Η πολιτική αφήγηση της Κρίσης, και το χωρίς όρια κέρδος

 του Γιώργου Ρωμανού

Αναρτήθηκε από τον/την βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" 

Οι Εξωχώριοι, οι Ενδοχώριοι, και οι Επικυρίαρχοι

Η πολιτική αφήγηση της Κρίσης, και το χωρίς όρια κέρδος

Η πολιτική – κοινωνική αφήγηση είναι μια πολύ σπουδαία υπόθεση, για να την εμπιστευτεί κανείς σε πολιτικούς και οι- οικονομολόγους, ειδικά σε αυτούς που έδρασαν στα πλαίσια του καθεστώτος του κυβερνητισμού στη χώρα μας, τα τελευταία 38 χρόνια. Και τούτο, γιατί η Αφηγηματολογία είναι μια επιστημονική θεωρία, που λίγοι μπορούν να τη συναρτήσουν στην πράξη με την τέχνη της αφήγησης, μηδέ εξαιρουμένων και των δήθεν δόκιμων και εμπορικά γνωστών συγγραφέων. Αλλά, και γιατί, αυτός που θέλει να αφηγηθεί κάτι με πειστικότητα και να καταθέσει την ιδιοπρόσωπη, δημιουργική του άποψη, θα πρέπει, πριν από όλα, να έχει αποφασίσει, αντί παντός αντιτίμου, να καταθέσει αυταπόδεικτο, αδέκαστο δοκιμιακό λόγο, κυρίως ανιδιοτελή, που φυσικά δεν θα λαμβάνει υπόψη του το διαβόητο πολιτικό – κομματικό κόστος. Δηλαδή, να θέλει να ρισκάρει, κατά το κοινώς λεγόμενο. Και, το ρίσκο της εντιμότητας ήταν αυτό που κυρίως έλειψε στα χρόνια του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.

Όμως, η αφήγηση για την Κρίση στην Ελλάδα, δεν μπορεί να ξεκινήσει από το εσωτερικό της χώρας, με κατεύθυνση το εξωτερικό. Κι αυτό, παρά την καταστροφή που έφερε ο κυβερνητικός δικομματισμός και η στυγνή, αντιδημοκρατική πολιτική του. Για τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφής, σήμερα πια, συμφωνούν άπαντες, θύματα και θύτες.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, το ηθικό έλλειμμα ήταν και είναι τεράστιο. Η τερατωδών διαστάσεων κλοπή του ελληνικού χρήματος, επί 38 χρόνια, δεν έγινε μόνο από τα ανώτερα στελέχη του κυβερνητισμού, αλλά και με την άμεση συμμετοχή μεγάλου πλήθους γηγενών, κυρίως οπαδών και ψηφοφόρων του δικομματισμού, καθώς και δωσίλογων, εθελόδουλων στον ξένο παράγοντα, πολιτών. Η ηθική στην πολιτική ζωή της χώρας έχει χαθεί, και η οικονομία της μοιάζει με «βαρέλι δίχως πάτο», σύμφωνα με έκφραση κορυφαίου παράγοντα του κυβερνητισμού, ο οποίος φέρει προσωπικά μέγιστο μερίδιο ευθύνης, για την καταστροφή. Είναι επίκαιρα τα, παχύδερμης αναισθησίας, ψεύδη του ίδιου παράγοντα, γύρω από την περιβόητη λίστα φοροφυγάδων (λίστα Λαγκάρντ), που δεν είναι προϊόν κάποιας ελβετικής συνεργασίας, αλλά υποκλοπής, και την οποία ο ίδιος απέκρυψε επιμελώς. Όποιος γνωρίζει τι ισχύει στα καθεστώτα των εξωχώριων οικονομικών τόπων, εύκολα συμπεραίνει ότι αυτός ο Έλληνας πολιτικός ψεύδεται ασύστολα. Όλες αυτές οι χώρες, και ειδικά η Ελβετία, μέχρι σήμερα, και παρά τις συνεχείς πιέσεις των ΗΠΑ, Γερμανίας κ.ά. χωρών, δεν παρέδωσαν καμία λίστα. Αντίθετα, είναι οι Ελβετοί που έθεσαν θέμα ελβετικών «αντισταθμιστικών οφελών», δηλαδή να κάνουν και αυτοί έλεγχο στις αμερικανικές, βρετανικές, γερμανικές κ. ά. κρατικές τράπεζες. Κι αυτό, που είναι ένα όχι γνωστό γεγονός, μόνο ως ελβετικό, κρύο ανέκδοτο, των Άλπεων, ακούγεται. Όσον αφορά τις δήθεν «διαπραγματεύσεις», μεταξύ Ελλάδος και Ελβετίας, όπως διαβεβαίωνε ο προαναφερόμενος ψευδόμενος πολιτικός, ουδέποτε έγιναν, εκτός αν «διαπραγματεύσεις» νοούνται ένα δυο αιτήματα, που τέθηκαν κατά καιρούς, προς την ερμητικά κλειστή πλευρά της Ελβετίας, για λόγους πολιτικού άλλοθι.

Τέλος, ας σημειωθεί και το εξής: οι όποιες «διαπραγματεύσεις», που θα σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Κοινοτική Οδηγία, του Αυγούστου 2012, περί «Φορολόγησης Εισοδημάτων από Αποταμιεύσεις», (European Saving Tax Directive – ESTD), ακόμη και εάν γίνουν ποτέ και εάν καταλήξουν…, θα αφορούν σε φυσικά πρόσωπα, (βλέπε και λίστα Λαγκάρντ). Και όχι στις εξωχώριες ή «υπεράκτιες» εταιρίες, (οφσόρ), δηλαδή, στους «σκιώδεις κυρίαρχους της παγκόσμιας οικονομίας», όπως τις έχουν αποκαλέσει σε επανειλημμένα άρθρα τους οι Financial Times.

***

Η αφήγηση, λοιπόν, αναγκαστικά πρέπει να ξεκινήσει από το εξωτερικό της χώρας, γιατί εκεί εδράζονται οι μείζονες παράγοντες της Κρίσης, η οποία, ως γνήσιο τέκνο της μονοδιάστατης οικονομικής παγκοσμιοποίησης, έχει πλανητικό χαρακτήρα. Και, στη χώρα μας, μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών καταστροφικών παραγόντων, η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος των δεύτερων. Γιατί, υπάρχει διαφορά μεγέθους, αλλά και ειδικού πολιτικού βάρους.

Συγκεκριμένα, πρέπει να ξεκινήσει κανείς από τους Εξωχώριους και την εξωχώρια οικονομία. Δηλαδή, από εκείνη τη «φυλή» των ανθρώπων, που ζει και δραστηριοποιείται σε 42 νησιωτικά κράτη, ή και «ανεξάρτητα» ηπειρωτικά εδάφη (επισήμως… γνωστά, από τον ΟΟΣΑ), που ευνοούν τη φοροδιαφυγή σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτοί, και η άρχουσα τάξη τους, οι Επικυρίαρχοι, πρόσωπα αθέατα, «οι σκιώδης κυρίαρχοι…», που προαναφέρθηκαν, είναι που κινούνται σε όλο τον πλανήτη, αλλά σε ένα ανεξάρτητο οικονομικό επίπεδο, έτσι, ώστε κατά τα συμφέροντά τους, να παρεμβαίνουν στις ενδοχώριες οικονομίες. Παράλληλα, υπάρχουν κράτη, τα οποία ακόμη και εάν έχουν άμεση γεωγραφική σχέση με μια ήπειρο, π.χ., το Λιχτενστάιν με την Ευρώπη, οικονομικά δεν ανήκουν σε αυτή την ήπειρο, αλλά στο παγκόσμιο υπερ – κράτος των Εξωχώριων.

Ο επίσημος κατάλογος του ΟΟΣΑ, για τις εξωχώριες οικονομίες, δεν αποτελεί μέρος κάποιας θεωρίας συνωμοσίας, αλλά μια ωμή πραγματικότητα. Τα ονόματα αυτών των 42 εξωχώριων τόπων είναι γνωστά. Εκείνο που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό είναι πως, το 2005, ο ΟΟΣΑ έκανε μια ανεπιτυχή, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, προσπάθεια να «συνετίσει» αυτές τις χώρες. Επτά, όμως, δεν έδειξαν κανένα πνεύμα συνεργασίας. Κι αυτές είναι: το πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν, το πριγκιπάτο του Μονακό, η Ανδόρα, η Λιβερία, τα νησιά Μάρσαλ, το Ναούρου και το Βανουάτου.

Γνωστότερος «εκπρόσωπος» των εξωχώριων τόπων και των Επικυρίαρχων, είναι ο Τζορτζ Σόρος, ενώ οι σημαντικοί αυτής της «φυλής», δεν εμφανίζονται. Απλώς κερδίζουν, σιωπηλά. Κυρίως, όμως, διευθετούν και διαχειρίζονται το παγκόσμιο οικονομικό πλέγμα, όπως θα δούμε μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου. Πρόσφατα, μάλιστα, ανακοινώθηκε στον τύπο, ότι ο Τζ. Σόρος ενίσχυσε τον προεκλογικό αγώνα του προέδρου Ομπάμα, με δύο εκατομμύρια δολάρια. Μπορεί αυτή η ενίσχυση, από πλευράς ποσού, να είναι ασήμαντη, μπροστά στο σύνολο του προεκλογικού προϋπολογισμού του νυν προέδρου των ΗΠΑ, αλλά, όμως έχει μεγάλη σημειολογική και ηθική σημασία. Γιατί, έτσι πιστοποιείται πως ο πρόεδρος του αμερικάνικου κράτους αποδέχεται χρήματα από πηγές που, υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να θεωρούνται ελέγξιμες… Και βέβαια, πιστοποιείται ότι το εξωχώριο χρήμα έχει βρει δρόμους για ελεύθερη ροή, όχι μόνο προς τις ενδοχώριες οικονομίες και τράπεζες, αλλά και σε αυτά τα προεκλογικά κονδύλια του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ.

Οι δρόμοι ελεύθερης ροής και παλινδρόμησης χρήματος, ας είναι το πρώτο σημαντικό σημείο, που θα πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας, μιας και θα ακολουθήσουν και άλλα, σχετικά με την άμεση σχέση και αλληλεπίδραση εξωχώριας και ενδοχώριας οικονομίας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι «Φορολογικοί παράδεισοι» ήταν ήδη γνωστοί, με αυτό το όνομα, από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Και, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά οι χώρες που άφηναν πίσω τους οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, και αναδεικνύονταν σε αυτές ελεγχόμενα, από τους αποικιοκράτες, τοπικά καθεστώτα. Έτσι, υπήρξε και υπάρχει μια διαρκώς επικαιροποιούμενη παγκόσμια φοροκλεπτική διεργασία, η οποία χάνεται στο βάθος της ιστορίας των αποικιών ή και του χρόνου.

Η υπόθεση αυτή ήρθε ξανά, με ένταση, στην επικαιρότητα, και με τον πλέον επίσημο τρόπο, όταν στις αρχές Απριλίου του 2009, ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Γκόρντον Μπράουν, στη σύνοδο των G20, του Λονδίνου, ανακοίνωνε την απόφαση των ισχυρών της γης, ώστε «να δημιουργηθεί μια νέα παγκόσμια τάξη, η οποία θα αντιμετώπιζε δυναμικά την κρίση, και θα έδινε οριστική λύση στο ‘‘άγος’’ των φορολογικών παραδείσων.» Τότε, που λέγονταν αυτά, είχαν περάσει μόλις επτά μήνες από την κατάρρευση της Lehman Brothers, και η παγκόσμια οικονομία βυθιζόταν σε ύφεση.

Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: «Αν αυτός είναι ο ρόλος των Εξωχώριων, τότε ποιος ο ρόλος των Ενδοχώριων παραγόντων, κυβερνητικών, οικονομικών και τραπεζικών;» Την απάντηση την παίρνουμε πάλι από επίσημες πηγές και μέσα από όσα έθεσε σε άλλη διάσκεψη των G20 (η οποία έγινε στο Λος Κάμπος του Μεξικού, στις 18 Ιουνίου 2012), ο ίδιος ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Μεξικανός, Άνχελ Γκουρία. Συγκεκριμένα, ο Γκουρία έθεσε το ζήτημα της αύξησης των ενδοχώριων φορολογικών εσόδων, ως αντίβαρο της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Όμως, μετά από έλεγχο που είχε πραγματοποιήσει ο ΟΟΣΑ, διαπιστώθηκε ότι τις κορυφαίες επιδόσεις φοροδιαφυγής στον κόσμο δεν τις είχαν οι Εξωχώριοι, αλλά οι Ενδοχώριοι, πολλοί από τους οποίους είναι μέλη του G20. Δηλαδή, ακριβώς εκείνης της ομάδας κρατών που εξέταζε, υποτίθεται, το ζήτημα της παγκόσμιας φοροδιαφυγής.

Έτσι, στην κορυφή της λίστας του φοροκλεπτικού κέρδους βρίσκονται, εκτός από την Ελβετία, η οποία δεν συμμετέχει στους G20, η Μ. Βρετανία, οι ΗΠΑ και άλλες, μεγάλες βιομηχανικές χώρες. Τις ίδιες εκείνες μέρες, σε πρωτοσέλιδο, οι Financial Times, του Λονδίνου, αποκάλυπταν ότι χιλιάδες πλούσιοι Βρετανοί φορολογούνται με συντελεστή 1% έως 1,25%. Αυτό γίνεται μεταφέροντας τα χρήματά τους σε νησιά της Μάγχης, με καθεστώς εξωχώριας οικονομίας, και σε υπερπόντιες κτήσεις, όπως τα Νησιά Τζέρσεϊ, κάνοντας χρήση βρετανικού οικονομικού φορολογικού κώδικα, γνωστού με το όνομα Κ2. Ανακοινώθηκε, από την ίδια (…) τη βρετανική κυβέρνηση, πως με τους ηπιότερους υπολογισμούς, οι Βρετανοί φοροφυγάδες κερδίζουν περισσότερα από 5,6 δισεκατομμύρια ευρώ, κάθε χρόνο.

Να, λοιπόν, το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας. Δηλαδή, ότι τους τρόπους της φοροδιαφυγής τους νομοθετούν οι Ενδοχώριοι. Γιατί, αν το «έμβασμα» Σόρος προήλθε από έξω προς τα μέσα, τα «εμβάσματα» προς φοροδιαφυγή των Βρετανών, και όχι μόνο αυτών, προέρχονται από μέσα προς τα έξω.

Όσον αφορά το πώς ακριβώς γίνεται η φοροδιαφυγή των Βρετανών, οι Financial Times, της Τρίτης, 19 Ιουνίου 2012, παρουσιάζουν όλο το σχέδιο, βήμα βήμα. Μάλιστα, στοχοποιούν, για ευνόητους λόγους, έναν εύκολο στόχο, τον Άγγλο ηθοποιό Τζίμι Κάρ. Αποκαλύπτουν το πώς έβγαλε στα Νησιά Τζέρσεϊ, 4,1 εκατομμύρια ευρώ (3,3 εκατομμύρια στερλίνες), και πήρε από εκεί «δάνειο» 100.000 στερλινών, για «τα προς το ζην», το οποίο, βάσει άλλου προνομιακού νόμου, είναι στην ουσία αφορολόγητο στη Βρετανία. Στο ίδιο φύλλο, και σε άλλο, σχετικό άρθρο, αναγράφονται οι δηλώσεις του υπουργού οικονομικών της Βρετανίας, Τζορτζ Όσμπορν, που ξεκαθαρίζει ότι η Βρετανία δεν θα συμμετάσχει σε καμία προσπάθεια τραπεζικής ενοποίησης της Ευρώπης, και ειδικά των τραπεζικών ελέγχων, οι οποίοι μοιραία θα οδηγήσουν και σε έλεγχο της φοροδιαφυγής.

Παράλληλα, ο δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, με πρόσφατες δηλώσεις του, θύμισε ότι πρώτος αντιτάχθηκε στην επιβολή φόρων, επί των τραπεζικών συναλλαγών του Σίτι, αλλά και σε κάθε άλλο έλεγχο, σε όποια νέα χρηματοπιστωτικά προϊόντα–φούσκες προκύψουν. Την εικόνα συμπληρώνει η Le Figaro (Ιούνιος 2012), που μιλά για «συστηματικό σχέδιο της Βρετανίας, εναντίον κάθε προσπάθειας της Ευρώπης για ενοποίηση, προστασία των ευρωπαϊκών τραπεζών, για μεγαλύτερη διαφάνεια συναλλαγών και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.»

Φυσικά, το «κεφάλαιο» της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, σε μια ολοκληρωμένη Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Κρατών, δεν προχωράει μέχρι στιγμής, διότι όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχουν στη φοροαποφυγή, με τρόπους ανάλογους της Βρετανίας, η οποία δεν συμμετέχει καν στο Ευρώ.  

Παράλληλα, μερικές από τις μεγαλύτερες και γνωστότερες διαδικτυακές εταιρείες του κόσμου, Google, Apple, Microsoft, Yahoo, Dell κ.α., που ο προϋπολογισμός κάποιων ξεπερνά τον προϋπολογισμό ενός κράτους, όπως η Ελλάδα, είναι από εκείνες που πληρώνουν ελάχιστους φόρους, κάνοντας χρήση Εξωχώριων «φορολογικών παραδείσων», οι οποίοι, όμως, βρίσκονται και μέσα σε εθνικά εδάφη. Έτσι, η Google πληρώνει φόρο μόνο για το 2,4% των κερδών της (το 2011 έφτασαν τα 9,74 δις. δολάρια), μεταφέροντας τα χρήματά της στην Ιρλανδία, εκμεταλλευόμενη ειδικό φορολογικό καθεστώς που υπάρχει εκεί. Από την Ιρλανδία, το χρήμα μεταφέρεται σε θυγατρική της Google, στην Ολλανδία, και από εκεί στις Βερμούδες, που είναι Βρετανική αποικία.

Το ίδιο χρονικό διάστημα (Ιούνιος 2012), οι New York Times δημοσίευσαν έρευνα σχετική με την Apple, η οποία είναι η μεγαλύτερη σε κεφαλαιοποίηση, εισηγμένη σε χρηματιστήριο, εταιρεία στον κόσμο. Και, διακινεί ποσά δεκάδων δισεκατομμυρίων, κυρίως μέσα από τις θυγατρικές της, οι οποίες είναι διασπαρμένες σε όλο τον κόσμο, και πρακτικά ανεξέλεγκτες. Ο τρόπος φοροδιαφυγής είναι «καθ’ όλα νόμιμος». Η έδρα της εταιρείας βρίσκεται στο Καπερτίνο, της Καλιφόρνιας, όπου αν και έχει συντελεστή φορολόγησης 8,84%, τα δηλούμενα κέρδη της εκεί είναι λίγα, σε σχέση με αυτά των θυγατρικών της, που βρίσκονται σε εξωχώριους τόπους. Έτσι, μια από τις σημαντικότερες θυγατρικές της, μέσω της οποίας γίνονται γιγαντιαίες επενδύσεις και επιτυγχάνονται ανεξέλεγκτα κέρδη, βρίσκεται 300 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα της, στο Ρίνο, της Νεβάδα, όπου ο φόρος για την Apple είναι μηδενικός. Στην ίδια έρευνα, των New York Times, αναφέρεται ότι πολλές από αυτές τις θυγατρικές της Apple, δεν είναι παρά ταχυδρομικές θυρίδες ή γραφεία, κάπου στον κόσμο, στον όροφο ενός κτηρίου, ενώ τα ονόματα που αναγράφονται σε πινακίδες και κουδούνια, δύσκολα ταυτοποιούνται με φυσικά πρόσωπα.

Η κορύφωση του θέματος έρχεται με τον τελικό λογαριασμό επί της είσπραξης φόρων, στις ΗΠΑ. Αποδείχθηκε, πως 71 εταιρείες του κλάδου S&P500, της υψηλής τεχνολογίας, ανάλογες με την Apple, κατέβαλαν, το 2011, 33% χαμηλότερους φόρους, σε σχέση με όλες τις άλλες εταιρείες που συμμετέχουν στον δείκτη.

Αναμενόμενη, αν και αφελής, είναι η ερώτηση: «ποια μπορεί να είναι τα όρια του κέρδους που προκύπτει, είτε από τη φοροδιαφυγή είτε από πρακτικές επίσημου στοιχήματος, όπως, πχ., είναι τα διαβόητα Cds, “ασφάλιστρα οικονομικού κινδύνου”, και άλλα ανάλογα, στοιχηματικά τραπεζικά ή και χρηματιστηριακά προϊόντα.»

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι, στην παγκόσμια φοροδιαφυγή και στη διακίνηση του «μαύρου» χρήματος συμμετέχουν τόσο οι G20 όσο και οποιαδήποτε άλλη χώρα έχει την ικανότητα συμμετοχής στο «παίγνιο». Κλασικοί φορείς αυτού του «παιγνίου» είναι οι τράπεζες μιας χώρας. Κρίσιμο στοιχείο είναι, ότι με τη διαβόητη «Παγκοσμιοποίηση», όλες οι τράπεζες του κόσμου είναι άμεσα ή έμμεσα διασυνδεδεμένες, όπως και κάθε (!) τόπος χρήματος.

***

Τα επιφανή παραδείγματα του παγκόσμιου καθεστώτος της φοροκλοπής είναι πολλά. Και η καταστροφή που σήμερα βιώνει η Ελλάδα, με τον όρο «Κρίση», δεν είναι παρά ένα μικρό επεισόδιο της ανάλογης παγκόσμιας, με τη διαφορά ότι αυτή συντελέσθηκε, στο εσωτερικό της χώρας μας, από μεγάλο πλήθος οπαδών του κυβερνητισμού, του καθεστώτος της Μεταπολίτευσης. Αυτοί αποτέλεσαν και τον εκτελεστικό βραχίονα των Εξωχώριων.

Ας δούμε, τώρα, τρία παραδείγματα, απόλυτα σχετιζόμενα με την Ελλάδα.

Πολύς λόγος έγινε και γίνεται, για τη χρεοκοπία της χώρας μας, και για το πώς στοιχημάτιζαν εναντίον της, κάποια διεθνή κερδοσκοπικά, «επενδυτικά» κεφάλαια (hedge funds). Ο Τεξανός Κάιλ Μπας, ηλικίας 45 χρονών, ξεκίνησε την καριέρα του στη Γουόλ Στριτ. Για τη δράση του υπάρχουν σχετικά δημοσιεύματα στους Sunday Times, με τον τίτλο «Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο», ενώ τον αναφέρει ο γνωστός αμερικανός δημοσιογράφος, Μάικλ Λούις, στο βιβλίο του, με τίτλο «Boomerang: The meltdown tour». Το 2006, ο Μπας ήταν μεταξύ των ολίγων που διέγνωσαν εγκαίρως, αλλά και εκμεταλλεύτηκαν, τη φούσκα των αμερικανικών ακινήτων. Έτσι, ξεκίνησε το «επενδυτικό» του κεφάλαιο με 10 εκατ. δολάρια, και μέχρι το 2008, συγκέντρωσε 500 εκατ. δολάρια. Σύντομα δημιούργησε ανάλογα «επενδυτικά» κεφάλαια, που στοιχημάτιζαν σε χρέη, όχι πλέον οργανισμών αλλά κρατών. Σημειώνεται ότι τα παγκόσμια χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, μετά το 2002 και μέχρι το 2011, έφτασαν, από 84 τρις δολάρια, σε 195 τρις δολάρια, άρα το πεδίο των «επενδύσεων» σε στοιχήματα, κατέστη τεραστίως κερδοφόρο.

Έτσι, ο Μπας αγόρασε μια σειρά Cds για χώρες που απειλούνται με πτώχευση, όπως: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία κ. ά. Ειδικά για την Ελλάδα, για κάθε 1.100 δολάρια που επένδυσε – στοιχημάτισε (βάσει επίσημων οικονομικών στοιχείων), αναμένει να κερδίσει 700.000 δολάρια, δηλαδή περιμένει ένα ποσοστό κέρδους 63.636 %. Χρειάζεται να ρωτήσουμε, γιατί επιτρέπεται να παίζονται αυτά τα στοιχήματα, σε συγκεκριμένα κράτη και τους οργανισμούς τους;

Αλλά, ο Μπας δεν ασχολείται μόνο με τη μικρή Ελλάδα. Το μεγάλο του στοίχημα είναι η Ιαπωνία, της οποίας το χρέος προς το ΑΕΠ, σήμερα, φτάνει στο 190%. Εκεί, ο Μπας έχει «επενδύσει» – στοιχηματίσει σε αναγκαστική αναδιάρθρωση του ιαπωνικού χρέους, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, αφού είναι δεδομένο, ότι κάθε χρέος χώρας που υπερβαίνει το 120% δεν είναι βιώσιμο. Υπενθυμίζουμε ότι η ίδια η Τρόικα διατυμπανίζει, για την περίπτωση της Ελλάδας, ότι το χρέος της, το 2020, θα κυμαίνεται από 120% – 138%.

Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση, άμεσα σχετιζόμενη με την Ελλάδα, είναι ο δισεκατομμυριούχος Κένεθ Νταρτ, ο οποίος ζει και κινείται συνεχώς σε διεθνή ύδατα, με το θωρακισμένο αντιτορπιλικό του σκάφος, μήκους 200 ποδών. Τυπικά, είναι πολίτης της Μπελίζ, πρώην Βρετανικές Ονδούρες, οι οποίες διέπονται από το Βρετανικό δίκαιο, όπως και τα Ελληνικά Μνημόνια. Συχνά, εμφανίζεται στα νησιά Κεϊμάν, μια ακόμη Βρετανική αποικία. Ο Εξωχώριος Νταρτ είναι, μεταξύ πολλών άλλων, και ιδιοκτήτης έκτασης χιλιάδων στρεμμάτων, στη δυτική Grand Bahamas. Η προσπάθειά του να την καταστήσει ιδιωτικό κράτος, με το όνομα Dartania, απέτυχε όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ (επί Κλίντον) αρνήθηκε να την αναγνωρίσει, και να δεχτεί στο έδαφός της τον ίδιον, ως πρέσβη της χώρας αυτής. Παράλληλα, η σύζυγος του Νταρτ, η οποία ζει με την υπόλοιπη οικογένειά τους στις ΗΠΑ, είναι μια από τις μεγαλύτερες χορηγούς του Δημοκρατικού κόμματος, τόσο επί Κλίντον όσο και με τον σημερινό πρόεδρο Ομπάμα.

Ειδικά, ως προς την Ελλάδα, ο Νταρτ, στις 8 Μαϊου 2012, εισέπραξε στο ακέραιο ένα όχι κουρεμένο ελληνικό ομόλογο, ύψους 430 εκατομμυρίων ευρώ, παρά το συνολικό κούρεμα του ελληνικού χρέους. Αυτό έγινε γιατί, οι κ. κ. Παπαδήμος και Βενιζέλος έτσι γνωμάτευσαν. Το ενδιαφέρον είναι πως διαπιστώθηκε ότι αυτό το συγκεκριμένο ομόλογο, ο Νταρτ, το απέκτησε περίπου έξη μήνες πριν από την εξαγορά του, και έβγαλε μέσα σε έξη μήνες κέρδος της τάξεως 160%, φυσικά χωρίς κανένα «κούρεμα». Να, άλλος ένας Εξωχώριος, ο οποίος έχει μια «αγαθή» και πολύ κερδοφόρα, γι’ αυτόν, συνεργασία με ενδοχώριους κυβερνώντες, στην περίπτωση Έλληνες.

Υπάρχει, όμως, και μέσα στην Ελλάδα ένας, κατ’ ουσίαν, εξωχώριος τόπος, που ενώ έχει γίνει γνωστός εδώ και χρόνια, η ελληνική πολιτεία και οι κυβερνήσεις της δεν κάνουν τίποτε για να τον ελέγξουν και να φορολογήσουν τις εταιρείες του. Το εξωχώριο αυτό κράτος… «εν κράτει» βρίσκεται στο Κρανίδι, το «Λιχτενστάιν της Ελλάδας», όπου έχουν την έδρα τους 187 εξωχώριες εταιρείες. Μεγάλος αριθμός και μακροχρόνια η διαδικασία εγκατάστασής τους, σε μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, ώστε να ισχυριστεί η κεντρική αθηναϊκή «διοίκηση» ότι δεν έμαθε, δεν άκουσε… Σημειώνεται ότι, σε όλη την περιφέρεια, όπου υπάγεται φορολογικά το Κρανίδι, τα τελευταία χρόνια υπηρετούν, όλο και λιγότεροι εφοριακοί υπάλληλοι. Πρόσφατα, απέμειναν μόνον οκτώ. Αυτό τι να σημαίνει; Και, κάτι ακόμη. Αυτές οι 187 εξωχώριες εταιρείες παραμένουν και σήμερα (2012) ανεξέλεγκτες, ενώ τον Μάρτιο του 2013, λήγει ο χρόνος φορολογικού ελέγχου για τις περισσότερες, και παραγράφονται όλα τα πιθανά αδικήματα στα οποία μπορεί να έχουν υποπέσει.

Τονίζεται, ότι τον Οκτώβριο, του 2010, το Δ.Ν.Τ. (!) σε σχετική έκθεσή του παρουσιάζει τον παγκόσμιο ρόλο των ελληνικών εξωχώριων εταιρειών. Κυρίως, ότι αυτές οι ελληνικές εταιρείες οφσόρ ξεπερνούν τις δέκα χιλιάδες (10.000). Έτσι, η Ελλάδα, θεωρείται και είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη στους εξωχώριους τόπους και φυσικά στην εξωχώρια οικονομία του πλανήτη. Θεωρείται πλεονασμός να αναφερθεί, ότι οι μέτοχοι αυτών των εταιρειών είναι θωρακισμένοι με μεγάλα δικηγορικά γραφεία, παγκόσμιας εμβέλειας, ειδικευμένα σε μακροχρόνιες, πολυδάπανες δίκες σχετικές με πρακτικές φοροδιαφυγής, σε διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Κι εδώ υπάρχει, ίσως, το μεγαλύτερο ζήτημα του ελληνικού κράτους της Μεταπολίτευσης. Ζήτημα, του οποίου την ηφαιστειακή σημασία που έχει για τη χώρα, κανένας δεν αναλύει, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Μ.Μ.Ε. Γιατί, η ύπαρξη αυτών των ελληνικών εξωχώριων εταιρειών αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι χωρισμένη στα δύο, οριζοντίως…, εξ’ ου και τα μνημονιακά μέτρα είναι «οριζόντια», με τους Έλληνες να «κατοικούν» σε δύο πατώματα… Στο επάνω, η αφορολόγητη υπερδύναμη, οι κατέχοντες τις εξωχώριες εταιρείες και η διαπλοκή τους με τους Επικυρίαρχους, και στο κάτω εκείνοι που καταστρέφονται από τα Μνημόνια. Έτσι, σήμερα, οι πάντες ασχολούνται με το προπέτασμα καπνού της «λίστας Λαγκάρντ», ενώ πίσω από αυτό υπάρχει άθικτη η ελληνική συμμετοχή στο σύστημα Εξωχώριων και Επικυρίαρχων. Σχετικό παράπλευρο, αλλά κορυφαίο ζήτημα, είναι η συνολική, από εποχής Αλογοσκούφη, επιχορήγηση των ελληνικών τραπεζών με περισσότερα από 200 δις, τα οποία, μέχρις στιγμής, τα χρεώνεται με τα Μνημόνια το «κάτω πάτωμα», των Ελλήνων φορολογουμένων. Εκτιμάται, πως αυτό το ποσό αντικατοπτρίζει τα διαφυγόντα κέρδη των Εξωχώριων από τις ενδοχώριες, ελληνικές τράπεζες, κατά την περίοδο της «Κρίσης».

***

Γίνεται αυταπόδεικτο, λοιπόν, ότι η οικονομική «Κρίση» δεν πλήττει το πλέγμα Εξωχώριων, Ενδωχώριων, και Επικυρίαρχων, οι οποίοι, αντιθέτως, κερδίζουν από αυτήν. Παράλληλα και οι Έλληνες Εξωχώριοι συμμετέχουν στο παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα υπηρετώντας με αφοσίωση τις δομές της ιεραρχίας των Επικυρίαρχων. Δεν αποτελεί μυστικό, το ότι ηγετικά στελέχη του κυβερνητισμού, στη χώρα μας, πρόσφατα, επιλέχθηκαν από τα ευρωπαϊκά μέλη παγκόσμιας λέσχης. Όσο για τα, εναντίον της Ελλάδας, Μνημόνια αφορούν μόνο στην πλειοψηφία των απλών εργαζομένων, συνταξιούχων, ιδιοκτητών (οικιών ή μικρών επιχειρήσεων) Ελλήνων, γιατί αυτοί είναι ακόμη το μόνο συμπαγές σώμα αντίστασης και δομημένης κοινωνικής συνείδησης, που παρεμβάλλεται μεταξύ της Τρόικας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε αυτό που προκύπτει, ως τρίτο σημείο απομνημόνευσης. Δηλαδή, το πυκνό πλέγμα που έχει υφανθεί μεταξύ Εξωχώριων και Ενδοχώριων κυβερνώντων, και οικονομιών. Αλλά, και τη διείσδυση που πραγματοποιούν οι εξωχώριες εταιρείες σε όλες τις ηπείρους. Είναι χαρακτηριστική τόσο η περίπτωση του Ρίνο, της Νεβάδα, όπου όπως προαναφέρθηκε δραστηριοποιείται η Apple, όσο και η περίπτωση του Κρανιδίου. Το σύστημα τίποτε δεν θεωρεί «μικρό», αντίθετα αξιοποιεί και το τελευταίο νόμισμα κέρδους, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται αυτό. Μιλάμε δηλαδή για ένα πλέγμα, που, αν κρίνουμε από τη διαχρονικότητά του και την παγκόσμια εξάπλωσή του, η διάσπασή του φαίνεται αδύνατη, στον ορατό ορίζοντα του χρόνου.

Όπως προαναφέραμε, πρωτεύοντα ρόλο στη διευθέτηση και διαχείριση αυτού του πλέγματος, έχουν οι Επικυρίαρχοι. Των οποίων τα ονόματα, οι εταιρείες, οι σύνδεσμοι, οι οργανώσεις, και οι γνωστές, πανίσχυρες λέσχες τους συνδέονται με αναλώσιμους «ηγέτες», που κατά καιρούς, τους καλούν να παίξουν «ρόλους» και μετά τους αποσύρουν. Άνθρωποι – ρόλοι αυτοί οι «ηγέτες», χάρτινοι χαρακτήρες μιας ατελούς αφήγησης, πρόεδροι, πρωθυπουργοί ή εταίροι κυβερνητισμού, έρχονται και παρέρχονται, ως οι εμφανείς κορυφές των παγόβουνων της παγκόσμιας συναλλαγής, πάνω στο κερδοφόρο παιχνίδι της δύναμης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς κάποια ονόματα προέδρων, πρωθυπουργών, ή υπουργών, τόσο στο εξωτερικό όσο και μέσα στη χώρα μας. Μια θλιβερή κουστωδία, που μετά την απόσυρσή τους από την κεντρική πολιτική σκηνή, συχνά διαφημίζουν – πλασάρουν καταναλωτικά προϊόντα ή τρόφιμα, και άλλοι εργάζονται σε ενεργειακούς κολοσσούς. Συχνά, δίνουν ακριβοπληρωμένες, ανούσιες και προκλητικά ασήμαντες διαλέξεις, αγορασμένες ως αντί – δωρα, από όσους τους «στήριζαν» και στο παρελθόν, ή διορίζονται σαν «καθηγητές» σε κάποιο επιφανές ιδιωτικό ξένο πανεπιστήμιο, συνήθως στη χώρα από την οποία ελέγχονται.

Όπως αποδείχθηκε, με τραγικό τρόπο, και στην Ελλάδα, το διανοητικό πηλίκο του «ηγέτη» δεν χρειάζεται καν να έχει θετικό πρόσημο. Όταν, μάλιστα, το αρνητικό αυτό πηλίκο πλανάται στα όρια της χαοτικής ηλιθιότητας, τόσο πιο χειραγωγήσιμο καθίσταται το πιόνι. Όσο για την ανάδειξή του στον «θώκο», αρκούν, το αδιαφανές χρήμα, η πατρογονική δημαγωγία, η προπαγάνδα, οι εγκάθετοι, οι δωσίλογοι, και οι εθελόδουλοι πολίτες, που ψηφίζουν με στυγνό τρόπο τα πρόσκαιρα συμφέροντά τους. Αλλά, και εκείνο το, απολύτως συγκεκριμένο κομματικά, μέγα πλήθος φοβικών ατόμων, που έχουν χάσει κάθε έννοια «δημοκρατικού πολίτη, σε ευνομούμενη χώρα». Κι αυτό είναι, με δυο λόγια, το πλαίσιο αναφοράς, σχετικά με τα αίτια της Κρίσης στο εσωτερικό της χώρας μας.

Ζούμε στο μεταίχμιο του χρόνου ενός αφηνιασμένου πλανητικού υπερ – καπιταλισμού, ο οποίος στήθηκε πάνω στην απόλυτη οικονομική συνέχεια του Κομμουνιστικού Διεθνισμού, που μεταλλάχθηκε στη μονοδιάστατη οικονομική Παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή, στην πιο κτηνώδη μονομέρεια του απόλυτου κέρδους, ερήμην του Πολιτισμού και του ανθρωπισμού. Έτσι, Κομμουνισμός και Καπιταλισμός συναντήθηκαν στο παλιό καπιταλιστικό δόγμα: «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».

Σήμερα, στη ρουλέτα της παγκόσμιας οικονομίας, και στις θέσεις των αριθμών πονταρίσματος προβάλλουν αρκετές χώρες, υποσχόμενες πλουτισμό, και ισχύ. Πρώτες οι ΗΠΑ, που διεκδικούν, με νέους όρους, την επάνοδό τους στην παγκόσμια επικυριαρχία και στηρίζουν ξανά το νόμισμά τους, ως το πρώτο αποθεματικό στον κόσμο. Απέναντί τους, η Κίνα, ως νέα «Μέκκα» του αχαλίνωτου «κομμουνιστικού» υπερ–καπιταλισμού. Αλλά, και οι: Ευρωπαϊκή Ένωση, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, και άλλες μικρότερες δυνάμεις, που επιζητούν αυξημένο μερίδιο στον νέο, πλανητικό οικονομικό «αναδασμό».

Έτσι, όσο η γη –μπίλια αυτής της ρουλέτας– θα γυρίζει και θα «ψάχνεται», τους οδυνηρούς κραδασμούς των αναπηδήσεών της θα τους αισθάνονται όλοι, όπως τους κραδασμούς ενός παγκόσμιου σεισμού.

Αλλά, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας μη θεωρούμε, πως ζούμε το απόλυτα προδιαγεγραμμένο κακό. Γιατί, όπως ο άνθρωπος αποδείχτηκε ατελής στον σχεδιασμό και την επιτέλεση του απόλυτου καλού, έτσι ακριβώς δεν μπορεί να τα καταφέρει στον σχεδιασμό ενός τελεσίδικου κακού.