Ο τελευταίος αποχαιρετισμός την Παρασκευή 11.30 π.μ. στο κοιμητήριο Αγίων Αναργύρων
Γιώργος Τασιόπουλος
Έφυγε και ο Γιώργος...
Ο άνθρωπός μου στον κόσμο των βιβλίων. Τον Τσάκαλο πρωτογνώρισα στο ημιυπόγειο ΜΗΝΥΜΑ της Σόλωνος των Εξαρχείων όταν τη δεκαετία του '80 επαρχιωτόπουλο, καθώς αναζητούσα γνώση, ανθρώπους, πολιτικές διαδρομές. Εκεί συναντήθηκα με τη ΧΣΚ και τον Γιώργο πάντα καλοσυνάτο, να έχει βιβλία θησαυρούς που σου ταιριάζουν.
Στην ΠΑΡΟΥΣΙΑ μετά λίγο πιο πάνω, δίπλα στον παλιό ΛΙΒΑΝΗ, με τον Βασίλη και τον Γιώργο, τους χαιρόμουν να ελκύουν αυτόν τον όμορφο κόσμο του βιβλίου, το γεμάτο πνεύμα και ζωή!
Από το 2000 ο ΝΑΥΤΙΛΟΣ του Γιώργου , του Κώστα και του Δημήτρη έγινε το νέο στέκι στην ίδια γειτονιά.
Ο Γιώργος δεν άλλαξε καθόλου, μόνο τώρα σε γνώριζε καλύτερα, και οι βιβλιοπροτάσεις του πιο εξειδικευμένες...
Θυμάμαι το πρωινό που δεν είχα χρήματα να αγοράσω τη "Θεωρία Πολέμου" του Κονδύλη, και ήθελε να με στείλει απέναντι να φωτοτυπήσω το τελευταίο κεφάλαιο γιατί έπρεπε να διαβαστεί....
Τα Σαββατόβραδα να με περιμένει με τον Κυριακάτικο Τύπο...
Και ο Γιώργος πάντα ίδιος με την αγάπη του στα ιδιαίτερα μουσικά του ακούσματα να τον συνοδεύουν, ακόμη και μετά την περιπέτεια της υγείας του να κατεβαίνει σιγά σιγά στο υπόγειο στην προσπάθεια να διασώσει από τη φθορά παλιά βιβλία.
Κάποια θα πήρε μαζί του στο ταξίδι και άλλοι φίλοι θα τον περιμένουν με τους νέους πνευματικούς τους κόπους γιατί η συντροφιά αυτών που έφυγαν όλο και μεγαλώνει...
Καλό σου ταξίδι Γιώργο...
_______________________
Του Ηλία Μαλεβίτη
Ο Γιώργος Τσάκαλος φυλλομετράει βιβλία πια στους ουρανούς
Μόλις την προηγούμενη Δευτέρα το απόγευμα τον συνάντησα στον Ναυτίλο. Με περίμενε για να μου δώσει το βιβλίο που είχα παραγγείλει. Κι όλος χαρά, μ' εκείνη την άδολη, ανυπόκριτη, καθάρια, παιδική χαρά που έφεγγε πάντα σ' όλο το πρόσωπό του μου είπε: σου έχω μια έκπληξη· βρήκα στο υπόγειο μια έκδοση του 1935 με τα Ρουμπαγιάτ του Χαγιάμ που μαζεύεις, πάρτην δώρο.
Αυτό ήταν το τελευταίο του δώρο κι η συζήτηση που κάναμε, άλλη μια φορά, για όλα, κανα μισάωρο. Μου είχε πει από τηλεφώνου πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τις εξετάσεις του αλλά δεν προχώρησε περισσότερο. Και τώρα βλέπω πως ο Γιώργος, ο Γιώργος Τσάκαλος έφυγε οριστικά πια για εκείθε. Ο Γιώργος που γνώριζε σχεδόν κάθε τίτλο βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Ο Τσάκαλος με την πιο αγνή, παιδική καρδιά και το πηγαίο χαμόγελο. Ο Τσάκαλος, "το κάστρο το άπαρτο", που τον επείραζε ο Λάγιος κι ο Χατζηϊακώβου. Ο Γιώργος Τσάκαλος που ήταν ανοιχτός σε όλους. Ο Γιώργος Τσάκαλος, που παρόλες τις δικές του δυσκολίες, συμπαραστάθηκε ξανά και ξανά -αθόρυβα και σιωπηλά- σε τόσους ανθρώπους αναξιοπαθούντες. Ο Γιώργος του Μηνύματος, της Παρουσίας, του Ναυτίλου (με τον φίλο Κώστα Χριστόπουλο).
Η θλίψη μεγάλη και βαριά. Όσοι τον γνώρισαν θα καταλάβουν.
Μια από τις μεγάλες, παλαβές και παραδείσιες παραδοξότητες -πες δωρεές θείες- της ζωής μου ήταν που ευτύχησα να έχω αφεντικά (;;;!!!) στην "Παρουσία" τον Γιώργο Τσάκαλο και τον Ηλία Λάγιο (μαζί με τον Βασίλη Χατζηϊακώβου). Τώρα κι οι δυο φευγάτοι, έτσι ξαφνικά, όπως πάντα κλέβει ο θάνατος τη ζωή, γελαστοί όμως κι ωραίοι, για του ουρανού τις ζωντανές βιβλιοθήκες.
[Η φωτογραφία του Βασίλη Γόνη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.