Ελλάς Ελλήνων Επιστρατευμένων

Η κυβέρνηση επιστρατεύει τους καθηγητές που αντιδρούν μαζικά και η ΟΛΜΕ αποκαθιστά την ησυχία, τάξη και ασφάλεια

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

Η απόφαση της κυβέρνησης να επιτάξει τους καθηγητές, πριν καν αποφασίσουν στις γενικές τους συνελεύσεις αν θα απεργήσουν ή όχι, είχε το καταπληκτικό αποτέλεσμα να ξεσηκώσει τον κλάδο των καθηγητών. Οι τελευταίοι, εξοργισμένοι από την προληπτική επίταξη, αλλά και την κατασυκοφάντησή τους και τη λασπολογία που δέχτηκαν από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και τους μεγαλοδημοσιογράφους των καναλιών, προσήλθαν μαζικά στις γενικές συνελεύσεις και υπερψήφισαν την εισήγηση της ΟΛΜΕ για απεργία στη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων! Πρόκειται για μοναδική επιτυχία της κυβέρνησης να αφυπνίσει έναν κλάδο που τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχε σχεδόν ποτέ απαρτία στις έκτακτες συνελεύσεις του, ενώ τα ποσοστά συμμετοχής του στις τελευταίες απεργίες δεν ξεπερνούσαν το 35%!
Χωρίς την επιστράτευση και το όργιο προπαγάνδας, ψευδολογίας και συκοφαντίας εις βάρος των εκπαιδευτικών που προηγήθηκε, είναι πολύ αμφίβολο εάν οι γενικές συνελεύσεις θα είχαν απαρτία, ώστε να αποφασίσουν απεργία, όπως όριζε ρητά η εισήγηση της ΟΛΜΕ. Κι όμως έγιναν σε κάθε τοπική ΕΛΜΕ, μαζικές και ζωντανές γενικές συνελεύσεις, που στην πλειοψηφία τους, υπερψήφισαν την εισήγηση για απεργία.

Φαίνεται όμως ότι  αυτό αιφνιδίασε ακόμη και την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, που δεν περίμενε την αφύπνιση αυτού του κοιμώμενου γίγαντα των 85.000 καθηγητών. Έτσι, οι εξουσιαστικοί κομματικοί μηχανισμοί λειτούργησαν υπό το κράτος του πανικού: με τακτικισμούς, τερτίπια και εν τέλει πραξικοπήματα επέβαλαν την αναστολή της ψηφισμένης απεργίας επειδή τάχα δεν υπήρχαν οι…. προϋποθέσεις. Αποκαλύφθηκε έτσι πως τόσον καιρό ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΣΕΚ (Συνασπισμός) έκαναν «αντάρτικο» εκ του ασφαλούς, καλυπτόμενοι πίσω από το επιχείρημα πως «δεν ακολουθεί ο κλάδος». Τώρα όμως που ο κλάδος βροντοφώναξε «παρών», και που ένα σημαντικό κομμάτι του ήταν έτοιμο να ριψοκινδυνεύσει τη σύλληψη και την απόλυσή του προκειμένου να σπάσει την επίταξη και να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, η ηγεσία, πανικόβλητη, σήμανε άτακτη οπισθοχώρηση χωρίς κανένα αντάλλαγμα, για να νιώσει ο κλάδος ακόμη πιο μόνος, ακόμη πιο προδομένος.
Από την άλλη μεριά, είναι αλήθεια πως οι καθηγητές, όπως και οι υπόλοιποι κλάδοι του δημοσίου, δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός κλαδικού αγώνα που τους φέρνει σε σύγκρουση με μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Δεύτερον, οι καθηγητές, έχοντας συμβάλει και οι ίδιοι στη δημιουργία αυτού του κλίματος αφόρητης ψυχολογικής πίεσης στους υποψηφίους των πανελλαδικών και συχνά όντας και οι ίδιοι γονείς υποψηφίων, δεν συναινούσαν, στην πλειοψηφία τους, με την εισήγηση για απεργία. Τρίτον, οι καθηγητές, όπως και το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, δεν έχουν ανακτήσει το χαμένο προ πολλού συλλογικό τους ήθος. Αντίθετα, η συσπείρωση στο εσωτερικό τους υπήρξε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, πολύ περιορισμένη.
Η επιστράτευση όμως άλλαξε τα δεδομένα. Όταν ο μπάτσος έρχεται σπίτι σου για να σου επιδώσει το φύλλο επίταξης, ε. τότε ξυπνάει μέσα σου ο… Άρης Βελουχιώτης! Η δε κατασυκοφάντηση και η δημόσια διαπόμπευση στα ΜΜΕ ήταν άνευ προηγουμένου. Επιστρατεύτηκαν ψεύδη, πως τάχα οι καθηγητές κάθονται ή πως δουλεύουν λιγότερο από τους ξένους συναδέλφους τους, ενώ οι εκπρόσωποί τους, αντί να αφήνονται να προβάλλουν τα αιτήματα και τα επιχειρήματά τους, ρίχνονταν στο circus maximus, βορά στους αλαλάζοντες «αγανακτισμένους» πολιτικούς και δημοσιογράφους, που κόπτονται δήθεν για την ψυχική υγεία και το… μέλλον των παιδιών. Αυτό έθιξε το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια όλων των καθηγητών, αλλά και πρόσβαλε τη νοημοσύνη τους, όταν αυτοί που υποστήριξαν φανατικά ή/και υπερψήφισαν τα μνημόνια, διέλυσαν τη δημόσια παιδεία και έφτασαν την ανεργία των νέων στο 62%, χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα για τους… νέους!
Δεν αναφερθήκαμε όμως στα αιτήματα των καθηγητών. Παρά τη συστηματική προσπάθεια να προβληθεί πως τάχα οι καθηγητές αντιδρούν επειδή θα δουλέψουν «δύο ωρίτσες» παραπάνω, στην πραγματικότητα έχουν κάθε λόγο να αντιδρούν. Η κυβέρνηση, όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου1, και μαζί της όλος ο εσμός των κυρίαρχων ΜΜΕ, αποκρύπτει τεχνηέντως, ανάμεσα σε πολλές άλλες πικρές για την κυβέρνηση αλήθειες, και τα εξής: 1) ότι η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών υπό τις παρούσες συνθήκες οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αναγκαστικές μεταθέσεις και απολύσεις αναπληρωτών, αλλά και μονίμων, 2) το γεγονός ότι για τα πλεονάσματα σε ορισμένες ειδικότητες την ευθύνη έχουν στο ακέραιο η νυν και οι πρώην κυβερνήσεις είτε γιατί προέβησαν σε αθρόες προσλήψεις για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους είτε γιατί άλλαξαν αυθαίρετα τα ωρολόγια προγράμματα, αυξομειώνοντας ή/και εξαφανίζοντας τα ωράρια συγκεκριμένων ειδικοτήτων και 3) αποκρύπτουν επίσης τις επίσης αποφασισμένες συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολικών μονάδων, δηλαδή την περαιτέρω συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η κυβέρνηση επιχείρησε τη δημιουργία κλίματος ευρείας κοινωνικής συναίνεσης για ένα μέτρο που υποβαθμίζει περαιτέρω τη μέση δημόσια εκπαίδευση μεταθέτοντας την ευθύνη στις πλάτες των καθηγητών. Αντί δηλαδή να απολογείται η κυβέρνηση για τα χάλια της παιδείας, απολογούνται οι καθηγητές επειδή… σκέφτηκαν να αντιδράσουν!
Όσο για την πρόταση της απεργίας μέσα στις εξετάσεις, αν βάλει κανείς από τη μια μεριά της ζυγαριάς τις απολύσεις, τις μηδενικές προσλήψεις νέων καθηγητών για φέτος και για πολλά χρόνια ακόμη και τις αναγκαστικές μεταθέσεις, και από την άλλη την αναβολή για λίγες μέρες ή εβδομάδες τις εξετάσεις εισαγωγής, νομίζω ότι η πρώτη μεριά γέρνει πολύ περισσότερο. Και δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε την ισόβια καταδίκη μερικών χιλιάδων ανθρώπων – και μάλιστα οικογενειαρχών – στην ανεργία πιο σημαντική από την ολιγοήμερη αναβολή εξετάσεων!!  Ας αναλογιστούμε ακόμη: πώς φτάσαμε στο σημείο να αντιμετωπίζουμε τις εισαγωγικές εξετάσεις ως κεντρικό πολιτικό γεγονός, ως γεγονός ύψιστης εθνικής προτεραιότητας; Σε ποιο μέρος του κόσμου ισχύει αυτό; Ήδη σήμερα που μιλάμε, οι καθηγητές στη Δανία και τη Γερμανία απεργούν μέσα στις εξετάσεις για αιτήματα που αφορούν και την αύξηση του ωραρίου τους! Εκεί βέβαια δεν επικρατεί αυτή η υστερία για την ψυχική υγεία των υποψηφίων, ούτε σκέφτηκαν να τους επιστρατεύσουν. Το ότι τα έχουμε τρελάνει τα παιδιά είναι γεγονός. Αν δηλαδή σήμερα η κυβέρνηση επικαλείται για την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, τη… δημόσια (ψυχική προφανώς) υγεία, ας αναλογιστούμε ποιος ευθύνεται που τα έχουμε τρελάνει τα παιδιά. Οι καθηγητές οφείλουν σήμερα να αρθρώσουν επιτέλους λόγο και για τους μαθητές.
Κοντολογίς, η κυβέρνηση με την απόφασή της να επιτάξει τους καθηγητές, όχι μόνο προσέβαλε βάναυσα τη δημοκρατία, αλλά έθεσε και σε κίνδυνο την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, και άρα την ικανότητά της να κυβερνά. Ήρθε όμως ως από μηχανής θεός, η ΟΛΜΕ, να τείνει χείρα βοηθείας. Ωστόσο οι μέρες αυτού του τύπου συνδικαλισμού, να απειλεί εκ του ασφαλούς και μόλις ο κλάδος πάρει τις τύχες του στα χέρια του, να τα βρίσκει με την κυβέρνηση, είναι από καιρό μετρημένες. Ο συντονισμός των ακηδεμόνευτων λαϊκών αγώνων είναι θέμα χρόνου. Ας επιταχύνουμε την πραγματοποίησή του με την καθημερινή μας δράση!

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr