Για την… αδιαφορία σχετικά με το Κυπριακό. Του Ρούντι Ρινάλντι

Του Ρούντι Ρινάλντι

Με αφορμή την 1η Οκτωβρίου, Hμέρα Aνεξαρτησίας της Κύπρου

Εδώ και δεκαετίες έχει καλλιεργηθεί μια μεγάλη αδιαφορία για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, λες και πρόκειται για μια μακρινή χώρα εντελώς αδιάφορη για τις ελλαδικές μας ασχολίες.

Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις όσων έχουν στρατηγική για την περιοχή ή επιθυμούν να αναβαθμίσουν την θέση τους, σε ένα περιβάλλον έντονων διαφοροποιήσεων και συνεχούς αλλαγής συσχετισμών.

Οι συναντήσεις που είχε ο Α. Τσίπρας, στο πλαίσιο των εργασιών της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με Αμερικανούς, Τούρκους, Κύπριους ιθύνοντες καθώς και με αξιωματούχους του ΟΗΕ, το Κυπριακό ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων και είναι κοινή διαπίστωση ότι μεθοδεύεται μια δεύτερη απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με σκοπό να δημιουργηθεί στη θέση της μια συνομοσπονδία που θα αποτελείται από 3 κρατικές οντότητες, μία ελληνοκυπριακή, μία τουρκοκυπριακή και μία ομόσπονδη χαλαρή που θα εκπροσωπεί σε ορισμένες περιπτώσεις το νέο μόρφωμα.

Για όποιον θέλει να καταλάβει, ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής, μεταπίπτει σε πρόβλημα δύο κοινοτήτων και από ένα κυρίαρχο κράτος (μέλος της Ε.Ε.) που ιδρύθηκε το 1960 οδηγούμαστε -μέσα από τετελεσμένα- σε ένα προτεκτοράτο. Τη μετατροπή δηλαδή του νησιού σε ένα «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» της Δύσης, μία περιοχή όπου ο τουρκικός επεκτατισμός επιβραβεύεται πανηγυρικά. Παρ’ ότι έχουν γραφτεί πλήθος αναλύσεων και βιβλίων που καταγράφουν αυτές τις αλήθειες, οι σύγχρονοι αποικιοκράτες αδιαφορούν, οι κυβερνήσεις και οι ελίτ της περιοχής καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν. Κι όλοι μαζί «εργάζονται για να προωθήσουν τη λύση».

Κοινή πορεία

Στο σύντομο αυτό σημείωμα, με ευκαιρία όλα αυτά, θέλουμε να υπογραμμίσουμε την κοινή πορεία που σημαδεύει τις δύο χώρες, την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα τελευταία χρόνια και οι δυο επλήγησαν σκληρά από τις «αγορές», δηλαδή το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και τα μνημόνια: η μεν Ελλάδα μπήκε σε ένα ζουρλομανδύα μέτρων και ειδικού καθεστώτος επιτροπείας, στη δε Κύπρο αφού τσακίστηκε το τραπεζικό σύστημα και επιβλήθηκαν μνημόνια, τώρα, απεργάζονται ένα νέο Σχέδιο τύπου Ανάν. Για την Ελλάδα, ο Βέλγος πρωθυπουργός μπορεί να αναφωνήσει «πως ναι, φτιάξαμε με τα μνημόνια ένα προτεκτοράτο, πού είναι το κακό σε αυτό;» για την Κύπρο, όλοι μαζί θέλουν τώρα μια λύση, δηλαδή την πλήρη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από ένα μόρφωμα που η λέξη προτεκτοράτο δεν μπορεί να αποδώσει.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε τρομακτικό άδειασμα της κυριαρχίας και της δημοκρατίας, κατάφορη παραβίαση της λαϊκής θέλησης όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τα δημοψηφίσματα (Κύπρος 2004, Ελλάδα 2015), με εγκαθίδρυση ειδικών καθεστώτων, με διαρκείς παραβιάσεις της εδαφικής ακεραιότητας, με απειλές κήρυξης πολέμου σε περίπτωση που ασκηθούν κυριαρχικά δικαιώματα. Τώρα δε, η Κυπριακή Δημοκρατία τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση και η κατάλυσή της συζητείται σε όλα τα φόρα.

Πρόβλημα υπόστασης

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Σήμερα υπάρχει πρόβλημα υπόστασης και Ελλάδας και Κύπρου. Αυτές οι δύο χώρες θα έπρεπε να είναι -κάτω από άλλες συνθήκες και πολιτικές- ο κεντρικός πυρήνας μιας συμμαχίας του Ευρωπαϊκού Νότου, ενάντια στους μνημονιακούς οδοστρωτήρες και πυρήνας φιλειρηνικών προοδευτικών δυνάμεων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η Κύπρος, είπαμε τι προορίζεται να γίνει. Η Ελλάδα ίσως μετατραπεί σε «χώρο», με ελεύθερες ζώνες τουρισμού, διαμετακομιστικού εμπορίου και άλλων υπηρεσιών, καθώς και σε τεράστιο φράκτη-υποδοχέα, που θα «αποκρούει» τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα για να μην φτάσουν ποτέ στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Επίσης, σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο υπάρχουν στην διακυβέρνηση ενδοτικές δυνάμεις, που δεν προτίθενται να αντισταθούν στους «μεγάλους». Ο μεν Αναστασιάδης ήταν από τους βασικούς διαμορφωτές του Σχεδίου Ανάν και θέλει να πάρει μια ρεβάνς, ο δε Α. Τσίπρας εμφανίζεται να είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να προωθήσει όσα θέλουν οι Αμερικανοί στην περιοχή. Οι εξυπηρετήσεις των ΗΠΑ στη διένεξη με τη Γερμανία και η πιθανή παρέμβασή τους στο θέμα του χρέους δεν θα γίνει χωρίς να πάρουν ανταλλάγματα, σε βάσεις, Κυπριακό, προσφυγικό κ.λπ. Τέλος και η Αριστερά στην Κύπρο κινείται σε μια ενδοτική πολιτική στο πνεύμα της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».

Πόλεμος στην αδιαφορία

Για όποιον δεν καταλαβαίνει ακόμα, να πούμε ότι υπάρχει θέμα υπόστασης του Ελληνισμού (αχ, τι λέξη αυτή για τους φίλους ταξικιστές, ας παρηγορηθούν με την έκφραση «εργαζόμενο έθνος») σε Ελλάδα και Κύπρο, και μια γραμμή αντιμετώπισης αυτού του ζητήματος θα ήταν πρώτα απ’ όλα η αναγνώρισή του και μετά η ανάγκη υπεράσπισης και κατοχύρωσης της κυριαρχίας, εθνικής και λαϊκής και στις δύο χώρες.

Βέβαια, από μια τέτοια τοποθέτηση προκύπτουν πολλά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Προέχει όμως προπαντός ο πόλεμος στην αδιαφορία (και ιδιαίτερα η αδιαφορία των σύγχρονων αριστερών) για το Κυπριακό και η κατάδειξη της σημασίας που έχει η κοινή πάλη. Όποιος νομίζει ότι το μόνο πρόβλημα είναι η λιτότητα, ας ρίξει μια ματιά στην περιοχή που βρισκόμαστε. Πέρα από φτώχεια, εκμετάλλευση και δυστυχία θα δει πολέμους, επεμβάσεις, φασιστικά μορφώματα, πρόσφυγες, διαμελισμούς, ανατίναξη χωρών, ανταγωνισμούς και άλλα που προκύπτουν από ένα φαινόμενο που αν δεν κάνουμε λάθος λεγόταν ιμπεριαλισμός, που σημαίνει και εθνική καταπίεση…

ΠΗΓΗ:http://www.e-dromos.gr/