ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ…

με αφορμή την γιορτή του Αγ.Βαλεντίνου, ένα υπέροχο κείμενο του Γιάννη Κων. Κρούσσου 

(Η ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ)

Δεν φτάνει που αγοράζουμε και ψηφίζουμε ό,τι διαφημίζεται. Γιορτάζουμε με τον τρόπο που αγοράζουμε. Αυτό που αυτοαποκαλείται «δυτικός πολιτισμός» είναι περασμένο στις πιο μύχιες σκέψεις και συναισθήματα μας.
Ζούμε καθ’ υπαγόρευση, γιατί δεν έχουμε ταυτότητα.
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να ξέρουμε ούτε τι θέλουμε, ούτε πώς να το αποκτήσουμε.
ΔΕΝ γιορτάζω τη «γιορτή των ερωτευμένων».
Γιορτάζω το θερινό ηλιοστάσιο, τη γιορτή του έρωτα και της φωτιάς.

Στην Αρχαία Ελλάδα η νύχτα του Ηλιοτρόπιου, ήταν η γιορτή μιας ερωτικής μαγείας, με τους νέους να ανταλάσσουν ερωτικούς όρκους και να πηδούν πάνω από τις φωτιές για να εξαγνίσουν αυτούς τους όρκους αποδιώχνοντας κάθε επιβουλή. Ήταν οι φωτιές της τύχης, πηδώντας πάνω από τις φλόγες τρεις φορές. Στη νεώτερη γιορτή, όλα τα έθιμα παραπέμπουν στην ερωτική μαγεία και στην αναζήτηση του ερωτικού ταιριού.

Του Άη Γιάννη, του Λαμπαδάρη, του Ριζικάρη, του Θεριστή, του Φανιστή, Ο Άη Γιάννης είναι ο Άγιος του Έρωτα.
Όλα τα έθιμα της άγιας μέρας, σ’ αυτόν παραπέμπουν. Ο μικρός Θεός του έρωτα έγινε Άγιος και μέσα στο θερινό ηλιοστάσιο, κοντά στην πιο μεγάλη μέρα του χρόνου, κι όπως το συνηθίζει ο έρωτας, άναψε φωτιές. Φωτιά και έρωτας για αγόρια και κορίτσια.
Στις φωτιές του Άη Γιάννη καίνε το στεφάνι του Μάη. Η γιορτή της κορύφωσης της Άνοιξης τελειώνει την κορύφωση του καλοκαιριού. Το τέλος μιας εποχής είναι η αρχή μιας άλλης και τα στεφάνια της κάθε γιορτής δεν είναι για τα σκουπίδια. Καίγονται με τρόπο γιορτινό. Οι ζωή είναι εποχές, κύκλος κι όχι ευθύγραμμος χρόνος «προόδου». Το έσχατο είναι αρχή και αιωνιότητα.

Κάθε έθιμο αυτής της μέρας, κρυμμένο στη χριστιανική γιορτή της πιο μεγάλης μέρας του χρόνου έχει μέσα του έρωτα. Στις φωτιές καίγονται και οι απαγορεύσεις. Καίγονται και τα παλιά σκιάχτρα, οι γενίτσαροι των χωραφιών. Μήτε το θείο μήτε το εθνικό γλιτώνει από την τιμή που τους πρέπει στις γιορτές του λαού.
Η αρχαία μαντική τέχνη αποθεώνεται. Είναι η γιορτή με την πιο εμφανή διατήρηση της μαντικής λειτουργίας, μέσα στα έθιμα, όπου οι κόρες αναζητούν το μήνυμα που θα προσδιορίσει το ταίρι της.

Στον κλήδονα, το κορίτσι θα δει τη μορφή του ανθρώπου που θ’ αγαπήσει. Στο νερό του πηγαδιού το καθρέφτισμα του προσώπου του αγοριού που θα παντρευτεί. Το αμίλητο νερό των κοριτσιών, είναι μέρος της ιεροτελεστίας του κλήδονα. Τα τρία πρόσωπα που θα δει η κοπελιά στον καθρέφτη, είναι δύο των δαιμόνων και το τρίτο το καλύτερο, του δικού της αγοριού. Το πρώτο αρσενικό όνομα, που θα ακούσει του Άη Γιάννη ανήμερα είναι του αυριανού δικού της άλλου μισού.
«Κι οπ’ αγαπάει στη γειτονιά τη βλέπει αυγή και βράδυ».
Όλα για των αγοριών και των κοριτσιών τις αγάπες. Για δυο παιδιά που αγαπιούνται και θα αγαπηθούν. Ο Άγιος των μελλούμενων και της επερχόμενης χαράς.

Η άσκηση της μαντικής τέχνης περιορίστηκε στην αναζήτηση του ιδανικού ζευγαριού. Ο Αη Γιάννης είναι μια γιορτή ύμνος στο ζευγάρωμα, στον έρωτα και τους ερωτευμένους. Ένας ύμνος στην αναζήτηση της ιδανικής αγάπης και τίποτα περισσότερο.
Η φωτιά, το κάψιμο του πρωτομαγιάτικου στεφανιού, των ξερών χόρτων, της παλιάς ρίγανης, των σκιάχτρων, που κάπου τα λένε «γενίτσαρους», και το πήδημα της φωτιάς συμβολίζουν, επίσης, τον εξαγνισμό και την κάθαρση. Ο έρωτας πάει μαζί με τον εξαγνισμό και την κάθαρση;
Ο έρωτας είναι μαγεία, ηδονή, γέννα, ζωή, εξαγνισμός, κάθαρση. Αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό –δεν είναι επιτρεπτό- από την τυποποιημένη ορθολογική δογματική.
Ο έρωτας είναι ανατροπή :
«καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν».

ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ;
Ο Έρωτας είναι Επανάσταση.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
(Υπερχρεωμένων το Ανάγνωσμα)

ΠΗΓΗ: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com