Του Μάνου Λαμπράκη
Στη ΔΕΘ ο Πρωθυπουργός δεν θα «πει» ακριβώς. Θα εκτελέσει. Θα ανεβάσει στο βήμα τη γλώσσα της απόδοσης, την τελετουργία των δεικτών, το ευαγγέλιο των KPI. Θα παρουσιαστεί ως μάνατζερ του έθνους σε μια σκηνή που έχει μετατραπεί σε εταιρική παρουσίαση: growth, resilience, green transition, digital state.
Η νεοφιλελεύθερη λιβανωτίδα του «περισσότερη παραγωγικότητα, λιγότερο κράτος—εκτός αν είναι για να επιδοτεί» θα ντύσει τους αριθμούς με την ηθική της θετικής ψυχολογίας. Ό,τι δεν μετριέται, δεν υπάρχει κι ό,τι αντιστέκεται, στιγματίζεται ως τοξική «αρνητικότητα». Αυτή είναι η πολιτική ως coaching: υπόσχεση διαρκούς upskilling για έναν λαό που του ζητούν να γίνει start‑up της ίδιας του της επιβίωσης.
Θα εξαγγελθούν φοροελαφρύνσεις «στοχευμένες», επενδύσεις «ώριμες», έργα «ώριμα» που ωριμάζουν κάθε Σεπτέμβρη. Η οργή για τα Τέμπη θα μεταφραστεί σε «οδική ασφάλεια 2.0», οι πυρκαγιές σε «ανθεκτικότητα κλίματος», η στεγαστική ασφυξία σε «κίνητρα για νέους». Η πολιτική θα αναπαρασταθεί ως τεχνική διαχείρισης ρίσκου: ένα μεγάλο helpdesk που ανοίγει tickets αντί να ανοίγει αρχεία ευθύνης. Η λογοδοσία θα υποκατασταθεί από storytelling, η ενοχή από «μαθήματα που πήραμε». Στην κοινωνία της κόπωσης, η εξουσία δεν τιμωρεί, επιφορτίζει τους πολίτες με projects: γίνε πιο ανταγωνιστικός, πιο ευέλικτος, πιο χαρούμενος με λιγότερα.
Θα μιλήσει για «ασφάλεια». Όμως η ασφάλεια, εδώ, είναι η αισθητικοποίηση του φόβου: drones, κάμερες, ευφυείς πλατφόρμες, ένας θεός‑αλγόριθμος που υπόσχεται τάξη ενώ παράγει αορατότητα. Το δημόσιο γίνεται διαφανές μόνο προς τα κάτω: ο πολίτης είναι γυμνός, η εξουσία αδιαφανής. Στη ΔΕΘ θα δοξαστεί η τεχνοκρατική διαύγεια ακριβώς για να θαφτεί η πολιτική ευθύνη. Η διαφάνεια ως θέαμα, όχι ως έλεγχος.
Θα εκφωνηθεί το πασίγνωστο τροπάριο της «κανονικότητας». Όμως τι ονομάζεται κανονικότητα; Η θεσμική αμνησία. Η χώρα εκπαιδεύεται να ξεχνά με ρυθμό οικονομικού ρεπορτάζ: από κρίση σε κρίση, από σκάνδαλο σε rebranding. Ακόμη και εκεί που η κοινωνία ζητά δικαιοσύνη, προτείνεται «αναβάθμιση συστήματος». Η πολιτική μεταφράζεται σε update, η Ιστορία σε changelog. Ο λαός καλείται να αποδεχθεί ότι όλα είναι bug που «θα φτιαχτεί στο επόμενο release».
Θα ακουστεί και το «σεβόμαστε τους θεσμούς». Την ίδια στιγμή, δημοσιεύματα και ψίθυροι μιλούν για παρεμβάσεις σε ανεξάρτητες διαδικασίες, ακόμη και σε εκκλησιαστικές εκλογές. Αν ισχύουν, δεν έχουμε απλώς πολιτικό κυνισμό αλλά μια ήπια ιεροποίηση του κράτους: το κράτος ως αρχιερέας που βάζει χέρι στο θυσιαστήριο των άλλων θεσμών, από τη Δικαιοσύνη έως την Εκκλησία. Η εξουσία αγαπά τα άμφια όταν δεν της κοστίζουν και απολαμβάνει να ντύνει με λειτουργικότητα την επιθυμία της για έλεγχο. Το ιερό γίνεται διακόσμηση της ΔΕΘ, όχι όριο στην ύβρη της.
Τέλος, θα ειπωθεί το «προχωράμε». Όμως προχωράμε προς τι; Προς μια οικονομία που τρώει τη ζωή των νέων σε gig‑εργολαβίες και ενοίκια της ντροπής; Προς πόλεις που εκχωρούνται στην τουριστική υπερσυσσώρευση; Προς μια δημοκρατία που επικοινωνεί μέσω influencers και κυβερνά με πλατφόρμες; Η ΔΕΘ είναι ο ναός της οικονομιστικής θεολογίας: εκεί όπου το κοινωνικό μετατρέπεται σε ποσοτικοποιήσιμο προσδόκιμο απόδοσης. Σ’ αυτόν τον ναό, η αλήθεια δεν έχει θέση παρά μόνο το αφήγημα.
Άρα: τι «ακριβώς» θα πει ο Μητσοτάκης; Ό,τι λέει πάντα η εξουσία όταν έχει μετατρέψει την πολιτική σε PR: θα περιγράψει ένα μέλλον ήδη προαποφασισμένο, θα ζητήσει υπομονή και συνέργεια, θα υποσχεθεί ότι ο πόνος είναι επένδυση. Το ερώτημα δεν είναι πια τι θα πει εκείνος, αλλά τι θα πούμε εμείς. Η δημοκρατία δεν είναι χειροκρότημα στην κεντρική σκηνή της ΔΕΘ. Είναι η άρνηση να δεχθούμε ότι η ζωή μας είναι power‑point. Όσο η χώρα αντιμετωπίζεται ως προϊόν λανσαρίσματος, τόσο το καθήκον μας είναι να γίνουμε το σφάλμα που δεν διορθώνεται με ενημερωτικό πακέτο: η μνήμη που επιμένει, η αντίσταση που δεν μετριέται, η απαίτηση για λογοδοσία—εδώ και τώρα, όχι στο επόμενο update.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.