Ευχαριστώ, αγαπημένε δάσκαλε, Χρήστο Γιανναρά...

Άγγελος Γουνόπουλος

Ευχαριστώ, 

αγαπημένε δάσκαλε, Χρήστο Γιανναρά, 

για όλα όσα μου έμαθες και συνέδραμες να ξεδιαλύνω, 

μα και για όλα όσα με έβαλες να αναμετρηθώ μαζί τους,

συμφωνώντας μα και διαφωνώντας με όσα κατέθεσες, 

λόγια ειπωμένα με τόλμη και ειλικρινή διερώτηση, 

με τρόπο όμορφο και αξεπέραστη εκφραστική γλώσσας. 

ευχαριστώ, 

που μου γνώρισες τον κριτικό τρόπο 

της "αποφατικής ελευθερίας της σχέσης" 

ώστε να μην εξαντλώ τη γνώση στη διατύπωσή της 

ούτε και να περιχαρακώνω τον κόσμο και τον άνθρωπο

σε κλειστά και αδιαπραγμάτευτα νοητικά καλούπια,  

σε θέσεις και βεβαιότητες χωρίς απορία και βάσανο. 

ευχαριστώ,

που μου έδειξες οδούς και νοήματα 

που τάραξαν το μυαλό και την καρδιά μου 

ψηλώνοντας τον πήχη που κλήθηκα να αναμετρηθώ,

ακόμα και όταν η αναμέτρηση αυτή 

αφορούσε δικές σου στάσεις και απόψεις ζωής.

Δεν έζησα με τους ανθρώπους και τον κόσμο  

όλα όσα κατέθεσες ως εμπειρική σου μαρτυρία,

μα κάθετί που έδειξες για την αλήθεια του κόσμου

και την πορεία του ανθρώπου σε αυτόν

δεν πέρασε απαρατήρητο και χωρίς βάσανο,

τίποτε δεν έμεινε άγονο, χωρίς αποδοχή, 

μεταποίηση, γόνιμη ανασκευή μα και απόρριψη,

συμβάλλοντας στην αλήθεια και τη δική μου γνώση 

για τα πράγματα και την ιστορία τους.   

ευχαριστώ

που συνέβαλλες να δω και να νοιώσω πληρέστερα 

τη σημασία των σχέσεων κοινωνίας και την αλήθεια τους. 

Ο άνθρωπος υπάρχει κοινωνικά και ζει σχετιζόμενος

μετέχοντας σε σχέσεις, ενεργώντας σχέσεις, 

διαμορφώνοντας και φανερώνοντας 

τρόπους και λόγους ζωής, πολιτισμό και πολιτική. 

Κι αν ο άνθρωπος 

δύναται να υπάρξει εγωιστικά κι ατομοκεντρικά, 

έγκλειστος στον εαυτό του ή σε κάποια συλλογικότητα ομοίων,

δύναται όμως και να υπάρξει

αναφερόμενος στον κόσμο και τους άλλους,

όλους αυτούς που τον ξεβολεύουν από τις βεβαιότητές του.  

Ο άνθρωπος δεν είναι σχέση, αλλά ενεργεί σχέση, πράττει,

υπάρχει σχετιζόμενος χωρίς να διαλύεται στη σχέση. 

Αυτές τις εμπειρικές σχέσεις τις ήθελες δια-προσωπικές,  

ούτε κολεκτιβιστικό απρόσωπο ολοκληρωτισμό, 

ούτε ατομοκεντρική εγωιστική αυτοπραγμάτωση, 

μα κοινωνία σχέσεων, χαράς και εμπειρίας αγάπης: 

ένα φαγοπότι, ένα χάδι, ένα βλέμμα, ένας λόγος,

πάντα μαζί με άλλους, στον κοινό μας σωτήριο τόπο. 

ευχαριστώ 

για την κριτική αποτίμηση της πολιτικής θεολογίας, 

πρόκληση αναμέτρησης με τα προβλήματά της 

και εμβάθυνσης στα θέματα που άνοιγε 

η αγαπημένη μου Θεολογία της Απελευθέρωσης. 

Εσένα σε συγκλόνιζε η σωτηρία ενός τρόπου ζωής 

που κόμιζε το εσχατολογικό εκκλησιαστικό γεγονός, 

ενώ αυτοί, για λόγους ιστορικούς και λόγω της πίστης τους, 

συντάχθηκαν στο πλευρό των φτωχών μετέχοντας

στις κοινωνικοπολιτικές αναταράξεις της εποχής τους, 

έτσι, καθώς είπαν, για να μη προδώσουν

τις ιστορικές αγωνίες και ανάγκες του λαού τους. 

Και αν και χύθηκε μελάνι πολύ, 

εντέλει τόσο μακριά, τόσο κοντά, 

στα μάτια μου η μία αγωνία δεν αναίρεσε την άλλη, 

μα αλληλοσυμπληρώνονται βαθιά 

καθώς δύναται να εκφράσουν και να γεννήσουν 

κοινούς τρόπους της ελευθερίας της αγάπης.

Ευχαριστώ,

για το «Άσμα Ασμάτων» και την «Πείνα και δίψα»,

για «Το Πρόσωπο και ο Έρως» και την «Οντολογία της Σχέσης»,

για το «Ενάντια στη θρησκεία» και το «Αίνιγμα του κακού», 

για την «Ελευθερία του ήθους» και το «Καταφύγιο ιδεών»

για τον «Ορθό λόγο και κοινωνική πρακτική»,

για το «Ορθοδοξία και Δύση στη νεότερη Ελλάδα», 

για τη «Μετα-νεωτερική μετα-φυσική» 

και τις «Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές»,

για όλους αυτούς τους τόπους εγρήγορσης και γόνιμης αναμέτρησης. 

Σκέψου να μην υπήρχαν! 

Στην ενδεχόμενη απουσία μετράται κι αποτιμάται ένα έργο.

Μέσα σε όλα αυτά, πως να μην ευχαριστήσω 

για τη χαρά της συντροφικής συζήτησης

στα συνέδρια των Δελφών και του Cambridge,

μαζί με φίλους καλούς κι ανήσυχους.

Ευχαριστώ, αγαπημένε δάσκαλε Χρήστο Γιανναρά! 

Δεν πρόκειται για αντίο, μήτε για αποχαιρετισμό:

το πνεύμα είναι εδώ, το πνεύμα ενός δασκάλου 

που πολύ πείνασε και δίψασε για ουρανό...

Η σχέση και η αναμέτρηση μαζί του συνεχίζεται …

σε ευχαριστώ ...

ΠΗΓΗ -

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com