Η διακοπή εγκυμοσύνης
ταυτίζεται με την γενοκτονία
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Ενότητες:
- Η ζωή στην Εντατική (ένα συγκλονιστικό βιβλίο για μια μαμά και το μωρό της)
- «Θέλω να προκαλέσω όσους ευθύνονται για την σύγχρονη γενοκτονία των εκτρώσεων»
- Βίντεο: Η έκτρωση στην εφηβεία από το γυναικολόγο εφήβων κ. Παναγιώτη Χριστόπουλο.
«Θέλω να προκαλέσω όσους ευθύνονται
για την σύγχρονη γενοκτονία των εκτρώσεων»
Μητροπ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλος Ιωάννου
Πρίν ἀρκετά χρόνια μετά ἀπό μιά μεγάλη γιορτή ἕνα νέο ζευγάρι μέ κάλεσαν στό σπίτι τους γιά καφέ. Τό ζευγάρι εἶχε τότε δυό παιδιά.
Καθισμένοι στό ὄμορφο μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ ἡ νεαρή σύζυγος μέ ἐρωτᾶ, γιά λογαριασμό κάποιας φίλης της, ὅπως μοῦ εἶπε, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ἐκτρώσεις.
Τῆς εἶπα ὅτι γιά νά καταλάβει τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἀπαντήσει σ᾽ ἕνα ἐρώτημα. Τό ἔμβρυο πού ἔχει συλληφθεῖ στἠν μήτρα μιᾶς γυναίκας τί ἀνθρωπολογική ταυτότητα ἔχει;
Εἶναι πλήρης ἄνθρωπος πού ἐξελίσσεται, ἤ εἶναι ἕνα ἀνθρωποειδές πού περιμένει τόν ἥλιο ἤ τόν ἀέρα γιά νά λάβει ὑπόσταση, νά γίνει πλήρης ἄνθρωπος;
Τῆς ἐξήγησα ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι εἶναι πλήρης ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως.
Γι᾽ αὐτό θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι καταστροφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἔγκλημα καί μάλιστα εἰδεχθές, γιατί στρέφεται ἐναντίον τοῦ πιό ἀθώου καί τοῦ πιό ἀνυπεράσπιστου πλάσματος στόν κόσμο. Ἡ συζήτηση μας τελείωσε ἐκεῖ.
Πέρασαν δύο χρόνια ἀπό τότε καἰ τἠν ἴδια μέρα καί γιορτή δέχθηκα πάλι τήν ἴδια πρόσκληση ἀπό τά ἴδια πρόσωπα καἰ τἠν ἀποδέχθηκα.
Καθώς ἑτοιμαζόταν ὁ καφές, γιά νά μήν εἷναι μόνη ἡ σύζυγος καθίσαμε στήν ἀρχή στήν κουζίνα. Ἀλλά ἐκεῖ κυκλοφοροῦσε καί ἕνας μπόμπιρας, ἕνα μικρό παιδάκι πού προσπαθοῦσε νά σταθεῖ στά πόδια του.
Ἐπάνω στό τραπέζι βρισκόταν ἕνα μεγάλο μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Εἶπα λοιπόν στήν μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο».
Ἡ μητέρα ἀντέδρασε σάν νά τήν χτύπησε ἠλεκτρικό ρεῦμα. Τί κουβέντα μοῦ λέγει εἶναι αὐτή πού εἴπατε; Γιατί, σοῦ φαίνεται φρικτή, τῆς ἀπάντησα.
Μά σοβαρολογεῖτε, πάτερ! Ναί, τῆς εἶπα, σοβαρολογῶ, γιατί θέλω τώρα νά καταλάβεις καλά αὐτό πού θά ἔκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αὐτό πού θα ἔκανες τότε;
Βλέπεις ποιό παιδί θά κατέστρεφες; Τώρα σοῦ φαίνεται φρικτό, τότε δέν θά ἦταν;
Πρίν λίγο καιρό μιά φωτοφραφία ἔκανε τό γύρο τοῦ κόσμου. Τό μικρό παιδάκι πού ξεβράσθηκε στίς ἀκτές. Τό μικρό προσφυγόπουλο πού πέθανε στό δρόμο πρός τήν ἐλευθερία.
Δικαιολογημένος ὁ ἀποτροπιασμός. Το μέγεθος του ὅμως ἀνάλογο πρός τήν ὑποκρισία τοῦ πολιτισμένου κόσμου, καθώς καί πολλῶν δικῶν μας.
Ὅλοι αὐτοί πού χρησιμοποιοῦσαν τήν εἰκόνα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ γιά νά κατηγορήσουν τούς ἄλλους σάν ἐνόχους ἀρνοῦνται νά κοιτάξουν μιά ἀκόμη φωτογραφία, γιά τἠν ἀκρίβεια ἕνα βίντεο μἐ τόν τίτλο «σιωπηλή κραυγή».
Τό βίντεο αὐτό εἶναι ἡ κινηματογράφηση μιᾶς ἔκτρωσης ἀπό ἕνα γιατρό. Ἡ εἰκόνα τοῦ πνιγμένου προσφυγόπουλου ὠχριᾶ μποστά στό βίντεο αὐτό.
Τό ταλαίπωρο πλάσμα τουλάχιστον ἦταν ἀρτιμελές. Ἐκεῖ ἕνα ἄλλο παιδάκι κομματιάζεται κυριολεκτικά καί δολοφονεῖται ἀδίστακτα, γιατί εἶναι ἀνεπιθύμητο.
Τό προσφυγόπουλο πνίγηκε, γιατί κάποιοι δἐν μπόρεσαν νά τό σώσουν. Ἐδῶ, στίς ἐκτρώσεις κάποιοι συνειδητά δολοφονοῦν.
Μιά κοινωνία, μιά δημοσιογραφία, ἐπίσημοι ἄρχοντες, ἀγανακτοῦν δῆθεν στήν θέα τοῦ πνιγμένου παιδιοῦ καί σιωποῦν στήν ἐξόντωση χιλιάδων παιδιῶν ἀπό τούς ἴδιους τούς ψευτοαγανακτισμένους. Σκεφθήκατε ποτέ, πόσες Ἑλλάδες ἔχουμε ἀφανίσει.
Εἲναι ἐντυπωσιακή μιά κοινωνία, πού χύνει κροκοδείλια δάκρυα γιά τά παιδιά πού πνίγονται ἤ πού πεθαίνουν ἀπό την πεῖνα, ἀλλά διεκδικεῖ τό δικαίωμα νά τά σκοτώνει πρίν ἔλθουν στόν κόσμο.
Εἶναι ἀπάνθρωπη μιά κοινωνία, πού στό βωμό τῆς ἀνεύθυνης ἀπόλαυσης θυσιάζει ἀνθρώπινες ζωές και ἀπαιτεῖ τό δικαίωμα αὐτό νά τό ἔχει ἀνενόχλητη καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καταδικάζει σέ βαρύτατες ποινές (καλά κάνει) αὐτούς πού κακοποιοῦν ἕνα ζῶο.
Ἡ κακοποίηση ζώων ἀπαγορεύεται, ἡ κακοποιήση καί ἡ δολοφονία ἀνθρώπων βρεφικῆς ἡλικίας ἐπιβραβεύεται καί ἐπαινεῖται δημοσίως. Ἡ κυρία ἤ ἡ δεσποινίς πού δολοφόνησε τό ἀθῶο παιδί μέσα της, μπορεῖ νά διαμαρτύρεται γιατί κακοποιήθηκε τό σκυλάκι της;
Μιά ἐξουσία καί μιά Βουλή, πού νομοθετεῖ καί καταδικάζει τήν κακοποίηση τῶν ζώων, μέ ποιό ἠθικό ἀνάστημα ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία ἀθώων ὑπάρξεων, τήν νομιμοποιεῖ καί τήν πληρώνει;
Ποιός πολιτισμός μπορεῖ νά ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία χιλιάδων ἀθώων ὑπάρξεων, τῶν πιό ἀνυπεράσπιστων ἀνθρωπίνων πλασμάτων καί νά μήν εἶναι αὐτός, ὁ πολιτισμός τῆς βαρβαρότητας;
Ἡ παράνοια μιᾶς ἐξουσίας καί μιᾶς κοινωνίας συνίσταται στό νά αὐστηροποιοῦν τή νομοθεσία πού προστατεύει τά ζῶα καί νά χαλαρώνουν αὐτήν πού ἀφορᾶ τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.
Μιά τέτοια ἐξουσία εἶναι ἀνήθικη καί μιά τέτοια κοινωνία εἶναι βρώμικη. Ἀπό πότε τό νά σκοτώσεις ἕνα παιδί ἔξω ἀπό τήν μήτρα τῆς μητέρας του εἶναι ἔγκλημα καί τό νά τό σκοτώνεις μέσα σέ αὐτήν εἶναι πράξη προόδου καί πολιτισμοῦ;
Εἶναι ὑποκρισία μεγατόνων, ὅταν βλέπεις ἕνα παιδικό πτῶμα στήν ἀκρογιαλιά πνιγμένο ὄχι μόνο ἀπό τή θάλασσα, ἀλλά και ἀπό την ἀδιαφορία ἀνθρώπων ἐγκληματιῶν μέ γραβάτα καί κοστούμι, ἀλλά νά ἐπιδοκιμάζεις τόν θρυμματισμό τῆς κεφαλῆς και τῶν ὀστῶν ἀθώων ὑπάρξεων στό βωμό τῆς ἀπόλαυσης και τοῦ δολοφονικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ.
Μιά τέτοια κοινωνία δικαιοῦται νά εὐτυχήσει καί νά προοδεύσει; Ἕνας τέτοιος λαός μπορεῖ καί δικαιοῦται νά περιμένει καλύτερες ἡμέρες;
Ποῦ εἶναι οἱ ὑποκριτές τῆς ὑπεράσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων; Τά ἀγέννητα, ἀλλά ζωντανά παιδιά, δέν ἔχουν δικαιώματα καί ἔχουν δικαιώματα τά σκυλιά καί τά γατιά; Καί ὅλοι αὐτοί εἶναι προοδευτικοί ἤ ἄθλιοι;
Ποιός πατέρας καί ποιά μάννα δικαιοῦνται νά ἀπαιτοῦν τό σεβασμό καί τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν τους, ὅταν αὐτά μαθαίνουν ὅτι ζοῦν ὄχι ἀπό την ἀγάπη τῶν γονιῶν τους ἀλλά ἀπό τήν τύχη, γιατί γεννήθηκαν πρῶτα ἤ δεύτερα, ἐνῶ ἄν εἶχαν γεννηθεῖ τρίτα ἤ τέταρτα οἱ «καλοί τους» γονεῖς θά εἶχαν θρυμματίσει τά κεφαλάκια τους;
Μιά κοινωνία πού στηρίζεται στήν ἀδικία καί στήν ἀπανθρωπιά, μιά κοινωνία καί μιά ἔννομη τάξη πού δέν σέβεται τά δικαιώματα τῶν ὑπαρκτῶν, ἀλλά ἀγέννητων παιδιῶν, εἶναι κοινωνία παρακμῆς.
Τούτη τήν ὥρα τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 1 πρόβλημα τῆς Πατρίδας μας, ἡ βόμβα στά θεμέλια της εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα ἤ ἀλλιῶς τό δημογραφικό πρόβλημα.
Ἡ πατρίδα μας δέν κινδυνεύει ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς. Οἱ ἐχθροί εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν. Βρίσκονται σέ πολλά ἀπό τά σπίτια μας, στά ὑπουργικά γραφεῖα καί στά βουλευτικά ἕδρανα, στά νοσοκομεῖα καί στά μαιευτήριά μας.
Αὐτή εἶναι ἡ ὠμή, ἡ ὠμότατη ἀλήθεια. Δέν ὑπάρχουν καλύτεροι συνεργάτες τῶν ὅποιων ἐχθρῶν τῆς πατρίδας ἀπό ἐμᾶς τούς Ἕλληνες.
Δέν ὑπάρχουν πιό ἐπικίνδυνοι ὑπονομευτές καί τοῦ ἀσφαλιστικοῦ καί τοῦ ἐργατικοῦ καί τοῦ συνταξιοδοτικοῦ προβλήματος τῆς χώρας, ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, πού ἔχουν στοχοποιήσει τήν πολύτεκνη οἰκογένεια καί τούς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, πού αὐτοοδηγοῦνται στήν χρεοκοπία καί «αὐτοκτονοῦν» τήν πατρίδα.
Αὐτοί πού κατωχυρώνουν νομικά τό δικαίωμα δολοφονίας τῶν ἀγέννητων παιδιῶν καί αὐτοί πού χρησιμομοιοῦν ἕνα τέτοιο ἀνήθικο δικαίωμα, αὐτοί πού δέν βλέπουν τά παιδιά σάν καρπούς τῆς ἀγάπης τους, ἀλλά σάν ἁπλά κομφόρ τῆς ἀρρωστημένης νοοτροπίας τους, αὐτοί πού θεωροῦν πολυτιμότερα τά σκυλιά, ἀπό τά παιδιά καί προσφέρουν στά σκυλιά παιδική θαλπωρή καί στά παιδιά σκυλίσιο πέταγμα, κάτι γιά τό ὁποῖο θά διαμαρτύρονταν ἀκόμη καί τά σκυλιά, αὐτοί εἶναι οἱ πραγματικοί ἐχθροί τῆς πατρίδας, αὐτοί εἶναι οἱ ἀληθινά ἀπάνθρωποι.
Ἡ πιό ἀπεχθής διαφθορά εἶναι τό νά θεωρεῖς τήν ἀρετή ὡς βλακεία, νά σαρκάζεις τήν τιμιότητα, τό νά εἰρωνεύεσαι τούς ἔντιμους ἀνθρώπους, τό νά πολεμᾶς τήν ἀληθινή φύση τῶν ὄντων καί νά ὀνομάζεις τήν διαστροφή, ὡς ἐναλλακτικό τρόπο ζωῆς.
Πρέπει να ποῦμε ξεκάθαρα στά παιδιά μας ὅτι, ποτέ δέν θά γίνουν καί δέν θά εἶναι εὐτυχισμένα ἄν τά χέρια καί πρό παντός οἱ καρδιές τους εἶναι σφραγισμένα ἀπό τό θάνατο ἀθώων ὑπάρξεων πού τούς τόν πρόσφεραν, σάν ἄλλοι Ἡρῶδες, στό βωμό τῆς διασκέδασής τους.
Πρέπει νά τούς ποῦμε ὅτι αὐτοί ζοῦν, γιατί κάποιοι δέν τούς μιμήθηκαν καί τούς χάρισαν τήν ζωή καί ὄχι τό θάνατο.
Ἄν δέν σέβονται τά παιδιά, πού χάρις σέ ἐκείνους καί μέσα ἀπό τίς σχέσεις τους ἀπέκτησαν ὕπαρξη, μέ ποιό δικαίωμα μποροῦν νά ἀπαιτήσουν σεβασμό στήν δική τους τήν ζωή; Μόνοι μας καί μέ τίς πράξεις μας σχετικοποιοῦμε τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.
Μέ ποιά φόντα λοιπόν θα παραστήσουμε τούς προοδευτικούς καί θά κατηγορήσουμε αὐτούς, πού μέ τά ὅπλα τοῦ θανάτου σκοτώνουν νέα παιδιά, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι σκοτώνουν τά δικά τους τά παιδιά;
Αὐτή δέν εἶναι καί ἡ βασικότερη αἰτία τῆς ἀθεΐας τῶν πολλῶν; Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς λέγει ξεκάθαρα ὅτι «οὐκ ἔξεστί σοι», δηλαδή δέν σοῦ ἐπιτρέπεται νά καταστρέφεις τήν ἀνθρώπινη ζωή, γι᾽ αὐτό τόσο ἄνετα καί τόσο ἐπιπόλαια κάποιοι λένε «δέν ὑπάρχει Θεός», γιά νά μποροῦν ἄνετα νά σκοτώνουν ἀθῶα βρέφη κάνοντας τό κέφι τους.
Ἴσως κάποιοι θεωρήσουν σκληρά και προκλητικά αὐτά τά λόγια. Ναί, λοιπόν, αὐτό θέλω, νά προκαλέσω τήν σκληροκαρδία ὅλων ὅσων εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τήν σύγχρονη γενοκτονία τῶν ἐκτρώσεων.
Νά ὑπερασπιστῶ αὐτά τἀ παιδιά, πού ὅπως γράφει ἡ Ἰωάννα Σκαρλάτου, στό ἐξαιρετικό πόνημά της, «Τά Μωρά τῆς Λίμνης» κλαῖνε ἀσταμάτητα, γιατί δέν ἔχουν μάτια γιά νά δοῦν, δέν ἔχουν χεἰλη καί στόμα νά χαμογελάσουν. Τά κατέστρεψαν οἱ γιατροί μέ τήν ἐντολή τῶν γονιῶν τους. (από www.romfea.gr)
ΒΙΝΤΕΟ: Η έκτρωση στην εφηβεία. Παρουσιάζονται στοιχεία για τη σεξουαλική ζωή των εφήβων και τις εκτρώσεις στην εφηβεία από τον γυναικολόγο εφήβων Παναγιώτη Χριστόπουλο, στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη στο MEGA CHANNEL. www.sophia-ntrekou.gr | αέναη επΑνάσταση
Η ζωή στην Εντατική - Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη
(ένα συγκλονιστικό βιβλίο για μια μαμά και το μωρό της)
Υποστηρίζοντας ένα «κακό παιδί»
Γιώργης Καλογεράκης
Συγγραφέας – Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής
Βιώνουμε, χωρίς αμφιβολία, εποχές γενικότερης παρακμής και κοινωνικής σήψης, που μας αναστατώνουν και μας προβληματίζουν. Δεν περνά ούτε μία βδομάδα χωρίς να προστεθεί ένα επαχθές έγκλημα στην καθημερινή ειδησιογραφία και μάλιστα έγκλημα που αφορά άστοχη συμπεριφορά ενηλίκων απέναντι σε παιδιά. Φταίει η οικονομική κρίση, φταίει η γενικότερη κοινωνική παρακμή, φταίει τελικά η εκτροπή και η ανοησία μας; Δύσκολο να απαντήσεις… Σε κάθε περίπτωση καταθέτω τον προβληματισμό μου, όχι μόνο για τα τεκταινόμενα αλλά, κυρίως, για την γενικότερη απάθεια της κοινωνίας.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και οι άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή της κοινωνικής προσφοράς, της ανάδειξης και διατήρησης των αξιών, της έμπρακτης διδαχής στάσεων ζωής. Της διαφοροποίησης γενικά από την πεπατημένη που προτείνει ο κόσμος της διαφθοράς. Της ηρωικής αντίστασης στη λαίλαπα των καιρών!
Η φίλη και συνάδελφος εκπαιδευτικός Βλασία, με την οποία είχα τη μεγάλη τύχη να γνωριστώ και να συνεργαστώ, κάνει τη δική της κατάθεση ψυχής με το βιβλίο της «Η ζωή στην Εντατική», όπου σε μια αυτοβιογραφική περιγραφή επτά μηνών της ζωής της, εξιστορεί την προσωπική και οικογενειακή της περιπέτεια με την κορούλα της Μαρία. Το χαμένο της παιδί, που ωστόσο έγινε φωτεινός οδοδείχτης στη ζωή της και στάθηκε αφορμή για να θέσει υψηλότερους πνευματικούς στόχους.
Η σύγχρονη Ψυχολογία μας δίνει την παρακάτω περιγραφή για την ανθρώπινη συμπεριφορά μπροστά στο θάνατο: σε μια κηδεία προσφιλούς προσώπου, μέσα στο γενικότερο κλίμα της θλίψης που ασφαλώς μας διακατέχει για την οριστική απώλεια ενός ανθρώπου του αγαπήσαμε, υπάρχει ενδόμυχα μέσα μας και μια μικρή χαρά. Σε κάποια βαθιά πτυχή της ψυχής μας χαιρόμαστε, γιατί δεν είμαστε εμείς ο νεκρός, αλλά κάποιος άλλος. Εμείς για κάποιο διάστημα ακόμα, μικρό ή μεγαλύτερο, θα απολαμβάνουμε το φως του ήλιου, όπως πανέμορφα τόνιζαν οι αρχαίοι Έλληνες, περιγράφοντας την ζωή.
Όμως, ο παραπάνω κανόνας έχει μια θλιβερή εξαίρεση: τη μάνα!
Η μάνα, όταν είναι παρισταμένη σε κηδεία παιδιού της, δεν έχει ούτε αυτήν την ενδόμυχη χαρά που περιγράψαμε παραπάνω. Για τη μάνα τα πάντα είναι σκοτεινά κι άραχλα την συγκεκριμένη στιγμή. Θα ήταν η μόνη που ευχαρίστως θ’ άλλαζε τη θέση της μ' αυτήν του παιδιού της, αν αυτό μπορούσε να γίνει. Η μάνα (η όποια μάνα) είδε κάποτε το παιδί να αποσπάται μέσα απ’ το ίδιο της το σώμα. Πάντα το θεωρεί σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα της, κομμάτι από το είναι της, φυσική προέκταση του εαυτού της στο μέλλον.
Με όλα τα παραπάνω δεδομένα, η απώλεια του παιδιού είναι τραγικό πλήγμα για μια μητέρα. Η ίδια βλέπει ουσιαστικά και μια δική της αυτοαναίρεση κι εξαφάνιση μέσα στο χρόνο. Ο απόγονος αποτελεί ασφαλώς τη βιολογική συνέχεια του καθενός γονέα στο μέλλον. Και εδώ έρχεται η περίφημη διαφοροποίηση από την πεπατημένη οδό, την οποία προανέφερα.
Αν σε μια υποψήφια μάνα πούνε κατά τον προγεννητικό έλεγχο ότι κυοφορεί ένα ελαττωματικό παιδί, τότε τι κάνει; Μα με ελαφρά την καρδία αποφασίζει για έκτρωση! Γίνεται δηλαδή, σύμφωνα με την χριστιανική αντίληψη, εκούσιος δολοφόνος του παιδιού της. Και το φρικτότερο όλων βρίσκει την κοινωνία σύμφωνη, καθώς ένα προβληματικό παιδί δυσκολεύει ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Ένας σύγχρονος δηλαδή Καιάδας, που χρησιμοποιεί την πανάρχαια μέθοδο της εξαφάνισης για να επιλύσει το πρόβλημα. Για να φτάσουμε στις ακραίες αντιλήψεις της εποχής μας, που σωστά στηλιτεύει η συγγραφέας, ότι το κυοφορούμενο παιδί, ιδιαίτερα στην αρχή της εγκυμοσύνης, είναι «ζελές».
- Λησμονούν όμως, ότι πέρα των ορθών χριστιανικών επιταγών, ακόμα και ο πατέρας της επιστημονικής ιατρικής Ιπποκράτης, στον περίφημο όρκο του, αποτρέπει κάθε μελλοντικό γιατρό από το να κάνει έκτρωση!
Ενάντια σε όλα τα παραπάνω η Βλασία δεν θέλησε να διακόψει την εγκυμοσύνη της, παρά το ότι είχε σοβαρές πιθανότητες να γεννήσει ένα προβληματικό παιδί. Και το γέννησε! Η κορούλα της, που με πολλή θέρμη της έδωσε το όνομα της Παναγίας και την ονόμασε Μαρία, γεννήθηκε με συγγενείς ανωμαλίες στον εγκέφαλο που υπόσχονταν ένα ζοφερό μέλλον.
Εδώ αρχίζει και η περιπέτεια της μάνας, που δεν μπόρεσε να δει και να χαρεί το παιδί της, παρά μόνο στο αυστηρό επισκεπτήριο της Εντατικής, μέσα από τη θερμοκοιτίδα προστασίας των νεογνών! Πολλά δάκρυα, πολύς πόνος, η αγωνία στο έπακρο, τα αισθήματα ανάμικτα, καθώς τις κάπως καλές μέρες διαδέχονταν οι «μαύρες». Άκρως συγκινητική η περιγραφή της μάνας για την προσπάθειά της να ταΐσει το μωρό της. Αν η Μαρία φάει μόνη της, δε θ’ αργήσει να βγει απ’ τη μηχανική υποστήριξη και θα την πάρουμε σπίτι…
Φρούδες ελπίδες, φρούδα όνειρα! Η Μαρία δεν κατάφερε επτά μήνες να βγει από την περιδίνηση του θανάτου, που παράσερνε ολόκληρη την οικογένεια. Τι κι αν η μάνα με τον πατέρα έκαναν όνειρα, για σπίτι ειδικά διαμορφωμένο για την ανάπηρη Μαρία! Τι κι αν τα δυο αδερφάκια, που μόνο μια φορά είδαν την αδερφούλα ζωντανή όταν τους επιτράπηκε η είσοδος στην Εντατική, περίμεναν τη Μαρία για να παίξουν… Η αδυσώπητη φυσική επιλογή ήταν αμείλικτη.
Συγκλονιστική η περιγραφή της επιθανάτιας αναλαμπής της Μαρίας, λίγο πριν το ταξίδι της στους ουρανούς. Η τραγική μητέρα τη φωτογράφισε για στερνή φορά. Εξίσου συγκλονιστική και η υπόσχεση στην ετοιμοθάνατη Μαρία για αντάμωση στον Παράδεισο! Με δεδομένο ότι το παιδί είχε κατακτήσει την αιωνιότητα, η μητέρα υπόσχεται ότι θα βελτιώνεται διαρκώς ηθικά, για να μπορέσει να το ανταμώσει! Μεγαλείο ψυχής αντάξιο αρχαίας τραγωδίας!
Μεγάλος ο πόνος της μάνας για την κοινωνική αναλγησία, που ξεκινούσε δυστυχώς απ’ το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. «Μα αφού έχετε δυο υγιέστατα παιδιά, γιατί σκάτε γι’ αυτό» της έλεγαν. Το έβλεπαν σαν «κακό παιδί», δηλαδή σαν παιδί που ξεφεύγει από αυτό που οι ίδιοι καθόρισαν ως φυσιολογικό! Η μάνα με πόνο καταγγέλλει ότι το μωρό της φιλοξενούταν όπου υπήρχε άδεια θερμοκοιτίδα, μιας και όλοι το είχαν ξεγραμμένο. Μόνο η ίδια έλπιζε και πίστευε! Μα και όταν το μωρό της τελικά έφυγε, δεν καταλήφθηκε από την οργή της θεοδικίας. Δεν τα έβαλε με τον Θεό, κατά τη λαϊκή έκφραση! Αντίθετα είδε στη Μαρία την ευκαιρία της δικής της αυτοβελτίωσης και δοκιμασίας. Το δικό της κοίταγμα στο φως του ουρανού.
Εμένα προσωπικά το βιβλίο με άγγιξε. Κάνοντας μια δική μου κατάθεση ψυχής, που την κάνω σπάνια, αναφέρω ότι κι εγώ ένα παιδί της θερμοκοιτίδας και της Εντατικής ήμουν, που η επιμονή της μητέρας μου με έσωσε και έκανε τη φυσική επιλογή να λειτουργήσει θετικά! Μπορώ να κατανοήσω τον ανθρώπινο πόνο καλύτερα ίσως από άλλους. Γι’ αυτό απευθύνω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη συγγραφέα, που χάρισε με τον τρόπο της τις πολύτιμες εμπειρίες της και σε άλλους. Γιατί, κακά τα ψέματα, σε πολλές των περιπτώσεων σφραγισμένοι σαν στρείδια ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο, αγνοούμε τη δυστυχία που μας περιβάλλει!
Το βιβλίο είναι ένας πνευματικός θησαυρός! Προτείνει! Ανοίγει δρόμους! Ανατρέπει το «αυτονόητο» της κοινωνίας, που ο Θεός να το κάνει τέτοιο. Μα πάνω απ’ όλα προάγει τη χριστιανική αγάπη, όχι της υποκρισίας αλλά την αληθινή! Αυτήν της θυσίας! Η ανάγνωση του βιβλίου αυτού λειτουργεί κι ως μηχανισμός κάθαρσης, παρόμοιος με αυτόν της αρχαίας τραγωδία! Η συγγραφέας μάλιστα, σε μια ακόμα κίνηση αγάπης, διαθέτει τα έσοδα του βιβλίου για ενίσχυση παιδιών που έχουν πραγματικά ανάγκη! Ένας ακόμα λόγος απόκτησής του!
«Ν»: Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο - είτε είστε βιβλιοπώλης, είτε απλός αναγνώστης - τηλεφωνώντας στο 6974 946534. Κείμενο της συγγραφέως, και το email της.
- Ένα άρθρο που πρέπει να προσέξουμε αγαπητοί μου αναγνώστες είναι το άρθρο του συνεργάτη μας και αγαπητού θεολόγου Θεόδωρου Ρηγινιώτη «Σεξ στην εφηβεία».
Δείτε ακόμη...
- Πως εκδικούνται οι νεκροί (Περί εκτρώσεων) Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
- Σεξ στην εφηβεία - Θ. Ι. Ρηγινιώτης
- Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…
- Ο θάνατος των παιδιών και ο Θεός
- Μια ορθόδοξη μάνα για την κοίμηση της 8χρονης κόρης της
- Η Λινέτ Χοπ & η αντιμετώπιση του καρκίνου
- Το Βραβείο της Θείας μου
ΠΗΓΗ: http://www.sophia-ntrekou.gr/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.