Ντίνος Χριστιανόπουλος

Είμαι ολιγογράφος.

Έχω γράψει 320 ποιήματα.

Τα μισά είναι δύο στίχοι το καθένα. 

Άντε τώρα εσύ να χτίσεις

ποιητικό έργο με δύο στιχάκια...

Κάποτε είχαν γράψει σε τοίχο 

ένα δικό μου ποίημα, 

απ' αυτά τα μικρά που έχω γράψει: 

''Τα πρόβατα απήργησαν.

Ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής''

- Χαρήκατε;

- Τι να χαρώ; Δε βαριέσαι...

Τα ποιήματα είναι για να κυκλοφορούν.

- Είστε 75 χρονών.

Θυμάστε τον εαυτό σας στα 15;

- Πώς δεν τον θυμάμαι!

Δεκατεσσάρων χρονών 

άρχισα να γράφω ημερολόγιο, 

το οποίο κρατώ καθημερινά 

μέχρι και σήμερα.

- Ήσασταν παιδί συνεσταλμένο;

- Πάρα πολύ συνεσταλμένο.

- Είχατε επίγνωση 

της ομοφυλοφιλίας σας;

- Ναι, βέβαια. Δεν τολμούσα 

φυσικά να το πω σε κανέναν. 

Ήταν ''Η επιθυμία που δεν τολμά να πει 

τ' όνομά της'' - έτσι το λέγαν οι παλιοί.

Το ένιωθα όμως. Το ζούσα.

Δεν είχα απλώς επίγνωση αλλά επιμονή.

- Και δεν ερχόταν αυτό

σε ισχυρή κόντρα με το κατηχητικό; 

- Εγώ μπορεί να ήμουν στο κατηχητικό,

αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να ήμουν 

και εντελώς αντίθετος με το κατηχητικό.

Στο κατηχητικό πήγα εννέα χρονών.

Η μαμά μου με έστειλε εκεί 

για να πάρω μερικά μαθήματα ηθικής. 

Αργότερα όμως εγώ το πήρα πολύ ζεστά

και η μάνα μου ενοχλούνταν:

''Είπαμε να πας στα κατηχητικά αλλά 

όχι και να είσαι με το σταυρό στο χέρι!''

Λίγο αργότερα, το '41 - '42, 

ήμασταν από τις πρώτες οικογένειες 

που χτυπήθηκαν από την Κατοχή.

Πεινούσαμε.

Κάθε τρεις μέρες 

έτρωγα μισή φέτα ψωμί. 

Και ήμουν ευτυχής 

αν ήταν πραγματικό ψωμί,

γιατί συνήθως ήταν κιούσπα,

ένα φριχτό πράγμα από αλεσμένα 

χαρούπια που το δίνανε στα γουρούνια.

Εννοείται βέβαια ότι, με τέτοιες συνθήκες,

κινδύνευα να πεθάνω.

Σώθηκα χάρη στα συσσίτια τού

κατηχητικού. Καταλαβαίνεις λοιπόν;

 Όταν εγώ χρωστούσα 

τη ζωή μου στο κατηχητικό,

δεν μπορούσα να μην είμαι Kαι του 

κατηχητικού. Ήταν θέμα φιλοτιμίας.

- Έχετε ερωτευτεί;

- Δώδεκα φορές και πολύ έντονα.

- Με ανταπόκριση;

- Μόνο μία φορά με ανταπόκριση. 

Τα υπόλοιπα ήταν πλατωνικοί έρωτες

ή μάλλον, πώς το λένε... ιδεοληψίες.

Αλλά τι σημασία έχει;

Έρωτας είναι αυτό που ποθείς. 

- Την επικαιρότητα την παρακολουθείτε;

- Δεν έχω τηλεόραση. 

Εφημερίδες δεν διαβάζω.

Λίγα βιβλία μόνο διαβάζω και 

πότε - πότε, αραιά πλέον, γράφω. 

Ουσιαστικά έχω ξοφλήσει 

αλλά το θάνατο δεν τον φοβάμαι.

Υπάρχουν δύο πράγματα.

Το ένα είναι το φθαρτό μας σώμα.

Το άλλο είναι το έργο μας.

Το φθαρτό κορμί άστο. 

Έτσι κι αλλιώς είναι φθαρτό.

Θα κλατάρει, θα εξαφανιστεί. 

Το έργο όμως είναι κάτι άπιαστο. 

Θα ζήσει και μετά. 

Λοιπόν, γιατί να φοβηθώ το θάνατο;

- Θα θέλατε να γραφτεί κάτι

πάνω από τον τάφο σας;

- Όχι. 

Αυτά τα καμώματα του Καζαντζάκη

δε μ' αρέσουν καθόλου. 

- Απωθημένα έχετε;

- Πώς δεν έχω. Όλη η ποίησή μου

είναι ένα απωθημένο πράγμα.

- Το ''σ' αγαπώ'' το έχετε πει;

- Το 'χω πει μια - δυο φορές.

Είναι βλακεία. 

Είναι βλακεία γιατί καθετί 

που αισθανόμαστε και δε λέμε,

είναι απείρως πιο σοβαρό 

από αυτό που λέμε. 

Αν αισθάνεσαι για κάποιον αγάπη,

δε χρειάζεται να σαλιαρίζεις και να

του λες: Σ' αγαπώ, λιώνω για σένα!

Έχω γράψει ένα ποίημα που λέω:

''Όσο σε λατρεύω, 

τόσο διαφθείρεσαι.

Κάτι ξέραν οι αρχαίοι,

που λάτρευαν αγάλματα.''

Διότι το άγαλμα, βέβαια, 

δε μπορεί να έχει αντιδράσεις,

ενώ ο ζωντανός,

έτσι και πέσεις στα γόνατά του,

νομίζει πια ότι έγινε Θεός.

Γιατί να συμβάλλεις 

στη διαφθορά του άλλου;

Ποτέ!

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Σαν σήμερα, το 1931, γεννήθηκε. 

..................................................................

Περιοδικό Schooligans (2007)

Απόσπασμα από συνέντευξη.

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com