Κυπριακό: Παληές και νέες «στρατηγικές» (Επικίνδυνα παιχνίδια με την κυριαρχία)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μια νέα στρατηγική για το κυπριακό θα συζητήσει, λέγεται, το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου, υπό την προεδρία του Νίκου Αναστασιάδη.

Τα ερώτημα βέβαια είναι στρατηγική για να πετύχουμε τι; Το 1999-2000, με την πρεμούρα της ‘Αγκυρας να ξεμπλοκάρει η Αθήνα την ενταξιακή της πορεία, υπήρξε η μεγαλύτερη, ίσως μόνη ευκαιρία λύσης του κυπριακού μετά το 1974. Τι έκαναν τότε οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας; Διαπραγματεύτηκαν την αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας! Τώρα τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει, στη χειρότερη ίσως στιγμή που βρέθηκε ο ελληνισμός τους δύο τελευταίους αιώνες; Να λύσουμε το κυπριακό; Μάλλον κατενάτσιο χρειαζόμαστε, παρά επιδίωξη οποιασδήποτε λύσης.

Αν θέλουμε πράγματι να κάνουμε μπορούμε να ξεκινήσουμε ζητώντας το πιο στοιχειώδες και αληθινό ΜΟΕ και παύοντας να συζητάμε διάφορες επικίνδυνες ιδέες, όπως το πακέτο Αμμοχώστου. Την άμεση αποχώρηση από την Κύπρο του τουρκικού στρατού κατοχής και την αντικατάστασή του από μια ευρωπαϊκή ειρηνευτική δύναμη, χωρίς συμμετοχή ελλαδικών ή κυπριακών δυνάμεων. Αλλά εδώ δεν βάζουμε ούτε τη συντήρηση των εκκλησιών και των νεκροταφείων ως προϋπόθεση για οτιδήποτε, αποχώρηση στρατού θα ζητήσουμε;

Η Κύπρος είναι ίσως το μοναδικό κράτος στον κόσμο που υπέστη εισβολή και κατοχή, προσπαθεί όμως τώρα όχι να αποκαταστήσει την κυριαρχία της στα καταληφθέντα εδάφη, αλλά να … δώσει και τα υπόλοιπα! Αυτό είναι κατά κυριολεξία το νόημα όλων των σχεδίων λύσης που συζητήθηκαν/συζητούνται, προϊόντων ανεπαρκών, διεφθαρμένων, εξαρτημένων ηγεσιών σε Κύπρο και Ελλάδα.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, ο Νίκος Αναστασιάδης, οφείλουμε να το παραδεχτούμε, ξεχωρίζει από όλους όσους προσπάθησαν να καταλύσουν το κυπριακό κράτος με διάφορες «διζωνικές – δικοινοτικές» ομοσπονδίες και σχέδια Ανάν. Δεν επιτίθεται μόνο στη βασική συνταγματική δομή του κράτους, υπογράφοντας τη συμφωνία με τον ‘Ερογλου. Επετέθη επιτυχώς και στις βάσεις της οικονομικής ανεξαρτησίας του πέρυσι, ενώ ασχολείται ενεργά και με την καταστροφή της βασικότερης εξωτερικής συμμαχίας, με τη Μόσχα, που προστάτευσε, μερικές φορές περισσότερο από την Αθήνα, την Κυπριακή Δημοκρατία στον μισό αιώνα ύπαρξής της. ‘Οποιος διαβάσει την τελευταία ρωσική ανακοίνωση για τον ανεκδιήγητο Μακάριο Δρουσιώτη, θα καταλάβει ότι οι σχέσεις Λευκωσίας-Μόσχας κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Αν οι Κύπριοι πολίτες δεν βρουν τρόπο να σταματήσουν εγκαίρως τη δράση του Προέδρου, θα χάσουν την πατρίδα τους μετά βεβαιότητος, όχι σε βάθος χρόνου, πιθανώς τους επόμενους μήνες.

Το κυπριακό κράτος, βασικότερη προϋπόθεση για την επιβίωση του ελληνισμού στο νησί, κινδυνεύει τώρα από όλες τις πλευρές: συνταγματική συγκρότηση, διεθνείς σχέσεις, οικονομική καταστροφή-υποδούλωση! 

Υποκείμενοι σε πολύχρονο μπαράζ αποβλακωτικής πλύσης εγκεφάλου και μπουρδολογίας από πολιτικούς που συζητάνε απίστευτα πράγματα όπως … σταθμισμένη ψήφο, αναλόγως εθνικότητος των ψηφοφόρων (!), συγκρότηση πλειοψηφιών εναλλάξ ή με … κλήρωση στα ανώτατα δικαστήρια, συμμετοχή ξένων αξιωματούχων στις κρισιμότερες λειτουργίες και πολλά άλλα απερίγραπτα και σουρεαλιστικά, αρκετοί Κύπριοι πολίτες, ακόμα και καταψηφίσαντες το έκτρωμα Ανάν, δεν συνειδητοποιούν τι ακριβώς θα συμβεί με παρόμοιες λύσεις. Νομίζουν ότι θα προσθέσουν μια κακή, άδικη λύση στο εθνικό με τους Τουρκοκύπριους. Δεν συνειδητοποιούν ότι θα χάσουν το δικό τους, κυπριακό κράτος, τις υπηρεσίες, τα δικαιώματά τους, θα βρεθούν σε μεταμοντέρνα αποικία του διεθνούς παράγοντα, που θέλει το νησί για «πάρτη του», χειρότερη από τις παραδοσιακές αποικίες. 

Οι συντριπτικά περισσότεροι Κύπριοι πέρασαν τη ζωή τους στο σχετικά σταθερό κυπριακό κράτος μετά το 1974. Τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να φαντασθούν, έστω θεωρητικά, το τερατώδες αποτέλεσμα εφαρμογής «λύσης» τύπου Ανάν σε συνδυασμό με μνημόνια: τη σταδιακή απομάκρυνσή του ελληνικού πληθυσμού από το νησί, προκειμένου να μείνει χωρίς σαφή πληθυσμιακή πλειοψηφία δυνάμενη να διεκδικήσει, ξανά στο μέλλον, τη διακυβέρνησή του.

Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις σε Κύπρο (και Ελλάδα) να υποστηρίζουν ενεργά, εν ονόματι αποφυγής της διχοτόμησης, «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα», μορφή «light» διχοτόμησης σε ελληνικό/τουρκικό κράτος, που έχει όλα τα μειονεκτήματα, κανένα όμως από τα πλεονεκτήματα της κανονικής διχοτόμησης. 

Μια κανονική, πλήρης διχοτόμηση, θα άφηνε τουλάχιστο τους Ελληνοκυπρίους με «κανονικό» κράτος, την ανεξαρτησία, κυριαρχία, τους βαθμούς ελευθερίας που έχουν, στον κόσμο που ζούμε, τα συνήθη κράτη και τη δυνατότητα, τουλάχιστο, να συνάψουν κανονική στρατιωτική συμμαχία με την Ελλάδα, τη Ρωσία ή όποιον άλλο θέλουν. Θα τους αφήσει δηλαδή με κράτος σαν αυτό που ήταν και παραμένει η Κύπρος μετά το 1974. 

Ας υποθέσουμε όμως προς στιγμήν ότι δεχόμαστε τη διζωνική – δικοινοτική ή ότι άλλο θέλετε, ότι δεν θεωρούμε σκόπιμο να την αποκηρύξουμε. Παραμένει εντούτοις ένα ερώτημα. Μπορούμε να αποδεχθούμε, εν ονόματι αυτής της αποικιακής παγίδας, την κατάργηση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση/αυτοκυβέρνηση για τους Ελληνοκύπριους, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού; Μπορούμε να τους στερήσουμε τη δυνατότητα να ζουν σε δημοκρατία όπου θα ισχύει βασικά ο κανόνας «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»;

Οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην πλειοψηφία και δεν θέλουν να ασκεί επ’ αυτών την κυριαρχία και τα δικαιώματά της. Τόγραψαν στο ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου. Αν στην Κύπρο, δεν μπορεί η μειοψηφία να υποταγεί στην πλειοψηφία, ρωτάμε, γίνεται άραγε να υποτάσσεται η πλειοψηφία στη μειοψηφία; Αυτό ακριβώς γινόταν/γίνεται δυνατό με το σχέδιο Ανάν (ξένοι δικαστές και αξιωματούχοι δυνάμενοι να αποφασίζουν), τις «συγκλίσεις» Χριστόφια-Ταλάτ (εναλλάξ πλειοψηφίες στα δικαστήρια), τις νυν προτάσεις Αναστασιάδη (σχηματισμοί πλειοψηφίας με κλήρωση!). 

Οι ‘Ελληνοκύπριοι, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, θα υπάγονται στις δικές τους αποφάσεις ή στις αποφάσεις τρίτων, ως προς τα κύρια τουλάχιστο ζητήματα; Το κράτος τους θα έχει τα χαρακτηριστικά, εξουσίες, δικαιώματα που έχει σήμερα και αναγνωρίζει στα μέλη του ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, όπως το δικαίωμα της αυτοάμυνας; Θα υπάρχει κυπριακός στρατός και αστυνομία με δικαίωμα προστασίας της ανεξαρτησίας και επιβολής της κυριαρχίας της Δημοκρατίας; Θα έχουν τρίτες χώρες δικαίωμα επέμβασης στο νησί; Θα ισχύει, για τα κεντρικά τουλάχιστο θέματα, η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»; Θα μιλάμε δηλαδή για κράτος ή κατάλυση κράτους;

Ούτε είναι παρηγοριά η «αδιαλλαξία» Ερντογάν-‘Ερογλου για την οποία οφείλουμε να τους είμαστε ευγνώμονες, αφού αποτρέπει την κατάργηση της Δημοκρατίας (σε αυτό το χάλι βρισκόμαστε, σε Κύπρο και Ελλάδα!). Η «αδιαλλαξία» τη μια υπάρχει και την άλλη εξαφανίζεται, όπως το 2004. 

Θεωρούμε απίθανο στις σημερινές συνθήκες, προγράμματος διαρκούς οικονομικής καταστροφής-υποδούλωσης Κύπρου και Ελλάδας (μνημόνια-δανειακές) και ιστορικά πρωτοφανούς διπλωματικής απομόνωσης Λευκωσίας-Αθήνας, να μην ασκηθούν νέες πιέσεις, να μη γίνουν νέες συνωμοσίες για να περάσει σχέδιο Ανάν από τις διεθνείς δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν τόσο έντονα προ δεκαετίας για να ξαναπάρουν την αποικία τους. Κι αν τυχόν απορριφθεί πάλι από τους Ελληνοκύπριους, θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί άλλη λύση που να τους αφήσει χωρίς κανονικό κράτος και δυνατότητα ανάπτυξης πλήρων σχέσεων με Ελλάδα, Ρωσία κλπ. Το κυπριακό μόνο δευτερογενώς είναι ελληνοτουρκικό ζήτημα. Πρωτογενώς είναι και παραμένει αποικιακό, αντανακλά αφενός την προσπάθεια της «Αυτοκρατορίας» να ελέγξει το νησί, αφετέρου την ύπαρξη μη ανθιστάμενης άρχουσας τάξης σε Κύπρο-Ελλάδα. 

Οι «εποικοδομητικές ασάφειες» βολεύουν τον δυνατό, αποικιοκράτες και Τουρκία. Φόρμουλες όπως οι διζωνικές-δικοινοτικές είναι όλες εισαγωγής, από Λονδίνο και Ουάσιγκτων, δεν τις σκέφτηκαν τα μυαλά των ραγιάδων. Το όπλο του αδύνατου είναι η σαφήνεια των ρυθμίσεων, η προστασία του νόμου και του δικαίου. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι Κύπριοι δεν θέλουν ή δεν θεωρούν δυνατό να αποκηρύξουν τη διζωνική-δικοινοτική, είναι αδιανόητο να μην θεωρείται αυτονόητος ο σεβασμός, στο πλαίσιο οποιασδήποτε λύσης, των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Είναι αδιανόητο να μην ξεκινάμε από την αδιαπραγμάτευτη θέση ότι, στην Κύπρο, η λύση πρέπει να προβλέπει, σε κάθε περίπτωση, ότι οι Ελληνοκύπριοι θα ζουν υπό την προστασία κράτους που θα σέβεται τον κανόνα της πλειοψηφίας και το δικαίωμα της αυτοάμυνας, χωρίς εγγυήσεις και χωρίς δικαίωμα επέμβασης τρίτων κρατών. Αλλοιώς οδηγούμε σε καταστροφή την Κύπρο και ανήκεστο βλάβη την Ελλάδα.

Ανάρτηση από: http://konstantakopoulos.blogspot.gr