Ψυχρός υποκειμενισμός

  

ΣΤΕΦΑΝΟΣ Κοζάνης  

         ο ψυχρός υποκειμενισμός 

''...Το ανθρώπινο πρόσωπο απώλεσε, τελικά, την ταυτότητα του, και ο ψυχρός υποκειμενισμός μαρμάρωσε τις εικόνες του Θείου και του ανθρώπινου. 

Αντί για μια σχέση πάθους και συνεχούς αντιδικίας μεταξύ του χρονικού και του άχρονου εγκαταστάθηκε μια μουμιοποιημένη αναφορά σε ηθικιστικά πρότυπα. 

Κάτω από την απόλυτη αυτή ψυχρότητα, το αίμα απώλεσε και αυτό την βαθύτατη ουσία του...

Ο θάνατος βίαιος ή φυσικός, έπαψε να αποτελεί προσωπικό γεγονός, κωδικοποιήθηκε στη λογοκρατούμενη ιεραρχία της ζωής και έγινε σαν το ''πιο τρομακτικό συμβάν''. 

Ο Μάγος που καιγόταν στην πυρά της Ιεράς Εξετάσεως με το συναίσθημα και την ηδονή της απόλυτης βεβαιότητος πως ήταν μάγος και πώς έπρεπε να καεί, στο καλογυαλισμένο μυαλό του ουμανιστή έγινε το εξωφρενικό γεγονός που όριζε τα όρια της ψυχικής υγείας και της σχιζοφρένειας.

Υποχωρώντας η εμπειρία του προσώπου άτακτα μπροστά στη νέα θεότητα του ψυχρού υποκειμενισμού, ή της εξ ίσου ψυχρής ''ιδέας'', έφτασε στο τραγικό της στόμωμα...

...Όχι στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης, όχι στον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού, όχι στη ζωή τη βιωμένη προβιομηχανικά (προ ουμανιστικά), όχι στην κραυγή του Pascal, όχι στην ''πεζοπορεία'' του Kierkegaard, όχι στις κολασμένες ψυχές του Ιερώνυμου Bossch, όχι στον αμαρτωλό έρωτα του Φ. Ντοστογιέβσκη, μα στη μυωπία ενός ολόκληρου πολιτισμού, κατ' εικόνα και ομοίωση της ψυχικής ερημιάς του Διαφωτισμού και της ψυχρής υποκειμενικότητας των αιώνων της Λογικής, πρέπει να αναζητηθεί ο αφανισμός και η ερήμωση του ανθρώπινου προσώπου και της γραμμένης του μαρτυρίας: δηλαδή, της ποιήσεως. 

Η τέχνη, ουρλιαχτό του θύματος, έχει την ίδια τύχη με το θύμα: Εξολοθρεύεται.''

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΟΖΑΝΗΣ- 

''Για δυό αποφάνσεις του T.W Adorno'' Σημειώσεις 1978

____________

από Διονυσία Αντύπα

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com