Εσείς τι λέτε να κάνουμε;

Του Λευτέρη Ριζά

Πέμπτη πρωί, «Mega ώρα μηδέν» (Καμπουράκης-Οικονομέας), με καλεσμένους τους κυρίους Κ. Λαπαβίτσα (ΣΥΡΙΖΑ) και Ν. Δένδια (ΝΔ) και και τις κυρίες Αντιγόνη Λυμπεράκη (ΠΟΤΑΜΙ) και Μ.Χρυσοβελώνη (ΑΝΕΛ). Η συζήτηση γύρω από την άσχημη οικονομική μας κατάσταση, τη διαπραγμάτευση και τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης από τη μια και των «θεσμών» και δανειστών από την άλλη. Και στο κάτω μέρος της οθόνης να περνάνε δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών παραγόντων σχετικά με όλα αυτά.

Κοινή διαπίστωση ότι «λεφτά» δεν υπάρχουν. Ότι θα αντιμετωπίσουμε – η Ελλάδα και ο λαός της και όχι μόνο η κυβέρνηση – πρόβλημα να πληρώσουμε από τη μια τους δανειστές και από την άλλη μισθούς, συντάξεις κλπ κλπ. Οι εκπρόσωποι της Ν.Δ. και του «Ποταμιού», ερωτούν τους «κυβερνητικούς» τι σκέπτεται να κάνει η κυβέρνηση – κι οι δυο τους, όπως και τα κόμματα τους είναι υπέρ μια συμφωνίας με τους «εταίρους» - οι οποίοι με τη σειρά τους απαντούν δι’ ερωτήσεως: «εσείς τι λέτε να κάνουμε; να συμφωνήσουμε σε αυτά που μας έχουν καταστρέψει;».

Αυτό το «αδιέξοδο» φαίνεται πώς βασανίζει τον λαό και την κυβέρνηση. Η πλευρά των «μνημονιακών» δυνάμεων με όλες τις δυνάμεις και επιχειρήματα του πιέζει προς μια γρήγορη συμφωνία με τους δανειστές. Δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στους τίτλους των άρθρων των εφημερίδων (κύρια στις ναυαρχίδες της υποτέλειας, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και ΒΗΜΑ) ή να παρακολουθήσει τις δηλώσεις τους στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, για να διαπιστώσει το πόσο σκληρά και στενά πιέζουν προς μια υποχώρηση. Η στάση τους είναι απόλυτα φυσιολογική. Μια άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης θα δικαιώσει όλους όσους ακολούθησαν το γνωστό δρόμο των μνημονίων – δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά και κακώς οι «αντιμνημονιακοί» φώναζαν και μας κακολογούσαν – και φυσικά θα ικανοποιήσει όλα τα κοινωνικο-οικονομικά συμφέροντα που βγήκαν κερδισμένα από τη δυστυχία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Η κυβέρνηση δεν φαίνεται πώς έχει επεξεργασμένη και αποφασισμένη μια στρατηγική και τακτική για το πώς θα αντιμετωπίσει την όλη αυτή κατάσταση. Όπως έχουμε ξαναγράψει αυτό οφείλεται στις αφελείς ιδεοληψίες της, με βάση τις οποίες πίστευε ότι οι «εταίροι» στο όνομα της ευρωπαϊκής ιδέας και αλληλεγγύης θα υποχωρούσαν, θα σέβονταν την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία και θα αναγνώριζαν τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της συνταγής που μας συνέστησαν και επέβαλαν. Με βάση αυτή την αφελή εκτίμηση τους – την υπερβολική αισιοδοξία τους ότι με μια «σκληρή» διαπραγμάτευση θα πετύχαιναν να «σώσουν» τον ελληνικό λαό από τη δυστυχία που τον οδήγησαν οι «μνημονιακοί» - δεν φαίνεται πώς σκέφτηκαν σοβαρά τι θα κάνουν, τι θα προτείνουν, σε περίπτωση που οι δανειστές και οι «θεσμοί» δεν κάνουν βήμα πίσω.

Ακόμα και τώρα αρνούνται να το δουν. Θέλουν να πιστεύουν ότι δεν θα «αυτοκτονήσουν» την Ευρώπη, οδηγώντας την Ελλάδα σε μια χρεοκοπία ή έξοδο από την Ένωση. Αυτό επαναλαμβάνουν σχεδόν μονότονα και ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Ή ακόμα οι πιο «σκληροί», π.χ. του «Αριστερού ρεύματος» (Π. Λαφαζάνης, κλπ), επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μια «αποικία χρέους». Άλλοι πάλι ως λύση προτείνουν μια «φυγή προς τα εμπρός», ασκώντας πολύ πειστική κριτική στην μέχρι τώρα τακτική της κυβέρνησης (βλ. αρθρογραφία στην ΙΣΚΡΑ, τον ΔΡΟΜΟ, κλπ.).

Θα το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά – γινόμαστε κουραστικοί αλλά δεν γίνεται διαφορετικά – πώς στη βάση του αδιεξόδου της κυβέρνησης και των φιλικά προσκείμενων σε αυτή ιδεολογικο-πολιτικών κύκλων, βρίσκεται η πλήρης υποτίμηση – μέχρι εξαφάνισης - του ιμπεριαλισμού. Συνεπώς δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το χρέος – το ιδιωτικό και περισσότερο το δημόσιο/ κρατικό – είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής του ιμπεριαλισμού. Τα κέρδη από τις επενδύσεις στο εξωτερικό, η παροχή δανείων στα κράτη, αποτελέσανε χαρακτηριστικά στοιχεία της εμφάνισης του ιμπεριαλισμού (1870 και μετά). Ο Χόμπσον στη μελέτη του για τον «Ιμπεριαλισμό» τα εντοπίζει και εξηγεί μια χαρά. Και όσοι ακολούθησαν αυτό τον δρόμο: Χιλφέρτινγκ, Μπουχαριν, Λένιν, Σουήζυ, Μάγκντοφ, Σαμίρ Αμίν , κλπ – πλην βεβαίως ενός μειοψηφικού ρεύματος «μαρξιστών», στους οποίους ανήκει και ο Γ. Μηλιός και οι «οπαδοί» του, που ευθύνονται βεβαίως και αυτοί για την παγίδευση του ΣΥΡΙΖΑ στα σημερινά του αδιέξοδα.

Ο Α. Loria ήδη από το 1902 παρουσιάζει τη φύση των ιμπεριαλιστικών χειρισμών ως εξής: «Τι συμβαίνει όταν μια χώρα που έχει συνάψει ένα χρέος, είναι ανίκανη, εξαιτίας της πενιχρότητας των εσόδων της, να προσφέρει επαρκή εγγύηση για την τακτική πληρωμή του τόκου; Μερικές φορές επέρχεται μια πέρα για πέρα κατάκτηση της χώρας χρέωσης….Πιο συχνά όμως, η ανεπαρκής εγγύηση ενός διεθνούς δανείου προκαλεί το διορισμό μιας οικονομικής επιτροπής από τις χώρες πιστωτές, προκειμένου να προστατευτούν τα δικαιώματα και να διασφαλιστεί η τύχη του επενδυμένου κεφαλαίου τους. Εντούτοις, ο διορισμός μιας τέτοιας επιτροπής ισοδυναμεί εν τέλει με μια κυριολεκτικά κατάκτηση. Έχουμε παραδείγματα αυτής της περίπτωσης στην Αίγυπτο…..Η αιγυπτιακή εξέγερση εναντίον της ξένης κυριαρχίας που απέρρεε από το χρέος, δεν κατέληξε πουθενά, καθώς αντιτάχθηκαν σε αυτή σθεναρά οι συντονισμένες ενέργειες κεφαλαιοκρατών….ήταν η πιο θαυμαστή νίκη που έχει πετύχει ο πλούτος στο πεδίο της μάχης»[1]. Και συνεχίζει ο ίδιος ο Hobson «Οι επενδυτικές και κερδοσκοπικές τάξεις εν γένει……. (και) ο πλούτος αυτών των οίκων, η κλίμακα των χειρισμών τους και η κοσμοπολίτικη οργάνωση τους, τους καθιστά τους κύριους καθοριστικούς παράγοντες της αυτοκρατορικής πολιτικής. Έχουν το σημαντικότερο ρητό συμφέρον στην επιχείρηση του ιμπεριαλισμού και τα πιο άφθονα μέσα για να επιβάλλουν τη βούληση τους πάνω στην πολιτική των εθνών»[2].

Αυτά που υφίσταται η «χρεωμένη» Ελλάδα – «τρόϊκά», εκβιασμοί κλπ – όπως βλέπουμε ως πρακτικές είναι πολύ παλιές. Στο μεταξύ, από το 1902 που γράφτηκαν αυτές οι μελέτες μέχρι σήμερα, η οργάνωση του ιμπεριαλισμού έχει προχωρήσει: ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα,Π.Ο.Ε, ΕΚΤ, ΕΕ και ευρωζώνη, ΝΑΤΟ κλπ Όλοι αυτοί οι «θεσμοί» αποτελούν τα όργανα επιβολής και διαφύλαξης των συμφερόντων του διεθνούς κεφαλαίου: του κρατικο-χρηματοπιστωτικού. Που όσο και αν είναι διεθνοποιημένο και κοσμοπολίτικο διαπερνάται από αντιθέσεις, συγκρούσεις επί μέρους συμφερόντων, ακόμα και «εθνικών», κλπ κλπ.

Με όλους αυτούς τους υπερασπιστές του διεθνούς κεφαλαίου - αυτή την αγέλη των λύκων ιμπεριαλιστών – πρέπει να τα βάλει ο ελληνικός λαός προκειμένου να υπερασπίσει την ύπαρξη του. Έχει να κάνει με μια νέα Ιερή Συμμαχία, ασύγκριτα πιο καλά οργανωμένη από την προηγούμενη. Είναι όμως υποχρεωμένος να αγωνιστεί εναντίον της. Διαφορετικά πάει του χαμού. 

Από την άποψη αυτή πρέπει να στηρίξει την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει στις πιέσεις που της / μας ασκούνται. Το να λένε κάθε τόσο – π.χ το ΚΚΕ – ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να υποχωρήσει, να ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα του κεφαλαίου κλπ κλπ, δεν λένε απολύτως τίποτα, δεν προτείνουν απολύτως τίποτα προς τον λαό[3]. Παραμένει, όμως, το ερώτημα πώς ο λαός θα την στηρίξει. Όπως παραμένει ανοιχτό και ζητούμενο το πώς η ίδια η κυβέρνηση – και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ – θα απευθυνθεί στο λαό, θα ζητήσει και οργανώσει τη στήριξη του. Δηλαδή η «πρόταση» «φυγή προς τα εμπρός», πολλών και διάφορων αγωνιστών, θέλει συγκεκριμενοποίηση. Η φυγή δεν μπορεί να είναι λεκτική. «Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια»,αλλά όχι συμμαχίες, κινητοποιήσεις και αγώνες. Δεν αρκεί κάποιοι να διακηρύξουν «πάμε για σοσιαλισμό», πάμε για λαϊκή – εργατική – εξουσία, για να ξεχυθούν οι μάζες στους δρόμους να καταλάβουν τα «χειμερινά ανάκτορα» (που τώρα πια δεν υπάρχουν)[4].

Ερχόμαστε λοιπόν στο πολύ δύσκολο κεφάλαιο: αυτό της οργάνωσης της αντίστασης του λαού, αυτού του μεγάλου κομματιού που έχει πληγεί από την κρίση και τα μνημόνια και που η κατάσταση του δεν πρόκειται να βελτιωθεί αν υπογραφούν νέες – παλιού τύπου – συμφωνίες. Το αυθόρμητο μαζικό κίνημα των πρώτων χρόνων, έχει υποχωρήσει. Όλοι έκαναν το παν για να το πετύχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ «αναλαμβάνοντας» την ευθύνη να σχίσει τα μνημόνια μόλις κερδίσει τις εκλογές. Το ΚΚΕ με παρελάσεις από Ομόνοια μέχρι Πανεπιστήμιο και ξανά πίσω. Οι ανένταχτοι, αριστεριστές κλπ με ατέλειωτες συζητήσεις στην – άνω και κάτω – πλατεία Συντάγματος και το κυνήγι όσων κρατούσαν ελληνικές σημαίες [απόδειξη ότι είναι φασίστες] βοηθώντας έτσι τη Χρυσή Αυγή να ψαρέψει οπαδούς. Οι «αμεσοδημοκρατικές» εκκλήσεις και κορώνες σε τίποτα απολύτως δεν προσανατόλισαν ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά τις λαϊκές μάζες. Κι όταν στέρεψαν από ιδέες και πρωτοβουλίες, λογικά ένα μεγάλο τμήμα τους στράφηκε στον εκλογικό ΣΥΡΙΖΑ. Που αφού αρχικά τους ευχαρίστησε, τους κάλεσε να οργανωθούν – άνοιξε τις πόρτες του για να δεχτεί τον κόσμο – να δημιουργήσουν το νέο κόμμα των μελών και όχι των καρεκλοκένταυρων στελεχών, στη συνέχεια αναπαρήγαγε όλη τη σκουριά των παλιών, φθαρμένων, αριστερών κομμάτων. Φράξιες, διαγκωνισμοί, αποκλεισμοί και στο τέλος – στην κυβέρνηση – μια σειρά «αστέρια» του παλιού φθαρμένου πολιτικού προσωπικού [5].

Όσοι βλέπουν ότι είναι απαραίτητη η λαϊκή αντίδραση, υποστήριξη και οργάνωση και ταυτόχρονα διαπιστώνουν ότι η κατάσταση των ίδιων των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου, μα καθόλου καλή[6], προς το παρόν περιορίζονται σε εκκλήσεις χωρίς πρακτικά να κάνουν κάτι πιο συγκεκριμένο. Ούτε εντός του ΣΥΡΙΖΑ οργανώνουν μια αντίδραση ούτε μέσα στις λαϊκές μάζες. Και η αντίδραση αυτή πρέπει να εξαπλωθεί, συστηματοποιηθεί, μορφοποιηθεί σε όλη την έκταση και τα πεδία: ιδεολογικό, πολιτικό, ηθικό, οργανωτικό, στις γειτονιές, τα εργοστάσια, τους χώρους δουλειάς και διασκέδασης, στην ύπαιθρο, παντού. Ο κόσμος είναι «χύμα» σε όλα τα επίπεδα. Ελπίζει απλά ότι ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι καταφέρει. Του έχει αναθέσει τη διαπραγμάτευση. Δεν έχει πιστέψει και αποφασίσει να πάρει ο ίδιος την υπόθεση στα χέρια του. Αλλά ακριβώς αυτό πρέπει να γίνει. Και γι αυτό χρειάζεται άλλου τύπου «δουλειά» από μέρους των πιο συνειδητοποιημένων και αποφασισμένων ανθρώπων και αγωνιστών. 

Είναι χαρακτηριστικό – και ταυτόχρονα εξοργιστικό – ότι δεν υπάρχει καμιά σοβαρή οργάνωση των άνεργων. Τα συνδικάτα δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο δεν υπάρχει ή είναι εντελώς υποτυπώδεις η οργάνωση όσων είναι άστεγοι ή δεν έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας κλπ κλπ. Και αυτό δεν πρέπει να συγχέεται ή να εγκαταλείπεται απλά στην κρατική φροντίδα ή υποσχεσιολογία. Μια τέτοια πρακτική απλά αναπαράγει τις πασίγνωστες πελατειακές σχέσεις. Δεν μεταπλάθει από αντικείμενα σε υποκείμενα της πολιτικής τις ίδιες τις λαϊκές μάζες, αυτούς που έχουν το πρόβλημα.

Οι κυρίαρχες πρακτικές των αριστερών οργανώσεων καθορίζονται ακόμα από την επικυριαρχία σε αυτές μικροαστικών και φοιτητικών εμπειριών, προτεραιοτήτων και πρακτικών. Υπό την ιδεολογική ομπρέλα του μεταμοντερνισμού. Οι καιροί δεν περιμένουν. Οι «δανειστές» μας ζητάνε τη ζωή μας. Θα τους την παραχωρήσουμε; 

Αν αποφασίσουμε να την κρατήσουμε δικιά μας, να τη διαφεντέψουμε εμείς, σαν άτομα και λαός, τότε πρέπει σοβαρά να προετοιμαστούμε για ό,τι είναι απαραίτητο γι αυτό. Αν π.χ. καταλήξουμε ότι κανένας δεν πρόκειται να μας λυπηθεί και να μας νοιαστεί, ότι εμείς πρέπει πρώτα απ’ όλα να στηριχτούμε στις δικές μας τις δυνάμεις, τότε δεν θα επαναλαμβάνουμε την «απόφαση» μας να μείνουμε στην παρέα των λύκων. Όσο κάθε ημέρα ακούμε να επαναλαμβάνεται η απόφαση μας να μείνουμε οπωσδήποτε στο κοινό σπίτι, τόσο οι «κακοί» θα αισθάνονται ότι μας έχουν στο τσεπάκι τους. 

[1] A. Loria «The economic foundations of societies» 1902 – παρατίθεται στο John A. Hobson «Ο ιμπεριαλισμός», εδκ ΚΨΜ ΑΘΗΝΑ 2013, σελ. 74-75. 

[2] John A. Hobson «Ο ιμπεριαλισμός», σελ. 75,78.

[3] Αφήνω που το ΚΚΕ δεν μας λέει πουθενά και ποτέ αν αυτό «έπαιρνε» την εξουσία τώρα, αύριο με νέες εκλογές ξαφνικά η πλειοψηφία του λαού το εμπιστευότανε, τι θα έκανε το ίδιο, συγκεκριμένα. Γιατί τώρα πια ο «υπαρκτός» δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος.

[4] Δεν πρέπει βέβαια να διαφεύγει πώς ένα μεγάλο κομμάτι του λαού στο οποίο θα απευθυνθούμε, αυτές τις ημέρες συνωστίζεται προκειμένου να προσκυνήσει τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Και με εξυπνάδες τύπου Νίκου Φίλη δουλειά δεν γίνεται.

[5] βλ. χαρακτηριστικά το άρθρο «Γνώριμα πρόσωπα, παλιές συνταγές» της Σύνταξης της εφ. Ο ΔΡΟΜΟΣ, φ. 262 – 9/5/ 2015. 

[6] Τα σχετικά άρθρα σε έντυπα και ιστοσελίδες προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάζονται.

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.de