Του Δημήτρη Τσίρκα
Σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ – «εσωτερικού» και «εξωτερικού» – πανηγυρίζει για τα εγκωμιαστικά σχόλια που κάνει η Μέρκελ για τον Τσίπρα στην αυτοβιογραφία της.
«Δικαιωθήκαμε, κατέρρευσε η αφήγηση του αντισύριζα μετώπου», επαναλαμβάνουν εν χορδαίς και οργάνοις.
Αλλά γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν; Επειδή η άλλοτε αντίπαλός τους αναγνωρίζει τον μέχρι πρότινος ηγέτη τους;
Αυτή, όμως, η αγνώριση ήρθε μετά το τρίτο μνημόνιο, τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα λιτότητας, τα υπερπλεονάσματα και την οικονομική στασιμότητα επί θητείας τους.
Ναι, αλλά μαζί με όλα αυτά πετύχαμε και τη διευθέτηση του χρέους (μέχρι το 2032) και την έξοδο από τα μνημόνια, αντιτείνουν.
Σύμφωνοι, αλλά με τι κόστος για όλους εκείνους που τους έκαναν κυβέρνηση; Ικανοποίησαν ή διέψευσαν τις προσδοκίες τους;
Η αναγνώριση της Μέρκελ προς τον Τσίπρα ήρθε όταν αυτός, και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, προσχώρησαν στην πολιτική της. Και όχι απλώς προσχώρησαν αλλά έγιναν οι καλύτεροι μαθητές της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μόνος που κατάφερε να εφαρμόσει πλήρως ένα μνημόνιο, εκεί που οι Σαμαράς, Παπανδρέου απέτυχαν. Εξ ου και η Μέρκελ εκθειάζει τον πρώτο και απαξιώνει τους δεύτερους.
Η Ελλάδα βγήκε τυπικά από τα μνημόνια το 2018, όχι όμως πριν αυτά γίνουν η νέα και αδιαμφισβήτητη κανονικότητά της.
Σήμερα παραμένει η μοναδική χώρα με 40% χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, από την έναρξη της κρίσης, το 2009. Μια χώρα σε αναντίστρεπτη παρακμή.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισαν την αναγνώριση των άλλοτε αντιπάλων τους – στο εξωτερικό, γιατί στο εσωτερικό ακόμα τους βδελύσσονται – αλλά έχασαν την εκτίμηση αυτών που τους πήραν από το 4% και τους έφεραν στην εξουσία.
Ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός με το «Go back κυρία Μέρκελ», όταν ενσάρκωνε, ρητορικά τουλάχιστον, την αντίθεση στις πολιτικές της Μέρκελ. Τώρα, με το «danke Alexis», ο ίδιος είναι ένα πολιτικό πτώμα.
Σαν ξεπεσμένος αριστοκράτης, περιφέρει το σαρκίο του στα σαλόνια εκείνων που κάποτε τον έβριζαν, αναμασώντας πολιτικά κλισέ και ζητιανεύοντας την προσοχή τους.
Παραδίπλα του, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται μέσα στη χλεύη. Θα μείνει στην ιστορία, όχι ως η «πρώτη φορά Αριστερά», αλλά ως ο εξαφανιζόμενος διαμεσολαβητής.
Το άλλοτε ριζοσπαστικό κόμμα που, με όπλα του την «ηρωική» διαπραγμάτευση και το δημοψήφισμα του 2015, καθ-οδήγησε την ελληνική κοινωνία να διασχίσει την αντιμνημονιακή της φαντασίωση και να αποδεχτεί την τύχη που της επιφύλαξαν οι ξένες και οι εγχώριες ελίτ από το 2010.
Και αφού τα κατάφερε, επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε - στο όριο της κοινοβουλευτικής επιβίωσης.
Ο Τσίπρας, πράγματι, κέρδισε την αναγνώριση της Μέρκελ.
Όχι όμως ως ένας αξιόλογος αντίπαλος, αλλά ως ο house negro, ο νέγρος του σπιτιού (α λα Μάλκομ Χ), που πιθηκίζει τις «υπεύθυνες» πολιτικές και τους comme il faut τρόπους της – η ενσώματη απόδειξη του There Is No Alternative (Δεν υπάρχει Εναλλακτική).
Και όσοι πανηγυρίζουν μαζί του δικαιώνουν απολύτως τη θέση στην οποία βρίσκονται – στο πολιτικό περιθώριο.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.