Τυφλή πορεία – της Διώνης Δημητριάδου

Ι.

ακολουθώντας τα ίχνη του νερού

-υγρές σταλαγματιές στα πεζοδρόμια

που στράγγιζαν τα βρόχινα απόνερα-

φθάσαμε στο ποτάμι με μια σχεδία μοναχή

όλοι μας απλοήγητοι

θαρρέψαμε πως μας ανήκει η θάλασσα

σαν μας κατάπιε ο ωκεανός

ακόμα της γοργόνας την ουρά καβαλικεύαμε

ΙΙ.

για μια στιγμή μονάχα ας ενδώσουμε

φωνάζουν οι καιροί

κι εμείς κωφεύουμε

στα ίχνη μέσα μας πατώντας διαρκώς

αναμοχλεύοντας παλιούς μας έρωτες

κι όλο για πρόσωπα μιλώντας

που χάθηκαν τότε παλιά

για μια στιγμή ας το παραδεχθούμε

αταίριαστα βαδίζουμε

ποτέ μας δεν θα δέσουμε σημαία στο κατάρτι

θα κλείσουμε τα μάτια

καθώς στα κύματα παραδομένο

λυγίζει το παγκόσμιο ιστιοφόρο

βυθίζεται αύτανδρο

για μια φορά μονάχα

να βάλουμε στους στίχους μας

των άλλων την κραυγή

που αδύναμη σε λίγο σβήνει

ίσως τότε ποιητές να είμαστε

για τούτη την πολύτιμη στιγμή

που γίναμε η φωνή των άλλων

ΙΙΙ.

Κάπου μακριά χαράζει φως.

Μόνο που εδώ,

έτσι όπως ξαποστάσαμε σφιχτά ακουμπώντας

τις εκατό χιλιάδες μοναξιές μας,

δεν έχουμε πια βλέμμα καθαρό να δούμε λίγο πιο ψηλά

από την οροφή της σκοτεινής σπηλιάς,

που μας σκεπάζει κρύα θαλπωρή.

Κάπου μακριά η ζωή αργά αργά αλλάζει τη στροφή της.

Σταλάζει φως.

Μα εδώ, στα χαμηλά διαζώματα που όλοι κατοικούμε,

λίγο να κάνει να υψωθεί απ’ όλους ο πιο θαρρετός,

τον στιγματίζουμε σαλό,

αθόρυβα ανασαίνοντας ένα θολό αέρα.

Κάπου μακριά ξωμάχοι της γραφής γεννιούνται.

Κι εμείς εδώ ακόμα στιχοπλέκουμε κανόνες,

ρίμες και στεγνούς αφορισμούς,

αδύναμοι να αγγίξουμε τη φλέβα της ζωής.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Andrew McConnell.]

ΠΗΓΗ: http://frear.gr/?p=22130

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com