Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

από Βασίλης Βιλιάρδος

Πιστεύουμε πως στην περίπτωση της Ελλάδας, οι Πολίτες θα εξεγερθούν μόνο όταν είναι πολύ αργά – όταν θα έχουν χάσει τα πάντα. Γνωρίζουμε βέβαια πως όσο πιο πολύ καθυστερεί μία εξέγερση, τόσο πιο αιματηρή είναι – εκτός εάν στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αφελληνισθεί εντελώς η χώρα, μέσω της διαστρέβλωσης της ιστορίας της, της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό, της αυξημένης εισροής ξένων στην Ελλάδα, της απώλειας εθνικής κυριαρχίας κοκ. Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία πολυπολιτισμική αποικία χρέους, στην οποία φυσικά δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις – αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της θα ανήκει στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, τα οποία είναι πολύ πιο εύκολο να ελεγχθούν, ειδικά όταν πρόκειται για πολλές εθνικότητες, χωρίς πολιτισμό και ιστορία.

Ανάλυση

Στο ξεκίνημα του 2024, υπάρχουν πάρα πολλά ερωτήματα διεθνώς. Για παράδειγμα, τι θα συμβεί με τα μακροπρόθεσμα επιτόκια, προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό; Μπορεί η Κίνα να αποφύγει μια πιο δραματική επιβράδυνση, με δεδομένη την αναταραχή στον τομέα των ακινήτων και των υψηλών επιπέδων χρέους της τοπικής αυτοδιοίκησης; Με το δημόσιο χρέος της στο 83% του ΑΕΠ, σε σχέση με 40% το 2014;

Έχοντας διατηρήσει σχεδόν μηδενικά επιτόκια για δύο δεκαετίες, μπορεί η Τράπεζα της Ιαπωνίας (BOJ) να ομαλοποιήσει τα επιτόκια, χωρίς να πυροδοτήσει συστημικές οικονομικές κρίσεις και κρίσεις χρέους; Τι αποτέλεσμα θα είχαν για τον πλανήτη και ειδικά για τις γειτονικές της χώρες;

Με κριτήριο το γεν που έχει παραμείνει σχεδόν 40% χαμηλότερο από το δολάριο από τις αρχές του 2021 (πηγή), παρά το ότι ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ έχει εκτοξευθεί στα ύψη, η κεντρική της τράπεζα (BOJ) δεν έχει προφανώς την πολυτέλεια να καθυστερήσει άλλο αυτήν τη μετατόπιση. Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν η BOJ να χρειαστεί να αυξήσει τα επιτόκια (πηγή), αφού διαφορετικά ο μακροχρόνιος αδρανής πληθωρισμός θα αρχίσει να αυξάνεται – ασκώντας σοβαρή πίεση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην ιαπωνική κυβέρνηση, με το δημόσιο χρέος της χώρας να υπερβαίνει το 250% του ΑΕΠ

Περαιτέρω, η ευρωπαϊκή οικονομία θα συνεχίσει να μένει πίσω, λόγω των προβλημάτων της γερμανικής ατμομηχανής της; Πόσο θα αντέξει η Ιταλία την πίεση των ελλειμμάτων και των χρεών της; Στις Ευρωεκλογές θα επικρατήσουν οι αντίθετες με τις σημερινές παρατάξεις; Ποιος θα αντικαταστήσει την Von der Leyen των σκανδάλων (ανάλυση); Τι θα συμβεί στη Μ. Βρετανία, η οικονομία της οποίας ευρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση;

Οι καθυστερημένες επιπτώσεις των αυξήσεων των επιτοκίων της Fed, θα οδηγήσουν τελικά τις ΗΠΑ σε ύφεση; Τι θα σήμαινε με τα χρέη τους να έχουν φτάσει στα 34 τρις $ (στις 29.12.23 από 10,6 τρις $ το 2009) και με τα ελλείμματα του προϋπολογισμού τους στο 6% ή 7%; Μπορούν οι αναδυόμενες αγορές να διατηρήσουν τη σταθερότητα τους για έναν ακόμη χρόνο;

Τέλος, πού θα καταλήξουν οι πόλεμοι της Ουκρανίας και της Γάζας, από τους οποίους εξαρτώνται μεταξύ άλλων οι τιμές της ενέργειας; Ποια θα είναι η επόμενη σημαντική πηγή γεωπολιτικής αστάθειας; Θα είναι η διεύρυνση του πολέμου στη Μέση Ανατολή, ένας κινεζικός αποκλεισμός της Ταιβάν, η νίκη του πρώην προέδρου Trump στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ ή ένα απρόβλεπτο γεγονός;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα που είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, προοιωνίζοντας ένα πολύ δύσκολο 2024 (ανάλυση), δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις – ενώ δεν είναι τα μοναδικά, αφού θα ακολουθήσουν πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που μπορεί να αλλάξουν δραματικά τις συνθήκες σε επί μέρους χώρες, όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της Αργεντινής. Αυτό που όμως δεν φαίνεται να αλλάζει, είναι η συνεχιζόμενη άλωση της μεσαίας τάξης – στην οποία θα αναφερθούμε παρακάτω.
Η άλωση της μεσαίας τάξης

Θα ξεκινήσουμε υπενθυμίζοντας ότι, σε παγκόσμιο επίπεδο φαίνεται πως έχουν δημιουργηθεί δύο αντιμαχόμενες πολιτικές ομάδες: οι λαϊκιστές και οι ελίτ, οι οποίες χρησιμοποιούν το όνομα «λαϊκιστές» για την πρώτη ομάδα τόσο συχνά, όσο οι «λαϊκιστές» χαρακτηρίζουν τους δεύτερους ως «ελίτ».

Στη Δύση τώρα υπάρχουν μόνο οι «ακροδεξιοί λαϊκιστές», όπως θεωρείται ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας – οι οποίοι ανέρχονται στην εξουσία μόνο εάν υποστηριχθούν από τα δεξιά κόμματα (στη Γαλλία η δεξιά στήριξε από άγνοια την επιλογή των ελίτ, τον κ. Macron).

Θεωρούνται δε εθνικιστές χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι πράγματι, ενώ τάσσονται υπέρ των φτωχών εισοδηματικών τάξεων και του προστατευτισμού – ταυτόχρονα εναντίον του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και της μετανάστευσης, υπέρ των οποίων είναι οι «ελίτ».

Αριστεροί «λαϊκιστές» ουσιαστικά δεν υπάρχουν πια, όπως χαρακτηρίσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με κριτήριο τις προεκλογικές δηλώσεις του προτού ανέλθει στην εξουσία ή οι Podemos στην Ισπανία – επειδή έχουν υποταχθεί/συμβιβασθεί ή αλωθεί/αλλοτριωθεί από τις ελίτ. Εν προκειμένω, επειδή εφάρμοσαν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική όπως τα δεξιά κόμματα – παρά το ότι δημόσια δήλωναν την έντονη αποστροφή τους. Έτσι έχουν κυριολεκτικά εξαφανισθεί τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα στην Ευρώπη – με εξαιρέσεις μόνο εκείνα που εφαρμόζουν καλύτερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Περαιτέρω, η μείωση του πλούτου και των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης, δεν αποτελεί μόνο μία οικονομική τάση –αφού μεταφράζεται απ’ ευθείας στον περιορισμό της πολιτικής της δύναμης. Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο πρόεδρος Μάο είχε πει μεν ότι, «η πολιτική εξουσία πηγάζει από την κάνη του όπλου», αλλά αυτό ισχύει μόνο υπό ορισμένες προϋποθέσεις – αφού υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της βίας και της δύναμης/εξουσίας, ενώ μόνο η βία που στηρίζει την εξουσία πηγάζει από την κάνη του όπλου, εάν έχει βέβαια τη δυνατότητα να εξαναγκάζει τους ανθρώπους να υπακούουν σε εντολές υπό το φόβο του θανάτου.

Η πραγματική δύναμη όμως σήμερα δεν πηγάζει από την άμεση βία της εποχής του Μάο, αλλά από την έμμεση – από την πεποίθηση των ανθρώπων ότι, το κράτος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει βία, εάν δεν συμμορφωθούν με τους κανόνες που τους επιβάλλει. Για παράδειγμα πως εάν δεν καταθέσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις, εάν δεν δηλώσουν σωστά τα εισοδήματα τους ή εάν δεν πληρώνουν, θα διωχθούν ποινικά – με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να συμμορφώνονται.

Ακόμη δε και στην περίπτωση της πανδημίας, χρησιμοποιήθηκε η κρατική βία – όπως η επιβολή προστίμων στους Πολίτες εάν δεν υπέκυπταν στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, καθώς επίσης στις υπόλοιπες κρατικές εντολές.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν η δύναμη και η εξουσία σήμερα στηρίζονται επίσης στη βία: στην πίστη πως το κράτος (η Τρόικα ή η Γερμανία στην περίπτωση της Ελλάδας) θα μπορούσε να ασκήσει συντριπτική βία, εάν χρειαστεί – εφόσον οι άνθρωποι αντιδράσουν βγαίνοντας στους δρόμους ή πάψουν να πληρώνουν τα «χαράτσια» που τους επιβάλλονται στα περιουσιακά τους στοιχεία, όπως ο ΕΝΦΙΑ, παρά το ότι τα απέκτησαν με φορολογημένα χρήματα.

Ουσιαστικά εδώ ο λαός υπολογίζει το κόστος της μη συμμόρφωσης του οπότε, όταν θεωρεί πως είναι δυσανάλογο με αυτά που θα κέρδιζε ή με αυτά που έχει και δεν θέλει να χάσει, επιλέγει να το αποφύγει – υπακούοντας στις εντολές του κράτους.

Εάν τώρα η Ελλάδα εγκατέλειπε την ΕΕ χωρίς να υποστεί σοβαρές συνέπειες, τότε οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί με σχετικά αντίστοιχα προβλήματα, θα πίστευαν πως το κόστος της μη συμμόρφωσης τους είναι χαμηλότερο από αυτά που θα κέρδιζαν – οπότε θα ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο.

Επομένως, η αυστηρή τιμωρία της Ελλάδας, εάν αποφάσιζε να αποχωρήσει από την ΕΕ, όπως σε κάποιο βαθμό της Μ. Βρετανίας σήμερα, είναι δεδομένη – ενώ η παραμονή της έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου της. Προφανώς δε οι Έλληνες Πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το κόστος της εξόδου ή της σύγκρουσης με τους δανειστές – οπότε είναι αντίθετοι με την στήριξη τέτοιων πολιτικών δυνάμεων.

Από την άλλη πλευρά, όσο πιο πολλά θα χάνουν οι Έλληνες από την πολιτική της Τρόικα, τόσο πιο λίγα θα έχουν να χάσουν ακόμη, οπότε τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα ποσοστά αυτών που θα τάσσονται εναντίον της ΕΕ – την οποία θεωρούν ως υπεύθυνη των δεινών τους, επειδή φοβούνται να αντικρίσουν την ψυχρή πραγματικότητα, η οποία θα τους υποχρέωνε να εξεγερθούν (το ότι δηλαδή θα ληστευτούν ανεξάρτητα από το νόμισμα, έχοντας οδηγηθεί στην παγίδα του χρέους από τις ενδοτικές κυβερνήσεις τους).
Το κλειδί της έμμεσης βίας

Συνεχίζοντας, το κλειδί για την εκούσια συμμόρφωση είναι το μέγεθος του κινδύνου. Για παράδειγμα, αυτοί που κατέχουν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, με κριτήριο αυτά που οι ίδιοι θεωρούν ως σημαντικά, έχουν διαφορετικό μέγεθος κινδύνου, συγκριτικά με αυτούς που έχουν λιγότερα ή δεν έχουν καθόλου.

Ως εκ τούτου τα κράτη, ακολουθώντας τις συμβουλές των ελίτ, στηρίζουν κυρίως αυτούς που δεν έχουν καθόλου – που δεν μπορούν δηλαδή να χάσουν τίποτα, οπότε ο κίνδυνος να εξεγερθούν είναι τεράστιος. Επομένως στηρίζουν τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα με επιδόματα κοκ. όχι από σοσιαλιστική καλοσύνη, αλλά επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι, δεν μπορούν να ασκήσουν έμμεση βία σε αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα – ούτε φυσικά να τους αναγκάσουν να συμμορφωθούν εκούσια. Ως εκ τούτου, τα συμφέροντα των ελίτ συμπίπτουν σήμερα παραδόξως με τις «αριστερίζουσες» πολιτικές – οι οποίες μπορούν να τα επιβάλλουν συχνά καλύτερα.

Εν τούτοις, οι ελίτ δεν στηρίζουν τις κατώτερες εισοδηματικές τάξεις με δικά τους χρήματα, αφού είναι άπληστες και αχόρταγες – αλλά με τα χρήματα της μεσαίας τάξης, η οποία εξακολουθεί να συμμορφώνεται «εκούσια», επειδή έχει ακόμη κάποια πράγματα να χάσει. Παράλληλα, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών και της νομισματικής τους πολιτικής, οι ελίτ ληστεύουν επίσης τη μεσαία τάξη σε ολόκληρη τη Δύση – ενώ σε κράτη που έχουν υπερχρεωθεί, όπως η Ελλάδα, ληστεύουν τη δημόσια περιουσία και την εγχώρια ανώτερη τάξη, επί πλέον της μεσαίας τάξης, την οποία κυριολεκτικά στραγγαλίζουν (περιορισμός του κοινωνικού κράτους, υπερβολική φορολόγηση, σήμερα έμμεσα μέσω του πληθωρισμού, κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, τεκμήρια κερδοφορίας στους ελεύθερους επαγγελματίες κοκ).

Περαιτέρω, ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το μερίδιο της μεσαίας τάξης στον πλούτο μειώνεται συνεχώς – γεγονός που σημαίνει ότι, η εξουσία του κράτους στη μεσαία τάξη περιορίζεται ανάλογα και χαλαρώνει επικίνδυνα. Έτσι το κίνητρο της να αγωνισθεί για να προστατευθεί, εν πρώτοις για πολιτική επιρροή, αυξάνεται.

Αντίθετα το μερίδιο της κατώτερης εισοδηματικής τάξης, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος προνοίας, παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτο, οπότε αυξάνεται σε σχέση με τη μεσαία – με αποτέλεσμα να μην έχει καμία σχεδόν διάθεση να αγωνιστεί. Ως εκ τούτου η ανώτατη, πιο οργανωμένη και ισχυρή, κυριαρχεί – έχοντας το μέγιστο των κινήτρων να αγωνιστεί.

Οι επιλογές της μεσαίας τάξης

Στα πλαίσια αυτά, η μεσαία τάξη έχει τις εξής τρεις επιλογές: (α) είτε να συνεχίσει να αγωνίζεται για ένα μερίδιο στον πλούτο που συρρικνώνεται συνεχώς, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, (β) είτε να αποχωρήσει (μεταναστεύσει), αναζητώντας αλλού την τύχη της, (γ) είτε να διολισθήσει στην κατώτερη τάξη που έχει τις προϋποθέσεις για τα πλήρη κοινωνικά επιδόματα του κράτους προνοίας.

Η μείωση τώρα του ποσοστού της μεσαίας τάξης είναι η πηγή της αδυναμίας ανάπτυξης, καθώς επίσης της μεγάλης πολιτικής αστάθειας που διαπιστώνεται στη Δύση – σε πλήρη αντίθεση με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως στο παράδειγμα της Κίνας, στην οποία η άνοδος της μεσαίας τάξης έχει αυξήσει την πολιτική σταθερότητα, με μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα για την οικονομία της παρά τα χρέη της. Στο γράφημα φαίνεται η άνοδος των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης στις Η.Π.Α. από το 1988 έως το 2008 (4%), σε σύγκριση με αυτήν της Κίνας (70%).

Σε κάθε περίπτωση, η κατώτερη τάξη θα φτάσει στο 40% του πληθυσμού, μετά στο 50% κοκ. – οπότε κάποια στιγμή δεν θα αποφευχθεί μία αιματηρή κοινωνική εξέγερση τεραστίων διαστάσεων, υπενθυμίζοντας τα εξής:

«Νομίζαμε ανόητα πως αποτελούσαμε τη μεσαία τάξη, έως ότου ανακαλύψαμε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, από θλιβερά φορολογικά υποζύγια και σκλάβοι χρέους – έχοντας μετατραπεί σε τέτοιους μέσω της κρατικής βίας, την οποία μας επέβαλλαν οι ελίτ και οι αγορές. Τότε, επειδή δεν είχαμε τίποτα άλλο πλέον να χάσουμε, εξεγερθήκαμε – αποδεικνύοντας πως πράγματι η βία που αποτυχαίνει λειτουργεί εις βάρος της εξουσίας» (C.Hugh–Smith).

Φυσικά δεν πρόκειται για κάτι νομοτελειακό, αφού οι ελίτ θα μπορούσαν να επιλέξουν έναν παγκόσμιο πόλεμο για να το αποφύγουν – κάτι που δεν είναι καθόλου απίθανο, όπως ίσως ακούγεται. Πόσο μάλλον όταν ήδη διεξάγεται ένας υβριδικός παγκόσμιος πόλεμος, μεταξύ των Η.Π.Α. από τη μία πλευρά και των Ρωσία/Κίνα από την άλλη – με όπλα την ενέργεια, την εφοδιαστική αλυσίδα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα κοκ. (ανάλυση) και σε πεδία μάχης όπως η Ουκρανία σε έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων ή η Μέση Ανατολή.
Επίλογος

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι, η μεσαία τάξη οδηγείται κυριολεκτικά στο ικρίωμα από κυβερνήσεις που, εφαρμόζοντας την πολιτική των ελίτ, μοιράζουν τη φτώχεια χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για την παραγωγή πλούτου – ενώ φυσικά οι «δανειστές» της χώρας φροντίζουν για τα δικά τους συμφέροντα, υφαρπάζοντας ότι έχει αξία στη χώρα. Ακόμη περισσότερο, αλλάζουν την εκάστοτε κυβέρνηση που τους διευκολύνει στη ληστεία, όταν χάνει τη δημοτικότητα της, τοποθετώντας την επόμενη – όπως τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα και σε κάποια στιγμή τον κ. Μητσοτάκη.

Απορούμε δε με την αφέλεια ενός μεγάλου αριθμού Ελλήνων, οι οποίοι κατηγορούν τις κυβερνήσεις για τις δήθεν λανθασμένες αποφάσεις που λαμβάνουν – αφού είναι εντελώς σωστές, με κριτήριο όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω. Πόσο μάλλον αφού η κατάρρευση της μεσαίας τάξης ικανοποιεί ενδόμυχα την κατώτερη, ειδικά όταν οι δικές της απώλειες είναι πολύ μικρότερες, με αποτέλεσμα να μην επαναστατεί – ενώ φυσικά η μεσαία δεν έχει συνηθίσει να εξεγείρεται, έχοντας επί πλέον ακόμη αρκετά να χάσει.

Εκτός αυτού, η σκόπιμη τιμωρία της κατεστημένης εγχώριας ελίτ όχι λόγω της διαφθοράς της, αλλά με στόχο τη λεηλασία της από τη νέα εγχώρια ελίτ σε συνεργασία με τη διεθνή, ικανοποιεί παράλληλα τις μάζες (άρτος και θεάματα), οπότε δεν εξεγείρονται – σιωπούν δηλαδή όπως τα πρόβατα και απολαμβάνουν το θέαμα, έχοντας την ψευδαίσθηση πως δεν θα πληρώσουν οι ίδιες.

Στα πλαίσια αυτά πιστεύουμε πως δυστυχώς οι Έλληνες θα εξεγερθούν μόνο όταν είναι πολύ αργά – όταν θα έχουν χάσει τα πάντα. Γνωρίζουμε βέβαια πως όσο πιο πολύ καθυστερεί μία εξέγερση, τόσο πιο αιματηρή είναι – εκτός εάν στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αφελληνισθεί εντελώς η χώρα, μέσω της διαστρέβλωσης της ιστορίας της, της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό, της αυξημένης εισροής ξένων στην Ελλάδα, της απώλειας εθνικής κυριαρχίας, της δημογραφικής κατάρρευσης κοκ.

Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία πολυπολιτισμική αποικία χρέους, στην οποία φυσικά δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις – αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της θα ανήκει στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, τα οποία είναι πολύ πιο εύκολο να ελεγχθούν, ειδικά όταν πρόκειται για πολλές εθνικότητες, χωρίς πολιτισμό και ιστορία.
Χρόνια Πολλά σε όλους για τα Θεοφάνια και, κυρίως, καλή φώτιση!


ΠΗΓΗ:https://analyst.gr/2024/01/06/i-alosi-tis-mesaias-taxis/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com