Λίγο πριν το 2014

Όταν οι καπιταλιστικές δυνάμεις συγκρούονται μεταξύ τους, όσους κανόνες κι αν βάλουν στο παιχνίδι, όσον κι αν διαρκέσουν αυτοί οι κανόνες, εν τέλει καταλήγουν στον πόλεμο. Διότι στον καπιταλισμό, ως εκ της φύσεως του, ο υπ’ αριθμόν ένα (κι αναπόδραστος) κανόνας είναι η παραβίαση των κανόνων.

Στην εποχή μας οι καπιταλιστικές δυνάμεις που συγκρούονται δεν είναι δύο, είναι πολλές κι αυτό κάνει τον κόσμο ακόμα πιο ασταθή, ακόμα πιο ευάλωτο σε «ατυχήματα». Ούτε οι συμμαχίες ή τα μπλοκ συμμαχιών είναι ευάριθμα, ούτε οι σχέσεις των εταίρων μέσα στις συμμαχίες, ούτε οι αντιθέσεις των συμμαχιών μεταξύ τους σταθερές. Αντιθέτως μια όλο και πιο πυκνή καθώς και συχνή ρευστότητα αποδεικνύει ότι υπάρχουν παντού πολλοί μνηστήρες έτοιμοι να συγκρουσθούν με το «κυρίαρχο αρσενικό» της κάθε αγέλης.

Σήμερα ο καπιταλισμός, και όπου υπάρχουν πολεμικές συγκρούσεις (για τη διαρκή διαμόρφωση θέσεων ισχύος πάνω στη γεωπολιτική σκακιέρα), και όπου επικρατεί ειρήνη, διεξάγει έναν άγριο ανηλεή ταξικό πόλεμο κατά των λαών, ακριβώς διότι σε αυτόν τον πόλεμο έχει από καιρό νικήσει. Και τώρα αποτελειώνει σπαράγματα αντιστάσεων, θραύσματα κατακτήσεων και κυρίως κάθε δυνατότητα εναντίωσης στα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπου κι αν αυτή εμφανίζεται ή επανεμφανίζεται.

Για αυτό και, εδώ στην Ελλάδα, οι Επικυρίαρχοι θα φθάσουν τα πράγματα ως το τέλος. Για αυτό θα κάνουν το ίδιο και σε άλλες χώρες, είτε πιο ευάλωτες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία, είτε πιο ισχυρές όπως η Γερμανία ή η Γαλλία. Απλώς με διαφορά φάσης. Στο τέλος όμως ο εργαζόμενος της Ιταλίας με τον εργαζόμενο της Γερμανίας θα έχουν ελάχιστες διαφορές.Αυτό που θρέφει τον καπιταλισμό, η απαλλοτρίωση του πλούτου, καθίσταται δυνατό, με τη διαίρεση των εργαζομένων μεταξύ τους – αυτό που χύδην αποκαλείται κοινωνικός αυτοματισμός – κι οδηγεί σε μια διαρκή εξίσωση προς τα κάτω. Οποια καπιταλιστική δύναμη φανεί διστακτική σ’ αυτήν τη διαδικασία και προσπαθήσει ακόμα και για λόγους κερδοφορίας να λειτουργήσει πιο ανθρώπινα τρώγεται αμέσως απ’ τα ομοειδή της πιράνχας και η διαδικασία της ανηλεούς εκμετάλλευσης ανθρώπων και πόρων συνεχίζεται σκληρότερη. Ετσι, και στους πλειστηριασμούς θα φθάσουν, (μιλώντας για τα καθ’ ημάς) και στις ομαδικές απολύσεις και στη σύνταξη των 300 ευρώ, αν οι εργαζόμενοι δεν τους σταματήσουν, διότι όποιον απ’ το σινάφι τους φανεί διστακτικός σ’ αυτήν τη διαδικασία, τον τρώνε οι ίδιοι.

Ο,τι συμβαίνει μέσα στους λαούς συμβαίνει κι ανάμεσα στα έθνη. Ο ταξικός αφανισμός των πιο ευάλωτων απλώς θα προηγηθεί του ταξικού αφανισμού των πιο ισχυρών. Σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Κίνα οι ταξικές αντιθέσεις έχουν πάρει βιβλικές διαστάσεις. Δύο κατάφρακτοι υπερεξοπλισμένοι «γίγαντες με μυαλό νάνου» που είναι τρεις, Ρωσία, που είναι τέσσερις, Ιαπωνία, Ινδία, Βραζιλία, που είναι οκτώ, Ευρωπαϊκή Ένωση, και που εκφράζουν, υπονομεύουν, ελίσσονται, απαρτίζουν πέντε έξι ρευστά μπλοκ συμμαχιών – σ’ αυτόν τον κόσμο των νικητών, διότι μέχρι τον επόμενο πόλεμο θα είναι όλοι νικητές, ουδείς μπορεί να κάνει πίσω, χωρίς να τον φάνε οι άλλοι.

Διότι, ως εκ της φύσεως του ο καπιταλισμός είναι θηρίο. Τρώει τάξεις και έθνη. Τις τάξεις εν καιρώ ειρήνης, τα έθνη εν καιρώ πολέμου.

Μπορεί να ασχοληθεί κανείς με εκατομμύρια γεγονότα, λεπτομέρειες, εκδοχές για τα γεγονότα περί την ιστορία των τελευταίων (έστω) αιώνων, αλλά μέσα σ’ αυτό το δάσος ένα είναι το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού: ότι για τον πιο φτηνιάρη λόγο, τη συγκέντρωση ενός πλούτου που ουδείς δύναται να καταναλώσει, παράγεται τόση φτώχεια, βία, θάνατος, αρρώστια και δυστυχία που μόνον το παράλογο μπορεί να κατανοήσει. Διότι δεν το ενδιαφέρει να κατανοεί τίποτα.

Παραδόξως (υπ’ αυτάς τας συνθήκες) ο άνθρωπος έχει μια άλλη ηχώ μέσα του που τον σπρώχνει στην ανάγκη να κατανοεί τα πάντα ή να νομίζει ότι τα κατανοεί. Είτε με τη λογική, είτε με τρόπους μεταφυσικούς ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να έχει κατανοήσει. Κατ’ αρχήν. Και ύστερα να κάνει τις επιλογές του, άλλος πιστεύοντας στην ελεύθερη βούληση, άλλος στην ειμαρμένη κι άλλος στην τύχη, αλλά όλοι καταλήγοντας στους τρόπους τους. Για να το πούμε κάπως σχηματικά, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει καλός ή κακός εξ επιλογής ή κατά τύχη μέσα σε ένα σύστημα που είναι κακό εκ φύσεως. Αλλά δικό του δημιούργημα. Των ισχυρών του είδους του. Κι αυτή είναι η τραγωδία όλων των άλλων. Ως πότε; Πάντως όχι ως τον «σοσιαλισμό των ουρανών», όταν ακόμα και ο Πάπας σήμερα διαπιστώνει ότι ο κόσμος πάει κατά διαόλου.

Οταν ο Πάπας, ο προκαθήμενος της βαριά αμαρτωλής Εκκλησίας που ευλόγησε επί μιάμιση χιλιετία τους Δυνατούς, που τα βρήκε ακόμα και με τον φασισμό, φθάνει να καταγγείλει την «τυραννία της θεοποιημένης αγοράς» και τον άσπλαχνο φετιχισμό του χρήματος μέσα στη δικτατορία μιας οικονομίας χωρίς πρόσωπο που σκοτώνει», τότε κάποιος κόμπος έχει φθάσει στο χτένι.

Το ερώτημα είναι αν ο κόμπος θα το σπάσει το χτένι, αν δηλαδή η επόμενη επανάσταση θα γίνει μετά τον επόμενο πόλεμο, ή αν, για μια φορά, μπορέσουν οι λαοί (αν κάπου γίνει η αρχή) να σταματήσουν τη σφαγή μέσα στις κοινωνίες τους και συνεπώς την επερχόμενη σφαγή ανάμεσα στα έθνη...