Γκρεγκ Πάλαστ: Πικνικ για γύπες

Συγγραφέας : Γκρέγκ Πάλαστ

Βιβλίο          : Πικνικ για γύπες

Εκδόσεις      : Α. Α. Λιβάνη

Έτους          : 2012

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Η όλη απάτη με την Goldman που ξεκοίλιασε την Ελλάδα ήταν μια ηλίθια απόπειρα της δεξιάς κυβέρνησης της Ελλάδας να καλύψει ένα κρατικό έλλειμμα που υπερέβαινε το 3% του ΑΕΠ. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα έλλειμμα που υπερέβαινε το 3% του ΑΕΠ. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα έλλειμμα 3% θα ήταν πενιχρό. Ειλικρινά, σε δύσκολους καιρούς, καμία χώρα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα όριο του 3%. Καμία χώρα δε θα έπρεπε να το κάνει.

Προς τι λοιπόν η θανάσιμη απάτη για να τηρηθεί ένας απλός ηλίθιος κανόνας;

Η απάντηση είναι ότι ο κανόνας του 3% ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει η Ελλάδα για να αντικαταστήσει το παλαιό της νόμισμα, τη δραχμή, με το ευρώ.

Κι αυτό είναι περίεργο. Μια χώρα μπορεί να κάνει πολλά εξαιρετικά πράγματα με το δικό της νόμισμα. Αν χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα, τα τυπώνεις. Αυτό κάνει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα όταν η Αμερική χρειάζεται μερικά τρισεκατομμύρια. (Μπορώ να φανταστώ τον διοικητή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, τον Μπεν Μπερνάνκι, κάτω στο υπόγειο, να φυσάει τα χαρτονομίσματα για να στεγνώσουν και να τα δώσει στη Citibank.)

Η Ελλάδα, πλέον, δεν έχει καν κεντρική τράπεζα ή, τουλάχιστον, μια κεντρική τράπεζα που να μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Δεν υπάρχει κανείς για να τυπώσει και να στεγνώσει τα χαρτονομίσματα. Και το χειρότερο, η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει τη συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος της, κάτι που θα μπορούσε να λύσει κάποια από τα προβλήματα της, επειδή δε διαθέτει πλέον το δικό της νόμισμα.

Ο κανόνας του 3% δεν έχει να κάνει με λιτότητα, είναι ζήτημα δημοσιονομικής πολιτικής. Και η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει δική της δημοσιονομική πολιτική. Όταν προσχωρείς στο Ευρώ, παραιτείσαι από αυτό το δικαίωμα. Έχεις ύφεση ή κρίση; Δε σου επιτρέπεται να κάνεις δαπάνες για θέσεις εργασίας ώστε να υπάρξει ανάκαμψη. Στην πραγματικότητα, η συνθήκη του ευρώ απαιτεί από τις κυβερνήσεις να κάνουν περικοπές στους προϋπολογισμούς τους εν μέσω ύφεσης, μοιάζει να σε αναγκάζει να πίνεις νερό ενώ πνίγεσαι.

Είναι ένας σκληρός κανόνας -και πρέπει, υποτίθεται, να είναι σκληρός- τον οποίο καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ανατρέψει. Λειτουργεί σαν ένας αυστηρός κανόνας του χρυσού, ο οποίος, όπως το είχε θέσει ο κύριος "Δημιουργική Καταστροφή", ο Σουμπέτερ, "επιβάλλει περιορισμούς στις κυβερνήσεις και στις γραφειοκρατίες, οι οποίοι είναι κατά πολύ ισχυρότεροι της κοινοβουλευτικής κριτικής. Αποτελούν τόσο το έμβλημα όσο και την εγγύηση της αστικής ελευθερίας, όχι απλά της ελευθερίας που είναι προς το συμφέρον της αστικής τάξης, αλλά της ελευθερίας σύμφωνα με την αστική αντίληψη".

Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, ξέρω όμως ότι δε μου αρέσει όπως ακούγεται. Ιδιαίτερα όταν προέρχεται από έναν Αυστριακό. Αλλά αυτό που μπορώ να συμπεράνω είναι το εξής: έχεις να επιλέξεις το ευρώ ή τη δημοκρατία.

Με τις φλόγες και τις κραυγές οδύνης, από την Ελλάδα μέχρι την Ισπανία και την ιρλανδία, που προκάλεσε η ένταξη στο ευρώ, είναι να απορείς που υπάρχουν ακόμα χώρες, οι οποίες αυτο-ακρωτηριάζονται για να εισέλθουν σε αυτή τη νομισματική αποικία λεπρών. Ωστόσο, η Λετονία βυθίστηκε με τη θέληση της σε μια ύφεση με 25% ανεργία, ώστε να πληροί τις προϋποθέσεις για να γίνει μέλος της Ευρωζώνης.

Ποιος γέννησε αυτό το σκληρό, άτιμο κέρμα;

Κάλεσα τον γονιό του, τον καθηγητή Ρόμπερτ Μάντελ. Ο Μάντελ είναι γνωστός ως ο "πατέρας του ευρώ".

Το ευρώ περιγράφεται συχνά ως ένα μέσο για να ενοποιηθούν συναισθηματικά και πολιτικά οι πολίτες της μεταπολεμικής Ευρώπης, και για να αποκτήσει αυτή η ενωμένη Ευρώπη οικονομική ισχύ, ώστε να ανταγωνίζεσαι την οικονομία των ΗΠΑ.

Μπούρδες.

Το ευρώ επινοήθηκε στη Νέα Υόρκη, στη πολιτεία της Νεάς Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Ο καθηγητής Μάντελ επινόησε τόσο το ευρώ όσο και τη κατευθυντήρια γραμμή της διακυβέρνησης Θάτσερ-Ρίγκαν- τα "οικονομικά της προσφοράς", ή όπως επακριβώς τα αποκαλούσε ο Τζορτζ Μπους ο πατήρ, τα "οικονομικά βουντού". Τα βουντού των Ρίγκαν-Θάτσερ και το ευρώ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. (Ωχ! Ορισμένα λογοπαίγνια πονάνε.)

(σελίδες 536-538)

ΠΗΓΗ: http://protagorasnews.blogspot.gr/2017/09/blog-post_6936.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com