Η Γερμανία πήρε «θέση μάχης»! Εμείς

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Η ταχύτητα με την οποία η νέα ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην αποπομπή της τρόικας και στην παρεμπόδιση επιβολής νέων, εκτεταμένων κυρώσεων κατά της Ρωσίας αποτέλεσε –κατά γενική ομολογία– ένα είδος πολιτικού Blitzkrieg, που ξάφνιασε και αναστάτωσε το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες αλλά και τους εν Ελλάδι μνημονιακούς υποτακτικούς τους. Στο πλαίσιο αυτό, ακόμη και η συμβολική παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στο μνημείο πεσόντων στην Καισαριανή εκνεύρισε τους Γερμανούς, καθώς έγινε αντιληπτό ότι αργά ή γρήγορα το κατοχικό δάνειο θα έρθει –για πρώτη φορά με αξιώσεις– στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπως και ο ευμενής τρόπος που το 1953 οι νικητές του πολέμου αντιμετώπισαν την ηττημένη και καταχρεωμένη Γερμανία.

Ο αιφνιδιασμός πήρε τέτοιες διαστάσεις που η Handelsblatt είδε ξαφνικά να πλανάται ένα νέο «φάντασμα πάνω από την Ευρώπη», με τον Τσίπρα σε ρόλο «επαναστάτη του παρόντος και μαέστρο της αλλαγής», επισημαίνοντας παράλληλα τον κίνδυνο «η ελληνική επανάσταση να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη»[1]. Τέτοια «φαντάσματα» προφανώς και δεν είναι ευχάριστα για την καγκελάριο Μέρκελ, γεγονός που επισημαίνει και το Spiegel: «η νίκη του Τσίπρα είναι ήττα της Μέρκελ» και με τη νίκη αυτή «υπάρχει ένα πρόβλημα για όλους, κυρίως όμως για την Μέρκελ, η οποία καλείται τώρα να λύσει αυτό το πρόβλημα»[2]. Επικαλούμενη το ίδιο μαρξιστικό «φάντασμα» αλλά πολύ πιο ανήσυχη η Welt αναρωτιέται μήπως «η Μέρκελ σε λίγο δεν θα έχει λόγο στην Ευρώπη», καθώς «ο θρίαμβος του Τσίπρα στην Ελλάδα αλλάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση», κάνοντας «δεξιούς και αριστερούς λαϊκιστές να πανηγυρίζουν για τη νίκη του – και οσφραίνονται την ευκαιρία τους να τελειώσουν την πολιτική λιτότητας που επέβαλε η καγκελάριος»[3].

Η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να μην αντέδρασε με την ίδια ταχύτητα, προτιμώντας να κρατήσει στάση αναμονής. Το σύνθημά της, όπως σημειώνει η Welt είναι: «αφήστε τους Έλληνες να έρθουν. Σ’ ένα μήνα τελειώνει το δεύτερο πρόγραμμα βοήθειας». Αντιθέτως, άμεση ήταν η αντίδραση από τα καθεστωτικά και συνεργαζόμενα με μυστικές υπηρεσίες «έγκριτα» ΜΜΕ της Γερμανίας[4] που προχώρησαν σε μια πρωτόγνωρη, εν παραλλήλω ομοβροντία μίσους, απαξίωσης, εχθρότητας, ύβρεων, περιφρόνησης και εκβιασμών κατά της Ελλάδας και του πρωθυπουργού της. Και αν η οικονομική διάσταση της ανθελληνικής υστερίας των γερμανικών ΜΜΕ είναι εν πολλοίς γνωστή σε όλη τη διάρκεια της νέας «ελληνικής τραγωδίας», αυτό που προστέθηκε πλέον στη γερμανική φαρέτρα είναι και οι γεωπολιτικές αντιθέσεις στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία.

Επικεφαλής στη νέα φάση δαιμονοποίησης της Ελλάδας αυτή τη φορά δεν είναι η «κίτρινη» Bild αλλά η «ποιοτική» die Zeit, η οποία εύχεται όχι μόνο τη γρήγορη αποτυχία της νέας, δημοκρατικά εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης, λόγω «της εσωτερικής της αντίφασης και του εξωτερικού παραλογισμού της»[5], αλλά και μεγαλύτερη δυστυχία στον ελληνικό λαό. Για τους διαπλεκόμενους φιλοατλαντιστές λομπίστες, γύρω από τον εκδότη της εφημερίδας Josef Joffe, «η νέα ελληνική κυβέρνηση αποτελεί κίνδυνο για την Ευρώπη», όχι τόσο για τις όποιες οικονομικές απώλειες των δανειστών της Ελλάδας αλλά επειδή με τη στάση της στο ουκρανικό ζήτημα «απειλεί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την ψυχή της Ευρώπης», γιατί «προδίδει σχεδόν όλες τις ηθικές και νομικές αξίες που για την Ευρώπη είναι άγιες»!

Κι όμως για τα γερμανικά ΜΜΕ αυτές οι δυο «άγιες» ευρωπαϊκές «αρετές» δεν απειλούνται όταν αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροπλάνα, που απογειώνονται και από τη Γερμανία, δολοφονούν αμάχους, όταν Αμερικανοί και Γερμανοί πράκτορες, σε αγαστή συνεργασία με καθαρόαιμους ναζί υποκινούν πραξικοπήματα ενάντια σε δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις (Ουκρανία), ούτε βεβαίως όταν προκαλούν πολέμους σε τρίτες χώρες (Λιβύη, Ιράκ, Συρία) και συνεργάζονται άψογα με σκοταδιστικά καθεστώτα σαν τη Σαουδική Αραβία, ούτε όταν συμβάλουν στη γιγάντωση του ισλαμικού χαλιφάτου ή όταν ανέχονται φυλακές–βασανιστήρια, ακόμα και εντός της Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία) και διευκολύνουν απαγωγές και βασανιστήρια υπόπτων. Στο όνομα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και της «ευρωπαϊκής ψυχής» απαιτούν θρασύτατα τον «σεβασμό»[6] από την Ελλάδα και παράλληλα εύχονται την καταστροφή της επειδή τόλμησε για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια να μην εννοεί την εθνική κυριαρχία και τη διπλωματία όπως αυτοί επιθυμούν – την ώρα μάλιστα που ίδιοι οι ευρωπαίοι ιππότες της ηθικής και της αξιοπρέπειας ανέχονται δουλοπρεπώς οι ΗΠΑ και οι λοιπές αγγλοσαξονικές χώρες του «Five-Eyes Club» να παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα και που δεν ενοχλούνται όταν ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπης, Αμερικανός στρατηγός Ben Hodger, μοιράζει σε τραυματισμένους στρατιώτες στα ουκρανικά στρατιωτικά νοσοκομεία «μετάλλια ανδρείας» των ΗΠΑ.

Ο μέσος Γερμανός πολίτης γνωρίζει πλέον από τα ΜΜΕ της χώρας του ότι ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών είναι «εθνικιστής, θαυμαστής του Πούτιν, φίλος της Κίνας, ιδεολόγος του μίσους κατά της Γερμανίας»[7], με «προσβάσεις στη ρωσική ακροδεξιά», η οποία – ειρήσθω εν παρόδω – «επηρεάζει τον Πούτιν» και ότι ο «ακροδεξιός» υπουργός Άμυνας μιας χώρας που αρνείται πλέον να είναι αποικία χρέους της Δύσης «προκάλεσε αναίτια» τους «φιλήσυχους» Νεοοθωμανούς, όταν τόλμησε να τιμήσει τους νεκρούς αξιωματικούς των Ιμίων, πετώντας σε ελληνικό εναέριο χώρο. Για τα γερμανικά ΜΜΕ, που ουδέποτε ασχολούνται με τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, αυτή η υπουργική ενέργεια δεν θεωρήθηκε απλά και μόνο «ελληνική πρόκληση» αλλά και η αιτία να επανακυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, δύο σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, άρθρο με τον προκλητικό τίτλο: «η λαιμαργία της Ελλάδας για πρώτες ύλες προκαλεί την Τουρκία»[8].

Είναι σαφές ότι η γερμανική κυβέρνηση προετοιμάζει επιθετικά τη γερμανική κοινή γνώμη για μια σκληρή αντιπαράθεση με την Ελλάδα, απειλώντας την με καταστροφή, αν η ελληνική κυβέρνηση επιμείνει να αμφισβητεί τη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη. Η Γερμανία δεν θα διστάσει να εφαρμόσει το δικό της οικονομικό Blitzkrieg και να οδηγήσει την Ελλάδα σε χρεωκοπία, δίνοντας έτσι και το παράδειγμα στους λοιπούς Νοτιοευρωπαίους. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα βρεθεί μόνη της απέναντι στη γερμανική επίθεση και κυρίως αν η Αμερική, η Κίνα, η Γαλλία αλλά και η Ρωσία θα επιτρέψουν αυτό που για τη Μέρκελ και τους Γερμανούς προτεστάντες μπορεί –πέρα από τις προφανείς γεωοικονομικούς και γεωπολιτικούς παραμέτρους– να εκλαμβάνεται και σαν αυτονόητη τιμωρία για αυτούς που «αμάρτησαν» ή που τόλμησαν να τους αντισταθούν.

[1] Stefan Kreitewolf, «Η Ελληνική Επανάσταση», Handelsblatt, 31-1-2015.

[2] «Ο θυμωμένος Έλληνας», Spiegel, τχ. 5/2015, 2-2-2015.

[3] Claus Christian Malzahn, Jan Dams, «Η Μέρκελ σε λίγο δεν θα έχει λόγο στην Ευρώπη;» die Welt, 2-2-2015.

[4] Βασίλης Στοϊλόπουλος, «Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας», Ρήξη φ. 108/10ος-2014.

[5] Jochen Bittner, «Ο Δούρειος ίππος του Πούτιν», die Zeit, 29-1-2015.

[6] www.tagesschau.de 29.01.2015

[7] Michael Martens, «Ο Τσίπρας σχηματίζει κυβέρνηση σε χρόνο ρεκόρ», Frankfurter Allgemeine Zeitung, 28.01.2015

[8] Alkman Granitsas, Stelios Bouras, «Η λαιμαργία της Ελλάδας για πρώτες ύλες προκαλεί την Τουρκία», die Welt, 8-3-2013 (αναδημοσίευση από τη WSJ.de, που είχε διαφορετικό όμως τίτλο: «Η Ελλάδα θέλει πρόσβαση στο μαύρο χρυσό»).

Αναδημοσίευση από; http://ardin-rixi.gr/