Τρίτη 27 Αυγούστου 2024

Αχ ρε δάσκαλε... Τέτοιο τέλος, μόνον εσύ...

Του Γιάννη Τοπαλίδη 

Αχ ρε δάσκαλε... Τέτοιο τέλος, μόνον εσύ...

"Και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι". 

Ιδού πώς το ζήτησε ο ίδιος πριν 30 χρόνια:

"...Θέλω τη στιγμή της τελευταίας μου πνοής να φεύγω με τη λαχτάρα του γυρισμού στην πατρίδα... Με το τρελό καρδιοχτύπι μιας ερωτικής προσμονής. Αυτό μόνο." 
("Τα καθ' εαυτόν" εκδ. Ίκαρος)

Ο Χρήστος Γιανναράς πέθανε, μας λέει η Βασιλική Νευροκοπλή, στα αγαπημένα του Κύθηρα, βράδυ, μιλώντας με φίλους, έχοντας από ώρα στρέψει τη συζήτηση στον Δ. Κουτρουμπή (το Καταφύγιο Ιδεών που διάβασα το 1987 γεμάτο ένταση και συγκίνηση για τον «ερημίτη της Βουλιαγμένης») που σφράγισε ανεξίτηλα και τη δική του πνευματική διαδρομή. 
Μιλούσε λοιπόν γι' αυτόν, όταν ξαφνικά σιώπησε, σήκωσε το χέρι του, έκανε το σταυρό του και έσβησε ανάμεσα στους φίλους.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να υπάρχει ευτυχέστερος και συνεπέστερος με το βηματισμό στη ζωή του θάνατος, για τον   «φρουρό της ελληνικής κοινωνίας» (κατά τον Κωστή Παπαγιώργη), τον Χρήστο Γιανναρά!


ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/x62XhrY6z4GrCjgA/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.