Mgcineni Noki, ο“άνθρωπος με την πράσινη κουβέρτα”

Γιώργος Κρανιδιώτης

16 Αυγούστου 2012 – Μαρικάνα, Νότιος Αφρική – Ορυχεία λευκοχρύσου βρετανικής εταιρείας Lonmin. Οι μεταλλωρύχοι εργάτες απεργούν ζητώντας αύξηση μισθών. Η εργοδοσία αρνείται κάθε συζήτηση. Η αστυνομία επιτίθεται και δολοφονεί 34 απεργούς.

Ηγέτης των απεργών ανεδείχθη ένας εργάτης άσημος μέχρι τότε, ο Mgcineni Noki, ο περίφημος “άνθρωπος με την πράσινη κουβέρτα”. Ενώ διαπραγματευόταν την ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης, σκοτώθηκε με 14 σφαίρες στο κεφάλι, τον λαιμό και τα πόδια. Ήταν 30 ετών, έγγαμος και πατέρας 5 παιδιών.

Έρμαν Έσσε στην αιωνιότητα 9/8/1962

Τα ονόματα των 163 οικονομικών μεγαλοδοσιλόγων της Κατοχής

Tου Δημοσθένη Κούκουνα

Παρουσιάζουμε εδώ τους 163 οικονομικούς μεγαλοδοσιλόγους, οι οποίοι κερδοσκόπησαν και πλούτισαν επί Κατοχής. Δεν είναι απαραιτήτως όλοι αυτοί μαυραγορίτες. Είναι όμως όλοι τους εκείνοι που δεν δίστασαν να συναλλαγούν με τις Αρχές Κατοχής, αναλαμβάνοντας προμήθειες ή κατασκευές για λογαριασμό τους.

Παρά το γεγονός ότι δεν έχει αφαιρεθεί ούτε ένα όνομα, ο κατάλογος αυτός δεν είναι πλήρης. Τον δημοσιεύουμε λοιπόν μάλλον ενδεικτικά, ώστε να ανιχνεύσουμε κάποια γνωστά ονόματα που απέκτησαν την τεράστια περιουσία τους, ελισσόμενοι επί Κατοχής και εκμεταλλευόμενοι τις περιστάσεις. Την ώρα που άλλοι συνάδελφοί τους πεινούσαν και δυστυχούσαν, που κυριολεκτικά δεν είχαν να θρέψουν την οικογένειά τους, που δεν μπορούσαν να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους ή για λόγους αρχής δεν δέχονταν να ασκήσουν το επάγγελμά τους υπό τις συνθήκες αυτές, οι άνθρωποι αυτοί έσπευσαν με περισσή προθυμία να υπηρετήσουν τον κατακτητή ως νεροκουβαλητές.

Εμπορεύθηκαν τη δυστυχία του λαού μας εκείνη την κρίσιμη ώρα. Κατά βάθος δεν είναι οι «έξυπνοι» που κατόρθωσαν να επιπλεύσουν. Είναι οι άτιμοι και οι ανέντιμοι που σε ώρα εσχάτης δυστυχίας δεν αδιαφόρησαν μόνο για τον διπλανό τους που έψαχνε στα σκουπίδια για μια μπουκιά, αλλά του αφαίρεσαν από το λιπόσαρκο σαρκίο του τις ελάχιστες ρανίδες αίματος που του είχαν απομείνει.

"Sponsored links"

Δεν είναι σχήμα εντυπωσιασμού. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στη χρονική εκείνη φάση καταστροφής και διάλυσης, ο κατακτητής ανέθετε σε κάποιους εκλεκτούς του τις προμήθειες ειδών που χρειαζόταν και τις κατασκευές οχυρωματικών και άλλων έργων που θεωρούσε απαραίτητες. Όταν μιλάμε για προμήθειες ειδών, εννοούμε όλο το φάσμα παραγωγής, διότι ο κατακτητής (επικαλούμενος μάλιστα και το διεθνές δίκαιο) έπρεπε να τραφεί και να ξενισθεί στον κατακτημένο τόπο. Η επιμελητεία των Αρχών Κατοχής θεωρούσε τα τιμολόγια των προμηθευτών (κατά κανόνα υπερτιμολογημένα) και τα υπέγραφε, ώστε να τα προσκομίζει προς εξόφληση στην Τράπεζα της Ελλάδος. Έτσι συνέβαινε ο πληθωρισμός να διογκούται και το χρήμα να χάνει ακόμη περισσότερο την αξία του.

Κάνουμε μια απλοϊκή περιγραφή της διαδικασίας, η οποία όμως δεν ήταν πάντα έτσι ιδανική.

Είναι γνωστή η περίπτωση μεγαλοβιομηχάνου επίπλων, ο οποίος… επέτυχε να διαφθείρει τους συνήθως άτεγκτους σε τέτοια θέματα Γερμανούς αξιωματικούς της επιμελητείας και μοιραζόμενος μαζί τους τα δυσθεόρατα κέρδη που τόσο ακόπως αποκόμιζε, προμήθευε με έπιπλα για την καθημερινή τους διαβίωση τους Γερμανούς. Π.χ. ερχόταν με μετάθεση στην Ελλάδα ένας αξιωματικός και, με μέριμνα της επιμελητείας, επιτασσόταν το δωμάτιο ενός καλού αστικού σπιτιού και του το παραχωρούσαν για να κατοικεί. Οι «μιλημένοι» της επιμελητείας πήγαιναν πριν για να το επιθεωρήσουν και διαπίστωναν ότι χρειαζόταν καινούργιο κρεβάτι, καινούργιο σαλόνι, καινούργιο γραφείο κ.ο.κ. Στη συνέχεια απευθύνονταν στον Έλληνα επιπλοβιομήχανο και έκαναν την παραγγελία τους για άμεση εκτέλεση. Ακολουθούσε η προσκόμιση του τιμολογίου, το οποίο το προωθούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος για είσπραξη και χωρίς καθυστέρηση εκείνη εξοφλούσε τον λογαριασμό του προμηθευτή.

Αλλά τα έπιπλα της κατάστασης δεν παραδίδονταν παρά μόνο στα χαρτιά, αφού άλλωστε τα έπιπλα της ελληνικής οικογενείας που είχε διαταχθεί να παραχωρήσει το επιταγμένο δωμάτιο ήταν σε καλή κατάσταση. Αυτό γινόταν συστηματικά και έτσι συνέρρεε στα ταμεία του Έλληνα προμηθευτή πλούτος και πάλι πλούτος. Αλλά πλούτος αθέμιτος, ούτως ή άλλως. Οι Γερμανοί «συνεταίροι» έπαιρναν τη μίζα τους και όλα κυλούσαν ομαλά, με μόνιμο χαμένο την Τράπεζα της Ελλάδος που όλο και πλήρωνε. Μέχρι που κάποια στιγμή η ειδική υπηρεσία «εσωτερικών υποθέσεων» της γερμανικής επιμελητείας εντόπισε την απάτη.

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς – 17 Αυγούστου 1944

 Το Μπλόκο της Κοκκινιάς – 17 Αυγούστου 1944

72 χρόνια από την 17η Αυγούστου 1944, όταν τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα περικύκλωσαν τη Νίκαια και επιχείρησαν ομαδικές εκτελέσεις στην συνοικία της Κοκκινιάς, πέντε μήνες μετά τη Μάχη της Κοκκινιάς που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο ’44.

Το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε και σας προτείνει να δείτε:

ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

(video)

Ταινία-ντοκιμαντέρ του 1983 που παρουσιάζει το χρονικό των γεγονότων τις 17ης Αυγούστου 1944 στην Κοκκινιά, όταν δυνάμεις του γερμανικού στρατού μαζί με τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας απέκλεισαν την ευρύτερη περιοχή στήνοντας το λεγόμενο μπλόκο. Η αφήγηση περιλαμβάνει μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, επέζησαν της επίθεσης που πραγματοποιήθηκε, έχασαν συγγενείς και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας.

Η εξαιρετική ταινία του Άδωνι Κύρου «Το Μπλόκο» (τα γεγονότα του μπλόκου της Κοκκινιάς) – Δείτε την εδώ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Από την ταινία «το μπλοκο» που περιγράφει με κάποια ακρίβεια τα γεγονότα του Μπλόκου της Κοκκινιάς.

Παραγωγής: 1965 – Φίνος Φιλμ

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 1966

Διάρκεια: 90′

Χρώμα: Ασπρόμαυρο

Εισητήρια: 165.426 στην 1η προβολή (36η από 101)

Σενάριο: Γεράσιμος Σταύρου

Διασκευή Σεναρίου: Άδωνις Κύρου, Torok Jean, Γεράσιμος Σταύρου

Σκηνοθεσία: Άδωνις Κύρου

Στη θάλασσα της Καλύμνου η τέφρα του Χρήστου Τσιγαρίδα

Στη θάλασσα της Καλύμνου, απ’ όπου καταγόταν (από την πλευρά της μητέρας του) και που αγάπησε ιδιαίτερα, σκορπίστηκε προχθές η τέφρα του Χρήστου Τσιγαρίδα.

Ο Χρήστος Τσιγαρίδας πέθανε τον περασμένο Ιούνιο σε ηλικία 80 χρονών και καθ’ ομολογίαν του ήταν από τα ηγετικά στελέχη του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (ΕΛΑ) μιας ακροαριστερής οργάνωσης, με ιδιαίτερη δράση τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 (ο Χρήστος Τσιγαρίδας ήταν γνωστός ως Άντριου).
Μάλιστα, στις 3/12/2009 το δικαστήριο του δεύτερου βαθμού είχε δεχτεί ομόφωνα τη δήλωσή του ότι υπήρξε μέλος του ΕΛΑ μέχρι το τέλος του 1989 και τον απάλλαξε για κάθε πράξη από το 1990 και μετά.
Για το διάστημα που ήταν μέλος, τον απάλλαξε με πλειοψηφία 3-2 από την κατηγορία της απλής συνέργειας στις ενέργειες του ΕΛΑ.

Σε ανάρτησή της, για το τελευταίο ταξίδι του Χρ. Τσιγαρίδα, η κ. Νίνα Γεωργιάδου αναφέρει τα εξής:

«Ο Χρήστος Τσιγαρίδας έκανε χτες το τελευταίο του ταξίδι στα νερά της Καλύμνου, με την Πριγκίπισσα της Τελένδου.
Η Πριγκίπισσα έλυσε τον κάβο από την προβλήτα των Μυρτιών, τότε που ο ήλιος γίνεται αίμα.
Είχαν επιβιβαστεί η σύντροφός του, τα πολλά παιδιά και τα ακόμη περισσότερα εγγόνια του κι ένα νεογέννητο φυτράκι, μια σταλιά που, ενώ όλοι έκλαψαν, αυτό δε δάκρυσε καθόλου. Οι πολύ μικρές φύτρες των ανθρώπων δεν κλαίνε από λύπη.
Επιβάτης και ο Χρήστος Τσιγαρίδας.
Η στάχτη του. Η τέφρα του.
Όχι, λέει ο Μικές. Η σποδός του.

Οι πολεμιστές, δεν αφήνουν απλή στάχτη. Μόνο σποδό. Ηφαιστειακά σωματίδια πυριτίου, που εκτινάσσονται ψηλά, μαζί με τη λάβα.
Έτσι, ο Χρήστος Τσιγαρίδας, επιβιβάστηκε σ’ ένα άσπρο πήλινο βάζο, ως σποδός.

1944: Το Μπλόκο της Κοκκινιάς

17 Αυγούστου 1944. Γράφτηκε με το αίμα 315 πατριωτών η ιστορία της «Μάντρας». Ηταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα διαλυθεί το σκοτάδι η Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ’ όλες τις μεριές. Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν την προλεταριακή συνοικία που στάθηκε πρωτοπόρα στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων.

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων ως εξήντα ετών. Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης. Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις. Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.

Με ξυλοδαρμούς, κλοτσιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων, με πρωταγωνιστή τον περιβόητο Πλυτζανόπουλο, οδηγήθηκαν 76 πατριώτες μαζί και η ηρωίδα Διαμάντω και εκτελέστηκαν στη «Μάντρα», 50 άλλοι εκτελέστηκαν σε μια άλλη «μάντρα» στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο «Σχιστό» και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους.

Οκτώ χιλιάδες έκλεισαν στο Χαϊδάρι και απ’ αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ’ όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα θηριωδίας του Μπλόκου της Κοκκινιάς.

Ομως οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς έμελλε να σταθούν για άλλη μια φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δοσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής)! Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού και ο ανεψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς απ’ τη Χούντα.

Στην απολογία του στο Β` Δικαστήριο δοσιλόγων ο Ν. Μπουραντάς είπε κυνικά: «Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα». Αναφερόμενος στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο ίδιος είπε ότι πήγε με το μηχανοκίνητο και την ξεκαθάρισε και «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων που πήγαν την άλλη μέρα»…

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, "ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ"

Κομμένο: έγκλημα χωρίς ενόχους…

PEN AND SWORD BOOKS VIA GETTY IMAGES

Του Αθανάσιου Γκότοβου από την Hufffingtonpost.gr

Τα περισσότερα εγκλήματα πολέμου από τις κατοχικές δυνάμεις, και ειδικότερα από τις γερμανικές, κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα σχετίζονται με το μέτρο των αντιποίνων. Τα αποκαλούμενα «μέτρα εξιλέωσης» ήταν η απάντηση του κατακτητή απέναντι σε βλάβη που είχε προκληθεί στο προσωπικό ή τις εγκαταστάσεις των δυνάμεων κατοχής από την ελληνική πλευρά. Ο ουσιαστικός σκοπός των αντιποίνων δεν ήταν να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι δράστες ενός σαμποτάζ, αλλά η «διαπαιδαγώγηση» του πληθυσμού μέσω του ακραίου τρόμου. Με τα μέτρα εξιλέωσης ήλπιζαν οι κατοχικές δυνάμεις ότι το κόστος στον άμαχο πληθυσμό για οποιαδήποτε δολιοφθορά θα ανέβει τόσο πολύ, που στο τέλος θα διαρραγεί ο δεσμός ανάμεσα στον πληθυσμό και στις αντιστασιακές ομάδες και θα παραλύσει κάθε αντίσταση. Τα αντίποινα δεν ήταν ξέσπασμα θυμού των κατοχικών στρατιωτικών μονάδων και των αντίστοιχων υπηρεσιών ασφαλείας ύστερα από νεκρούς συντρόφους, αλλά ψυχρά υπολογισμένη πολιτική διαπαιδαγώγησης στην υποταγή.

Το Κομμένο είναι μια διαφορετική περίπτωση. Δεν υπήρξαν εκείνες τις μέρες, πριν τις 16 Αυγούστου του 1943 όταν έγινε το ολοκαύτωμα του χωριού, ούτε από το χωριό το ίδιο, ούτε από κάποιο διπλανό χωριό αντιστασιακή ενέργεια ή νεκροί Γερμανοί στρατιώτες. Άλλωστε από πλευράς στρατιωτικής ιεραρχίας, η έγκριση αντιποίνων στην περιοχή έπρεπε να περάσει υποχρεωτικά από την ιταλική στρατιωτική διοίκηση της Άρτας ή των Ιωαννίνων.

Αυτό που έγινε ήταν ότι ο διοικητής του 98. Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών που είχε στρατοπεδεύσει στην περιοχή με αντικειμενικό σκοπό την απόκρουση πιθανής συμμαχικής απόβασης στις ηπειρωτικές ακτές, ένας φανατικός οπαδός του Φύρερ, ο αντισυνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμιγκερ, είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει ο ίδιος με το στρατιωτικό του όχημα επισκόπηση της περιοχής νοτίως της Άρτας μερικές μέρες πριν τη σφαγή για να διαπιστώσει γενικά ποιες ήταν οι συνθήκες και για να δει αν υπάρχει στην περιοχή εχθρική (αντιστασιακή) δύναμη. Περνώντας από το χωριό είδε συγκεντρωμένους ανθρώπους στην πλατεία και κάποια όπλα. Έκανε αμέσως μεταβολή και απομακρύνθηκε από το χωριό. Ο ίδιος ο Ζάλμιγκερ δεν κατέθεσε ποτέ σε ανακριτή ή δικαστήριο – έχασε τη ζωή του τις πρωινές ώρες της 1.10.1943 σε σαμποτάζ ανταρτο-ομάδας του Ζέρβα κοντά στη Φιλιππιάδα – για να πει πότε πήρε τη απόφαση να καταστρέψει το Κομμένο, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι έλαβε την απόφαση αυτή αμέσως μετά την επίσκεψη στο χωριό, με δική του πρωτοβουλία όπως το συνήθιζε, χωρίς να ζητήσει και να λάβει την έγκριση της υπερκείμενης ιταλικής στρατιωτικής διοίκησης.

Ο Άγιος Δεκαπενταύγουστος

φωτό Πατησίων μεταξύ Καλλιφρονά και Πλ Αμερικής
ανήμερα κάποιον Δεκαπενταύγουστο

Της Άννας Στάικου

Έφυγαν όλοι.
Ντόπιοι και ξένοι. Μόνο οι προπολεμικές σειρήνες, δεν βάρεσαν με εντολή καταφυγής στις παραλίες

Βαριεστημένα φύσηξε ένας αγεράκι με κατεβασιά από τον βράχο

Εμένα η παραμονή στην Αθήνα τέτοιες μέρες πάντα μου αρέσει
Τόσο που όταν απουσιάζω από το τελετουργικό της ερημίας της
νοιώθω ένα άξενο κενό, όπου και να μαι

Παραμονή στο κέντρο. Τα σπίτια κλείνουν, οι πόρτες σφραγίζουν
και εσύ να ακουμπάς στην πλάτη της πόρτας τη στιγμή που ακούγεται κι ο τελευταίος ήχος και να σπαρταράς από την χαρά 

Απέναντι τα βιβλία,Τόμοι αδιάβαστοι ή και μισοδιαβασμένοι
Επιτέλους. Εσύ κι αυτά ακούγοντας, κανά πετούμενο και το σούρσιμο από τα πεσμένα νεράτζια

Λίγο πιό πέρα, οι τρολέτες βαριούνται, σχεδόν κρέμονται έτοιμοι να απογειωθούν... μεγάλη η λαχτάρα της σιωπής

Και εσύ να τρέχεις να βρεις τον Σαχτούρη, μανιώδη εραστή του 15αύγουστου στην Κυψέλη
Να τον απαντάς. Να διαλέγεις τον ρόλο του Μάρκο Πόλο και εκείνος να βαριέται να γίνει Χριστός.  Φορά το μαρτύριο σε σένα και διαλέγει να ναι ο σκύλος.
Εσύ να παντρέψεις μέσα σου,τον Μάρκο Πόλο και τον Χριστό παλεύεις και ο ποιητής -που έχει διαλέξει- να ναι ο σκύλος
σπάει πλάκα με γέλιο σαν κοκάλα από καρακάξα

Το βιβλίο στην τσέπη Ένα στρυφνό και δύσκολο κείμενο
Πιθανόν να ρθει η έμπνευση .Βλέπεις είναι η ώρα που οι δρόμοι στοχάζονται
Και συ καταμεσής κάπου μεταξύ καλλιφρονά και αμερικής
ριγάς από το σπαρτάρισμα του ήχου μιας στάλας δροσιάς σε ένα τοπίο που μόνο στην σιωπή γεννοβολά

Βραδάκι. Οι γάτες χλευάζουν.

Ο μαίστρος απλώνει την τέντα των άστρων

Κρατώ εναν αδίαβαστο και αχώνευτο Χέγκελ αγκαλιά
Προσπαθώ από φοιτήτρια να τον κατανοήσω
Αδύνατον ......Ακατόρθωτο να παραμερίσω τον αιγαιακό αθάνατο λόγο

Αστέρια παντού. Ανατριχιάζουν οι ταράτσες. Ένας ψιθυριστός λυγμός απόμακρος
Και εγώ ανεβασμένη από την σιδερένια σκάλα στα κλεφτά ξιφομαχώ με την Πούλια και τον μακρινό Άρη

...............πόσο λείπεις

...............πού να βρίσκεσαι

...............όλα τα έναστρα και οι στοχασμοί ακόμη και ο αχώνευτος Χέγκελ είναι εσύ

Αφιερωμένο στους συντοπίτες μου ανήμερα της Παναγιάς 2019

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΞΕΧΝΟΥΝ...

"Επιτέθηκαν" σε Κύπριο ποδοσφαιριστή επειδή πανηγύρισε με ελληνική σημαία! - Μιχάλης Ιγνατίου

Ο Γιώργος Μερκής με την ελληνική σημαία. Φωτογραφία via Φιλελεύθερος

Ένας Ελληνοκύπριος ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ, δέχθηκε τις τελευταίες ημέρες ένα απίστευτο «μπούλιγκ», επειδή είχε το θάρρος να πανηγυρίσει -φορώντας την ελληνική σημαία- στην εκτός έδρας νίκη της ομάδας του στο Αζερμπαϊτζάν. Έπεσαν να τον φάνε τον Γιώργο Μερκή οι «εθνομηδενιστές» της Κύπρου, που παθαίνουν κρίση με οτιδήποτε ελληνικό. Μην δουν ελληνική σημαία. Τους πιάνει αμόκ. Πρόκειται σίγουρα για αρρωστημένη κατάσταση, διότι φτάνουν στο σημείο επειδή έχουν τρικυμία στα κεφάλια τους να τοποθετούν την Ελλάδα στην ίδια θέση με την κατοχική δύναμη Τουρκία.

Χωρίς αμφιβολία, οι δικτάτορες έδωσαν την ευκαιρία στην Άγκυρα -βάση σχεδίου- για να εισβάλει στην Κύπρο. Όμως, η συνεχιζόμενη κατοχή ακυρώνει τον βασικό και αναπόδεικτο ισχυρισμό ότι η Ελλάδα έχει ίσες ευθύνες με τους κατακτητές του Αττίλα. Άλλο χούντα, άλλο Ελλάδα. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Και επίσης, επειδή είναι όλοι φιλοαμερικανοί, έχει αποδειχθεί ότι για τη συνεχιζόμενη τραγωδία της Κύπρου ευθύνεται η Αμερική του Χένρι Κίσιγκερ.

Ούτε οι ίδιοι οι Αμερικανοί το αμφισβητούν, μόνο κάτι ερμαφρόδιτα τσιράκια του, που επιχειρούν κατά καιρούς να αμφισβητήσουν πολυετείς έρευνες για να τους ρίξει η υπερδύναμη κανένα …κοκκαλάκι. Το «μπούλιγκ», λοιπόν, εναντίον του νεαρού ποδοσφαιριστή, επέστρεψε σε αυτούς που το οργάμωσαν, διότι η συντριπτική πλειοψηφία στην Κύπρο, τον υποστήριξε και ένιωσε υπερηφάνεια για την πράξη του. Γιατί φόρεσε την ελληνική σημαία ο Γιώργος Μερκής;

Ας διαβάσουμε τι είπε ο ίδιος στην κυπριακή καλωδιακή τηλεόραση Cablenet: «Θέλω να πω κάτι που μου έτυχε μέσα στο γήπεδο. Σε μια φάση, όταν ζήτησα φάουλ, γύρισε ο επιθετικός και μου λέει: “Μην κλαις σαν… γυναίκα”. Του είπα: “Δεν κλαίω, εγώ είμαι Έλληνας”. Μου απάντησε: “Θυμάσαι τι σας έκαναν οι Τούρκοι;”. Τότε του είπα: “Εγώ θυμούμαι, θα δεις τι θα πάθεις και εσύ σήμερα”. Και του δείξαμε. Γι’ αυτό και ο πανηγυρισμός με την ελληνική σημαία. Είμαστε πολύ χαρούμενοι και περήφανοι. Μέσα σε μια δύσκολη έδρα καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση. Δεν νομίζω να πίστευαν πολλοί ότι μπορούσαμε να περάσουμε. Εμείς το πιστεύαμε. Έδειξαν όλα τα παιδιά διάθεση και πάθος μέχρι το τελευταίο λεπτό», δήλωσε ο ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ.

Τα δικά μας παιδιά...

Τα δικά μας παιδιά όπως έλεγε και η κυρα-Τασία η Χριστοδουλοπούλου...

Να πούμε και κανένα στενόχωρο μέσα στη ζάλη του 15Αυγουστου...

Oι Φράγκοι μας απελευθερώνουν

Χρήστος Βακαλόπουλος

Άν δεν έμπαιναν στην Κωνσταντινούπολη, δεν θ’ αποκτούσε ποτέ η ανθρωπότητα χαρτοπετσέτες, διαφημιστικά, ωραία μακαρόνια με κιμά, ξεναγούς με ωραία παντελόνια. Ήταν ιστορική αναγκαιότητα τα παντελόνια, η πρόταση γάμου του Γιάννη ήταν ιστορική αναγκαιότητα, το στιβαρό χέρι του Γοδεφρίδου Βιλλαρδουίνου την οδήγησε να πει το ναι με μεγάλη αποφασιστικότητα. Ήταν ένας γάμος με φόντο τους κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς, μέσα σε μαύρα σεντόνια 

(Χ. Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, σ. 101)

Έτσι συνέβαινε πάντα, υπήρχε μόνο παρόν και μάς τό έκρυβαν, ο ξανθός κόσμος μάς απελευθέρωσε, οι ρακέτες μάς απελευθέρωσαν, τα διαστημικά φουσκωτά μάς απελευθερώνουν συνεχώς, οι αιώνες βάραιναν επικίνδυνα πάνω μας και δεν μάς άφηναν ν’ απολαύσουμε, όλα ήταν βαρετά και δεν μάς το έλεγαν, θυμόντουσαν παλιές ανύπαρκτες ιστορίες, πλάσματα της φαντασίας τους. Μάς είχαν φυλακίσει στη φαντασία μας, νομίζαμε ότι οι γειτονιές μας είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να διαρκέσουν χίλια χρόνια. Οι πολύχρωμες ρακέτες μάς απελευθέρωσαν, τα μπαλάκια που έρχονται με φουσκωτά σε λίγη ώρα, τα ξανθά μαυρισμένα κορμιά, ο στρατός του παρόντος, ο εξολοθρευτής των ταπεινών αιώνων που νομίσαμε ότι μάς μεγάλωσαν όπως όπως. Κάποτε το παρόν ήταν συμπαθητικό κι αργότερα κατάλαβε το λάθος του, στάθηκε στο ύψος του και κυρίευσε την οικουμένη 

(Χ. Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, σ. 123)

Όλα είναι πολύ φυσικά, όλα έχουν γίνει φοβερά φυσικά, επιτέλους η ζωή έγινε φυσική, από το 1204 και μετά η ζωή άρχισε να γίνεται απίστευτα φυσική, καθαρή, δημοκρατική, ισορροπημένη. Καθώς περνάει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο φυσική, σχεδόν χαμογελαστή, όλο ευχάριστες μπουκιές, μακαρόνια, σάλτσα, κιμάς, κόκκινο κρασί, ψίχουλα στο τραπεζομάντιλο που θα τα μαζέψει ο Γιάννης και θα τα πετάξει στα περιστέρια. Επιτέλους μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη, διέλυσαν την αυτοκρατορία των Ρωμαίων, τά έκαναν γυαλιά καρφιά. Το στιβαρό χέρι του Γοδεφρίδου Βιλλαρδουίνου οδήγησε την πολιτισμένη ανθρωπότητα με αποφασιστικότητα προς τα διαφημιστικά 

(Χ. Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, σ. 100)

ΜΟΛΥΝΣΗ...

Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου 0,6 εκατομμύρια τόνους πλαστικών το χρόνο και ανακυκλώνει μόλις 20%.

Περισσότερο από το 80% των θαλάσσιων απορριμμάτων είναι πλαστικά, ενώ από αυτά επηρεάζονται, εκτός από τις θάλασσες και τους βυθούς, όλα τα έμβια όντα.

ΠΗΓΗ:skitso

Αντρέϊ Ταρκόφσκι:ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ

Αντρέϊ Ταρκόφσκι.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ

Υπάρχει μόνο ένα είδος ταξιδιού το οποίο είναι δυνατό: στον εσωτερικό μας κόσμο. Ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο δεν μαθαίνουμε πολλά. Δεν πιστεύω πως το ταξίδι τελειώνει πάντα με την επιστροφή. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε, εφόσον στο μεταξύ έχει αλλάξει. Εννοείται δε, πως δεν μπορεί να γλιτώσει από τον εαυτό του: από εκείνο που φέρουμε μέσα μας, το οποίο είναι το πνευματικό μας ενδιαίτημα, όπως η χελώνα κουβαλάει το καβούκι της. Το ταξίδι ανά τον κόσμο είναι μόνο ένα συμβολικό ταξίδι. Όπου κι αν βρεθείς, συνεχίζεις να αναζητάς την ψυχή σου.

Αντρέϊ Ταρκόφσκι.

ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ-ΠΟΙΜΕΝΑΣ - Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΛΕΙΑΘΟΣ (1891-1971)

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος Πλειαθός, μια εξέχουσα φυσιογνωμία της Εκκλησίας ήταν σύμβολο και ορόσημο προσφοράς στον δοκιμαζόμενο λαό της Χαλκίδας, προ, κατά και μετά τον πόλεμο. 

Ήταν πρωτοπόρος στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες και συνέβαλλε στην διάσωση και στην απελευθέρωση διωκόμενων ή κρατουμένων και βεβαίως και Ελλήνων εβραϊκής καταγωγής από τις ναζιστικές αρχές Κατοχής. 

Επί των ημερών του η Μητρόπολη υπήρξε ένα ακόμη κρησφύγετο αντιστασιακών. Για αυτήν την δράση του φυλακίστηκε και υπέστη τριετή εξορία.

Στις 16 Μαΐου 1944 οι Γερμανοί θα προέβαιναν στην εκτέλεση 110 πατριωτών στην Ριτσώνα: 

«....Ύστερα ο φρούραρχος Γερμανός, με τον Παπαθανασόπουλο τον στρατηγό δίπλα του, έστειλαν και φώναξαν το δεσπότη Χαλκίδας Γρηγόριο. Κι όταν ήρθε, του πρότεινε, μέσω του διερμηνέα, να υποδείξει 110 ονόματα, ανάμεσα στους κρατουμένους, που να ανήκουνε στην αντίσταση, για να μην εκτελέσουνε αθώους!
Ὁ Δεσπότης, χωρίς να σκεφτεί πολύ, είπε στο διερμηνέα που έστεκε δίπλα με το μπλοκ και το μολύβι έτοιμος ν’ ακούσει και να γράψει ονόματα:
- Γρηγόριος ο Χαλκίδος!... και σταμάτησε.
Ο διερμηνέας δίσταξε να γράψει και τον κοίταξε τρομαγμένος. - Γράψε παιδί μου, γιατί διστάζεις; Γρηγόριος ο Χαλκίδος, δεν άκουσες;... Ο διερμηνέας έγραψε με τρεμάμενο χέρι τ’ όνομα και σταμάτησε, ξανακοιτάζοντας με τρόμο το Δεσπότη.
- Διάβασε τώρα τ’ όνομα στο φρούραρχο και πες του να προσθέσει όποιους νομίζει από κάτω! Δεν γνωρίζω κανένα άλλο όνομα! Το χτύπημα στους Γερμανούς δεν έγινε από Χαλκιδαίους, μήτε από άλλους πολίτες, έγινε από αντάρτες, επομένως είναι άδικο και αμαρτία μεγάλη αυτό που πάτε να κάνετε. Γι’ αυτό θα ήθελα να παρακαλέσω το φρούραρχο να πεθάνω πρώτος...»

Επέστρεψε στη Χαλκίδα την 15η Οκτωβρίου του 1944, λίγες μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων και την παράδοση της πόλης στους ελευθερωτές αντάρτες του 7ου συντάγματος του ΕΛΑΣ Ευβοίας και της 2ης Βοιωτικής Μεραρχίας. 

Είχε προηγηθεί βραχύχρονη κατοχή και τυραννία της πόλης απ’ τα εθνοπροδοτικά Τάγματα Ασφαλείας.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος λόγω της σχέσης του με το ΕΑΜ μετά τα Δεκεμβριανά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη Χαλκίδα στην οποία επέστρεψε το Δεκέμβριο του 1945. Μεθοδεύτηκε η εκθρόνισή του, στην οποία όμως δεν προχώρησαν οι διώκτες του, λόγω του μεγάλου κύρους του στους εκκλησιαστικούς κύκλους.

Να τι γράφτηκε για την «υποδοχή» του μητροπολίτη στη Χαλκίδα:

«…Στο σταθμό του τρένου και σε αρκετή απόσταση , έξαλλοι παρακρατικοί τον προπηλάκισαν, τον έφτυσαν, επιχείρησαν να τον λυντσάρουν. Είχε αρνηθεί να μεταβεί με αυτοκίνητο στην Επισκοπή, να του διατεθεί αστυνομική προστασία. Λίγο πιο κάτω, όμως, χιλιάδες λαού τον αποθέωναν, μόλις έφτασε έξω από το Μέγαρο των Δικαστηρίων. Στωικός, όπως πέρασε ανάμεσα από τους ελάχιστους κεκράκτες που ζητούσαν τη σφαγή του, ακριβώς ίδια ήταν η στάση του καθώς περνούσε από το πλήθος που εξεδήλωνε τη λατρεία του. Έγιναν δυο απόπειρες δολοφονίας του και διασώθηκε από σειρά τυχαίων περιστατικών. Γνώριζε τους δράστες, τους συγχώρησε και αμέσως μετά την απόπειρα τους επισκέφθηκε στο σπίτι τους».

Ο λόγος και το παράδειγμα ζωής του Μητροπολίτου Γρηγορίου Πλειαθού ήταν ενωτικό, όπως ακριβώς πρέπει να είναι το ήθος ενός Επισκόπου, ο οποίος, από την φύση της διακονίας του, καλείται να είναι φορέας και εγγυητής της ενότητας της τοπικής Εκκλησίας.

Αυθεντικές μαρτυρίες ορφανών προσφύγων του 1922

Σημειώνεται ότι οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στη σελίδα αυτή ίσως δεν συνδέονται άμεσα με το κείμενο του περίγυρού τους. Τα κείμενα αυτά είναι μια χούφτα από εκατοντάδες αυθεντικές μαρτυρίες των απογόνων των Ελλήνων της Σμύρνης (στη σελίδα αυτή). Δεν είναι κατασκευασμένα. Αναρτώνται για να τα βλέπουν αυτοί που ξέχασαν. Αυτοί που δεν αναγνωρίζουν ότι υπήρχαν τετρακόσιες χιλιάδες ορφανά που προξένησε εκείνη η καταστροφή (βλ. εικόνα πιο κάτω).

Μερικές από τις μαρτυρίες είναι αιχμηρές, αποτελούν όμως την πραγματική εικόνα του τι συνέβη. Συνωστισμός στην προκυμαία υπήρχε, αλλά υπήρχαν και τόσα άλλα πολύ χειρότερα. Τουλάχιστον για τα ορφανά που έφτασαν ζωντανά στην Ελλάδα υπάρχουν μερικές φωτογραφίες που μας απέμειναν και οι φωτογραφίες αυτές δεν είναι κατασκευασμένες.

<<“To Παιδί Στην Πόρτα σου”, 400 χιλ. ορφανά λιμοκτονούν. Δεν υπάρχει κυβερνητική βοήθεια. Καμπάνια εξεύρεσης $30 εκατ. Επιτροπή Αμερικανικής ανακούφισης στην Εγγύς Ανατολή. Αρμενία, Ελλάδα, Συρία, Περσία…>> είναι η μετάφραση της λεζάντας. Αφίσα που δημοσιοποιήθηκε το 1917, μετά από παγκόσμια κατακραυγή. H Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού προσπαθούσε να σώσει όσα ορφανά ήταν δυνατόν στη Μικρά Ασία.

”Όπλα Μαζικής Μετανάστευσης”: Πώς η μεταναστευτική κρίση χρησιμοποιείται ως όπλο εξαναγκασμού χωρών και εθνών

.

(το άρθρο δημοσιεύθηκε το 2017)

Η οπλοποίηση της μαζικής μετανάστευσης δεν είναι απλά μια ”θεωρία συνωμοσίας” ούτε κάτι αδύνατο να συμβεί.

Αυτό αποδεικνύει περίτρανα το βιβλίο της Kelly Greenhill με τίτλο ”Όπλα Μαζικής Μετανάστευσης: Αναγκαστικός  Εκτοπισμός ως Μέσο Εξαναγκασμού”, μια εσωτερική ματιά στο ποιοι, γιατί και πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν αλλά και να δημιουργήσουν μια μεταναστευτική κρίση προς όφελός τους.

Ούτε όμως είναι η Kelly Greenhill μια τυχαία συγγραφέας. Εκτός από καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Tufts των ΗΠΑ και διδακτορικό από το ΜΙΤ με συνεισφορά σε πολλά ημερολόγια αμυντικών θεμάτων, η Kelly Greenhill υπηρέτησε ως αναλυτής αμυντικού προγράμματος για το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και ως υπάλληλος οικονομικής πολιτικής στο γραφείο του τότε γερουσιαστή Τζον Κέρι.

Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο της έρχεται απευθείας από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Το Off the Record μελέτησε το βιβλίο και συγκέντρωσε μερικά από τα πιο σημαντικά του σημεία.

Η Greenhill ξεκινώντας αναλύει τον ορισμό της οπλοποιημένης μετανάστευσης ως εξής:

”Εξαναγκαστικές μηχανικές μεταναστεύσεις (ή εξαναγκαστικά καθοδηγούμενες μεταναστεύσεις) είναι ”αυτές οι διασυνοριακές κινήσεις πληθυσμού που δημιουργούνται ή χειραγωγούνται σκόπιμα για να προκαλέσουν πολιτικές, στρατιωτικές ή/και οικονομικές παραχωρήσεις από μια χώρα-στόχο ή χώρες”. Τα χρησιμοποιούμενα μέσα για να επηρεάσουν αυτό το είδος εξαναγκασμού είναι μυριάδες και ποικίλα.

Η εξαναγκαστική μηχανική μετανάστευση συχνά, αλλά όχι πάντα, πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εκροών πληθυσμού που δημιουργήθηκαν στρατηγικά για άλλους λόγους. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύει μόνο ένα υποσύνολο μιας ευρύτερης    κατηγορίας γεγονότων που βασίζονται στη δημιουργία και την εκμετάλλευση τέτοιων κρίσεων ως μέσων προς πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς – ένα φαινόμενο που ονομάζω στρατηγική μηχανική μετανάστευση. Η εξαναγκαστική μηχανική μετανάστευση είναι συχνά ενσωματωμένη στις μαζικές μεταναστεύσεις που έχουν σχεδιαστεί στρατηγικά για εξωστρεφείς, εξωγενείς ή στρατιωτικοποιημένους λόγους. Είναι πιθανό, τουλάχιστον εν μέρει ως συνέπεια του  ενσωματωμένου και συχνά καμουφλαρισμένου της χαρακτήρα, ότι η επικράτηση της δεν έχει επίσης γενικά αναγνωριστεί και η σημασία της, έχει υποτιμηθεί. Πράγματι, είναι ένα φαινόμενο που για πολλούς παρατηρητές κρύβεται σε κοινή θέα”.

Κατόπιν η Greenhill αναφέρει τους τύπους αυτών που προκαλούν ή μηχανοποιούν μια μαζική μετανάστευση προς όφελός τους, αναφερόμενη συχνά στην ανάλυσή της σε αυτούς ως ”διεκδικητές”.

”Η εξαναγκαστική μηχανική μετανάστευση μπορεί να ασκηθεί από τρεις διαφορετικούς τύπους διεκδικητών: τους δημιουργούς, τους πράκτορες προβοκάτορες, και τους οπορτουνιστές. Οι δημιουργοί δημιουργούν άμεσα ή απειλούν να δημιουργήσουν διασυνοριακές μετακινήσεις πληθυσμών εκτός εάν οι στόχοι αποδεχθούν τα αιτήματά τους. Οι πράκτορες προβοκάτορες, αντιθέτως, δεν δημιουργούν άμεσα κρίσεις, αλλά μάλλον εσκεμμένα ενεργούν με τρόπους που έχουν σχεδιαστεί για να υποκινούν τους άλλους να δημιουργούν εκροές. Πολλοί θεωρούν τον εαυτό τους ότι εμπλέκονται σε ένα είδος αλτρουιστικού Μακιαβελιανισμού, όπου οι στόχοι (π.χ. αυτονομία, ανεξαρτησία ή αποκατάσταση της δημοκρατίας) δικαιολογούν την λειτουργία αυτών των μάλλον αντισυμβατικών μέσων. Τέλος, οι οπορτουνιστές δεν παίζουν άμεσο ρόλο στη δημιουργία μεταναστευτικών κρίσεων, αλλά απλώς εκμεταλλεύονται για το δικό τους όφελος την ύπαρξη εκροών που δημιουργούνται ή καταλύονται από άλλους.”

Στη συνέχεια αναφέρει τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν όλοι οι παραπάνω:

Λίνα Βαταντζή: "Πρόσκαιρη προσέγγιση"

Να ξεγελάσω τη λέξη μοναξιά

καθώς δραπετεύει μεσάνυχτα

από στόμα λουσμένο

στο ανθόνερο

σε νυχτερινές διαδρομές

ανακαλύπτει ζωή

στη συντροφιά προβολέων.

Ευμετάβλητη παρέα σκιάς

περιγελά τις βιτρίνες,

άδειες όπως οι δρόμοι της πόλης
       -"υπόλογος η κρίση" διατείνονται-

γεννά την απομόνωση

αδειάζει τον θησαυρό

της καρδιάς.

Μάταια αναζητώ λέξεις σύγκλισης

εφήμερη αποδείχτηκε

η στοργή.

Στα μισά του ο Αύγουστος στα δυο, μας κόβει...

φωτό Thanos Efthimiadis

Στα μισά του ο Αύγουστος στα δυο, μας κόβει...

Στα μισά του ο Αύγουστος στα δυο, μας κόβει

Αρπάζει δρεπάνι και θερίζει συνειδήσεις
Συγχορδία Fibonacci ουρανών και μυστηρίων

Κι αυτός ο μήνας ο τελικός κι έσχατος ενός θέρους που αποτελεί προσμονή και όραμα του καθενός αρνείται τα στολίδια

Αποστρέφεται την ακολουθία των πολλών παρασυρμένων από την μέθη και την παρόρμηση παθών

Πελιδνός και ψύχραιμος ο Αύγουστος βγάζει το κυάλι παρμένο από γιατρό που κάποτε έτρεχε σ ένα φλεγόμενο χωράφι να σώσει τον άσωτο και ανίατο δικό του ασθενή

Μόλις κατάφερε τούτος ο θλιμμένος Αύγουστος σέρνοντας ένα εννιά κρεμασμένο στην τρύπια τσέπη να αποδράσει από την υγρή καταπακτή
κάθε φορά θαυματουργεί και κάνει το ρετσίνι 2 βόλους

Το χαρίζει σ' ένα παιδί --τη θάλασσα πάει να βρει

Το άλλο σα κεχριμπάρι κρεμάει στ' αυτί σε αυτόν που ΄χασε αγάπη.

(απόσπασμα από "ice" A Σ)

(αφιερωμένο σε όποιον γιατρό μες στο λιοπύρι ανιδιοτελώς σκύβει σε όποιον έχει ανάγκη)

Ν.Μπερντιάεφ:Η αθεΐα των χριστιανών

"Η φοβερώτερη μορφή αθεΐας σίγουρα δεν είναι αυτή που εμφανίζεται στον στρατευμένο και παράφορο αγώνα εναντίον της ιδέας του Θεού και εναντίον αυτού του ίδιου του Θεού, αλλά αυτή που εμφανίζεται στην αθεΐα της πρακτικής ζωής, στην αδιαφορία και στην ψυχρότητα.  Αυτή τη μορφή αθεΐας συχνά τη συναντάμε στους κατ' όνομα χριστιανούς.  

Η παράφορη εξέγερση και η πάλη κατά του Θεού μπορεί να οδηγήσουν σε περισσότερο φως και σε υψηλότερη μορφή θρησκευτικής σκέψης.  

Η αθεΐα ακόμη μπορεί να είναι και εξυπηρετική...μπορεί να είναι ένα μέσο αποκαθαρισμού και απελευθέρωσης από δουλικές αντιλήψεις περί Θεού οι οποίες είναι παραμορφώσεις του κοινωνιομορφισμού. 

Η αγανάκτηση που οι χριστιανοί δείχνουν έναντι των αθεϊστών και της στρατευμένης αθεΐας, συχνά είναι ευτελής διότι είναι οι δικές τους παραμορφωμένες αντιλήψεις για το Θεό και ο δικός τους άθεος βίος που προκαλούν αυτή την αθεΐα.  Απέδωσαν στο Θεό τις χειρότερες ιδιότητες:αυτοϊκανοποίηση, ανόητη εμμονή, θηριωδία και αγάπη για την πιο χαμηλή υποταγή"

"Αλήθεια και Αποκάλυψη".Εισ.-Μετ.-Σημ. Χρήστου Μαλεβίτση. Εκδ.Δωδώνη,σελ.149

«ΣΕ ΚΟΥΡΑΖΩ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ, ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ».

     Ο π. Φιλάρετος, Ηγούμενος της Μονής Κωνσταμονίτου, είχε διορατικό χάρισμα.  '0ταν εξομολογούσε, ενίοτε έλεγε: «Ναι, καλά, αλλά εκείνο που πήρες, να το επιστρέψεις. Εκείνο που έκανες δεν σκέφθηκες να το εξομολογηθείς». Πολλούς, που πρώτη φορά έρχονταν να εξομολογηθούν τους αποκαλούσε με τα ονόματα τους. Επίσης είχε καλλιεργήσει και την νοερά προσευχή. 

   Όταν γέρασε και δεν μπορούσε ν' ανέβη τις σκάλες, περίμενε στο πρώτο σκαλοπάτι και κατόπιν σαν πουλί ανέβαινε επάνω, σαν να τον σήκωνε κάποιος άγγελος. Ένα βράδυ, που συνέβη το ίδιο, ο π. Χερουβείμ Κωνσταμονίτης τον άκουσε να λέει: «Σε κουράζω και εσένα, Άγγελε μου».

Ο αγώνας κατά των αφαιρέσεων και η ανάδειξη ενός εθνικού σχεδίου – του Λεωνίδα Σταματελόπουλου

Ο αγώνας κατά των αφαιρέσεων και η ανάδειξη ενός εθνικού σχεδίου. Η προβληματική της νεοελληνικής ιδιομορφίας στο βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη, το Αόρατο Ρήγμα.

Πριν λίγα χρόνια εκδόθηκε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που βρέθηκε για εβδομάδες, στην κορυφαία θέση των πωλήσεων στην κατηγορία του δοκιμίου. Πρόκειται για το έργο του Αρίστου Δοξιάδη, Το Αόρατο Ρήγμα. Θεσμοί και συμπεριφορές στην ελληνική οικονομία, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2013. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης αλλά ανακινεί ζητήματα που όφειλαν να ανήκουν στην ημερήσια διάταξη κάθε σοβαρής συζήτησης για τον ελλαδικό κοινωνικό σχηματισμό. Ο λόγος είναι ότι ο Δοξιάδης θέτει ορισμένους καταστατικούς όρους ως προϋπόθεση σύλληψης του τρόπου λειτουργίας της ελλαδικής κοινωνίας που η σημασία τους υπερβαίνει την τρέχουσα κρίση, όσο σοβαρή κι αν είναι αυτή. Υπό αυτή την έννοια, η κρίση δεν είναι παρά μία αφορμή για να ξεδιπλώσει την προβληματική του· το βιβλίο άλλωστε, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος στον πρόλογο, ξεκίνησε να συγγράφεται πολύ πριν από την κρίση.

Πέρα από τις καθ’ ύλην, οικονομολογικής υφής, παρατηρήσεις, η σημαντικότερη εισφορά του βιβλίου είναι ο τρόπος με τον οποίο πραγματεύεται τα ζητήματα που θέτει. Στην αρχή του βιβλίου ο ορίζοντας που προσανατολίζει τον συγγραφέα εκφράζεται με γενικούς, οιωνεί γνωσιολογικούς, όρους. Το πρόβλημα που ο συγγραφέας θέτει στο εαυτό του είναι –με τα ίδια του τα λόγια– η ανάγκη του να καταλάβει «πώς ταιριάζουν οι εμπειρικές παρατηρήσεις» του «με τις αναλύσεις των θεωρητικών οικονομολόγων και με τον λόγο των πολιτικών παρατάξεων» (σελ. 11). Η γενικότητα των όρων δεν πρέπει να μας παραπέμψει στο κοινότοπο, αλλά θεμελιώδες ούτως ή άλλως, πρόβλημα της σχέσης μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας ή ιδεολογίας και πρακτικών. Στα όσα έπονται ο συγγραφέας στέκεται στο χάσμα ανάμεσα σε θεωρία και πραγματικότητα που έχει διανοιχθεί ειδικά στον τόπο μας. Τα στοιχεία της γενικής οικονομικής θεωρίας που θα αξιοποιηθούν στην εργασία τους καλούνται να συναρμοστούν με την παρατήρηση του συγκεκριμένου. Το βιβλίο του Δοξιάδη δεν κομίζει μόνον ένα διαφορετικό τρόπο πραγμάτευσης του υλικού του, αρθρώνει συγχρόνως κριτική κατέναντι των κυρίαρχων εξηγήσεων της κρίσης, γεγονός που εξ ανάγκης θα οδηγήσει σε διαφορετική πρόταση για την ανασυγκρότηση της ελλαδικής οικονομίας. Γνώμονας είναι πάντοτε ότι οι όροι θα ταιριάζουν, κατά την έκφραση του συγγραφέα, στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό (σ. 19).

Εκείνο που είναι σημαντικό στην περίπτωση μας είναι ο διαφορετικός διανοητικός προσανατολισμός του συγγραφέα, ο οποίος για να το πούμε σχηματικά έγκειται στην κατ’αρχάς αποκοπή του από κανονιστικές προθέσεις που έρχονται έξωθεν στην ελλαδική κοινωνία και στην προσπάθεια του διαγνώσει την ιδιαίτερη ορθολογικότητα που τη διαπερνά. Με άλλα λόγια, η βασική πρόθεση του έργου του είναι η διατύπωση μιας συνεκτικής πρότασης για την αξιοποίηση των υφιστάμενων κοινωνικών δομών και δυναμικών, ιδεολογιών και νοοτροπιών προς την κατεύθυνση της ανατίμησης της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Τουρκικαί επιδρομαί κατά της Κύπρου

Τουρκικαί επιδρομαί κατά της Κύπρου 

Η τουρκική αεροπορική επιδρομή κατά της Κύπρου τον Αύγουστο του 1964 Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο (Ε.Ο.Α.)

 D1389

Κοριτσάκι γεννήθηκε τυφλό και βλέπει τον κόσμο για πρώτη φορά με τα μάτια ενός άλλου

Πρώην αδέσποτο στον Πύργο έγινε σκύλος θεραπείας στην Ελβετία

Πρώην αδέσποτο στον Πύργο έγινε σκύλος θεραπείας στην Ελβετία

ΠΑπίστευτη κι όμως αληθινή είναι η ιστορία της Κάντυ, μιας σκυλίτσας που βρέθηκε αδέσποτη στον Πύργο πριν μερικά χρόνια και που, πλέον, βρίσκεται στην Ελβετία όπου προσφέρει τις… υπηρεσίες της σε νοσοκομειακό ίδρυμα ως… σκύλος θεραπείας!

Πριν 5 χρόνια η Κάντυ βρέθηκε από φιλόζωους παρατημένη μέσα στη πόλη του Πύργου. Ήταν ένα ακόμα από τα πολλά κουταβάκια που περισυλλέγουν συχνά-πυκνά οι φιλόζωοι της πόλης (σ.σ. αν δεν ήταν κι αυτοί ποιός ξέρει πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση)… η τύχη της φαινόταν ότι είχε αλλάξει…

'Αλλωστε πάνω στα τραύματα χτίζονται οι πιο λαμπρές και όμορφες ψυχές...

Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Κάθε που γιορτάζει ένας άγιος νιώθω οτι γιορτάζει η ζωή. Κάθε που γιορτάζει ένας άγιος πανηγυρίζει αυτή η όμορφη φωτεινή πλευρά του εαυτού μας. Για μένα η μνήμη ενός αγίου ή αγίας είναι ημέρα ελπίδας για ενα σημαντικό λόγο, οτι ενώ είμαστε αδύναμοι, ταλαίπωροι και χαμένοι, υπάρχει ένας τρόπος να σταθούμε πάνω από τα τραύματα μας. Να φανούμε πιο μεγάλοι από τις πληγές μας. Κι αυτός είναι ο τρόπος της αγάπης του Θεού. Μια και η αγιότητα δεν είναι τελειότητα ή κατόρθωμα, μα Χάρις, δωρεά, η χαρά και ο έρωτας του Θεού σε στήθη πληγωμένα. Η αγία Μαρίνα που τόσο πολύ από παιδί αγαπώ δίχως να ξέρω το γιατί και δεν με νοιάζει κι ολας να καταλάβω, μου θυμίζει οτι τα λάθη δεν είναι εμπόδιο στο δρόμο για τον Θεό.

 'Αλλωστε πάνω στα τραύματα χτίζονται οι πιο λαμπρές και όμορφες ψυχές...