ΙΔΟΥ Η «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΖΟΥΝ

Ιουλίου 12, 2013 από seisaxthiablog

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Λίγους μήνες μετά την κατάρρευση της «Λίμαν Μπράδερς» που σήμανε την επίσημη εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η Λετονία ήταν μια από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που οδηγήθηκε στο ΔΝΤ, ήδη από το Δεκέμβρη του 2008. Για την ακρίβεια, στην περίπτωση της Λετονίας,λειτούργησε υβριδικά το «μεικτό» σχήμα που αργότερα, στην περίπτωση της Ελλάδας, βαφτίστηκε «Μηχανισμός Στήριξης», μιας και η «σωτηρία» της Λετονίας ανατέθηκε σε ένα μηχανισμό δανειοδότησης, στον οποίο συμμετείχαν, εκτός από το ΔΝΤ, και πιστωτές από την Ευρωζώνη.

Ενας από τους πρώτους όρους για τη δανειοδότηση της Λετονίας ήτανη περικοπή των δαπανών στο χώρο της Παιδείας. Το αποτέλεσμα ήταν από τα 1.000 εκπαιδευτικά ιδρύματα που διέθετε η χώρα, μετά την έφοδο του ΔΝΤ να κλείσουν πάνω από 100, δηλαδή περισσότερο από το 10% των σχολείων.

Το κλείσιμο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, που σε μεγάλο βαθμό λειτουργούσαν και ως κέντρα γύρω από τα οποία κινείτο η οικονομία σε μικρές περιφέρειες και κωμοπόλεις, επέφερε απόλυτο οικονομικό μαρασμό, με σωρεία λουκέτων σε μικρά μαγαζιά, μαζική μετανάστευση και κατάργηση ολόκληρων χωριών από το χάρτη. Υπολογίζεται ότι στο πλαίσιο της «σωτήριας» πολιτικής που εφαρμόστηκε στη Λετονία, το 10% του πληθυσμού της μετανάστευσε στο εξωτερικό.

Ταυτόχρονα, στα μέτρα που υποβλήθηκε η Λετονία ήταν η μείωση των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων, που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπέρασε και το 50%, οι αθρόες απολύσεις στο δημόσιο τομέα που οδήγησαν στην ανεργία το 30% των υπαλλήλων, η εκτίναξη των φόρων, ενώ οι δαπάνες για τη συντήρηση των νοσοκομείων μειώθηκαν κατά 40%. Από τα 121 που λειτουργούσαν στη χώρα το 2006, το 2009 είχαν απομείνει 54 και εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 2013 δε θα υπάρχουν περισσότερα από 24!

Η παρέμβαση του ΔΝΤ στη Λετονία, στη βάση του «μεικτού» σχήματος που προαναφέραμε, είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του ΑΕΠ κατά 24% σε δυο μόλις χρόνια και την εκτίναξη της ανεργίας στο 23%!

Οσο για την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθήθηκε -για τη «σωτηρία» πάντα της Λετονίας- μεταφράζεται σήμερα ως εξής: Ο βασικός μηνιαίος μισθός (μεικτά) στη Λετονία είναι 132 ευρώ, το 40% και πλέον του πληθυσμού της ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας…

Σημείωση 1η: Ολων αυτών των «επιτευγμάτων» στη Λετονία ηγήθηκε ένα εγχώριο πολιτικό προσωπικό, το οποίο αποδίδει τιμές στους ναζί και στους συνεργάτες του Χίτλερ επί γερμανικής κατοχής…

Σημείωση 2η: Ολα αυτά τα «επιτεύγματα» οδήγησαν σε κοινωνική καταστροφή και, τώρα, μετά από 4 χρόνια αδίστακτης πολιτικής, όταν πια η κατάσταση έφτασε στον πάτο και ο λαός στα Τάρταρα, η χώρα εμφανίζει πλέον την πολυπόθητη για τους καπιταλιστές «ανάπτυξη». Πρόκειται για την ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατικών κερδών, που αναπτύσσονται πάνω στα κοινωνικά ερείπια…

Σημείωση 3η: Ολα αυτά τα «επιτεύγματα» ήταν που οδήγησαν την ΕΕ να κάνει αποδεκτή, την περασμένη Τρίτη, την αίτηση της άρχουσας τάξης της Λετονίας για είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη, αφού εκπληροί πια εκείνα τα κριτήρια «ανάπτυξης» με τα οποία λειτουργεί η ευρωενωσιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα…

Σημείωση 4η: Ολα αυτά τα «επιτεύγματα» και προδήλως αυτού του τύπου η «ανάπτυξη» είναι που, προφανώς, σαγηνεύουν τόσο την ελληνική πλουτοκρατία όσο και τους εταίρους της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε βαθμό μάλιστα, που, όπως θυμόμαστε, πέρσι τέτοιον καιρό, τον Ιούνη του 2012, η κυρία Λαγκάρντ, είχε προβεί στην περίφημη εκείνη σύστασή της προς τον ελληνικό λαό να ακολουθήσει το «πετυχημένο» παράδειγμα της Λετονίας…

Σημείωση 5η: Οι θιασώτες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας παίρνουν παραδείγματα, όπως αυτό της Λετονίας, για να καταλήξουν στη γνωστή τους θεωρία: «Ο καπιταλισμός θα καταφέρει και πάλι -λένε- να ξεπεράσει τη νέα κρίση του». Και πράγματι, ο καπιταλισμός καταφέρνει να ξεπερνά τις κρίσεις του. Αλλά πάντα το καταφέρνει με έναν και μοναδικό τρόπο: Θυσιάζοντας στο βωμό της δικής του σωτηρίας,θυσιάζοντας στο βωμό της σωτηρίας των μονοπωλίων, τον πρώτο παραγωγικό πλούτο της κοινωνίας, τον παράγοντα άνθρωπο. Η Ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων ότι φιλολαϊκή λύση και έξοδος από την κρίση μέσα στα όρια του καπιταλισμού δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Εκείνο, συνεπώς, που απαιτείται για την έξοδο από την κρίση, αλλά για μια έξοδο προς όφελος των λαών, προς όφελος του ελληνικού λαού, είναι η έξοδος από το φαύλο κύκλο της όποιας νέας -και κατά πάσα πιθανότητα αναιμικής- καπιταλιστικής «ανάπτυξης». Αναιμική «ανάπτυξη» που, όταν και αν προκύψει, αφ’ ενός θα έχει επιτευχθεί πάνω σε ένα κοινωνικό «νεκροταφείο», αφ’ ετέρου η νομή των αποτελεσμάτων της θα γίνει και πάλι από τους κεφαλαιοκράτες. Με μια κουβέντα: Η έξοδος από την κρίση, για να είναι φιλολαϊκή, ή θα ισοδυναμεί με την έξοδο από τον καπιταλισμό, ή δεν πρόκειται να υπάρξει.

ΒΛΕΠΕΙ «ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ»…

Στην εναρκτήρια ομιλία του κ. Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διεπράχθησαν αρκετές «ιεροσυλίες». Ας σταθούμε σε μία από τις χαρακτηριστικότερες.

Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε την ομιλία του ως εξής:

«Εδώ και ένα χρόνο -είπε- μετά τις εκλογές του περασμένου Μάη που ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: Το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ (…)».

Και συνέχισε:

«Ολες οι γερασμένες δυνάμεις της χώρας, όλες οι γερασμένες δυνάμεις του παλιού κόσμου που φεύγει,ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα»…

Τα προηγούμενα μοιάζουν -μόνο κατ’ όψιν- με τα παρακάτω:

«Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αξιωματικοί».

Πρόκειται, φυσικά, για το προοίμιο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» των Μαρξ και Ενγκελς. Το οποίο ο κ. Τσίπρας «ξεπατίκωσε» για να πει τα δικά του…

Γεγονός που μας επιτρέπει την εξής παρατήρηση:

Αν υποθέσουμε ότι ο Γκιζό του τότε είναι ο Ολάντ του σήμερα (στον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είδε έναν «άλλο αέρα» στην Ευρώπη), αν ο Μέτερνιχ του τότε είναι ο Σόιμπλε του σήμερα (με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε «ειλικρινείς» συνομιλίες), αν η Ιερά Συμμαχία του τότε είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ του σήμερα (που στην μεν πρώτη υποκλίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δε δεύτερο βρίσκει πεδίο «συνεννόησης»), αν οι Γάλλοι και Γερμανοί του τότε είναι αυτοί που συνθέτουν την ατμομηχανή του κομιτάτου των Βρυξελλών σήμερα (στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται), αν ο τσάρος του τότε είναι ο Ομπάμα του σήμερα (με του οποίου την «επεκτατική» πολιτική συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ), τότε, μόνο όποιος βλέπει «φαντάσματα» θα μπορούσε να ισχυριστεί για το «φάντασμα» που απελευθερώνει τους λαούς από τις αλυσίδες του κεφαλαίου, για το «φάντασμα του κομμουνισμού» δηλαδή, ότι έταξε, διέπραξε ή θα διαπράξει ποτέ «διαπραγματεύσεις» με όλους αυτούς που αλυσοδένουν τους λαούς (όπως τάζει και διαπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα)…

*Δημοσιεύθηκε στο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” την Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013