Οι τρεις σωματοφύλακες ήταν κορίτσια!

Του Μάνου Στεφανίδη

Με απασχολεί ο Λάνθιμος! Που παραμένει weird ακόμη και ως μπλοκμπάστερ. Αλλά και η πρόσληψη της, όποιας, ιστορικής αλήθειας. Δηλαδή ο τρόπος που κατασκευάζει κάθε εποχή το παρελθόν της. Που είναι αντιστρόφως ανάλογος από τον τρόπο που κατασκευάζει το μέλλον της. Κι όλα αυτά τα λέμε συνεκδοχικά ιστορία ενώ θα έπρεπε να τα αποκαλούμε αφήγηση. Κι ο Λάνθιμος είναι πολύ ενδιαφέρων αφηγητής.

Στην Ευνοούμενη είδα την γυναικεία, μεταμοντέρνα εκδοχή των τριών σωματοφυλάκων και την χιουμοριστική μεταχείριση εικόνων από τον Μπροντζίνο και τον Μανιερισμό ως τον "Μπάρυ Λίντον" τον Κιούμπρικ ή τον Γκρήναγουεϊ. Αλλά και οι μεγάλες ταπισερί, οι εμπνευσμένες από τα σχέδια των έργων του Ραφαήλ. Ανάκτορο του Κένσινγκτον εναντίον παλατιού του Χάμπτον Κορτ. Με τον έρωτα να ηττάται σταθερά από τον ερωτισμό. Όπως και το αδύναμο άρρεν από το πικραμένο παρά την υπεροχή του θήλυ. Πρόκειται για μια ταινία που θα ήθελα να παιχτεί στους ουρανούς για να την δει η μαμά μου. (Του μπαμπά του άρεσαν τα αστυνομικά και τα καουμπόικα).

Εν προκειμένω προσέξτε πως "κρύβει" αριστοτεχνικά στο δωμάτιο της βασίλισσας την Ελεονώρα του Τολέδο, σύζυγο του Κόζιμο των Μεδίκων, πίνακα του Μπροντζίνο, παραλλάσσοντας τον ελαφρώς ώστε να είναι και να μην είναι. Λείπει βέβαια το αγοράκι, ο Τζιοβάνι, που εικονίζεται στο πρωτότυπο. Όπως και το μεγάλο γυμνό της Αφροδίτης - απαράδεκτο σε κοιτώνα προτεστάντισσας εστεμμένης - φιλοτεχνημένο ξεδιάντροπα ως οπτικοποίηση του ερεθισμού από την σχολή του Γκόλτσιους, του Σπράνγκερ ή του Μπλαίμαρτ. Παμφάγες γυναίκες σε έναν κόσμο στερημένων ανδρών.

ΥΓ. Χρόνια ολόκληρα φτιάχνω υπομονετικά το κουκούλι εκείνου του ψέματος για να κρύψει κάποτε την, όποια, αλήθεια μου.

ΠΗΓΗ:http://manosstefanidis.blogspot.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com