Ε.Σ.Υ....

Του Ιάννη Γκόλια 

...μεγάλη κουβέντα για την κόρη του Σαμαρά και νομίζω οτι είναι ώρα να ξεκαθαρίσουμε 2-3 πράγματα γιατί μερικοί, διαβάζω οτι τα έχετε κάνει μπάχαλο στο κεφάλι σας

............................................... 

1. κανένας δεν επιχαίρει για το θάνατο κανενός 

(μόνο κάτι σκατοψυχοι που πανηγυρίζουν για τα νεκρά βρέφη στη Γάζα, αλλά αυτά δεν είναι παιδιά, μόνο τα δικά μας είναι)

............................................... 

2. ο Σαμαράς είναι τραγικό πρόσωπο γιατί έχει την ιδιότητα του πατέρα που έχασε το παιδί του,

αλλα

εχει και την ιδιότητα του πρώην πρωθυπουργού που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας

αλλα

και του -για πολλά χρόνια- βουλευτή και υπουργού

............................................... 

3. Κανένας λοιπόν δεν του απευθύνεται επικριτικά στην ιδιότητα του τραγικού πατέρα

αλλα

ολοι στον πολιτικό που διέλυσε το εθνικό σύστημα υγείας

............................................... 

4. στο συγκεκριμένο περιστατικό με την κόρη του, δεν ξέρω αν έφταιξαν οι Γιατροί ή οι τραγικές ελειψεις στα νοσοκομεία ή ήταν η κακιά η ώρα 

αλλά

δεν έχει μόνο ο Σαμαράς παιδί....

Προχθές μάθαμε για την περιπέτεια που είχε ο πατέρας, 

Θεοφάνης Νικολάου,

που

τραυματίστηκε το παιδί του στον Πύργο της Ηλείας

και το πήρε με το αμάξι και πέρασε, 3-4 νομούς

και

7-8 νοσοκομεία

και τελικά 

την τρίτη μέρα που ο άνθρωπος από απόγνωση, που δεν ενδιαφερόταν κανένας για το παιδί του, 

'εβαλε τα κλάματα και κάλεσε την αστυνομία,

το βάλανε τελικά σε κάποιο νοσοκομείο και το κοίταξαν

............................................... 

Μετά από τρία 24ωρα...δλδ άμα ήταν κάτι πιο σοβαρό, δε θα είχε γλυτώσει...

............................................... 

για αυτόν τον πατέρα θα μιλήσουμε; 

θα το μάθει κανένας;

θα του πούμε κουράγιο;

και

τι να το κάνει το κουράγιο;

............................................... 

5. Όταν λοιπόν απευθύνονται στον Σαμαρά, το κάνουν στον πολιτικό Σαμαρά που κράταγε και κρατάει τις ζωές μας στα χέρια του

με 

την πολιτική του ιδιότητά που κάποιοι δεν το καταλαβαίνετε ή κάνετε οτι δεν το καταλαβαίνετε 

............................................... 

5. στις 15 Μαΐου του 2019, στην ραδιοφωνική εκπομπή του ΣΚΑΙ, ακούγεται 

ο Μπάμπης Παπαδημητρίου & Άρης Πορτοσάλτε 

να λένε

  

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ: 

"Από τα κρατικά νοσοκομεία τα μισά τουλάχιστον πρέπει να κλείσουν" 

ΠΟΡΤΟΣΆΛΤΕ.:

"Πρέπει να γκρεμιστούν κιόλας όχι απλώς να κλείσουν!" 

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ:

"Ναι, να γκρεμιστεί."

............................................... 

και τώρα έρχεται η ερώτηση τους ενός εκατομμυρίου

Γιατί ο πρώην ΠΘ Αντώνης Σαμαράς δεν πήγε την κόρη του σε ιδιωτικό νοσοκομείο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Διότι τα ιδιωτικά δεν είναι για έκτακτα περιστατικά

............................................... 

Δεύτερη ερώτηση:

αν τότε ακούγαμε τη δεξαμενή σκέψης της ΝΔ, τον μετέπειτα βουλευτή της ΝΔ, Παπαδημητρίου 

και το γνωστότατο εξαπτέρυγο της ΝΔ, Πορτοσάλτε 

και

γκρεμίζαμε τα νοσοκομεία, που θα πήγαινε η κόρη του Σαμαρά;

σε ιδιωτικό θα μου πεις που θα είχε φτιαχτεί για να δέχεται έκτακτα περιστατικά

............................................... 

ωραία,

αρα η κόρη του Σαμαρά θα γλύτωνε...πολύ ωραία

............................................... 

Πάμε τώρα στην περίπτωση που αυτό το πάθαινε το δικό σου παιδί, που δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να περάσεις ούτε έξω από ιδιωτικό νοσοκομείο,

αν τα κλείναμε ή τα γκρεμίζαμε

ΠΟΥ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ;;;;;

....στην ξεματιάστρα της γειτονιάς και μετά στο νεκροταφείο;

............................................... 

Τότε λοιπόν ποιος θα έφταιγε;;;;

............................................... 

Αγαπητοί φίλοι, η πολιτική δεν είναι οπαδικο άθλημα να είμαστε με τον ολυμπιακό ή τον παναθηναϊκό και να βρίζουμε οι μεν του δε και η ζωή να συνεχίζεται

η πολιτική είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό.

καθε μέρα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, άνθρωποι που εμείς επιλέγουμε, παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές μας

............................................... 

Σταματήστε λοιπόν να το παίζετε ανθρωπιστές της πεντάρας

και

αντιληφθείτε τι διακυβεύεται και τι αντιμετωπίζουμε

............................................... 

ΥΓ. σε παρακαλώ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, άκουσε το ηχητικό, από τις 15 Μαΐου του 2019....

Απάντηση του Θεοφάνη Νικολάου 

Iannis Golias Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εσάς, αλλά και κάθε άνθρωπο που στάθηκε στο πλευρό μας, ώστε το πρόβλημα υγείας του παιδιού μου να απομακρυνθεί. Μέσα από αυτή την περιπέτεια, εύχομαι να ακουστεί πιο δυνατά η φωνή για τις τεράστιες ελλείψεις και την υποστελέχωση των νοσοκομείων της χώρας μας.

Το παιδί μου, μόλις πεντέμιση ετών, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Δεν το είχα αναφέρει ως τώρα, μα σήμερα νιώθω πως πρέπει να το πω. Γιατί η κοινωνία μας πρέπει να προστατεύει και να αγκαλιάζει τις ευπαθείς ομάδες, και φυσικά όλα τα παιδιά του κόσμου.

Κι όμως, το βράδυ εκείνο, όταν χρειαζόμασταν άμεση βοήθεια, το νοσοκομείο του Πύργου αρνήθηκε να μας δεχθεί. Είπαν πως είναι «αναρμόδιοι» για το περιστατικό. Σκοτάδι παντού, εμείς στο αυτοκίνητο, τρέχαμε προς το νοσοκομείο του Ρίου, με την αγωνία να μας κατακλύζει. Καλέσαμε το νοσοκομείο, ζητήσαμε να μιλήσουμε με γναθοχειρουργό. Μας συνέδεσαν εσωτερικά με την κα Αλεξοπούλου, διευθύντρια του ΕΣΥ γναθοχειρουργό, στο προσωπικό της κινητό.

«Δεν μπορώ να έρθω. Ποιος σας έδωσε το τηλέφωνό μου;» ήταν η πρώτη της φράση. Της εξηγήσαμε πως η κλήση έγινε μέσω του νοσοκομείου, ότι δεν έχουμε καν το νούμερό της. Παρ’ όλα αυτά, απάντησε πως δεν μπορεί να μας εξυπηρετήσει — χωρίς καμία εξήγηση.

Όταν φτάσαμε, οι γιατροί που ήταν εκεί — παθολόγοι, ούτε ωτορινολαρυγγολόγοι, ούτε οδοντίατροι, ούτε γναθοχειρουργοί — την κάλεσαν να έρθει. Δεν ήρθε ποτέ. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί. Κι έτσι, με μια απλή φράση «Δεν είμαστε νοσοκομείο τραυμάτων, πηγαίνετε αλλού», βρεθήκαμε ξανά στο δρόμο, μόνοι, με το παιδί μου τραυματισμένο.

Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας...

Ξημερώματα Κυριακής, γύρω στις 3–4 π.μ., φτάσαμε στο «Αγλαΐα Κυριακού». Η ΩΡΛ που εξέτασε το παιδί μου μας συνέστησε να επισκεφθούμε παιδοοδοντίατρο μετά τις 8 το πρωί, στο διπλανό «Αγία Σοφία». Μα ο χρόνος κυλούσε, και η αγωνία μας δεν μας άφηνε να περιμένουμε. Στις 6 το πρωί βρισκόμασταν ήδη στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου οι εφημερεύοντες οδοντίατροι ενηλίκων μάς είπαν πως το παιδί πρέπει να εξεταστεί από παιδοοδοντίατρο και ότι δεν μπορούσαν να παρέμβουν.

Το πρωί, επιστρέψαμε στο «Αγία Σοφία». Εκεί, η ΩΡΛ, φανερά συγκινημένη, μου είπε πως αισθάνεται πολύ άσχημα που πρέπει να διαχειριστεί ένα περιστατικό πέρα από την ειδικότητά της και τις σπουδές της. Μου ζήτησε συγγνώμη για την υποστελέχωση του νοσοκομείου και μου εξήγησε ότι δεν υπήρχε κανένας παιδοοδοντίατρος, κανένας γναθοχειρουργός διαθέσιμος να δει το παιδί μου.

Κι όταν πια δεν υπήρχε κανένα νοσοκομείο που να μπορεί να περιθάλψει το παιδί μου, πήρα την απόφαση να πάμε στον «Ευαγγελισμό». Ήταν ήδη μεσημεριανές ώρες Κυριακής. Ήξερα ότι εκεί υπάρχει οδοντίατρος ενηλίκων και ήλπιζα σε μια τελευταία ευκαιρία. Μα κι εκεί, ο γιατρός αρνήθηκε να το εξετάσει.

Τότε, κρατώντας την ευγένεια, το ήθος και την αξιοπρέπειά μου, άρχισα να φωνάζω. Κάλεσα την αστυνομία και τα ΜΜΕ. Βγήκε ο διοικητής του νοσοκομείου και είπε ότι έδωσε εντολή να κοιτάξουν το παιδί μου. Του απάντησα, με λύπη, πως δεν θέλω ειδική μεταχείριση, ούτε να φτάνω σε αυτό το σημείο για να λάβω περίθαλψη. «Θέλεις να εξυπηρετηθείς ναι ή όχι;» με ρώτησε. «Ναι, θέλω» είπα.

Γύρισα στον οδοντίατρο. Όχι μόνο δεν εξέτασε το παιδί μου, αλλά μου έδωσε και γραπτό υπόμνημα με τον λόγο που δεν μπορεί. Έτσι, αφού σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν υπήρχε γιατρός να το δει, κατέληξα με συνοδεία αστυνομίας στο τμήμα Συντάγματος, ζητώντας να μιλήσω με τον εισαγγελέα υπηρεσίας.

Με λύπη διαπίστωσα ότι ούτε εκείνος μπορούσε να βοηθήσει, λέγοντας πως «δεν υπάρχει ποινικό αδίκημα». Στην ερώτησή μου «πού να πάω και τι να κάνω με το παιδί μου», η απάντηση από την αστυνομία, το 166 και το Υπουργείο ήταν μία: «Περιμένετε να ξημερώσει η Δευτέρα και να πάτε στο Παίδων Πεντέλης, όπου υπάρχει οδοντίατρος».

Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, υπήρχε ένας άνθρωπος που στάθηκε δίπλα μας, παρότι βρισκόταν μακριά από την Αττική και μας πρόσφερε τις υπηρεσίες του απομακρυσμένα. Όχι γιατρός εφημερίας, όχι κάποιος «υποχρεωμένος». Ήταν ο δικός μου οδοντίατρος. Μου στάθηκε ψυχολογικά, επιστημονικά, ανθρώπινα. Δεν περιορίστηκε στην επαγγελματική του ιδιότητα. Έδειξε ενσυναίσθηση. Έδειξε ανθρωπιά.

Σε ευχαριστώ Konstantinos Papachristou Εσύ είσαι η απόδειξη ότι η ιατρική, πάνω απ’ όλα, είναι λειτούργημα.

Αυτό ζήσαμε. Και σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/v/176fWet3Xe/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com