Τσίπρας και εκλογές: η κάλπη της «εθνικής συνενοχής»

Έργο του Μίνου Πριναράκη: «Φαεινή ιδέα, σκοτεινή σύλληψη»

Οι εκλογές που προκήρυξε ο Τσίπρας, θεωρώ ότι θα περάσουν στην ιστορία ως οι εκλογές της ιδεολογικής μνημονιακής συναίνεσης. Πολλοί θα περιμένουν οι εκλογές αυτές να είναι έκφραση «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας» επενδύοντας σ’αυτό, ιδιαίτερα στην (πολύ  πιθανή) περίπτωση που η συγκυρία οδηγήσει σε «συνεταιριστικά» κυβερνητικά σχήματα. Όμως, θα είναι οι εκλογές της «εθνικής συνενοχής» για την πλήρη και τελική εθνική και οικονομική εγκαθίδρυση της νεοαποκιοκρατίας στη χώρα, με ένα μνημόνιο «δημοκρατικά» αποδεκτό και ψηφισμένο από τους πολίτες της.

Για τους παραπάνω λόγους, προσβλέποντας στην πολιτική του επιβίωση πρωτίστως, θεωρώ ότι ο Τσίπρας διάλεξε το δρόμο της κάλπης. Και τούτη η κάλπη, στέλνει ένα μήνυμα «προς τα έξω» και «προς τα μέσα».

«Προς τα έξω», δίνει σινιάλο στους δυνάστες-δανειστές και ιδιαίτερα στη Γερμανική ηγεμονία, (αλλά και προς τις Η.Π.Α) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σ’έναν αξιόλογο στρατηγικό εταίρο που κατανοεί τα αρχικά σχέδιά τους για κυβερνήσεις «εθνικής συναίνεσης», ώστε να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με τη λιγότερο δυνατή κοινωνική ένταση. Άλλωστε οι εκλογές στις αποικίες, ποτέ δεν γίνονται χωρίς την συνειδητή ή ασυνείδητη έγκριση των αποικιοκρατών. Το διαφορετικό είναι, ότι στις μέρες μας, απλά, συντελούνται με μεταμοντέρνο και δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο. Και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί την αναβάθμιση της απολυταρχικής γερμανικής Ε.Ε μέσω της «δημοκρατίας» που τόσο έχει εσωτερικά καταστρατηγήσει, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων του, αλλά εντέλει θέλει να την υπερασπιστεί (μύλος η υπόθεση). Στην περίπτωση που επιπλεύσει ως κυρίαρχος πολιτικά πόλος και προωθηθούν οι αλλαγές που θέλουν οι ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες, ευελπιστεί  στη μεγαλοψυχία των ηγεμόνων του, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσει εκ νέου την αυτοδύναμη εξουσία με δώρο κάποιες κοινωνικές ελαφρύνσεις και χαλάρωση του κορσέ της αντιλαϊκής λιτότητας.

Το μήνυμα «προς τα μέσα», έχει πολλαπλές κατευθύνσεις και… πονταρίσματα:

α. Ο Τσίπρας, θα «μοντάρει» το προφίλ της «εντιμότητας» και της «σταράτης» επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους.  Έκλεισε συμφωνία «για το καλό της χώρας», αλλά θεωρεί ότι πρέπει να τη φέρει στην κρίση του λαού, έστω και «εκ των υστέρων». Έτσι η προεκλογική ρητορεία και η εξαπάτηση των μαζών, θα περάσει σε δεύτερη μοίρα, καθώς θα προέχει το «καθαρό πρόσωπο» του πολιτευτή, ενάντια στο βρώμικο παρελθόν του παλιού πολιτικού κόσμου. Η νέα δημαγωγία, χειρίζεται την «εντιμότητα» και την «ευθύτητα» κατά το δοκούν, γνωρίζοντας την πραγματική ανάγκη του λαού για μια στοιχειώδη κάθαρση. Όσον αφορά στην πρόσφατη ιστορία, τον τυχοδιωκτισμό, την εξουσιομανία, τους ερασιτεχνισμούς και πολλά άλλα, θα ξεχαστούν καθώς: « Η πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση και καταρχήν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν, (…) Το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά». («Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» – Γκύ Ντεμπόρ – Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος). Επιπλέον, ως γνήσια εξουσία, θα πολλαπλασιάζει την προσπάθειά της να κριθεί σε σχέση με τους εχθρούς του ( «αριστερούς» και «δεξιούς»), παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά του.

Στην παραπάνω προσπάθεια, έχει ήδη σύμμαχους, το συγκρότημα …Ψυχάρη, μιντιακό αειθαλή πυλώνα της παλιάς διαπλοκής, αλλά και την προπαγανδιστική μεταστροφή της Εφημερίδας των Συντακτών, του ρ/σ «στο Κόκκινο» και μιας πλειάδας δημοσιογράφων που φορούν, πια, την καινούρια προβιά τους.

β. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του, πετά το μπαλάκι στους πολιτικούς του αντιπάλους και ιδιαίτερα στη Ν.Δ, φέρνοντάς την μπροστά σε νέα διλήμματα και αντιφάσεις.

Αν η Ν.Δ πάρει αυτοδυναμία (πράγμα πολύ δύσκολο) ή έρθει πρώτο κόμμα, αναλαμβάνει την βασική ευθύνη της υλοποίησης του νέου επώδυνου μνημονίου, μόνη της ή με κυβέρνηση συνεργασίας. Αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ συνεργαστεί σε ένα τέτοιο σχήμα, θα μπορεί να αναλάβει τον ρόλο, του φρουρού των κοινωνικών διεκδικήσεων, μέσω της νέας συγκυβέρνησης και με το «ηθικό» έρεισμα ότι δεν κράτησε την εξουσία, αλλά νοιάστηκε για το καλό της χώρας, αφήνοντας τον λαό, ν’αποφασίσει.

Αν δεν συνεργαστεί, θα ξαναγίνει η «κριτική αντιμνημονιακή» φωνή του λαού, σε μια νέα έκδοση του Σαμαρά, ο οποίος δήλωνε «αντιμνημονιακός» μέχρι το 2011, ψηφίζοντας βέβαια, σχεδόν όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Η πρόσφατη δήλωση του Βούτση, είναι χαρακτηριστική: «Αν δεν τύχουμε μίας νέας έγκρισης (σ.σ. από τον λαό) δεν είναι απαραίτητο να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί».

Στην περίπτωση βέβαια, που ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει αυτοδυναμία ή έρθει πρώτο κόμμα, θα εφαρμόσει το μνημόνιό του με … λαϊκό έρεισμα και επιδίωξη να περνούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της παγκοσμιοποίησης, με κεντροαριστερό λίφτινγκ. Επιπλέον, θα μπορεί να επιλέγει στρατηγικούς συμμάχους ή κυβερνητικούς εταίρους, από τα υπόλοιπα κόμματα-οπαδούς της λογικής: «δεν υπάρχει άλλη λύση».

γ. Με τις εκλογές αυτές «καθαρίζει» τους διαφωνούντες και του παρόντες-απόντες του ΣΥΡΙΖΑ, που περίμεναν το συνέδριο για «να τα πουν από κοντά» και «μεταξύ τους». Η «εκκαθάριση» αυτή, μάλιστα, συντελείται με τη ρετσινιά στους Λαφαζανικούς, ότι «έριξαν» την κυβέρνηση και πραγματοποιείται μέσω του «υπέρτατου όπλου» του λαού, που είναι οι εκλογές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απλά διέγραφε, ο Τσίπρας, ως νέος δημαγωγός στη θέση του, δεν διαγράφει ποτέ, γιατί η «δημοκρατική ψήφος», λύνει αυτά τα αδιέξοδα, παραδίδοντας στη κρίση του λαού, τους ακραίους διαφωνούντες.

Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές αυτές θα λειτουργήσουν ως άλλοθι του νέου απολυταρχισμού, που ξεκίνησε με δύναμη το 2010, με απροκάλυπτες συνταγματικές εκτροπές και καταστολή και συνεχίζεται με «αριστεροχουντικές» πραξικοματικές λογικές, δικαιολόγησης των πάντων.

Τέλος, θα διαμορφώσουν το μετα-μνημονιακό κράτος των κομμάτων, στο οποίο η κόντρα και η αντιπαράθεση ενσωματώνεται σε μια μακρά συμμαχία επικράτησης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, του νεοφιλελευθερισμού ως έκφραση της κρίσης και σήψης του καπιταλισμού και των αλλαγών που επιχειρούνται στις γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες του πλανήτη.

 Δημήτρης Ναπ.Γ 

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/