Του Γιάννη Ναστούλη
Ξαφνικά όλοι βγήκαν μαθητές του αειμνήστου Γιανναρά.
Εγώ, είχα κρατήσει Φιλοσοφία και Πολιτική Ιστορία για να πάρω ένα μήνα φοιτητική άδεια απ τον στρατό.
Έτσι έπεσα πάνω στον Γιανναρά, που είχα δώσει, ως ακραιφνής κομμούνης τότε, ανένδοτο να μην πάρει την Έδρα του συνταξιοδοτηθέντος Εαμίτη, Τιτάνα της Φιλοσοφίας Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, του ανθρώπου που έστησε το νέο ελληνικό κράτος.
Ο Φιλόσοφος-Θεολόγος Γιανναράς μας φαινόταν τότε απόπειρα της "Αντίδρασης" να αλώσει την πλέον προοδευτική σχολή των Πανεπιστημίων. Ήμουν παιδί του Δεσποτόπουλου και όχι του Γιανναρά.
Τέλος πάντων, τα πέρασα με 18 μέρες άδεια, την οποία "εξέτισα" από την ημέρα απολύσεως μαζί με άλλες 30 φυλακή: 20 γιατί είχα χάσει τη μεταλλική ταυτότητα και 10 γιατί με είδε ο Διοικητής του ΛΥΠ να ιππεύω το 600 ΧL μου με στολή αγγαρείας, σύνολο, 48 μέρες σε μια μέρα, τη μέρα απολύσεως! Νόμιζα ότι είχα πεθάνει και ότι ήμουν κακός άνθρωπος και είχα πάει στην κόλαση. 30 το πρωί στην αναφορά, και κατά το μεσημέρι που η σειρά απολυόταν μέσα σε γέλια, χαρές κι αγκάλες, με φωνάζει ο υπόδιοικητής.
Ναστούλη παιδί μου, κοιτώντας βλοσυρός τον φάκελό μου, βλέπω ότι είχες πάρει 18 μέρες φοιτητική άδεια απ τη Φλώρινα, αλλά, δεν υπάρχουν οι βεβαιώσεις του Πανεπιστημίου. Λυπάμαι, πρέπει να τις υπηρετήσεις. Μου τη στήσανε. Η πατρίδα μου την είχε στήσει. Πέθανα τότε.
Από τότε είχα μια άρνηση να διαβάσω οτιδήποτε είχε σχέση με τον Γιανναρά.
Μέχρι που μετά από χρόνια κάνοντας ένα Μάστερ στη Θεολογία, εγώ ένας Δυτικός, έπεσα για δεύτερη φορά πάνω στον Γιανναρά ως αναγκαία βιβλιογραφία. Διάβασα τα άπαντα του Γιανναρά.
Τότε κατάλαβα ότι ο τύπος αυτός ήταν ο μεγαλύτερος διανοητής της Ελλάδας από την εποχή του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, άντε του Αγίου Καβάσιλα. Ήταν μεγαλύτερος ακόμη και του Κονδύλη, εξ επόψεως καινοτόμου σκέψεως.
Το φιλοσοφικό-θεολογικό διάβημα του Γιανναρά, αν ειδωθεί στην εποχή του, πήγε τον Πατερικό στοχασμό ένα, ίσως και δύο, βήματα παρακάτω. Έκτοτε, υπήρξαν κι άλλοι σπουδαίοι, όμως, περπάτησαν στους δρόμους Εκείνου, είτε σε συμφωνία είτε σε αντιδιαστολή μαζί του. Είναι σαν το βήμα του Χίλαρι στο Έβερεστ ή το βήμα του Άρμστρογκ στο φεγγάρι.
Θα σας πω χωρίς περιστροφές, ωμά, γιατί το κάλλος του Γιανναρά είναι απερίγραπτο, όπως κάθε κάλλος: είναι ο μέγιστος των φιλοσόφων και παίρνει επάξια τον τίτλο απ τον Ψελλό κι ο μέγιστος ρήτωρ πάνω απ τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Ο μεγαλύτερος Επαναστάτης του πνεύματος κ ο μεγαλύτερος κοινωνικός Επαναστάτης. Ο άνθρωπος που ξέσκισε τη Δύση, το παπαδαριό, την ψιμυθιωμένη ηθική -μέρες που ναι της Ψιμύθου- και τη θρησκειοποίηση της Πατερικής ορθοδοξίας.
Άλλοι υπήρξαν σχολαστικότεροι του Γιανναρά. Αυτός το θέλησε. Μόνο έτσι ήταν μπορετό να αφήσει την αύρα που συνέχει και διαφοροποιεί το Μεγάλο Έργο απ το συστηματικό έργο. Η αύρα αυτή είναι το αγαπάν και το ερασθαι, που αν δεν εμπραγματωθεί στον Λόγο, ο Λόγος μένει άσαρκος, μεταφυσικός, σχολαστικός, βαρετός.
Πόσο ο πολύς κόσμος δεν ξέρει και δεν υποπτεύεται ότι μιλεί τη γλώσσα του Γιανναρά, τις νοηματοδοτήσεις του, τις κοσμοθεάσεις του!
Θα πω κάτι με τη γνωστή υπερβολή μου, που είναι λίγη εν προκειμένω: αν είναι να σωθεί η Ελλάδα, θα έχει σωθεί από τον Χρήστο Γιανναρά! Πετάω χίλια χρόνια στο μέλλον και το βλέπω.
Αν είναι να σωθεί η Εκκλησία, πρέπει οι παπαδοθεολόγοι της συφοράς να εξαρθούν από τις ενδημικές μικρότητες και μικρόνοιες και με τόλμη που προσιδιάζει στην Ελληνοορθοδοξία να τον ανακηρύξει Άγιο!
Αυτό πρώτη φορά δημοσιεύεται.
Έχουν κηρύξει Άγιο τον κάθε πικραμένο. Αν δεν έχουν ταρχδια για τον Χρήστο Γιανναρά, ε, άι στο διάολο!
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.