Χθες, 3η Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στην Κίνα μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές παρελάσεις που έγιναν ποτέ, ένεκα των 80 χρόνων από τη νίκη στον Σινοϊαπωνικό πόλεμο και τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η παρέλαση έχει να δείξει αρκετά για την παγκόσμια πολιτική κατάσταση.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ HEARTLAND
Ο Χάλφορντ Μακίντερ ανέπτυξε τη θεωρία του Heartland το 1904. Αυτή η θεωρία εξηγεί πως το πιο σημαντικό στρατηγικά σημείο του κόσμου είναι το Heartland, δηλαδή, κατά τον ίδιο, η περιοχή ανατολικά του Βόλγα, νότια της Αρκτικής, δυτικά του Γιανγκτσέ και βόρεια των Ιμαλαΐων. Λόγω της στρατηγικής της θέσης και των φυσικών της πόρων, ο Μακίντερ υποστήριξε ότι όποιος ελέγχει το Heartland μπορεί να ελέγξει τον κόσμο.
Τη δεκαετία του 1940, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Νίκολας Σπίκμαν ανέπτυξε τη θεωρία του Rimland, η οποία πραγματεύεται ότι η περιοχή που περικλείει το Heartland, δηλαδή ξεκινώντας από τις σκανδιναβικές χώρες και συνεχίζοντας στην Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ινδία και το Πακιστάν, τη νότια Κίνα και καταλήγοντας στη βόρεια Ρωσία, είναι η σημαντικότερη περιοχή γεωπολιτικού ελέγχου.
Εν έτει 2025 γίνεται το συνταρακτικό, ενώ οι δύο αυτές θεωρίες έχουν διαφορετικές βασικές απόψεις, βλέπουμε μια ενοποίηση και των δύο περιοχών, εξαιρώντας την Ευρώπη. Στη χθεσινή παρέλαση, ηγέτες των χωρών του Heartland και του Rimland έδειξαν ένα κοινό μέτωπο συμμαχίας.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο μεγάλος εχθρός των ΗΠΑ κατά την ανάγνωση και πολιτική Τραμπ είναι η Κίνα. Η Κίνα φαίνεται να είναι η χώρα που μπορεί να γυρίσει τα συμφέροντα με το μέρος της για να χτυπήσει την Αμερική.
Η χθεσινή παρέλαση είχε να δώσει ένα μήνυμα στις ΗΠΑ, το οποίο ακόμα και ο ίδιος ο Τραμπ επεσήμανε στην πλατφόρμα Truth Social, ότι υπάρχει συνωμοσία εναντίον της Αμερικής. Η κλίμακα της παρέλασης, η παρουσίαση όπλων τελευταίας τεχνολογίας, ακόμα και σκύλοι ρομπότ για μάχες, αλλά και η προβολή μαζί με άλλους ισχυρούς ηγέτες δείχνει την αποτρεπτική ισχύ για γενικευμένη σύρραξη εναντίον της Κίνας, αλλά και επίσης τη νομιμοποίηση των αναδυόμενων χωρών ως ισάξιοι διαχειριστές της παγκόσμιας κατάστασης.
Συν τοις άλλοις, έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα ότι έχει το κάθε δικαίωμα να παρέμβει και να ασχοληθεί με θέματα που άπτονται της κυριαρχίας της, σύμφωνα με την ίδια, όπου το πιο σημαντικό βέβαια είναι η Ταϊβάν.
ΓΙΑΤΙ Η ΚΙΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Σε κάθε νέα είδηση ή εξέλιξη γύρω από τα συγκεκριμένα γεγονότα, γίνεται η λανθασμένη εξομοίωση της Σοβιετικής Ένωσης του Ψυχρού Πολέμου με τη σημερινή Κίνα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν ισχύει.
Σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ και την απομονωμένη οικονομία της, η Κίνα αποτελεί τον βασικό εμπορικό εταίρο σε πάνω από 120 χώρες, συμπεριλαμβανομένων και δυτικών δυνάμεων. Η οικονομία της Κίνας όχι απλά είναι παγκόσμια ενσωματωμένη, αλλά και σε ορισμένους τομείς και προϊόντα αποτελεί τη βάση και το σημείο μηδέν του εμπορίου.
Αν και κομμουνιστική βάσει των ίδιων, η Κίνα δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει τα ταμπού που αντιμετώπιζε η ΕΣΣΔ για συνεργασία και συμμαχία με χώρες διαφορετικού ιδεολογικού προσανατολισμού. Η ΕΣΣΔ ηγείτο μιας μονολιθικής ιδεολογικής συμμαχίας, η Κίνα όχι.
Το θέμα πλέον δεν είναι ιδεολογικό, δεν είναι η μάχη του καπιταλισμού εναντίον του κομμουνισμού. Αυτά τα αφηγήματα εν έτει 2025 δεν έχουν πέραση. Η μάχη είναι καθαρά για τα συμφέροντα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες κάτι που η ΕΣΣΔ δεν κατάφερε να κάνει, δηλαδή να στρέψει εντελώς τον Ψυχρό Πόλεμο σε συμφεροντολογικό πλαίσιο και όχι σε επίπεδο εσωτερικής παρέμβασης σε άλλες χώρες.
Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΩΣ ΟΠΛΟ
Σημαντικό σημείο που έδειξε η Κίνα είναι η σταθερότητά της, από την οικονομία μέχρι και την εσωτερική υπακοή. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, πως αυτή η περίοδος θα μείνει στην ιστορία, παράλληλα με όλα τα άλλα, ως η χρονιά με υπερβολικά αυξημένες λαϊκές κινητοποιήσεις. Από τις κινητοποιήσεις για εσωτερικά ζητήματα, όπως πέρσι στη Γεωργία για τις εκλογές, μέχρι κινητοποιήσεις για γενικευμένα προβλήματα όπως οι αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις στις πλείστες δυτικές χώρες, μέχρι και παγκόσμια κινήματα για τον πόλεμο στη Γάζα.
Η Κίνα όμως, καλώς ή κακώς, με το σύστημα που έχει, δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα «ανυπακοής». Η σταθερότητα της Κίνας στην οικονομία αλλά και εσωτερικά έρχεται να δείξει πως, σε αντίθεση με τη Δύση, η Κίνα "τακτοποίησε" τα εσωτερικά της και έχει τη δυνατότητα πλέον να επικεντρωθεί πλήρως στο παγκόσμιο.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ
Η θεωρία των διεθνών σχέσεων του Ρεαλισμού αναμφίβολα είναι η κυρίαρχη θεωρία ερμηνείας, ειδικά για τους Hard Realists του Department of State των ΗΠΑ. Στον Ρεαλισμό τα πάντα είναι θέμα ισχύος, από την οικονομία μέχρι και τη στρατιωτική ισχύ, επίσης στηρίζει ότι το διεθνές σύστημα είναι άναρχο.
Ο Ρεαλισμός επίσης μας έδωσε τη "θεωρία ηγεμονικής σταθερότητας". Η συγκεκριμένη θεωρία αναφέρει πως το διεθνές σύστημα είναι πιο ειρηνικό και προοδεύει όταν υπάρχει μια χώρα ως ο παγκόσμιος ηγεμόνας. Με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την διάλυση της ΕΣΣΔ είναι γνωστό πως τον ρόλο του παγκόσμιου ηγεμόνα ανέλαβε η Αμερική. Άρα, βάσει Ρεαλισμού, ένα μονοπολικό σύστημα είναι και το ιδανικό.
Ο Ρεαλισμός όμως ανέπτυξε και τη "θεωρία μετάβασης ισχύος", στην οποία αναφέρεται ότι οι πιο επικίνδυνες εποχές είναι όταν μια ανερχόμενη δύναμη απειλεί να ανατρέψει ή ήδη ανέτρεψε το μονοπολικό σύστημα, καθιστώντας το πολυπολικό.
Ο ΠΑΙΚΤΗΣ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ: Η ΡΩΣΙΑ
Δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ερμηνεία για τη δράση της Ρωσίας, παρά μόνο θεωρίες. Η Ρωσία ξεκάθαρα, επιφανειακά, φαίνεται πως είναι ένα κεντρικό μέλος στην προαναφερόμενη συμμαχία.
Όμως, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η Ρωσία θα αποδεχθεί ένα πολυπολικό σύστημα όπου δεν θα είναι ο ηγεμόνας, μια διαχρονική επιδίωξη που πηγάζει από την αυτοκρατορική της ιστορία.
Επίσης, τίθεται και θέμα πίστης στην αναδυόμενη συμμαχία. Δηλαδή, κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η αντίδρασή της σε περίπτωση που λάβει συγχωροχάρτι από τη Δύση για τα πεπραγμένα της στην Ουκρανία. Είναι δεδομένο ότι απειλείται από την Κίνα, και η Δύση γνωρίζει καλά αυτή την πραγματικότητα, εξ ου και προσπαθεί να την ευχαριστήσει και να "έρθει μαζί της", ακόμα και αν αυτό σημαίνει τον διαμελισμό της Ουκρανίας.
ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΥΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Πλέον είναι ξεκάθαρο, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, ότι το παγκόσμιο σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος, απειλείται η παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής. Έχει τεράστια σημασία, όμως, η σύνθεση των χωρών που απειλούν.
Δεν αποτελεί μπλοκ, δεν είναι μια χώρα και από πίσω οι άλλες, αλλά μια ισότιμη συμμαχία με ίδια βαρύτητα ανά χώρα. Οι χώρες αυτές έχουν πλήρη κυριαρχία επί των εσωτερικών και εξωτερικών τους και ακολουθούν κάπως ένα δόγμα αυτόνομης πολιτικής, η οποία όμως έχει κοινά συμφέροντα. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι η εξωτερική πολιτική της Ινδίας είναι απόλυτη πλέον, δεν επιθυμεί να αποτελέσει "δορυφόρο" μιας άλλης χώρας. Απ’ ό,τι φαίνεται, σε αυτή την επιθυμία της Ινδίας, η Κίνα και η Ρωσία ήταν πιο αποδεκτικές απ’ ό,τι η Αμερική, η οποία επέβαλε δασμούς στην Ινδία για αγορά ρωσικού πετρελαίου.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Ιράν και τα πρόσφατα γεγονότα με το Ισραήλ. Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση που έλαβε η Κίνα από τις φίλες χώρες της για την Ταϊβάν. Άρα, βλέπουμε πως αυτή η ομάδα στηρίζεται σε μια πολιτική σεβασμού εσωτερικών ζητημάτων, κάτι που η Αμερική τα τελευταία χρόνια απέτυχε να πράξει.
Η Ευρασιατική Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι γεγονός, λοιπόν. Οι χώρες που την απαρτίζουν φαίνονται να είναι έτοιμες για τον ενεργό τους ρόλο σε ένα νέο αναδυόμενο πολυπολικό σύστημα συμφερόντων και διεθνών σχέσεων.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.