Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019

Διονύσης Τσιριγώτης, Το ανατολίτικο παζάρι και οι Μεγάλες Δυνάμεις

Διονύσης Τσιριγώτης, Το ανατολίτικο παζάρι και οι Μεγάλες Δυνάμεις
Η πρόσφατη συνάντηση του πρόεδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, με τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τα διαμειφθέντα μεταξύ των δύο, επαναφέρουν στο προσκήνιο ένα κεντρικό ζήτημα της διεθνούς πολιτικής που συνέχεται με την εγκαθίδρυση πελατειακών σχέσεων μεταξύ κρατών διαφορετικής βαθμίδας ισχύος, θέσεως και ρόλου. Ειδικότερα, αναφερόμαστε στη δήλωση του προέδρου Τράμπ, ότι είχε μια «θαυμάσια, παραγωγική συνάντηση» με τον Ταγίπ Ερντογάν, εκφράζοντας παράλληλα την ικανοποίησή του για τη συνεργασία των δύο χώρων στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, ευχαριστώντας την Άγκυρα «για τις προσπάθειές της» και χαρακτηρίζοντάς τη «μεγάλο σύμμαχο στο ΝΑΤΟ» στο βαθμό που επιχειρεί να «αυξήσει τη συμβολή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία στο 2% του ΑΕΠ της».
Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με την επίδειξη διαλλακτικότητας για την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων «στο πρόγραμμα των μαχητικών αεροσκαφών νέας γενιάς F-35» και την επίσημη τοποθέτηση του Αμερικανού υπουργού άμυνας, Μαρκ Εσπέρ, για τη στρατηγική αναγκαιότητα της επιστροφής της Τουρκίας «πίσω στο μαντρί», μέσω της οικοδόμησης δεσμών « σε στρατιωτικό επίπεδο, για να διασφαλίσουμε ότι μπορούμε να έχουμε μια μακρόχρονη σχέση που θα αντέξει σε αυτή τη δύσκολη περίοδο», επαληθεύουν την ιδιάζουσα γεωστρατηγική σημασία της Άγκυρας εντός της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί το γεωπολιτικό της βάρος και η υψηλή ευαισθησία τρωτότητας που δύναται να επιφέρει στο εσωτερικό της συμμαχίας, μια οποιαδήποτε αποσκίρτηση από το διατακτικό της.
Στο ίδιο πλαίσιο δεν δύναται να παραβλεφθεί και η προηγηθείσα διπλωματική προσέγγιση της Τουρκίας με τις τρεις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις –Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία– απότοκο της συνάντησης μεταξύ του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας, «Ιμπραήμ Καλίν με τους διπλωματικούς συμβούλους της Γερμανίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, τους κ. Γιαν Χέκερ, Κλεμάν Μπον και Ντέιβιντ Κουέιρι», που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη, στις 8 Νοεμβρίου του 2019. Αναλυτικότερα, συμφωνήθηκε να «υπάρξει συνάντηση του προέδρου Ερντογάν με τους ηγέτες των τριών “Μεγάλων” της Ευρώπης, την Άνγκελα Μέρκελ, τον Εμανουέλ Μακρόν και τον Μπόρις Τζόνσον, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη βρετανική πρωτεύουσα στις 3-4 Δεκεμβρίου».

Ο Τούρκος πρόεδρος εκμεταλλευόμενος τις εξελίξεις στη βορειοανατολική Συρία, σε διασύνδεση με την εφαρμογή της στρατηγικής της εξαναγκαστικής διπλωματίας των «πλωτών γεωτρυπάνων» στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και με το Μεταναστευτικό ζήτημα ανοιχτό, υπεισέρχεται σε διμερείς διαπραγματεύσεις με τους κεντρικούς πόλους τους διεθνούς συστήματος (ΗΠΑ-Ρωσία) αλλά και με τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη, για να ικανοποιήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις αξιώσεις ισχύος της Άγκυρας, αναβιβάζοντάς τη σε περιφερειακή δύναμη.
Συναφώς, για μια σειρά από λόγους και αιτίες που συνέχονται με το ειδικό βάρος του εκάστοτε κράτους στην πλανητική, γεωπολιτική σκακιέρα και χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός της υπερεπέκτασης των πολιτικών της στόχων, σε συνάρτηση με την οικονομική της τρωτότητα, η γεωστρατηγική σημασία της Άγκυρας και η περιφερειακή της πρωτοκαθεδρία παραμένει απαράλλακτη. Αυτό γιατί η τοπογεωγραφική της θέση και η στρατιωτική της ισχύ, την αναγάγουν σε γεωπολιτικό άξονα, ως μια περιφέρεια ζωτικής σημασίας για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ-Ρωσίας, και γεωστρατηγικό δρώντα, λόγω της δυνατότητας της για προβολή στρατιωτικής ισχύος πέρα από τα σύνορά της. Αναδιφώντας στην ιστορική διαχρονία, η Τουρκία, ήδη από τη δεκαετία του 50’ και καθ’ όλη τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής-μεταψυχροπολεμικής περιόδου, αποτελούσε το στρατηγικό προπύργιο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, για την ανάσχεση των ηπειρωτικών δυνάμεων στην περίμετρο της Ευρασίας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε έκθεση του αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, LawrenceEagleburger, (5 Σεπτεμβρίου 1981):
Η Τουρκία είναι μια χώρα ζωτικής σημασίας για ένα ευρύ φάσμα σημαντικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Δυτική Ευρώπη, στη Νοτιοδυτική Ασία και στο ΝΑΤΟ. Είναι το πλησιέστερο σημείο του ΝΑΤΟ που θα μπορούσε να απειλήσει άμεσα τη σοβιετική «καρδιά της γης». Είναι επίσης το πλησιέστερο σημείο του ΝΑΤΟ που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την άμεση μετακίνηση κατευθείαν στη Νοτιοδυτική Ασία. Η αξία της Τουρκίας για τη Δύση, πραγματική και δυνητική, είναι επομένως τεράστια […]
Η γεωγραφία και η ιστορία καθιστούν την Τουρκία ένα σταυροδρόμι για τα θεμελιώδη συμφέροντα ασφαλείας των ΗΠΑ. […]. Η Τουρκία είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος του ιστού των ανατολικών μεσογειακών θεμάτων. Έχει μεγάλη επιρροή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα και την Κύπρο. Το αντίστροφο δεν είναι λιγότερο αληθές. Για τον λόγο αυτό, πρέπει να εξετάσουμε και την Τουρκία υπό το πρίσμα των άλλων σημαντικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο γενικός γραμματέας του NATO, Γενς Στόλτενμπεργκ, (18.7.2019) αναφερόμενος στο ζήτημα των F-35 διαπιστώνει ότι :
 «Η συμβολή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και η συνεργασία του ΝΑΤΟ με την Τουρκία, είναι πολύ πιο βαθιά και ευρύτερη από τα F-35».
«Η Τουρκία ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ, είναι πολλά περισσότερα από τα S-400. Η Τουρκία ήταν ενσωματωμένο κομμάτι του συστήματος αεράμυνας του ΝΑΤΟ και έτσι θα παραμείνει».
Γενικότερα μιλώντας, ο Τούρκος πρόεδρος αξιοποιεί τη θέση της χώρας του, ως αναντικατάστατου γεωπολιτικού άξονα με αντικειμενικό πολιτικό στόχο τη σύναψη πελατειακών σχέσεων με τους ισχυρούς δρώντες του διεθνούς συστήματος. Πρόκειται για τη διαμόρφωση μιας αμφίδρομης ανταλλακτικής σχέσης υπηρεσιών-ωφελημάτων μεταξύ κρατών διαφορετικής ιεραρχικής βαθμίδας, εδραζόμενη στο στοιχείο της αμοιβαιότητας και στην ανάπτυξη ενός διαδραστικού πλαισίου αμοιβαίων-ανταποδοτικών συναλλαγών σε επιθυμητά-επιζητούμενα αγαθά-υπηρεσίες. Συνεπαγόμενα τα προσδοκώμενα οφέλη αντανακλώνται σε παροχές και υπηρεσίες μεταξύ των δυο συμβαλλόμενων κρατών. Ειδικότερα η δυνατότητα του κράτους-προστάτη για την παροχή ετερόφωτων πηγών ισχύος και ανταλλαγμάτων (προστασία-ασφάλεια έναντι εξωτερικών απειλών, πολιτικοδιπλωματική, οικονομική, τεχνολογική και στρατιωτική υποστήριξη, σταθεροποίηση του εσωτερικού πολιτικού συστήματος, κ.α.) αποτελεί και το προσδιοριστικό κριτήριο για την προσέλκυση και ένταξη των λιγότερο ισχυρών κρατών στη σφαίρα επιρροής του…για την συνέχεια πατήστε εδώ.

Βιβλία του Διονύση Τσιριγώτη των Εκδόσεων Ποιότητα

  

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.