Τα μαθηματικά του θανάτου

Απριλίου 23, 2013 από seisaxthiablog

 

 του Πέτρου Αργυρίου πάνω στους βομβαρδισμούς της Βοστώνης, τον Μανδραβέλη, τον Χατζηστεφάνου και την ελληνική γενοκτονία

«Ένας νεκρός είναι μια τραγωδία- Χίλιοι είναι στατιστική». Αυτό το ρητό είχε αποδοθεί κάποτε μάλλον εσφαλμένα ή/και παραπλανητικά στον πατερούλη Στάλιν.

Ο Πάσχος ο Μανδραβέλης, όμως, με σπουδές στην ακριβή επιστήμη των «οικονομικών» μας επαναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Η συνέχεια του αντιαμερικανισμού…» (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/04/2013_494250) στην αυστηρή λογική των μαθηματικών του θανάτου.

Γράφει λοιπόν αυτή η αστείρευτη πηγή κοινοτυπίας που καμώνεται την λόγια: «Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι πρέπει διαρκώς να ξαναγυρίζουμε στα βασικά, στο «ένα συν ένα ίσον δύο», που μαθαίναμε στο δημοτικό. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: ένας νεκρός συν ένας νεκρός, ίσον δύο νεκροί· ένας Aμερικανός νεκρός συν ένας Ιρακινός νεκρός δεν μας κάνει μηδέν νεκρούς, ισούται πάλι με δύο νεκρούς ανθρώπους. Με βάση, λοιπόν, την απλή πρόσθεση, οι 22 νεκροί στο Αφγανιστάν, οι 42 στο Ιράκ και οι τρεις στις ΗΠΑ μάς κάνουν 67 νεκρούς ανθρώπους. Ούτε ένας λιγότερος.»

Κάτσε να βγάλω το κομπιουτεράκι να κάνω τη σούμα. Ναι όντως, ο Μανδραβέλης έχει δίκιο. 67 μας κάνουν. Ξεκινώντας λοιπόν από το προφανές του αποτελέσματος μιας μαθηματικής πράξης ο Μανδραβέλης θα επεκτείνει την ισχύ ενός μαθηματικού αποτελέσματος σε όλους του τους ισχυρισμούς. Τους πολιτικούς ισχυρισμούς.

Η μέθοδος είναι το λιγότερο γελοία. Το 22+42+3= 67 είναι το βασικό του επιχείρημα.

Δεν χρειάζεται πλέον ο Μανδραβέλης να επιχειρηματολογεί: Η απάντηση είναι 67. Η απάντηση στο νόημα της ζωής; 67. Ο κόσμος σε μια λέξη; 67.

Έμπνευση για το μεγαλειώδες άρθρο του Μανδραβέλη ήταν το σχόλιο του Άρη Χατζηστεφάνου στο twitter του «22 νεκροί χθες στο Αφγανιστάν, 42 σήμερα στο Ιράκ, 2 στις ΗΠΑ», σχόλιο το οποίο έσπευσαν ο Μανδραβέλης, η μετροπολιτική (γ)Lifo αλλά και άλλοι να χαρακτηρίσουν ως συμψηφισμό θανάτων και να κατηγορήσουν τον συντάκτη του για έναν αντιαμερικανισμό τόσο φρενήρη που ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή της μισαλλοδοξίας και μπαίνει στη σφαίρα της μισανθρωπίας.

Φυσικά ο Χατζηστεφάνου δήλωνε το προφανές όπως και το έγραψε άλλωστε: «Από πού προκύπτει αυτό; Το σχόλιο μου αφορά την μηντιακή κάλυψη και την απόδοση διαφορετικής αξίας στην ανθρώπινη ζωή από τα ΜΜΕ».

Όντως. 42 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες στο Ιράκ είναι πολύ λιγότεροι από 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στη Βοστώνη σε μια μέρα. Αν δεν ήταν πολύ λιγότερο σημαντικοί, τα μαθηματικά του θανάτου θα επέβαλαν στα μήντια να παίζουν τους 42 νεκρούς στο Ιράκ 14 φορές περισσότερο από τους τρεις θανάτους στη Βοστώνη: 42/3=14 ή όχι κύριε Μανδραβέλη;

67+1 νεκροί: Ούτε ένας λιγότερος

Βέβαια γύρω από το θέμα της βομβαρδισμών της Βοστώνης να τονίσουμε ότι οι θάνατοι δεν ήταν τρεις.

Ήταν τέσσερις: Ο τέταρτος ήταν ο ένας από τους δύο υπόπτους τσετσένους, ο TamerlanTsarnaev, ο οποίος πέθανε κατά την καταδίωξη του από τις αρχές.

Να τονίσω ξανά: Υπόπτους. Όχι ενόχους. Υπόπτους. Όχι ενόχους. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν υπάρχει αποδεικτικό υλικό για τους υπόπτους.

Αυτό που υπήρχε ήταν η συνεργασία FSB και FBI και η παρακολούθηση για χρόνια  τουTamerlan από το δεύτερο υπό το φόβο ότι ο Tamerlan είχε μεταστραφεί στον ισλαμικό αυτονομιστικό εξτρεμισμό.

Η παρουσία λοιπόν του Tamerlan στο μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει μετά τους βομβαρδισμούς το ανθρωποκυνηγητό και των δύο αδερφών.

Το ότι οι αδερφοί επιδίωξαν να αποδράσουν και η ένοπλη αντίδρασή τους ήταν υποτίθεται όλες οι αποδείξεις που χρειαζόντουσαν οι αρχές;

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τους αδερφούς γιατί δεν είμαι σε καμία θέση να είμαι βέβαιος για την αθωότητα τους ή την ενοχή τους. Είμαι βέβαιος όμως ότι προς το παρόν κανείς δεν είναι σε θέση να αποδείξει την ενοχή τους.

Αλλά ας γυρίσουμε για λίγο στο συμψηφισμό των θανάτων, τη μισαλλοδοξία και την μισανθρωπία: Με την ανακοίνωση του θανάτου του υπόπτου, αρκετοί βοστωνέζοι πανηγύρισαν έξαλλα. Πανηγύρισαν τη δολοφονία ενός υπόπτου.

Και γαμώ τα δίκαια. Αυτόματα δικαιοσύνη που αποδίδεται με σφαίρες.

Και θα τους καταλάβαινα τους βοστωνέζους. Αν είχε σκοτωθεί ο ένοχος. Όχι ένας ύποπτος. Γιατί αν σκοτώσεις τον ύποπτο, τη μαρτυρία του την παίρνει στον τάφο. Κάτι που αν ήμουν Βοστωνέζος θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα.

Θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα η σκέψη ότι ίσως… Ίσως να υπάρχει εκείνη η μικρή πιθανότητα το τέταρτο θύμα της έκρηξης να ήταν ο Τσετσένος. Να έχει συμβεί συμψηφισμός θύματος θύτη. Αλλά περιμένω από το φασονατζίδικο της ελληνικής δημοσιογραφίας να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω από την υπόθεση.

42 Ιρακινοί και 22 Αφγανοί και 3 Αμερικανοί και 1 τσετσένος= 68 νεκροί κύριε Μανδραβέλη ούτε ένας λιγότερος.

Οι «άνανδρες βόμβες»

Το χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αποτρόπαιο. Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση και κανέναν αναλυτή αυτό. Και ήταν αποτρόπαιο γιατί οι βομβιστές κατά την εκτίμηση μου δεν είχαν στόχο με αυτό να μεγιστοποιήσουν τους νεκρούς. Το στιγμιότυπο της πυροδότησης της βόμβας δηλώνει πως οι δράστες θέλαν τραυματίες. Γιατί εκατοντάδες τραυματίες και κυρίως ακρωτηριασμένοι κοστίζουν πολλοί περισσότερο: Οι νεκροί μπορεί και να ξεχαστούν. Οι ακρωτηριασμένοι, για όσο ζουν, θα κρατούν το ψυχολογικό τραύμα της επίθεσης ανοιχτό.

Το 2010 οι ακρωτηριασμοί και η απώλεια μελών και γεννητικών οργάνων στο Αφγανιστάν αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2009. Το 2011 αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2010. Ανάμεσα σε άλλους λόγους αυτής της στατιστικής φαίνεται πως  ήταν πως οι Αφγανοί κατασκεύαζαν «άνανδρες νάρκες» (επιτρέψτε μου τη φράση) που στόχευαν στο να σπάσουν το ηθικό και των στρατιωτών αλλά και των πολιτών της Αμερικής.

Αυτές τις πρακτικές τις έχουν γνωρίσει οι Αμερικανοί και σε προηγούμενους πολέμους.

Τέτοια «άνανδρη βόμβα»  χτύπησε και τη Βοστώνη. Χτύπησε πολίτες.

Εκπαιδεύτηκε ο Tamerlan στην κατασκευή άνανδρων βομβών στην Τσετσενία; Δεν είμαστε σε καμιά θέση να γνωρίζουμε.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην στατιστική του θανάτου. Δεν είναι 67 οι νεκροί κ Μανδραβέλη αυτό το μήνα: Τον Απρίλιο το παγκόσμιο κοντέρ θανάτων γράφει 3.700.000 θανάτους και συνεχίζει να γράφει. Από αυτούς 48.000 είναι αυτοκτονία, 38000 οφείλονται σε βία, 11365 σε πολέμους. Δεν είναι θάνατοι κύριε Μανδραβέλη. Είναι στατιστική.

Οι ημερήσιοι 67 νεκροί του Μανδραβέλη οφείλονται σε πολέμους και βία. Από αυτούς οι 64 οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρεις οφείλονται σε βία. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποια βία: αυτή των εξτρεμιστών που έχει γεννήσει ο ιμπεριαλισμός (στον οποίο φυσικά συγκαταλέγεται και ο σοβιετικός του παρελθόντος, ο κεκαλυμμένα κομμουνιστικός που συνέβαλε στη δημιουργία εξτρεμιστών αυτονομιστών σε περιοχές της πρώην σοβιετίας) ή αυτή της κουλτούρας όπλων, εμβληματικά αμερικάνικη αν και όχι αποκλειστικά αμερικάνικη.

Μιλάμε για θανάτους και στατιστικές κε Μανδραβέλη. Για φανατισμένο αντιαμερικανικό και αντιγερμανικό αντιϊμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Για να δούμε κάτι που εσείς οι μετριοκράτες υπάλληλοι των πολλών αφεντάδων αποκρύπτετε συστηματικά: Τους θανάτους στην Ελλάδα:

Πολλοί περισσότεροι από 67+1. Τα νούμερα της ελληνικής γενοκτονίας

Ας πάμε σε ένα δείκτη βροντερά απόλυτο: Το νούμερο που προκύπτει από την αφαίρεση του αριθμού γεννήσεων από τον αριθμό θανάτων: αυτό που προκύπτει είναι ένα συν ή ένα πλην στον ελληνικό πληθυσμό:

Μεγάλο αρνητικό δείκτη γεννήσεων-θανάτων είχαμε να δούμε από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο: Το 1942 είχαμε 58390 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις.

 Για πενηντατρία χρόνια, παραπάνω από μισό αιώνα, ο ελληνικός πληθυσμός αυξάνεται διαρκώς, ακόμη και σε περιόδους κατοχής και εμφυλίων.

Η πρώτη αντιστροφή πρόσημου, μικρή έστω έρχεται με την κυβέρνηση του πολυαγαπημένου του κου Μανδραβέλη Κώστα Σημίτη το 1996 για να ξαναγυρίσει στα θετικά πρόσημα το 1997. Η αλλαγή πρόσημου το 1996 αποδεικνύεται ότι δεν είναι σύμπτωση:

Το 1998 οι θάνατοι είναι 1 774 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 1999 έχουμε 2.661 περισσοτέρους θανάτους. Το 2000 1952 περισσοτέρους θανάτους. 2001-2002 μικρά θετικά πρόσημα στο σκέλος των θανάτων. Το 2003 1952 περισσοτέρους θανάτους.

Στο ρεκόρ πρωθυπουργίας των 8 ετών του Σημίτη έχουμε επίσης το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. 5300 θάνατοι παραπάνω από γεννήσεις.

Φυσικά οι συσχετισμοί δεν είναι ακλόνητοι και οι δείκτες παραμένουν δείκτες καθώς και τα αποτελέσματα διαφορετικά ανάλογα με τις πηγές που χρησιμοποιεί κανείς. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι πολιτικές δεν επηρεάζουν τους πληθυσμούς και τη διάθεσή τους για ζωή.

Μετά τον υπηρέτη των δύο αφεντάδων, αμερικανών και πρωτίστως Γερμανών, από το 2004 και μέχρι και το 2010, οι γεννήσεις θα υπερσκελίσουν τους θανάτους στην Ελλάδα επί 7 συναπτά χρόνια.

Κάπως έτσι κυλούσαν τα δημογραφικά μέχρι που φτάσαμε στην αρχικά αμερικανοκίνητη και έπειτα γερμανοκίνητη κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Το 2011 έχουμε το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις από το 1942. 4000 περισσότεροι θάνατοι από τις γεννήσεις σε μια μόλις χρονιά.  4000.

Και η θανατηφόρος τάση ενισχύεται δραματικά το 2012 όσο οι μνημονιακές πολιτικές συνεχίζουν να βαθαίνουν την ύφεση. 18000 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις το 2012. 18000 χιλιάδες κε Μανδραβέλη. Αριθμοί που αρχίζουν και πλησιάζουν επικίνδυνα τα νούμερα του 1942.

Το 2013 θα είναι χειρότερο

Μέσα σε τρία χρόνια θα έχουμε ξεπεράσει τα αντίστοιχα νούμερα του β παγκοσμίου.

Δεν είμαι δημογράφος. Χρησιμοποίησα μια και μόνη πηγή για τις συγκρίσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι δημογράφος όμως για να καταλάβεις πως η φράση «η Ελλάδα πεθαίνει» δεν είναι μόνο μεταφορική.

Μιλάμε για μια μικρή γενοκτονία, ύπουλη αλλά συστηματική γενοκτονία. Αν συνεχίσουν αυτές οι πολιτικές θα έχουμε μέσα στο επόμενα χρόνια μια γενοκτονία με τα όλα της, χειρότερη ίσως από αυτήν του Β’ παγκοσμίου.

Κάθε μέρα το 2012, κάθε μέρα είχαμε κατά μέσο όρο περίπου 50 παραπάνω θανάτους Ελλήνων από ότι γεννήσεις. Κάθε μέρα. Νούμερο κοντά στο αδιαπραγμάτευτο 67 του Μανδραβέλη. Λιγότεροι ζωντανοί, περισσότεροι νεκροί και μπόλικοι νεκροζώντανοι στην Ελλάδα.

Είναι λογικό λοιπόν το αντιιμπεριαλιστικό μένος των Ελλήνων να θεριεύει. Λογικό και δίκαιο.

Λυπάμαι για τους 3 της Βοστώνης. Εξοργίζομαι με τους 44 του Ιράκ, τους 22 του Αφγανιστάν. Και επαναστατώ για τους χιλιάδες της Ελλάδας.

Είναι λογικό και δίκαιο. Και δίκαιο και λογικό.

Αυτό που δεν είναι λογικό είναι να απαιτεί ο κάθε αρθρογράφος σε εντεταλμένη υπηρεσία να θρηνήσουμε τους 3 της Βοστώνης σαν ήταν οι μοναδικοί νεκροί του κόσμου όταν δεν προλαβαίνουμε να θάψουμε τους δικούς μας.

Λυπάμαι για τους 3 νεκρούς. Δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης στο θάνατο. Υπάρχουν μέτρα για τα φέρετρα.

Ο Μανδραβέλης όχι απλά συμψηφίζει θανάτους προσθέτοντας νούμερα νεκρών. Ξεχνάει να αθροίσει σε αυτούς και τους Έλληνες που καθημερινά πεθαίνουν. Τους ελληνικούς θανάτους τους έχει θάψει κάτω από τη γραφίδα του χωρίς να έχει κάνει ούτε μια δήλωση συμπαθείας. Το αντίθετο μάλιστα. Στο όνομα του ιμπεριαλιστικού πολιτικά ορθού, μας εγκαλεί για τυχόν αντιαμερικανισμούς και αντιγερμανισμούς χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από τα οποία συστηματικά και επιλεκτικά εξαιρεί τους Έλληνες. Γράφει λοιπόν ο συντάκτης: «Είναι άλλο πράγμα η αντίθεση σε πολιτικές -καθένας μπορεί να διαφωνεί με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οικονομική πολιτική της Γερμανίας κ.λπ.- και άλλο πράγμα το τσουβάλιασμα ενός λαού με ταμπέλες, εξαιτίας της πολιτικής που ασκεί η ηγεσία του. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης είναι το θεμέλιο του ρατσισμού.»

Για τον ΠασΜαν (Πάσχος Μανδραβέλης) μοναχά οι Έλληνες έχουν ευθύνη… συλλογική και για τα πάντα. Έχουν ευθύνη για το τι ψηφίζουν, για τα εγκλήματα των ηγεσιών τους, για το δημόσιο, για τον αντιααμερικανισμό, για τον αντιγερμανισμό, για τα πάντα.

Αντίθετα ο υπέροχος αμερικανικός λαός δεν έχει ευθύνη για τα εγκλήματα της ηγεσίας του απέναντι σε λαούς- ανάμεσα σε αυτούς και ο Ελληνικός. Ο γερμανικός; Επίσης άμοιρος ευθυνών για τα φρικτά εγκλήματα ηγεσιών του απέναντι σε άλλους λαούς.

Για τα πάντα φταίνε οι Έλληνες. Για τα πάντα.

Ο Μανδραβέλης είναι ρατσιστής: επιλεκτικά κατά των Ελλήνων. Όχι γιατί χρησιμοποιεί την πένα του για να καταδείξει στον Έλληνα τα στραβά του και να τον βελτιώσει. Όχι, δεν είναι η βελτίωση ενός άθλιου λαού το κίνητρο του. Ο Μανδραβέλης κράζει τους Έλληνες για να τους παραλύσει από ενοχή, αδιαμαρτύρητα να καταπιέζονται από τους αφεντάδες που ο Μανδραβέλης υπηρετεί.

Ο Μανδραβέλης αυτό «το καλά να πάθουν οι Έλληνες» το υπονοεί σε κάθε του φράση που αναφέρεται σε αυτούς.

Ο Μανδραβέλης είναι ένας από τους πολλούς επιστάτες της Μανω-ελλάδας.

Η ΔΟΣΙ-ΛΟΓΙΚΗ

Κάθε μέρα, μια μικρή Βοστώνη συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλοι πηδούν στα τρένα. Άλλοι στους σταθμούς του Μετρό. Άλλοι γυρνάν την καραμπίνα στο μούτρα τους. Άλλοι βρίσκουν τους αγαπημένους νεκρούς από εγκληματικές ενέργειες. Άλλοι πεθαίνουν στα χειρουργεία. Άλλοι πεθαίνουν γιατί δεν τους επιτράπηκε να χειρουργηθούν. Τα δελτία είναι γεμάτα θανάτους Ελλήνων.

3500 είναι μόνο οι αυτοκτονίες που έχουν προκληθεί από τις συνθήκες που έχουν επιβάλλει οι ολιγαρχίες, διεθνείς και ντόπιες,  και οι Μανδραβέληδες αυτής της χώρας να μας μιλούν για την έλλειψη σεβασμού που δείξαμε στους νεκρούς της Βοστώνης -αν και ελάχιστοι Έλληνες δείξανε έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς της Βοστώνης.

Τι είδους λογική είναι αυτή;

Μια «λογική» που εμείς σαν λαός γνωρίζουμε δυστυχώς πολύ καλά: Η Δοσι-λογική