Μνήμη Χρήστου Γιανναρά: Δύο χαράγματα

του Γιάννη Πεγειώτη

ΧΑΡΑΓΜΑΝ ΠΡΩΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΝ

Ήταν μια μορφή σημαντική πλάι σε μια συντροφιά ανθρώπων που δεν προσπέρασαν τον Χριστό. Δεν μηδένισαν τον ελληνικόν τρόπον βίου. Στέργιος Βίττης, Αναστάσιος Γιαννουλάτος, π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος, Νικόλαος Σελέντης και τόσοι άλλοι φωτεινοί με τον δικό τους προσωπικόν δρόμον.

Ο Χρήστος Γιανναράς. 

Τον πρωτοδιαβασα στο Γυμνάσιο. Τοτε στην Κύπρο δίδασκαν δοκίμια. Ανάμεσα τους “Η μοναξια του μεγάλου σκοπού “από το βιβλίο ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΨΑ. Εκεινο το βιβλίο που σε ένα κείμενο του πονεμενον υμνεί τον φίλο του Στέργιο τον κατοπινά μύστη της αγάπης και του Ορθόδοξου βίου Αρχιμανδρίτη Ευσέβιο Βίττη τον ακόλουθο του Αββά Πιερ, τον αναχωρητή στη Σκανδιναβία.

Τον πρωτογνώρισα στα 1985 όταν πήγαμε να τον παραλάβουμε από το αεροδρόμιο Λάρνακας με τον καθηγητή μας Αντώνιο Καλογήρου. Το βράδυ στο Λήδρα πίνοντας καφέ πλάι στον Λουκά, την Ηλιάνα, τον κύριο Αντώνη που ήταν φίλος του και μας δίδασκε το αλφαβητάρι της πίστης στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου. Εκείνο το βράδυ κατάλαβα πως αυτός ο ανδρείος άνθρωπος, ο δάσκαλος ακόμα και αν διαφωνούσες μαζί του σε κάποιες του απόψεις σε βοηθούσε να προχωρήσεις, να αναζητήσεις, να αντιδράσεις, να αντισταθείς στις μηχανές της αποικιοκρατικής Δύσεως στην εισβολή της Μάστιγας της Ανατολής στη νήσων μας.

Οι διαλέξεις και οι ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ διαλόγου μαζίν του στην ΠΑΚ ήταν μυσταγωγίες διαλόγου και Ελληνικού λόγου. Ήταν τότε χαρούμενος. θυμάμαι ένα βράδυ στην Παλιά Λευκωσία να χαίρει βλέποντάς μας. Του άρεσε όταν απαγγέλαμε διαλεκτικά ΠΟΊΗΜΑΤΑ ιδιαίτερα Λιπαρή. Όταν χορεύαμε. Προπαντός όμως επαναλάμβανε πως μιλούσαμε ωραία ορθά Ελληνικά και κάπως απορούσαμε, ρωτούσαμε συνεχώς.

Ένα μεσημέρι συζητούσαμε στο Γραφείο του Διευθυντή Μιχαλάκη Μαραθεύτη ΠΕΡΙ προσώπου και αγάπης. Ο κύριος Χρήστος μας ενστάλαζε ελπίδα σε καθηγητές και φοιτητές. Τον επόμενο χρόνο με εξέπληξε όταν μας φωνάξαν να τον δούμε στην ταβέρνα Πλάκα. Σηκώθηκε μας αγκάλιασε με την αγάπην του. Είμασταν ο Λουκάς, η Ηλιάνα κι εγώ χωριάτης και μαχητικός. Δέκα χρόνια μετά την εισβολή ακόμη παλεύαμε με το άδικο. Θυμόταν τα ονόματα μας. Ήρθε κοντά μας. Κατάλαβα πως μας αγαπούμε και μας νοιαζόταν. Γύρω του διάφοροι, κάποιοι μεγαλόσχημοι κι αυτός εκεί να ρωτά αν ακόμη παλεύουμε. Γιάννη μού ’λεγε και χαμογελουσε.

Θυμηθήκαμε όταν σε ένα κατευόδιο. μαζί με τον καθηγητή μας Κλείτο Μακρίδη. είχαμε χρόνο και μας ζήτησε να περπατήσουμε στην Αλυκή της Λάρνακας. Χάρηκε την ομορφιά. Ομιλούσε για το κάλλος, την ποίηση, τον στοχασμόν. Είπαμε πολλά. Αγαπούσε την Κύπρο με την ψυχήν του. Της είχε χαρίσει τη νιότη του. Χρόνια μετά έμαθα πως μαζί με την Κύπρια Κούλλα Σούγλη οργάνωσαν ως επικεφαλής της ΧΦΕ τεράστια συλλαλητήρια για την Κύπρο στα χρόνια του Αγώνα. Και ο αγαπητός Χρήστος πολλές φορές σήκωσε το βάρος της ευθύνης για να είναι κάποια συλλαλητήρια ειρηνικά και να τελειώνουν χωρίς ακραίες συγκρούσεις και απώλειες ζωών. Διασώζει δε σε κείμενόν του τη διαπραγμάτευση με τον επικεφαλής της Ασφαλείας Αθηνών αλλά και τη δύναμη που ένιωσε ως ηγέτης υπεύθυνος εκείνων των κινητοποιήσεων για τη σωτήρια του Πατάτσου του Ζάκου και του Ευαγόρα μας.

Σήμερα που έφυγε συγχωράτε αυτά τα ολίγα προσωπικά. Ήθελα να μην τον αποχαιρετήσω μόνον με παλαιές γραφές μου γι’ αυτόν τον νέον και ανδρείων μέχρι σήμερα. Στο καλόν δάσκαλε. Στο Φως και την Χαρά να πας ακριβέ μονομάχε αυτοθυσίας για την όντως ζώνη ,για την ανάγκη του Έλληνος να αληθεύει. Στο καλόν μορφώσεως και Ελληνικού λόγου λεπτουργέ….

ΧΑΡΑΓΜΑΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ του Χρηστού Γιανναρά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελεί έναν οδοδείχτη αναπροσανατολισμού του συλλογικού βίου του ελληνισμού κατά παντού της υφηλίου. Ένας λόγος που κεντρίζει και ξυπνά. Τον πρωτοδιάβασα το 1982. Τουλάχιστον μέχρι το 2010 μελέτησα το έργο του με ενδιαφέρον και δίψα. Δεν συμφωνούσα συχνά με την αυστηρότητα του. Είναι αλήθεια πως με προβλημάτισε η γραφή του και η μαχητικότητα του. Είχε δίκαιο όταν επέμενε για την ανάγκη μιας ζωτικής αντιπρότασης για τον ελληνικό κοινωνικό βίο. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και ακόμη αγωνίζεται με καλή ανησυχίαν επιστρέψω στον λόγο του που τον βρίσκω είναι αλήθεια περισσότερο κατασταλαγμένον και αξιοθαύμαστα πρακτικόν. Υπήρξε έστω και εξ αποστάσεως ένας εκ των διδασκάλων μας.

 Από το 1985 που τον πρωτοσυνάντησα στην Παιδαγωγικη Ακαδημία Κυπρου είχα την ευκαιρία να χαρώ αρκετές φορές τον όμορφο ελληνικό του λόγο και την καταδεκτικότητά του στον διάλογον με τη νεότητα. Τον αγαπούσα έστω και εν διαφωνία με την κάποτε χειμαρρώδη σιγουριά του στην αποτίμηση προσώπων και φαινομένων.

Σε μιαν εποχή βασιλείας του καταστροφικού ιστορικού υλισμού αυτός ο πονεμένος, αιχμηρός έστω μονομάχος και αγωνιστής της ελευθερίας του προσώπου μας δώρισε ελπίδαν και δύναμιν να μην αποκάμουμε στην αναζήτηση της αληθινής πίστης και του τρόπου της όντως ζωής και της καλής ανησυχίας για να αληθεύει έστω και κατ’ ολίγον η περπατησιά μας…

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1ENwq6SiiD/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com