίκηση, τόσο αναφύονται τα ατομικά δικαιώματα που μία τους έκφραση είναι ο εγωισμός. Οι «δικαιωματιστές» αποκρύβουν πως ατομικό δικαίωμα έχει και ο καπιταλιστής, ο κάθε ξεχωριστός εργοδότης, ο χωροφύλακας της γειτονιάς, ο διεφθαρμένος δικαστής και πάει λέγοντας.
Είναι φανερό ότι όσο το ατομικό δικαίωμα αποτελεί ιδιαίτερη προτίμηση χωρίς το πρόσημο του δίκαιου ή του άδικου, του ταξικά αναγκαίου ή του οπισθοδρομισμού, τόσο αυτά τα δικαιώματα θα καίγονται στους βωμούς των δυνατών και των ταξικά κυρίαρχων. Οι «δικαιωματιστές» μας υποστηρίζουν πχ ότι το προσφυγόπουλο έχει δικαίωμα στο παιχνίδι και την εκπαίδευση. Ωστόσο, όταν αυτό το ατομικό δικαίωμα δε γίνεται κοινωνική δυνατότητα, δηλαδή να υπάρχουν δομές εκπαίδευσης και πρόνοιας, τότε καταντάει ονειροφαντασία. Οι αστοδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και τώρα που απέκτησαν πράσινη σημαία και διδάσκουν στα φροντιστήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κουνούν το δάχτυλο σε εμάς λέγοντας πως είναι οι αρχάγγελοι των ατομικών δικαιωμάτων. Σιγά την ανακάλυψη! Αυτά έχουν ειπωθεί απ’ την εποχή του Βολταίρου.

Ωστόσο, σήμερα, που οι ερπύστριες του νεοφιλελευθερισμού ισοπεδώνουν την κοινωνία στη χώρα μας και όχι μόνο, ο ιμπεριαλισμός βάζει στο εκτελεστικό απόσπασμα το σύνολο των κοινωνικών κατακτήσεων του 20ου αιώνα, οι κραυγές των «δικαιωματιστών» είτε χρησιμοποιούνται ως σειρήνες για να ενσωματώσουν τους αριστερούς, είτε στην καλύτερη περίπτωση είναι λυγμός των αδύναμων. Ο δικαιωματισμός και οι οπαδοί του βρίσκονται σε άλλο στρατόπεδο και πάντως όχι σε εκείνο των ταξικών και συλλογικών διεκδικήσεων.
Νικηφόρος Ζερβός