Γράφω όταν με βαραίνει ο πόνος,
όταν με πνίγει μια βαριά θύμηση.
Το γράψιμο
είναι ένας τρόπος να ξεφύγω
από τούτο το θλιβερό περιβάλλον.
Ένα τραγούδι το γράφω σε μια μέρα.
Το πουλώ γιατί έχω ανάγκη.
Μόλις το παραδώσω,
υπογράφω μια δήλωση παραιτήσεως
από διάφορα δικαιώματα.
Απαρνούμαι το πνευματικό μου τέκνο
για 200, 250 δραχμές.
Η απήχηση και η επιτυχία του οφείλεται
στην ειλικρίνεια και τη φυσικότητα
Γράφω πρώτα τους στίχους.
Όταν μου δώσουν τη μουσική
δε μπορώ να γράψω.
Είναι λάθος
να γράφεται πρώτα η μουσική.
Δεσμεύεται ο στιχουργός
και το τραγούδι βγαίνει όπως - όπως.
Όταν ο συνθέτης κατορθώσει
να μπει στο πετσί τού στιχουργού,
δημιουργείται μια επιτυχία.
Είμαι 77 χρονών. Στην ηλικία μου
ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του.
Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές.
Μας γέλασες παλιοζωή,
μας γέμισες ελπίδες
μα στις βαθιές ρυτίδες
το δάκρυ μας κατρακυλά.
Νύχτα πέρασε το τρένο
και το χάσαμε,
κάπου θέλαμε να πάμε
μα δε φτάσαμε.
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.