Του Τάσου Χατζηαναστασίου
Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ είναι και για γέλια, είναι στην πραγματικότητα για κλάματα. Τι νομίζετε δηλαδή;
Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κομμάτι αυτής της χώρας, έκφραση της παρακμής, της γελοιότητας, της κατάντιας της;
Οι καταστάσεις διάλυσης δεν αφορούν μόνο το συγκεκριμένο σχήμα που αποδείχτηκε άλλη μία θνησιγενής απόπειρα "ενότητας της αριστεράς", αφορούν και τη δυνατότητα να υπάρξει ισχυρή αντιπολίτευση που να ελέγχει και να απειλεί την κυβέρνηση προκειμένου κι αυτή να λειτουργεί πιο προσεχτικά, πιο φιλολαϊκά, πιο σοβαρά και υπεύθυνα. Κι όμως κι αυτή καταφέρνει να χάνει, παίζοντας μόνη της.
Κι αυτό είναι επίσης για γέλια αλλά πιο πολύ για κλάματα. Για φανταστείτε, χωρίς αντίπαλο και έχει τόση φθορά.
Λέμε βέβαια πως μόνη αντιπολίτευση είναι ο λαός, οι κινητοποιήσεις, οι ομάδες πίεσης από τα κάτω. Φαίνεται όμως ότι κι αυτές είναι σε παρατεταμένες διακοπές και μιλούν μόνο στην κάλπη είτε ψηφίζοντας "αντί" είτε απέχοντας. Αλλιώς, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα, που λέει κι ο Βάρναλης.
Κοντολογίς, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία ευχάριστη εξέλιξη. Θα ήταν μεσοπρόθεσμα θετική, εάν αυτός ο κόσμος μπορούσε να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και να ανασυγκροτήσει τον χώρο αυτόν, όπως και να τον αποκαλεί: αριστερά, κεντροαριστερά, προοδευτικό, οικολογικό, πράσινο, ροζ, μοβ, μπλε μαρέν επανακαθορίζοντας προτεραιότητες στην εντελώς όμως αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που ακολουθούσε ως τώρα και δικαίως βλέπει την επιρροή του να εξαϋλώνεται:
αντί για ανοιχτά σύνορα, έλεγχο των μεταναστευτικών ροών, αντί για εγκατάλειψη, υπεράσπιση των συνόρων, αντί για "πουλήστε κανέναν πύραυλο", αμυντική θωράκιση, αντί για εκπαίδευση αμαθών και ανεύθυνων νέων, ανασυγκρότηση της παιδείας ως θεσμού μετάδοσης γνώσης και καλλιέργειας αξιών και υψηλών προτύπων, αντί για περιφρόνηση και απαξίωση, σεβασμό και στήριξη της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας και συνείδησης των απλών ανθρώπων, της οικογένειας του τελευταίου συλλογικού καταφυγίου των ανθρώπων για παρηγοριά και προστασία, αντί για παρασιτισμό και εξάρτηση, ανασχεδιασμό της οικονομίας σε παραγωγική κατεύθυνση. Αλλά όλ' αυτά θα συνιστούσαν μία πραγματική επανάσταση και όχι πλήρη υποταγή στις προτεραιότητες, τα αφηγήματα και τις αξίες του υποτιθέμενου αντιπάλου: του πιο κυνικού, αγοραίου, ακραία ατομιστικού σ'έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων καπιταλισμού.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.