Τόσο η ενωμένη Ευρώπη, όσο και το ευρώ είναι ένα απατηλό όνειρο – από το οποίο πρέπει να ξυπνήσουμε, προτού καταστραφούμε εντελώς μέσα από εμφύλιους και διακρατικούς πολέμους.

του Αλέξη Ζακυνθινού

"Η ενωμένη Ευρώπη, έτσι όπως τη φανταζόμαστε και την επιθυμούσαμε, ήταν ένα όνειρο. Πρέπει λοιπόν να ξυπνήσουμε και να δούμε πως η πραγματική Ευρώπη στηρίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: στον ανταγωνισμό των κρατών της με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, στην ευελιξία (απελευθέρωση) της αγοράς εργασίας, καθώς επίσης στη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας. Οι πυλώνες όμως αυτοί δεν ενώνουν τα κράτη μεταξύ τους αλλά, αντίθετα, τα χωρίζουν – μετατρέποντας τους εταίρους σε εχθρούς. Ταυτόχρονα καταλύουν τη Δημοκρατία – αφού προωθούν ένα σοβιετικού τύπου οικοδόμημα, το οποίο θα κυβερνάται απολυταρχικά από τις δυτικές ελίτ".

Μετά το BREXIT φαίνεται πως πολλοί Βρετανοί ανακάλυψαν ξαφνικά ότι θέλουν πράγματι να ανήκουν στην Ευρώπη – διαδηλώνοντας και συγκεντρώνοντας υπογραφές για να επαναληφθεί το δημοψήφισμα. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, ιδίως οι ελίτ, αναζητούν με μία εικονική απόγνωση τρόπους, μέσω των οποίων θα μπορούσε να διασωθεί η ενότητα – δηλώνοντας πανηγυρικά πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός της ΕΕ.

Η τοποθέτηση τους αυτή είναι προφανής, αφού ο κάθε λογικός άνθρωπος θα ήθελε μία ενωμένη Ευρώπη – όπου θα επικρατούσε η αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των λαών, η ελεύθερη διακίνηση των Πολιτών, οι συναλλαγές με το ίδιο νόμισμα, μία τεράστια εσωτερική αγορά για τα προϊόντα όλων των κρατών, τα οποία θα διακινούνταν χωρίς κανένα εμπόδιο κοκ.

Είναι όμως εντελώς διαφορετικό το τί θέλει κανείς από το τι μπορεί – κυρίως επειδή η θέληση για μία τέτοια Ευρώπη στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το Λουξεμβούργο έχει καταφέρει να εξασφαλίσει το προνόμιο ενός φορολογικού παραδείσου, προσελκύοντας τράπεζες και μεγάλους ομίλους, χωρίς να επιτρέπεται κάτι ανάλογο σε άλλες χώρες. Η Ολλανδία αποτελεί μία διαφορετική εναλλακτική δυνατότητα, θεωρούμενη ως η κρυφή όαση της φοροδιαφυγής – ενώ η Ιρλανδία, μέσα από μία σειρά εκβιασμούς, έχει καταφέρει να διατηρήσει πολύ χαμηλό το φορολογικό συντελεστή της, με αποτέλεσμα οι εξαγωγές της να υπερβαίνουν το 100% του ΑΕΠ, όταν στην Ελλάδα επιβάλλεται η συνεχής αύξηση των φόρων, χωρίς καμία λογική.

Από την άλλη πλευρά η Γερμανία, αφού ναρκοθέτησε το ευρώ από την πρώτη ημέρα της υιοθέτησης του με το «μισθολογικό dumping» που εφάρμοσε (ατζέντα 2010), ενισχύει συνεχώς την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα – εξασφαλίζοντας τεράστια πλεονάσματα εις βάρος της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας κοκ., τα οποία δυναμιτίζουν φυσικά τόσο την Ευρωζώνη, όσο και την ΕΕ.

Ταυτόχρονα, μειώνεται συνεχώς η βιομηχανική παραγωγή των άλλων χωρών – γεγονός που, σε συνδυασμό με τα ελλείμματα τους, ασκεί τεράστιες πιέσεις στην οικονομία τους. Σκοτεινό παράδειγμα αποτελεί σήμερα η Ιταλία, στην οποία δεν κινδυνεύουν μόνο οι τράπεζες, αλλά το ίδιο το κράτος, απειλούμενο να χρεοκοπήσει – κάτι που θα συμβεί, εάν τελικά δεν διασώσει το δημόσιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, επειδή το απαγορεύει η νέα νομοθεσία που επέβαλλε η Γερμανία. Ακόμη όμως και να μην απαγορευθεί τελικά, πώς θα διασώσει ένα χρεοκοπημένο κράτος, μη ανταγωνιστικό πλέον, τις χρεοκοπημένες τράπεζες του;

Περαιτέρω, η Ελλάδα δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσει, παρά το ότι διαφορετικά θα χάσει τα πάντα – με την έννοια πως θα λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της, χωρίς να καλυτερεύσει η οικονομική της κατάσταση. Εκτός αυτού, η ΕΚΤ έκλεισε εκβιαστικά, παράνομα, χωρίς κανένα δικαίωμα τις τράπεζες της το 2015, για να επιβάλλει φασιστικά τους όρους της – ενώ η Κομισιόν «υποχρέωσε» τον πρωθυπουργό σε μία μοναδική στην ιστορία προδοσία της χώρας από έναν πολιτικό της.

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να επεκταθούμε σε άλλες λεπτομέρειες, τόσο η ενωμένη Ευρώπη, όσο και το ευρώ είναι ένα απατηλό όνειρο – από το οποίο πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι, προτού καταστραφούμε εντελώς, μέσα από εμφύλιους και διακρατικούς πολέμους.

Το γεγονός δε ότι, το ΝΑΤΟ θέλει να αναλάβει τα ηνία της ΕΕ, οι Η.Π.Α. δηλαδή που βρίσκονται σε πορεία παρακμής, με την έωλη δικαιολογία της ρωσικής απειλής, είναι μάλλον αρκετό για να μας ξυπνήσει από το λήθαργο – αφού κανένας Ευρωπαίος δεν θέλει να κλειστεί σε μία φυλακή, από την οποία δεν θα μπορεί ποτέ να αποδράσει, με δεσμοφύλακα τη Γερμανία, κινδυνεύοντας ταυτόχρονα να συρθεί σε πόλεμο με τη Ρωσία για να επιβιώσουν οι Η.Π.Α.

πηγη:http://www.analyst.gr/
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com