Το τελευταίο χαρτί (Εφτά μπαστούνι)

Σύντροφοι, συγκινήθηκα! Διάβασα τη συνέντευξη της αριστερής συντρόφισσας Περιστέρας Μπαζιάνα (που έδωσε ως πολίτης) και είδα όλες μου τις αμαρτίες να περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου! Μάλιστα

οι πιο ατρόμητες απ’ αυτές με χαστούκιζαν 17 ολόκληρες ώρες, όσες περίπου διαπραγματευόταν και ο Τσίπρας με τους πληρωμένους δολοφόνους του διεθνούς κεφαλαίου. Λέει επ’ αυτού συγκεκριμένα η πολίτης Μπαζιάνα και συντρόφισσα Μπέτυ: «Δεκαεφτά

  ώρες αφόρητης πίεσης. Είμαι σίγουρη όμως ότι όποιος αριστερός πολίτης κι αν ήταν στη θέση του (σ.σ.: του Τσίπρα), θα έδινε τη μάχη, όσες ώρες κι αν χρειαζόταν». Δάκρυσα! «Για τον λαό», συμπλήρωσε η Μπέτυ! Για τον λαό, «για εκείνον έχασε τον χρόνο του», τόνισε η υπερήφανη Μπέτυ. Δάκρυσα μέχρι δακρύων. Ακούς εκεί να «χάνει τον χρόνο του» μαζί μας ο Τσίπρας!

Αλλά εκεί που οι λυγμοί μου θα έκαναν ακόμα και τη Μεγαλόχαρη να δακρύσει ήταν όταν η συντρόφισσα πολίτης Μπαζιάνα διακήρυξε ότι «κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα και οργή». Θαύμασα τη συνέπεια! Κάθε 5η Ιουλίου, κι όχι κάθε 4η του ιδίου μηνός ή κάθε 6η, η Μπέτυ κλαίει

για το χαμένο Όχι, τη χαμένη τιμή των μεγάλων προσδοκιών, κλαίει (όπως δακρύζει και ο κ. Σπίρτζης για τα διόδια) για τους πλειστηριασμούς που έρχονται και για τη θανάτωση των απεργιών. Ίσως, σύντροφοι, τώρα που γερνάω και γίνομαι ευσυγκίνητος να μην πρέπει να διαβάζω τέτοια κείμενα που μου θυμίζουν τις εκθέσεις που γράφαμε στην έκτη δημοτικού και μπαίναμε σε μπελάδες με τους δασκάλους μας – ήταν, βλέπετε, πολύ επαναστατικές, ενώ οι δάσκαλοί μας

ανήκαν στο «παλιό πολιτικό σύστημα» καθώς προσδιορίζει με βαθείς πολιτικούς – ταξικούς όρους η Μπέτυ τον δικομματισμό. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, «δεν δικαιούται (δια) να ομιλεί», βυθισμένος «για πάντα στην αναξιοπρέπεια της υποταγής του». Πήρα ανάσα! το παλαιό σύστημα είχε υποταχθεί, όχι ο Τσίπρας! (Ο «Τσίπρας», όπως αποκαλεί τον σύζυγό της η κυρία Μπαζιάνα – ούτε καν ο «Αλέξης», κάνοντας

  έτσι μια σεμνή επίδειξη αποστασιοποίησης, μιας πολύ αριστερής αρετής). Εκεί που τα μπέρδεψα κάπως (δεν είμαι και όσο χρειάζεται αριστερός) ήταν κάτι μπουρδουκλώσεις περί «εξουσίας», «λίμπιντο» και «ψυχανάλυσης». Εντάξει, όσο να ’ναι

την τρελίτσα μας όλοι την έχουμε, αλλά ευτυχώς όλα αυτά μας κάνουν, αν όχι όλους, κάποιους «καλύτερους», όπως τόνισε η πολίτης Μπαζιάνα επανειλημμένως για τον εαυτό της στην εν λόγω συνέντευξη.

Το ίδιο ισχύει και για τον «Τσίπρα» (όπως είπαμε ότι τον αποκαλεί), ο οποίος «δεν πρόδωσε», «δεν εξαπάτησε», δεν «είπε ψέματα». Βεβαίως! Έξι χιλιάδες πεντακόσια εξήντα τρία ψέματα δεν συνιστούν εξαπάτηση, ούτε ένας «συμβιβασμός» (που ξεπατώνει μια χώρα) συνιστά προδοσία. Άλλωστε

για όλα αυτά «όλοι έχουμε έναν πόνο» – έτσι εξηγείται που εγώ κλαίω συνέχεια, πλην όμως «θα ξανασυναντηθούμε σε κοινούς αγώνες» (και με τον Καρανίκα στου Μπακάκου). Ίσως να έχει δίκιο η συντρόφισσα Περιστέρα, ίσως να μην καταλάβαμε εμείς οι υπόλοιποι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία». Εδώ να δεις ψυχανάλυση που χρειάζεται η πληγωμένη τους λίμπιντο, πωλείται η χώρα μισοτιμής κι αυτοί δεν έχουν την εξουσία να σταματήσουν το έγκλημα που οι ίδιοι κάνουν! Κλαίω ύστερα απ’ αυτό κι εγώ αδύναμος, «δεν μπορώ να κάνω αλλιώς» και μέσα στην καταχνιά που με πλακώνει, θυμάμαι εκείνο το εμβατήριο του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ: «Λαέ της Λιλιπούπολης, σήκωσε πια παντιέρα, με τον Χαρχούδα δήμαρχο, δεν βλέπεις άσπρη μέρα!». «This is a coup»!

  Ευτυχώς που όλα αύριο («πίστωσις από αύριο») θα πάνε καλύτερα, θα βγούμε στις αγορές, θα «λιαζόμαστε» στις πλατείες, ο κατώτατος μισθός θα ανεβεί και η συζυγία του Κρόνου με τον Ερμή θα μας κάνει τη λίμπιντο μπουρλότο! Ένα

  μόνον με ανησυχεί: αυτή η σιβυλική απόφανση της συντρόφισσας Μπέτυ ότι «αύριο ένας άλλος θα είναι στη θέση του (σ.σ.: του Τσίπρα)». Ώπα! Γιατί το είπες αυτό, Περιστέρα μου; Έχει ημερομηνία λήξης ο αγώνας για το δίκιο του λαού;! Είναι δυνατόν να ξανάρθει η Δεξιά στην κυβέρνηση και να πάρει την εξουσία; Fake news λέμε τώρα; Ανησυχώ! Θα πάθω καμιά ψυχανάλυση και θα μουρλαθώ στους συμβιβασμούς. Όχι άτιμους συμβιβασμούς, να ληστεύω μισθούς και συντάξεις, αλλά ιταμούς, να σκλαβώνω τη χώρα μου για ένα «άδειο πουκάμισο», για μια (ηλεκτρική) καρέκλα…

ΥΓ.: Οι συγκρίσεις της πολίτιδος Μπέτυ με τη Μαρία Αντουανέτα, την Εβίτα Περόν και την Πιετά είναι κακεντρεχείς. Μόνον η Μπουμπουλίνα έκλαιγε την 5η Ιουλίου εκάστου έτους και για 99 χρόνια.

ΥΓ.2: Είναι αξιοθαύμαστο το ότι όσα λένε οι Συριζαίοι μεταξύ τους στα μπαράκια μπορούν να διασκεδάζουν τόσο ευχάριστα τους Δυνατούς.

*Πηγή: topontiki.gr

ΠΗΓΗ: http://protagorasnews.blogspot.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com