Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog
Σε πείσμα αφελών ή σκοπίμως μονολιθικών περιγραφών που επιχειρούν να επιβάλλουν στους πληθυσμούς μια δυναστική πανθομολογούμενη συναίνεση για τα αίτια, τις σκοπιμότητες και τις λύσεις στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή κρίση, καταδεικνύουμε με συνέπεια τα παρασκήνια της κρίσης προτού καν ακόμη αυτά αποκτήσουν ειδησεογραφική υπόσταση: Μιλήσαμε για την αρχική συναίνεση των δύο ηγεμονίδων δυνάμεων του δυτικού κόσμου, των ΗΠΑ και της Γερμανίας για το βάθεμα της κρίσης ώστε να ελέγξουν την ΕΕ και την ακόλουθη έριδα τους για το ποιος και πως θα ελέγχει τι στην νέα ομοσπονδοποιημένη ΕΕ, τον επιθυμητό καρπό της Ευρωπαϊκής κρίσης (εδώ), μια έριδα που επίσημα εκφράστηκε με τη σύγκρουση ΔΝΤ και Γερμανίας.
Οι κρίσεις δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα αδιέξοδων πολιτικών αλλά και εξαιρετικά πεδία άσκησης και επιβολής ακόμη πιο αδιέξοδων πολιτικών.
Οι κρίσεις και τα ιδεολογήματά τους είναι συχνά απλά οι δούρειοι ίπποι για να υλοποιηθεί η ατζέντα συμφερόντων που έρχεται σε σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον και καλό.
Μόνο με το πιστόλι στον κρόταφο, πραγματικά ή αλληγορικά, μπορούν οι πληθυσμοί να δεχθούν πρακτικές που επιδεινώνουν ραγδαία το επίπεδο ζωής τους.
Ήδη από το 2011 γράψαμε για την αποδυνάμωση της Αμερικής και την προοδευτική ανάδυση άλλων πόλων, ισχυρότερος των οποίων είναι η Κίνα η οποία φιλοδοξεί μέσω της αργής αλλά μεθοδικής διείσδυσης της να γίνει η υπερδύναμη του 21ου αιώνα.
Κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου πως ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί η κινεζική πρόκληση, είναι ένα άλμα του δυτικού κόσμου προς τα μπρος και η επένδυση στην καινοτομία και την επιστήμη και ως εκ τούτου στην παιδεία.
Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο: η Δύση έχει αρχίσει να μιμείται την Κίνα όσον αφορά τον ολοκληρωτισμό και τη νέα στάση της προς τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα ενώ ο μόνος τρόπος να αναχαιτιστεί οικονομικά η Κίνα κρίνεται πως είναι η εμπειρία των ΗΠΑ σε βρώμικους πολέμους.
Αφού λοιπόν οι ΗΠΑ προκάλεσαν χάος στη Μ. Ανατολή και κρίση στην ΕΕ, τώρα επιδιώκουν ένα ακόμη πόλεμο: εμπορικό πόλεμο κατά της Κίνας αυτή τη φορά.
Και παράλληλα πόλεμο κατά της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης για μια ακόμη φορά. Σε σύμπραξη με τη Γερμανία για ακόμη φορά, τουλάχιστον αρχικά.
Σε τι αναφερόμαστε; Μα στην Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Εταιρική Σχέση (TTIP) μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ που εξελίσσεται τώρα και αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός διετίας (καταμεσής της Ευρωπαϊκής Κρίσης) και της ΔιαΕιρηνικής Εταιρικής Σχέσης μεταξύ χωρών που «βλέπουν» Ειρηνικό (TPP) πλην της Κίνας και της Ρωσίας, μια συμφωνία που τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο βρίσκεται σε κρίσιμο διαπραγματευτικό στάδιο.
Τι προβλέπουν αυτές οι Εταιρικές Σχέσεις; Μια ομογενοποίηση των κρατικών νομοθεσιών, μια εναρμόνιση τους με τα αμερικανικά «πρότυπα», μια ευρεία απορρύθμιση, μια νεοφιλελεύθερη εμπορική Διεθνή.
Τι οφέλη ενδέχεται να αποφέρει αυτή; Αμελητέα αύξηση των δυτικών ΑΕΠ μέχρι το έτος 2025. Και υπερκρατική ισχύ και υπεροχή των ιδιωτικών συμφερόντων έναντι της ήδη βαλλόμενης εθνικής κυριαρχίας, του δικαίου και της κοινωνίας των πολιτών.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές που τελούνται κάτω από ένα πέπλο μυστικοπάθειας και το περιεχόμενο των οποίων έγινε γνωστό χάρη στα Wikileaks, προσανατολίζονται σε ένα έντονο προστατευτισμό των «επενδυτών» (των αγορών, των πολυεθνικών κλπ κλπ) έναντι των κρατών, σε μια εποχή που τα κράτη μαστίζονται από τις συνέπειες της ασυδοσίας των επενδυτών. Προβλέπει δε «δικαστήρια» υπερεθνικά και εξωθεσμικά τα οποία, (μάλλον ακραία μεροληπτικά υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων) θα κρίνουν μηνύσεις των επενδυτών κατά των κρατών που περιορίζουν την κερδοφορία τους και θα επιδικάζουν αποζημιώσεις στους επενδυτές σε περίπτωση που κρίνουν πως τα κράτη ή τα εθνικά δικαστήρια ζημίωσαν τα συμφέροντα τους.
Σαν να μην μας έφτανε η ασυδοσία και η διείσδυση στην πολιτική ζωή των «επενδυτικών» συμφερόντων, ουσιαστικά οι TTIP και TPP, θέτουν εν δυνάμει τους «επενδυτές» όχι μόνο υπεράνω κάθε νόμου και δικαίου αλλά και δικαστές των διεκδικήσεων τους από χώρες, με την κοινωνία και τους πολίτες να μην έχουν καμιά αντιπροσώπευση σε αυτές τις δίκες φιάσκα. Πρόκειται για ένα ορθάνοιχτο στα μεγάλα συμφέροντα εμπορικά κόσμο με ασφυχτικά λιγότερη δημοκρατία και δίκαιο, για την κατοχύρωση της κυριαρχίας των ελίτ.
Έτσι όλα τα δηλητήρια που τα δυτικά (με αιχμή του δόρατος τα αμερικάνικα) συμφέροντα επιχειρούν να προωθήσουν, από τη γεωργία μέχρι την οικονομία, από τα μεταλλαγμένα μέχρι τα παράγωγα, μπορούν να συνεχίζουν να εξαπλώνονται δίχως ουσιαστικό εμπόδιο σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία.
Τα μεταλλαγμένα έχουν ήδη καταστρέψει μεγάλο κομμάτι της αγροτικής οικονομίας της Ινδίας ενώ τα παράγωγα που ο όγκος τους (το 2010) υπολογιζόταν στα 600 τρις με πιστωτικό ρίσκο (το 2012) τα 3,5 τρις, είχαν πολύ μεγάλο μερίδιο τόσο στην αμερικανική κρίση του 2007 όσο και στην ευρωπαϊκή κρίση. Δεν ήταν καθόλου τυχαίος άλλωστε ο πρωταγωνιστικός ρόλος μιας από τις περισσότερο εκτεθειμένης ευρωπαϊκής τράπεζας στα παράγωγα, της Deutsche Bank επί εποχής Γ.Παπανδρέου: Η ελληνική κρίση φαίνεται να «έσωσε» την Deutsche Bank. Για αυτό και η Deutsche Bank βράβευσε τον αμερικανοκινούμενο Παπανδρέου για να αποσυρθούν και οι δύο από το προσκήνιο των ελληνικών πραγμάτων μετά.
Οι συμφωνίες TTIP και TPP είναι ίσως οι τελευταίες μάχες που θα μπορεί να δώσει η πολιτική απέναντι στα ιδιωτικά συμφέροντα, αν φυσικά θέλει και μπορεί να δώσει μια τέτοια μάχη.
Η υπογραφή τους μπορεί να σηματοδοτήσει έναν νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό που στην καταστολή και περιστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην περιβαλλοντική καταστροφή δεν θα έχει και πολλά να ζηλέψει από τον κινέζικο ολοκληρωτισμό. Επιπρόσθετα όμως θα έχει να επιδείξει ακόμη μεγαλύτερη διαφθορά, κάτι που θα καθιστά αυτόν τον ολιγαρχισμό ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικό από τον κινέζικο.
Τον ολοκληρωτισμό άλλωστε αυτόν του τύπου τον ζούμε στο πετσί μας στον ευρωπαϊκό νότο εδώ και τρία χρόνια.
Οι TTIP και TPP είναι οι απαντήσεις των «δυτικών» ελίτ στις κινέζικες και δευτερευόντως και στις Ρωσικές ελίτ. Για αυτό και άλλωστε και η TPP γίνεται ερήμην Κίνας και Ρωσίας ως μια μορφή εμπορικού αποκλεισμού τους. Δυστυχώς οι συμφωνίες αυτές είναι γεμάτες από τοξίνες και φούσκες που έφεραν την αμφισβήτηση και την κρίση του δυτικού κόσμου.
Κάποιος που απαντάει στις προκλήσεις που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ενδυναμώνοντας τις συνθήκες που έχουν δημιουργήσει τις προκλήσεις, δεν έχει μεγάλη τύχη στο ιστορικό συνεχές.
Το δίλλημα που θα προκύψει στα επόμενα χρόνια Κινεζοποιημένη ή κινέζικη Δύση θα έπρεπε να αφήνει αδιάφορους τους «Δυτικούς» πολίτες: Η σταθερή απάντησή τους σε τέτοιου είδους διλλήματα θα έπρεπε να είναι σταθερή και ανυποχώρητη: Περισσότερη δημοκρατία.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9-12-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.