ΘΑΥΜΑ! ΠΩΣ Ο ΟΟΣΑ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΔΗΜΙΟΣ …ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ

Υπάρχουν καλές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση με τις συμβουλές του ΟΟΣΑ;

 Του Χρήστου Κάτσικα

        

    Αύριο, Πέμπτη 19 Απριλίου 2018, στις 11:00, θα παρουσιαστεί η έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Εκπαίδευση για ένα Λαμπρό Μέλλον στην Ελλάδα» στο Υπουργείο Παιδείας (αίθουσα Γαλάτεια Σαράντη).

            Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

    Κώστας Γαβρόγλου, Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων

    Gabriela Ramos, OECD Chief of Staff and Sherpa

    Frank Van Driessche, Head of the Athens Office, Structural Reform Support Service / European Commission

            Θα ακολουθήσει στις 11:40 Συνέντευξη Τύπου με συντονιστή τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας Γιώργο Αγγελόπουλο.

            Σε δήλωσή του σχετικά με τον ΟΟΣΑ και την  Έκθεσή του για την εκπαίδευση στη χώρας μας, ο υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου σημείωσε το εξής: «Ο ΟΟΣΑ δεν επιβάλλει πολιτικές. Ο ΟΟΣΑ είναι ένας επιστημονικός Οργανισμός, ξέρουμε την ιστορία του, ο ΟΟΣΑ είναι ένας Οργανισμός στον οποίο συνυπάρχουν διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών προελεύσεων τεχνοκράτες και ο ΟΟΣΑ σε συνεργασία με τις Κυβερνήσεις συντάσσει εκθέσεις. Εγώ νομίζω ότι είναι χρήσιμες αυτές οι εκθέσεις. Άρα δεν είναι ο ΟΟΣΑ ένας Οργανισμός μπαμπούλας που σου λέει “κάνε αυτό, κάνε το άλλο”.

            Τρία χρόνια πριν, στις 12 Μαρτίου 2015, σε συνάντηση με τον Γ.Γ. του ΟΟΣΑ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε: «Οι μεταρρυθμίσεις που συζητάμε με τον ΟΟΣΑ δεν είναι μεταρρυθμίσεις που κάποιοι μας υποχρεώνουν, είναι αυτές που θέλουμε, που θεωρούμε απαραίτητες για να αλλάξει η Ελλάδα και ζητάμε την τεχνογνωσία ενός οργανισμού εγνωσμένου παγκόσμιου κύρους».

            Παράλληλα, στις 11 Φλεβάρη 2015, η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κάλεσε τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και ο Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας μαζί με τον Γ.Γ. του ΟΟΣΑ Ανχέλ Γκουρία ανακοίνωσαν τη σύσταση μιας μόνιμης επιτροπής συνεργασίας, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι «η Ελλάδα πρέπει να τολμήσει τις μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις».

            Τότε, στις κοινές δηλώσεις του Πρωθυπουργού και του ΓΓ του ΟΟΣΑ Ανχέλ Γκουρία μετά τη συνάντησή τους ο Πρωθυπουργός ανάμεσα σε άλλα δήλωσε: «Με μεγάλη χαρά υποδέχτηκα σήμερα τον κ. Γκουρία στην Αθήνα. Ο κ. Γκουρία προΐσταται ενός παγκόσμιου Οργανισμού για την ανάπτυξη. Για το λόγο αυτό νομίζω ότι ίσως είναι ο πιο χρήσιμος άνθρωπος σήμερα στην Ευρώπη. Διότι το ζητούμενο σήμερα στην Ευρώπη είναι η ανάπτυξη… Αποφασίσαμε να συστήσουμε μια μόνιμη κοινή επιτροπή συνεργασίας που θα προετοιμάσει ένα Σύμφωνο για την Ανάπτυξη, την Απασχόληση και την Κοινωνική Συνοχή, με Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Αποφασίσαμε να έχουμε στενή συνεργασία και τη βοήθεια του ΟΟΣΑ, για την εκπόνηση και εφαρμογή του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων..».

Μα ποιος είναι στ' αλήθεια αυτός ο ΟΟΣΑ;

            Ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη και με λατινικούς χαρακτήρες OECD) είναι ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός οργανισμός με 34 κράτη τακτικά μέλη, που δημιουργήθηκε το 1961. Ο ΟΟΣΑ είναι μετεξέλιξη του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας, που δημιουργήθηκε το 1948 για να ρυθμίσει τα της «ανοικοδόμησης» της Ευρώπης, με βάση το σχέδιο Μάρσαλ. Πρώτος του γενικός γραμματέας ήταν ο R. Marjolin, στέλεχος της ναζιστικής κυβέρνησης του Πεταίν στο Βισύ της Γαλλίας. Σημερινός γ.γ. του ΟΟΣΑ (από το 2006) είναι ο Angel Gurría, Μεξικανός, καταστροφέας της μεξικανικής οικονομίας 20 χρόνια πριν (υπό τις εντολές του ΔΝΤ) , άνθρωπος του διεθνούς τραπεζικού κυκλώματος και υπουργός Οικονομίας της διαβόητης κυβέρνησης Zedillo.

Η «θεραπευτική αγωγή» του ΟΟΣΑ

            Είναι ο ίδιος Οργανισμός που σε μία από τις τελευταίες Εκθέσεις του για την ελληνική οικονομία, αφού έδωσε εύσημα και απλόχερη στήριξη στην Συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, εισηγήθηκε 25 χρόνια άγριας λιτότητας, θεωρώντας πως αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο από την κρίση.

            Στην πραγματικότητα, ο ΟΟΣΑ και ο επικεφαλής του Α. Γκουρία, πριν ακόμα από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, πρωτοστατούσαν σε «μεταρρυθμιστικές προτάσεις», αντίστοιχες ή και πανομοιότυπες με αυτές που εδώ και χρόνια αξιώνουν ο ΣΕΒ και τα άλλα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου και οι οποίες «έτρεξαν» πιο γρήγορα κατά τη «μνημονιακή» περίοδο.

            Να θυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι ο επικεφαλής του ιμπεριαλιστικού Οργανισμού, Α. Γκουρία, σε επίσκεψή του στην Αθήνα το 2007 σημείωνε: «Έχετε (η Ελλάδα) πολύ υψηλή νεανική ανεργία, άρα πρέπει να υπάρχει μια αγορά που να προσφέρει χαμηλότερους μισθούς από τους κατώτατους». Ταυτόχρονα, έβαζε στο τραπέζι τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, τη διευκόλυνση των απολύσεων και την αύξηση των ηλικιών συνταξιοδότησης. Παράλληλα, αξίωναν τη μείωση των συντάξεων, οι οποίες, σύμφωνα με τον επικεφαλής του ΟΟΣΑ έπρεπε να υπολογίζονται στο σύνολο της εργάσιμης ζωής. Ακόμη οι "οδηγίες" περιλάμβαναν αυξήσεις στους φόρους πάνω στην πλατιά λαϊκή κατανάλωση (ΦΠΑ, ειδικούς φόρους, πετρέλαιο θέρμανσης), φέρνοντας το παράδειγμα της Γερμανίας που είχε ήδη προηγηθεί, καθώς και «Απεξάρτηση» της ΔΕΗ από το κράτος, την απελευθέρωση των σιδηροδρόμων, την αποκρατικοποίηση των ΕΛΤΑ. Βεβαίως απαιτούσαν την παραπέρα περικοπή των κρατικών κονδυλίων, επικαλούμενοι (τότε) τη δημοσιονομική «σταθερότητα και προσαρμογή».

            Παράλληλα δεν παρέλειψε την προηγούμενη περίοδο, να προτείνει την άρση της μονιμότητας για τους νεοπροσληφθέντες στο Δημόσιο, την περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, την αύξηση της συμμετοχής του ασφαλισμένου στην υγεία, καθώς και νέα μείωση του αφορολογήτου ορίου και μια σειρά νέων φοροεισπρακτικών μέτρων! Επίσης ο διεθνής αυτός οργανισμός εισηγήθηκε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το οποίο ούτως ή άλλως είχαν δρομολογήσει η Συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και η τρόικα, αλλά και την παράδοση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στα χέρια του ξένου χρηματιστικού κεφαλαίου!

            Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, καθώς αναπνέουμε τα αποκαΐδια αυτής της πολιτικής που ευλαβικά υλοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια, μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει τι σήμαιναν  οι προτροπές αυτές του «αθώου» και «ουδέτερου» αυτού Οργανισμού που χρόνια τώρα πασχίζει να προσαρμόσει την εκπαίδευση και την εργατική δύναμη στις «νέες συνθήκες», κοντολογίς, στην ευελιξία, αποδοτικότητα, ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα, απασχολησιμότητα, κόστος κ.λπ., αλλά και να τις αναπτύξει, να τις τυποποιήσει περισσότερο, να τις μετρήσει και να τις ελέγξει, ώστε να διαμορφώσει το σημερινό εργαζόμενο: με εργασιακές προδιαγραφές 19ου αιώνα και παραγωγικές δυνάμεις 21ου αιώνα!

            Βεβαίως, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, αναφέροντας τα παραπάνω για το ρόλο και τη φυσιογνωμία του ΟΟΣΑ. Και το λέμε αυτό για ένα παραπάνω λόγο. Το γεγονός ότι, λιγότερο από δυο μήνες πριν ο νέος Πρωθυπουργός της χώρας υφάνει το φωτοστέφανο του ΟΟΣΑ και του Γ.Γ του, σε άρθρο τους στην Αυγή (7/12/2014) ο βουλευτής Τάσος Κουράκης,  Συντονιστής της ΕΕΚΕ Παιδείας και Θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και ο Νικόλας Κουντούρης,  επιστημονικός συνεργάτης του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της ΕΕΚΕ Παιδείας και θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ σωστά επισημαίνουν τα παρακάτω: «…Το σημείο εκκίνησης της εφαρμογής των μνημονίων στην ελληνική εκπαιδευτική πολιτική θα μπορούσε να το τοποθετήσει κανείς σε διάφορα πολιτικά γεγονότα. Αδιαμφισβήτητα όμως ένα από τα πλέον κομβικά σημεία αποτελεί η ενεργή ανάμειξη του ΟΟΣΑ στα ελληνικά εκπαιδευτικά πράγματα το 2011, με το ρόλο του «ανεξάρτητου αξιολογητή» της ελληνικής εκπαίδευσης. Ο διεθνής αυτός οργανισμός ο οποίος ασχολείται μεταξύ άλλων και με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συστημάτων των διαφόρων χωρών κλήθηκε από την τότε ελληνική κυβέρνηση να «διαγνώσει» τα προβλήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και να διατυπώσει προτάσεις «μεταρρύθμισής» του. Παρέδωσε στο πλαίσιο αυτό, στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, μία μελέτη με τίτλο «Καλύτερες Επιδόσεις και Επιτυχείς Μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση. Προτάσεις για την εκπαιδευτική πολιτική στην Ελλάδα». Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η έκθεση αυτή έθεσε την τεχνοκρατική βάση για όλες τις αλλαγές στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η εφαρμογή των οποίων συνδέθηκε με τις αξιολογήσεις της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα και με την εκταμίευση των δόσεων προς τη χώρα. Έχουν γραφεί πολλά για την εν λόγω έκθεση, η οποία χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως «νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο» για τους δανειστές».

            Αυτός είναι ο οργανισμός που σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα και τον Υπουργό Παιδείας κ. Κώστα Γαβρόγλου, θα μας παρέχει την «τεχνογνωσία» του για «φιλολαϊκές» μεταρρυθμίσεις που δε θα είναι «συνώνυμο της απορρύθμισης», αλλά «συνώνυμο της αναγκαίας αλλαγής»... «Αναγκαίας» ναι, αλλά για το κεφάλαιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται πάντα για το λαό...

            Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται κατανοητό τι μπορεί να σημαίνουν  οι αναδιαρθρώσεις που τάχα «δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και θα τις τολμήσει η παρούσα κυβέρνηση», όπως είπε ο πρωθυπουργός. Και όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, καλό είναι να κάνει ένα βήμα στα πλάγια για να δει καθαρότερα μπροστά του. Δύσκολη και δυσάρεστη ενέργεια, αλλά αναγκαία.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΑΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΟΣΑ

            Η έκθεση εμμένει στους βασικούς άξονες που προκρίνει ο ΟΟΣΑ για τα κράτη-μέλη του, δηλαδή τη δρομολόγηση της αυτονομίας της σχολικής μονάδας, της αποκέντρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, της μείωσης του μισθολογικού κόστους και της γενικευμένης αξιολόγησης στην εκπαίδευση.

Συγκεκριμένα, η έκθεση προκρίνει η κατανομή των προϋπολογισμών να περάσει σε περιφερειακό επίπεδο λαμβάνοντας υπόψη την κατανομή του προσωπικού στα σχολεία και τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε σχολείου, όπως αυτές θα προκύπτουν από την αξιολόγηση.

«Αποκρυπτογράφηση»

1. Η αυτονομία της σχολικής μονάδας σημαίνει την αποκοπή του δημόσιου σχολείου από την κρατική χρηματοδότηση και τη μετατροπή του σε εμπορευματοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη ζώνη.

Είναι η ευθεία αναζήτηση από τα σχολεία οικονομικών πόρων από την τοπική ή την ευρύτερη αγορά με αντάλλαγμα ιδεολογικές, πολιτιστικές και οικονομικές εξαρτήσεις στη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού προγράμματος, στην επιλογή και διαχείριση του προσωπικού, στους εκπαιδευτικούς στόχους και στο κοινωνικό προφίλ κάθε σχολείου.

            2. Η αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η βάση για τη ραγδαία μείωση της χρηματοδότησης και της διαφοροποιημένης λειτουργίας των σχολικών μονάδων με βάση τις διαφοροποιημένες ανάγκες και οικονομικές δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών.

            3. Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι το στρατηγικό εργαλείο για την ένταση του καθεστώτος χειραγώγησης και ομηρίας των εκπαιδευτικών και δραστικής ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.

Είναι φανερό ότι η αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων και οι διαφορετικές επιδόσεις των σχολείων στη βάση μετρήσιμων δεικτών θα συμβάλουν τάχιστα στην κατηγοριοποίησή τους, ενώ η σχεδιαζόμενη «άρση των γεωγραφικών ορίων» και η «ελεύθερη επιλογή σχολείου», δημόσιου και ιδιωτικού, θέλει να σπρώξει τα δημόσια σχολεία σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό προς «άγραν πελατών», από την οποία θα συναρτούν τη χρηματοδότηση και τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

            4. Σε απλά ελληνικά αν ξύσει κάποιος τα "καλολογικά" στοιχεία της έκθεσης θα ανακαλύψει από κάτω τους μόνικους στόχους της: λιγότεροι εκπαιδευτικοί, χαμηλότεροι μισθοί, εργασιακές σχέσεις «γαλέρας», αλλά και λιγότεροι μαθητές, λιγότερα σχολεία, λιγότερα και «ξεχειλωμένα» τμήματα.

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com