ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Μοιάζει απίστευτο αλλά είναι η πραγματικότητα. Ογδόντα ένα χρόνια μετά, οι πολιτικοί ή και φυσικοί απόγονοι των πρωταγωνιστών, είτε από ιδεοληψία είτε από ιδιοτέλεια, αρνούνται να αναγνωρίσουν τα αίτια και επιμένουν στο «αναπόφευκτο» μιας εθνικής συμφοράς που άρχισε να ξετυλίγεται ήδη από τα χρόνια της Κατοχής και όχι στις 3 Δεκεμβρίου 1944, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις, με διαταγή του αρχηγού της αστυνομίας Έβερτ, άνοιξαν πυρ κατά του συλλαλητηρίου της αριστεράς, ώστε να εξωθήσουν το ΚΚΕ σε ένα καταδικασμένο εκ των προτέρων σε αποτυχία κίνημα. 

Οι υποθέσεις δεν έχουν νόημα στην ιστορική μελέτη. Αν ωστόσο το ΚΚΕ είχε την σαφή απόφαση να καταλάβει την εξουσία, θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να το επιτύχει τον Οκτώβριο του 1944, αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Και αν δεν είχε εξαπολύσει τα Δεκεμβριανά, είναι προφανές ότι θα ήταν πανίσχυρο πολιτικά, ακόμη κι αν είχε δεχθεί τους όρους Παπανδρέου- Σκόμπυ για αποστράτευση του ΕΛΑΣ. Θα είχε τεράστια δύναμη μέσα στον πυρήνα του κράτους, του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των δημοσίων υπηρεσιών. 

Η απάντηση στο εύλογο ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί χωρίς αναγνώριση της εξάρτησης της ηγεσίας του ΚΚΕ από τη Μόσχα αλλά και χωρίς την κατανόηση του πολυσυλλεκτικού χαρακτήρα του ΕΑΜ, όπου το ΚΚΕ δεν ασκούσε πλήρη έλεγχο. Το πιθανότερο είναι συνεπώς ότι στο κίνημα του Δεκεμβρίου το ΚΚΕ σύρθηκε, με την αφέλεια πως θα υποχρεώσει τους Άγγλους να δεχτούν πολιτική λύση της κρίσης αλλά και για να συσπειρώσει πολωτικά τον αντιμοναρχικό κόσμο. Ήταν μια ένοπλη διαμαρτυρία, ένοπλος πολιτικός εκβιασμός. Αλλά οι Άγγλοι δεν θα άφηναν την ευκαιρία να χαθεί. Όπως δεν έχασαν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν το κίνημα στη Μέση Ανατολή που διέλυσε έναν πραγματικά (ως την άνοιξη του 1944) εθνικό και δημοκρατικό στρατό. Μετά το εγκληματικό (και πολιτικά και, δυστυχώς, επί της πράξεως...) κίνημα του Δεκεμβρίου του 1944, μπορούσαν πλέον να  ανασυγκροτήσουν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα, με κέντρο την επαναφορά του βασιλιά, αποφεύγοντας συγχρόνως τις ελληνικές πιέσεις για την ενσωμάτωση της Κύπρου και της Βορείου Ηπείρου. 

Από την άλλη πλευρά, η ΕΣΣΔ μπορούσε, με τον ελληνικό αντιπερισπασμό, να εμπεδώσει την κυριαρχία της στην Ανατολική Ευρώπη, όπως είχαν συμφωνήσει Στάλιν και Τσώρτσιλ. Όσο για την ελληνική αριστερά, βρισκόταν σε τέτοια σύγχυση που ο πρώην γραμματέας του ΕΑΜ Χατζής θα υποστηρίζει ότι «έπρεπε να διεκδικηθεί η εφαρμογή της συμφωνίας της Γιάλτας και στην Ελλάδα», έχοντας την εντύπωση ότι η Γιάλτα ήταν οι δημοκρατικές ωραιολογίες των επίσημων ανακοινώσεων, ενώ διαδηλωτές του ΚΚΕ θα φωνάζουν ρυθμικά «Γιάλτα- Γιάλτα» και ο «Ριζοσπάστης» θα δημοσιεύει άρθρα του τύπου «Ο μέγας Γεωργιανός και οι μικροί Έλληνες» (δες φύλλο 15-3-1945).

Ογδόντα χρόνια μετά, δεξιά και αριστερά συσκοτίζουν αίτια και αιτιατά της εμφύλιας αντιπαράθεσης, βάζοντας (όπως τότε) όλους όσοι δεν είναι μαζί τους απέναντί τους, χαρακτηρίζοντας είτε «αστικό κόσμο και μοναρχοφασίστες», είτε «κομμουνιστές και συνοδοιπόρους», όσους δεν συντάχθηκαν με την πορεία προς τον εμφύλιο πόλεμο. Έναν πόλεμο που δεν ήταν αναπόφευκτος και του οποίου οι συνέπειες υπήρξαν τραγικές. Δεν επέτρεψαν στην Ελλάδα να συμμετάσχει ως ισότιμος σύμμαχος μεταξύ των νικητών του πολέμου στο συνέδριο της ειρήνης. Στέρησαν την κοινωνία από μια ολόκληρη γενιά. Διευκόλυναν την παλινόρθωση της ξενόδουλης μοναρχίας. Εμπόδισαν την εγκαθίδρυση δημοκρατικών θεσμών. Εξόντωσαν φυσικά και ηθικά χιλιάδες αγνούς αγωνιστές της αντίστασης στα κολαστήρια της ανάνηψης. Πρόσφεραν πλούσια δώρα στους μαυραγορίτες και τους ταγματαλήτες. Επιβράβευσαν τον δωσιλογισμό ως στάση ζωής. Για ένα τέταρτο αιώνα η αμερικανική πρεσβεία, ο θρόνος και ο στρατός που δεν ανήκε πια στο έθνος αλλά στο ολιγαρχικό, εξαρτημένο σύστημα εκμετάλλευσης, με σημαία τον αντικομμουνισμό και την καπηλεία της νίκης του εμφυλίου πολέμου, θα κυριαρχούσαν στην εθνική ζωή μέχρι την επονείδιστη κατάρρευση με την εγκατάλειψη της Κύπρου το 1974, οπότε θα άρχιζε μια νέα ιστορική περίοδος: η περίοδος που ακόμη ζούμε και κανείς δεν ξέρει πώς θα τελειώσει. Γιατί αν η εθνική ακεραιότητα σώθηκε τη δεκαετία του 1940 με τίμημα  την εξάρτηση, τον σκοταδισμό και τον αυταρχισμό, η δημοκρατική ομαλότητα των τελευταίων δεκαετιών πληρώθηκε με μια γενικευμένη, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, ηθική, κοινωνική και αισθητική εξαχρείωση που λησμονούμε όταν δοξολογούμε την ωραία μας μεταπολίτευση.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/17eJ6eRUXU/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com