Του Κώστα Χατζηαντωνίου
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ
να μιλάς για μια πληγή σαράντα πέντε χρόνων που έχει γίνει πια σημάδι και ν’ αποφύγεις τα μάταια, τα τριμμένα λόγια ή να μην μεταποιήσεις το αίσθημα της τραγωδίας σε ανίερη φιλολογία. Θα άρμοζε η σιωπή, μια ημέρα πένθους, υπαρκτικού- όχι κρατικού. Μα επειδή υπάρχει κι η σιωπή της λήθης, της ιστορικής δηλαδή δικαίωσης του εγκλήματος, πρέπει να μιλήσεις, να πεις κάτι επειδή τούτη την εποχή ο ψυχολογικός αφοπλισμός κι ένας τερατώδης εγκεφαλισμός ζητούν να επιβάλουν μια λήθη που δεν είναι φυσική αλλά οργανωμένη, με σκοπό να ξεχαστεί πως ένα ελληνικό νησί από την αυγή της ιστορίας προδόθηκε από τους πατριδοκάπηλους της χούντας και τους πανηγυριώτες της μεταπολίτευσης.
Επειδή την ντροπή εκείνη κανείς δεν θέλει πια και (ας είμαστε ειλικρινείς) δεν μπορεί να ξεπλύνει κι είναι ανυπόφορο να ακούς κορώνες ηρωικές από αυτούς που ξέρουν (αιώνες τώρα) μόνο μνημόσυνα να οργανώνουν. Επειδή κάθε εβδομάδα ένας δολοφονημένος αγνοούμενος κηδεύεται κι ούτε η Λευκωσία ούτε η Αθήνα τολμούν να μιλήσουν όπως πρέπει γι’ αυτό το ειδεχθές έγκλημα πολέμου. Ναι, γνωρίζω, παρηγορεί ο λόγος του ποιητή:
«Το υνίν αντάν να τρω’ την γην,
τρωει την γην θαρκέται,/
μα πάντα τζείνον τρώεται
τζιαί τζείνον καταλυέται».
Μα πιο καλά γνωρίζω πως, στο μεταξύ, καταλύθηκαν και καταλυούνται άδικα χιλιάδες ζωές, οι ζωές αυτών που δεν γύρισαν κι ούτε θα γυρίσουν ποτέ στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στο Βαρώσι.
ΠΗΓΗ: Kostas Hatziantoniou
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.