Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Από τον “Φραπέ” στον "Πιερρακάκη".
Το ελληνικό κράτος δεν κυβερνάται από ένα ενιαίο μοντέλο εξουσίας. Κυβερνάται από δύο παράλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες μορφές κυριαρχίας.
Αυτές οι δύο μορφές διαπερνούν σχεδόν όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Δεν μιλάμε για πρόσωπα αλλά για συνεργαζόμενους τύπους εξουσίας.
Και οι δύο είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα. Γιατί η καθεμιά επιτελεί έναν συγκριμένο, κρίσιμο ρόλο.
Την εσωτερική κυριαρχία από την μια και την εξωτερική νομιμοποίηση από την άλλη.
Πιο αναλυτικά,
1. Ο “Φραπές”. Ο Βραχίονας της Εσωτερικής Κυριαρχίας.
Ο “Φραπές” είναι ο εκπρόσωπος της παραδοσιακής, φεουδαλικής, πελατειακής δομής.
Εκφράζει την τοπικότητα, τη συγγένεια, την εξάρτηση, την εξουσία που δεν βασίζεται στον νόμο, αλλά στην προσωπική σχέση, στην υποχρέωση, στο “σε έβαλα, θα με ψηφίσεις”.
2. Το κράτος-λάφυρο.
Οποιοσδήποτε πόρος, επιδότηση, θέση, πρόγραμμα, άδεια, γίνεται πεδίο συναλλαγής. Το κράτος δεν είναι θεσμός. Είναι θήραμα.
3. Η βαθιά Ελλάδα της ανασφάλειας.
Ο φόβος του “αν δεν είμαι με τους δικούς μας, θα χαθώ”.
Ο φόβο της εκδίκησης. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μόνο ισχύς.
4. Η κουλτούρα του “έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”. Ένας αυθόρμητος, σχεδόν πολιτισμικός πεσιμισμός του «Δεν αλλάζει τίποτα».
Άρα συμμετέχεις στο παιχνίδι, δεν το ανατρέπεις.
Ο “Φραπές” λειτουργεί ως φοροεισπράκτορας εξαρτήσεων, ελέγχει ψήφους, δουλειές, επιδοτήσεις. Ξέρει ποιος είναι ευάλωτος και πώς να τον κρατάει.
Αν θέλεις κάτι από το κράτος, περνάς “από αυτόν”. Εκείνος δεν εφαρμόζει πολιτική, διανέμει χάριτες.
Ο "Φραπές" είναι ο μηχανισμός αναπαραγωγής του κόμματος.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κερδίσεις εκλογές στο χωριό.
Το σύστημα τον χρειάζεται όσο και να τον φοβάται.
Ο “Φραπές” είναι το βρώμικο χέρι που κάνει τη δουλειά, ώστε οι “καθαροί” να δείχνουν πολιτισμένοι.
Ο Πιερρακάκης: Ο Βραχίονας της Εξωτερικής Νομιμοποίησης
Εδώ δεν μιλάμε για το άτομο, αλλά για τον τύπο: τον τεχνοκράτη, τον ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστή, τον “ψηφιακό μάγο”.
Ο Πιερρακάκης εκφράζει το αφήγημα της Προόδου. Μιλά τη γλώσσα της ΕΕ, των funds, της τεχνοκρατίας, των ρυθμιστικών αρχών, των επιτροπών.
Το κράτος είναι σαν επιχείρηση. Η κοινωνία γίνεται “πελάτης”.
Ο πολίτης γίνεται “χρήστης”. Η δημοκρατία γίνεται “project management”.
Κι έτσι επιτυγχάνεται η απαιτούμενη δυτική κανονικότητα.
Πρέπει να δείχνουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι στην παραγωγή,
όχι στην παιδεία, όχι στη δικαιοσύνη, αλλά στην ψηφιακή εικόνα.
Ο "Πιερρακάκης" παράγει θετικό αφήγημα προς τα έξω. Η Ελλάδα δείχνει “success story”, ψηφιακές υπηρεσίες, data centers, projects, “εκσυγχρονισμός”.
Ο "Πιερρακάκης" φέρνει ευρωπαϊκά κονδύλια.
Κανένα κράτος της ΕΕ δεν μπαίνει σε ρόλο “καλού μαθητή” χωρίς δάσκαλο. Και ο τεχνοκράτης είναι ο πιο υπάκουος μαθητής.
Ο "Πιερρακάκης" αποενοχοποιεί την κυριαρχία των ελίτ και εξωραϊζει τη λειτουργία των Φραπέδων.
Μέσα στην τεχνοκρατική γλώσσα, το πολιτικό περιεχόμενο εξαφανίζεται. Η εξουσία γίνεται “τεχνική”, άρα “αναπόφευκτη”.
Πίσω από την τεχνοκρατική γλώσσα του 21ου αιώνα κρύβεται ο φεουδαλισμός του 13ου αιώνα.
Ο "Πιερρακάκης" είναι το ευρωπαϊκό προσωπείο του "Φραπέ".
Είναι η Βρυξελιώτικη μουτσούνα του εγκαταλειμμένου χωριού.
Η Μυστική Σύμπραξη των Δύο Βραχιόνων.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι ο “Φραπές” φροντίζει να μένει το σύστημα στην εξουσία, ενώ ο "Πιερρακάκης" φροντίζει να φαίνεται η εξουσία αξιόπιστη.
Ο ένας βραχίονας έχει πρόσβαση στους αδύναμους, ελέγχει την ανάγκη, τον φόβο, τη φτώχεια.
Ο άλλος έχει πρόσβαση στους ισχυρούς, ελέγχει την εικόνα, τη χρηματοδότηση, τη διεθνή αναγνώριση.
Χωρίς τον πρώτο, δεν υπάρχει εκλογική βάση.
Χωρίς τον δεύτερο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ανοχή.
Αυτή η συμμαχία κρατά 50 χρόνια. Αυτή γέννησε τη Μεταπολίτευση. Αυτή καταστρέφει τη χώρα.
Συμπερασματικά, η χώρα δεν κυβερνάται από ιδεολογία.
Κυβερνάται από μια συνδυασμένη δομή κυριαρχίας που διαθέτει
εσωτερικά πελατειακά δίκτυα και εξωτερικά τεχνοκρατικές επιταγές.
Και ανάμεσα στους δύο αλληλοσυμπληρούμενους κόσμους, δεν υπάρχει πολίτης, υπάρχει καταδυναστευόμενος και λεηλατούμενος υπήκοος/δουλοπάροικος.
Το καθεστώς έχει δύο πρόσωπα, αλλά μία "ψυχή". Το ένα πρόσωπο είναι τραχύ, αγροίκο, βαλκανικό. Το άλλο είναι καθαρό, δυτικό, κοσμοπολίτικο. Και τα δύο όμως υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Να μην μπορεί ο λαός να αποφασίζει για τον εαυτό του.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.