Η Θεσσαλονίκη γίνεται γερμανική πόλη

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια πλεονάσματα και προτιμώντας ανέκαθεν τη γη από τα χωρίς αντίκρισμα χρήματα, αναζητάει εναγωνίως αντίστοιχες τοποθετήσεις σε τιμές ευκαιρίας – οπότε είναι λογικό να επενδύει στην Ελλάδα, η οποία είναι η φθηνότερη σήμερα παγκοσμίως, αφού ευρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας εν λειτουργία.

Του Άρη Οικονόμου

.

Ανάλυση

Ο τίτλος δεν είναι δικός μας, αλλά μίας μεγάλης γερμανικής εφημερίδας (πηγή) μετά από συνέντευξη της με έναν Έλληνα συνδικαλιστή – ο οποίος αναφέρεται στην εκποίηση του αεροδρομίου της με αγοραστή την κρατική γερμανική εταιρεία FRAPORT, καθώς επίσης στο ξεπούλημα του ΟΛΠ, στα πλαίσια των σκανδαλωδών ιδιωτικοποιήσεων που δρομολογούνται στη χώρα μας (άρθρο).

Δυστυχώς το μέγεθος των σκανδάλων θα αποκαλυφθεί αργότερα, κρίνοντας μεταξύ άλλων από το ότι, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» κατασκευάζεται ήδη ένας διάδρομος προσγείωσης και απογείωσης κόστους 246 εκ. € με τη χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου και της ΕΕ, ο οποίος δίνεται ουσιαστικά δωρεάν στο νέο ιδιοκτήτη του – με το συνδικαλιστή να θεωρεί ότι, τα 14 αεροδρόμια είχαν αξία της τάξης των 10 δις €, έχοντας παραχωρηθεί μόλις για 1,2 δις € στη FRAPORT που δανείσθηκε από ελληνικές τράπεζες για να τα πληρώσει, ενώ οι επενδύσεις που θα διενεργηθούν θα προέλθουν από τα έσοδα τους.

Εν πρώτοις βέβαια η γερμανική εταιρεία αύξησε τα τέλη των αεροδρομίων κατά ένα ευρώ ανά εισιτήριο, από τα 12 € στα 13 € (+8%) με μεσοπρόθεσμο στόχο τα 18 €, καθώς επίσης τα ενοίκια των καταστημάτων έως και 500% – ενώ το δημόσιο ανέλαβε την αποζημίωση των προηγουμένων ενοικιαστών, με χρήματα προφανώς των φορολογουμένων. Φυσικά οι μικρές ταξιδιωτικές και ενοικίασης αυτοκινήτων εταιρείες έκλεισαν, ενώ το μεγαλύτερο σκάνδαλο πρέπει να αφορά την αύξηση των τελών για τα καταστήματα αφορολογήτων ειδών.

Ειδικότερα, το κράτος είχε συνάψει μία σύμβαση με τα καταστήματα αυτά, τα οποία πλήρωναν το 5% του τζίρου τους στο αεροδρόμιο – όπου η FRAPORT απαίτησε 23%, σχεδόν τον πενταπλασιασμό δηλαδή των τελών, ενώ το δημόσιο ανέλαβε την πληρωμή της διαφοράς ύψους 18%! Η γερμανική εφημερίδα ρώτησε την εταιρεία εάν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, χωρίς όμως να πάρει καμία απάντηση – κάτι απόλυτα λογικό, αφού τέτοιου είδους αποικιοκρατικές συμβάσεις υπογράφει μόνο η Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε πως το δημόσιο έχει αναλάβει επίσης τις αποζημιώσεις των εργαζομένων που θα θελήσει να απολύσει η FRAPORT, το κόστος τυχόν εργατικών ατυχημάτων, τις επί πλέον δαπάνες από αλλαγές νόμων, το κόστος ενδεχομένων απεργιών κοκ.- κάτι μοναδικό στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά.

Τέλος, άλλες γερμανικές εταιρείες αγόρασαν ξενοδοχεία στην περιοχή του αεροδρομίου για να επωφεληθούν από την τουριστική κίνηση – ενώ φυσικά θα επεκταθούν σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη, αφού οι τιμές των ακινήτων έχουν καταρρεύσει, ενώ οι ίδιες έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται εύκολα, καθώς επίσης με πολύ φθηνό επιτόκιο.

Ο ΟΛΘ

Περαιτέρω, μία διεθνής κοινοπραξία υπό την αιγίδα μίας γερμανικής επενδυτικής εταιρείας ανέλαβε το 67% της συμμετοχής στην εκμίσθωση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έως το 2051, έναντι 232 εκ. € – μίας επιχείρησης (ΟΛΘ) που το προηγούμενο έτος είχε καθαρά κέρδη προ φόρων της τάξης των 21 εκ. € (πηγή), άρα η εξαγορά ήταν ίση με τα κέρδη των 11 ετών.

Από πολλά χρόνια τώρα η εταιρεία, το 75% της οποίας ανήκει στο κράτος, δεν έδινε μεγάλα μερίσματα (για παράδειγμα, μόλις 0,40 € ανά μετοχή το 2011) – επειδή προγραμμάτιζε τη διενέργεια επενδύσεων που θα αύξαναν σημαντικά τα έσοδα, την κερδοφορία και την αξία της. Όταν όμως μεταβιβάσθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ, τα μερίσματα αυξήθηκαν κατακόρυφα – στο 1,50 € ανά μετοχή το 2012, ενώ το 2013 δόθηκε ένα ειδικό μέρισμα ύψους 3,40 € ανά μετοχή, συν ένα κανονικό 0,60 € (δηλαδή 40 εκ. €).

Το επόμενο έτος το μέρισμα ήταν 1,95 € κοκ. – οπότε αφαιρέθηκαν συνολικά 80 εκ. € από τα κέρδη της εταιρείας, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να διενεργήσει επενδύσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της. Με τον τρόπο αυτό ο ΟΛΘ απαξιώθηκε μεθοδικά, ενώ η σκόπιμη αδυναμία του να επενδύσει κατέστησε απαραίτητη την εκποίηση του. Παρά το ότι δε οι απαιτούμενες επενδύσεις έχουν υπολογισθεί στα 309 εκ. €, η κοινοπραξία δεσμεύθηκε μόνο για 180 εκ. € – οπότε η καινούργια προκυμαία που θα κατασκευασθεί θα είναι 400 μέτρα αντί 600, θα εξυπηρετούνται λιγότερα πλοία από όσα είχαν προγραμματισθεί κοκ.

Επόμενοι υποψήφιοι για εκποίηση είναι ο οργανισμός ύδρευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), μία μαρίνα σκαφών, καθώς επίσης ένα μεγάλο παραλιακό οικόπεδο κοντά στην πόλη – όπου οι πιθανότεροι αγοραστές θα είναι ξανά Γερμανοί, άμεσα ή έμμεσα, αφού η συμπρωτεύουσα αποτελεί έναν από τους βασικότερους στόχους τους. Τα πλεονεκτήματα της άλλωστε είναι πάρα πολλά τόσο εμπορικά, όσο και γεωπολιτικά, οπότε δεν πρόκειται να επιτρέψουν σε καμία άλλη χώρα να τους ανταγωνισθεί – με πιθανή εξαίρεση την ΕΥΑΘ που διεκδικούν οι Γάλλοι.

Εν προκειμένω η Γερμανία επιλύει με τις εξαγορές ένα από τα βασικά της προβλήματα: το ότι, έχοντας τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, έχει αντίστοιχα ελλείμματα στο κεφαλαιακό της ισοζύγιο, κυρίως επειδή δεν διενεργούνται επενδύσεις στο εσωτερικό της – με αποτέλεσμα τα πλεονάσματα της, τα οποία ισούνται επίσης με τη διαφορά των εγχωρίων καταθέσεων μείον τις εγχώριες επενδύσεις, να εκρέουν νομοτελειακά στο εξωτερικό.

Με δεδομένο τώρα το ότι η χώρα προτιμάει ανέκαθεν τη γη από τα χωρίς αντίκρισμα χρήματα (Fiat money), αναζητάει εναγωνίως αντίστοιχες τοποθετήσεις – πάντοτε σε τιμές ευκαιρίας, όπως είναι λογικό για κάθε επενδυτή. Τέτοιου είδους επενδύσεις αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο στις υπερχρεωμένες οικονομίες – κυρίως στην Ελλάδα η οποία, έχοντας επιλέξει την εν λειτουργία χρεοκοπία της χωρίς καμία προστασία από τους πιστωτές της (άρθρο), όπως θα της παρείχε η επίσημη πτώχευση της με βάση τους κανόνες του καπιταλισμού (ανάλυση), είναι έρμαιο στις διαθέσεις των δανειστών της.

Προφανώς εδώ ισχύει το γνωστό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», όσο ψυχρό και αν μας φαίνεται – κάτι που σημαίνει πως η Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα ανήκει στους πιστωτές της, μετατρεπόμενη σε μία άβουλη χώρα της LIDL. Ότι θα κατακτηθεί δηλαδή οικονομικά από τη Γερμανία κυρίως, αφού η συγκεκριμένη χώρα έχει τα μέσα – ενώ είναι λογικό να εποφθαλμιά ένα τόσο καλό «οικόπεδο» γεωπολιτικά, τουριστικά κοκ.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, είναι πράγματι εντυπωσιακή η έλλειψη αντίδρασης των Ελλήνων, όσον αφορά την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας – καθώς επίσης την «επιθετική εξαγορά» της χώρας τους από τη Γερμανία, με τη βοήθεια των «κατοχικών» κυβερνήσεων που τοποθετεί διαδοχικά.

Ακόμη δε και όταν διαδηλώνουν, όπως σήμερα, η διαμαρτυρία τους αφορά τα πολλοστά κατά σειρά μέτρα που τους επιβάλλονται – τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους κοκ., αλλά όχι τις σκανδαλώδεις αποκρατικοποιήσεις ή την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων των εκλεγμένων εκπροσώπων τους. Με απλά λόγια, οι αντιδράσεις τους επικεντρώνονται στη κακή διαχείριση της μιζέριας τους εκ μέρους των ξένων – η οποία, εφόσον καλυτέρευε σε κάποιο βαθμό, μάλλον θα τους ικανοποιούσε.

Ορισμένοι τώρα θεωρούν πως κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό, επειδή η νέα τάξη που κυριαρχεί παντού στον πλανήτη (ελίτ, αγορές κλπ.) είναι εξοπλισμένη με άπειρα «λογιστικά» χρήματα, με χειραγωγημένες ειδήσεις μέσω διατεταγμένων ΜΜΕ, με συστήματα μη δικαιοσύνης, με διαφθαρμένα πολιτικά κόμματα, με διαπλεκόμενες κυβερνήσεις, με στρατούς, με δυνάμεις καταστολής, με μεθόδους αποβλάκωσης (παιδεία) κλπ. – οπότε τόσο οι άλλοι λαοί, όσο και οι Έλληνες δεν είναι φοβισμένοι, αλλά απλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, όσο και αν το θέλουν. Επομένως ότι, το μόνο που τους απομένει είναι η υπομονή, έως ότου το σύστημα καταρρεύσει – αφού ιστορικά ακόμη και οι ισχυρότερες αυτοκρατορίες παρήκμασαν και χάθηκαν!

Έχοντας αναφερθεί στο δεκάλογο του ελέγχου των μαζών (ανάλυση), καθώς επίσης γνωρίζοντας πως ο συμβιβασμός με την ήττα είναι πολύ ευκολότερος από τον αγώνα για τη νίκη, ενώ ο φόβος αχρηστεύει εντελώς τους ανθρώπους θάβοντας τους ζωντανούς, έχουμε την άποψη ότι, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την αποδοχή της αδυναμίας: πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, επειδή το σύστημα είναι πανίσχυρο και ανίκητο – ενώ η μεγαλύτερη δύναμη του είναι το να τοποθετεί τον ένα εναντίον του άλλου, τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να αλληλοεξουδετερώνονται.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι, εάν οι Πολίτες ενωθούν απαιτώντας αυτά που πράγματι τους ανήκουν, χωρίς να φοβηθούν το τίμημα και χωρίς υπερβολές, είναι αδύνατον να μην τα καταφέρουν – κάτι που στην περίπτωση της Ελλάδας θα σήμαινε την επιμονή του συνόλου των Πολιτών στην εκδίωξη της Τρόικα και στην κατάργηση των μνημονίων, με τη δρομολόγηση των σωστών ενεργειών (άρθρο).

Πιστεύουμε όμως επίσης πως δεν είναι ο φόβος ή η αδυναμία αυτά που εμποδίζουν τους Έλληνες, εξουδετερώνοντας τις υγιείς αντιστάσεις τους – αλλά το ότι δεν ελπίζουν πια πως θα μπορούσαν να κυβερνηθούν από σωστούς πολιτικούς, ενώ έχουν «απηυδήσει» από τη ευρύτερη διαφθορά του δημοσίου βίου:

των κομμάτων που ενδιαφέρονται μόνο για τη νομή της εξουσίας, των πρωθυπουργών που δεν τηρούν ποτέ τις δεσμεύσεις τους, των συνδικαλιστών που αδιαφορούν για το κλείσιμο των ιδιωτικών επιχειρήσεων ή για τη λεηλασία των δημοσίων, των δικαστικών που δεν κρίνουν ως αντισυνταγματικά τα μνημόνια αλλά τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων τους, των ΜΜΕ που φροντίζουν μόνο για τα συμφέροντα τους, των διαπλεγμένων δημοσιογράφων που  υπηρετούν πολιτικά κόμματα ή οικονομικά συμφέροντα κοκ.

Στα πλαίσια αυτά, οι περισσότεροι Έλληνες ίσως δεν είχαν αντίρρηση να δοκιμάσουν κάτι άλλο, όπως τη διοίκηση τους από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς – με την ελπίδα πως θα τους απάλλασσαν από την εγχώρια διαφθορά, εξασφαλίζοντας την επιβίωση τους. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που δεν αντιδρούν και όχι ο φόβος – κάτι που θα φανεί όταν οι ξένοι θελήσουν να τους πιέσουν ακόμη περισσότερο, ληστεύοντας τους ότι έχουν και δεν έχουν, οπότε ασφαλώς θα εξεγερθούν.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com