Μην κάνετε την αναπτυσσόμενη γενιά υπάκουη και υποταγμένη με θρησκευτικές και αυταρχικές εκπαιδευτικές μεθόδους που παραλύουν το μυαλό!
Προώθηση του συγγραφέα
Αυτή η έκκληση είναι η ομολογία μιας ελεύθερης ψυχής στη μέση της αγωνίας μιας παγκόσμιας κρίσης που θα οδηγήσει σε μια ολοκληρωτική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» (NWO) και σε ένα διαφορετικό «είναι άνθρωπος» . Δεν προορίζεται να είναι αυτο-απεικονιση, έστω κι αν ο συγγραφέας ξεκινά από εμπειρίες στα νιάτα του. Όλα τα πολιτικά ερωτήματα τοποθετήθηκαν σκόπιμα στο παρασκήνιο: έλαβαν ιδιαίτερη προσοχή σε πολλά άρθρα.
Δεδομένου ότι οι σκέψεις και οι πράξεις των ενηλίκων εξακολουθούν να καθορίζονται από μια «μαγική πίστη στην εξουσία» – άκριτη και θολωμένη από υποσχέσεις ευτυχίας – ο συγγραφέας πιστεύει ότι ο Διαφωτισμός τον 17ο/18ο αιώνα παρέμεινε ένα ημιτελές έργο. Η πίστη στην εξουσία οδηγεί αναπόφευκτα στην πίστη στην εξουσία, η οποία συνήθως πυροδοτεί το αντανακλαστικό της απόλυτης πνευματικής υπακοής και παράλυσης του νου.
Οι πλήρεις ενήλικες δεν μπορούν πλέον να σκέφτονται ανεξάρτητα και να κρίνουν λογικά. Δεν είναι όμως μόνο η ευφυΐα τους που εκφοβίζεται και υποβαθμίζεται, αλλά και η θέληση και η αυτοπεποίθησή τους.
Στις θρησκευτικές κοινότητες, η εκπαίδευση στην υπακοή ξεκινά από το μικρό παιδί. Πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να καθοδηγείται και να καθοδηγείται χωρίς αντίφαση από όλες τις «αρχές» που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία – γονείς, δάσκαλοι, ιερείς. Η αυταρχική αρχή στην εκπαίδευση συνδέεται χωρίς καμία διακοπή με τη «θεϊκή καταγωγή» της κυριαρχίας και τον σεβασμό όλων των «εξουσιών» όπως μεταφέρεται από την Εκκλησία. Έτσι, τόσο η θρησκευτική όσο και η αυταρχική εκπαίδευση καθιστούν την αναπτυσσόμενη γενιά υπάκουη και υπάκουη.
Ο συγγραφέας ανησυχεί ότι αυτές οι μέθοδοι εκπαίδευσης θα οδηγήσουν σε μια κατάσταση όπου η νεότερη γενιά δεν θα μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο σε διαφορετική κατεύθυνση. Η επιστημονική ψυχολογία, η οποία ερευνά την ανθρώπινη φύση και παρέχει σίγουρες απαντήσεις στο ερώτημα της ψυχικής κατάστασης των ανθρώπων, απαιτεί επομένως μια νέα «φώτιση» που ενσωματώνει τα ευρήματα της επιστημονικής ψυχολογίας για την ανθρώπινη φύση.
Κάνοντάς το αυτό, ένας ελεύθερος στοχαστής δεν ισχυρίζεται ότι έχει στη διάθεσή του τον μοναδικό αγιοποιό ή τη μόνη αλήθεια που υπόσχεται την ευτυχία. Για τον ελεύθερο νου, υπάρχει ένας απεριόριστος αριθμός αληθειών που πρέπει να ανακαλυφθούν και να ακολουθήσουν την αλλαγή.
Ο Jean Meslier (1664-1729), Καθολικός ιερέας και Γάλλος ριζοσπάστης διαφωτιστής από την εποχή του πρώιμου Διαφωτισμού, απαντά στο ερώτημα τι είναι αλήθεια με τις λέξεις:
«Αλήθεια είναι αυτό που δεν είναι δογματική δουλεία και δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε πιστούς και άπιστους ή άλλους θρησκευόμενους, αλλά είναι ωφέλιμο για τη συνύπαρξη των ανθρώπων και προάγει την κατανόησή τους». (1)
Φυσικά, παραμένει αναφαίρετο δικαίωμα των θρησκευόμενων να αντλούν αποκαλύψεις των υψηλότερων θρησκευτικών αληθειών από τα λόγια της Βίβλου. Αλλά είναι εξίσου άνευ όρων καθήκον του ερευνητή να συνάγει ιστορικές αλήθειες μόνο από εντελώς αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες.
Σύμφωνα με τον Γάλλο καθηγητή φυσικής και πρόεδρο της Ένωσης Αθεϊστών, Francis Perrin (1901-1992), η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει Θεός δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε απόγνωση ή φόβο, αλλά σε βαθιά κατανόηση της αξίας και του νοήματος της ζωής. :
«Η σταθερή πεποίθηση ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι οι υποτιθέμενες απαντήσεις των θρησκειών είναι απατηλές, ανόητες ή παιδαριώδεις, όταν ο άνθρωπος, κατακλυσμένος από ερωτήσεις, συλλογίζεται την τύχη του ή αναζητά ένα νόημα της ύπαρξης, αυτή η σταθερή πεποίθηση δεν οδηγεί καθόλου σε απόγνωση ή φόβο, αλλά σε μια μεγάλη ψυχική ηρεμία, σε μια βαθιά κατανόηση της αξίας της ζωής και σε μια υψηλή αντίληψη για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και τις πράξεις του». (2)
Η έκκληση, γραμμένη σε γενικά κατανοητή γλώσσα, έχει επίσης σκοπό να παρέχει στον ενδιαφερόμενο λαϊκό γνώσεις για την ανθρώπινη ζωή της ψυχής.
Είναι συμπλήρωμα και εμβάθυνση του βιβλίου του συγγραφέα που εκδόθηκε το 2020 στο Gornji Milanovac (Σερβία) με τίτλο «Παράδοση της εξουσίας σε κανέναν! A Psychological Manifesto of Common Sense» (ISBN 978-86-7432-119-5). Η «Neue Rheinische Zeitung» (NRhZ) δημοσίευσε μια προέκδοση και μια συνοπτική έκδοση του βιβλίου τον Νοέμβριο του 2020. Η συνοπτική έκδοση υιοθετήθηκε επίσης από την «Global Research» στον Καναδά.
Δεδομένου ότι μπορεί να υποτεθεί ότι δεν θα βρεθεί εκδότης για την παρούσα προσφυγή, θα διανεμηθεί ως δίγλωσσο άρθρο (γερμανικά και αγγλικά) μέσω του Διαδικτύου.
Εισαγωγή
Το θέμα αυτής της έκκλησης είναι η πεποίθηση του συγγραφέα –καθηγητή, εκπαιδευτικού και ειδικευμένου ψυχολόγου– ότι οι νέοι μπορούν κάλλιστα να εξελιχθούν σε ελεύθερους σκεπτόμενους, θαρραλέους και ηθικούς πολίτες. Αλλά για να συμβεί αυτό, όλοι όσοι είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση της νεολαίας πρέπει να απέχουν από το να κάνουν την αναπτυσσόμενη γενιά «υπάκουη» και «συμμορφωμένη» στο δρόμο της προς την ενηλικίωση με θρησκευτικές και αυταρχικές εκπαιδευτικές μεθόδους που παραλύουν το μυαλό.
Η Εποχή του Διαφωτισμού τον 17ο/18ο αιώνα ήταν μια μεγάλη ανατροπή στην ιστορία. Ο φιλόσοφος Emanuel Kant (1724-1804) διατύπωσε την κατευθυντήρια αρχή του Διαφωτισμού : «Έχετε το θάρρος να χρησιμοποιήσετε το δικό σας μυαλό». Πίσω από αυτή τη δήλωση ήταν η ιδέα ότι ο άνθρωπος έπρεπε να χρησιμοποιήσει τη διάνοιά του και έτσι να εξελιχθεί σε μια ώριμη προσωπικότητα.
Πριν από τον Διαφωτισμό, η Εκκλησία και οι αρχές δεν ήθελαν οι άνθρωποι να χρησιμοποιήσουν τη διάνοιά τους: υποτίθεται ότι αποδέχονταν τις «αλήθειες» που τους παρουσίαζε το κράτος και η Εκκλησία ως δεδομένες χωρίς να τις αμφισβητούν. Τώρα, όμως, η τυφλή υπακοή στην Εκκλησία άρχισε να αμφιταλαντεύεται.
Η προσφυγή στη λογική ως την καθολική εξουσία της κρίσης θεωρείται σημαντικό χαρακτηριστικό του Διαφωτισμού. Αυτό περιλαμβάνει την καταπολέμηση των προκαταλήψεων, τη στροφή στις φυσικές επιστήμες, την έκκληση για θρησκευτική ανοχή και τον προσανατολισμό προς το φυσικό δίκαιο.
Ο φυσικός νόμος, ένα δικαίωμα που δίνει η φύση, λέει ότι υπάρχει κάτι που είναι σωστό από τη φύση του. Η γνώση του τι είναι σωστό από τη φύση του καθιστά δυνατή την αντίθεση στις ολοκληρωτικές ιδεολογίες και τις δικτατορίες από σταθερή ανθρώπινη σκοπιά και να αισθανόμαστε μια αίσθηση αγανάκτησης ενάντια στην αδικία και την απανθρωπιά.
Η σκέψη του φυσικού δικαίου ξεκίνησε στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) υπέθεσε ότι υπάρχουν αντικειμενικοί, απολύτως έγκυροι κανόνες, αξίες και νόμοι που δεν εξαρτώνται από τις μεταβαλλόμενες απόψεις των ανθρώπων.
Οι αντικειμενικές ιδέες για το τι είναι δίκαιο πρέπει να καθοδηγούν το κράτος και την κρατική ηγεσία ανά πάσα στιγμή. Ο υψηλότερος στόχος στη ζωή του ανθρώπου ήταν η ορθολογική ζωή.
Με κοινωνικοπολιτικούς όρους, ο Διαφωτισμός στόχευε σε περισσότερη προσωπική ελευθερία δράσης (χειραφέτηση), εκπαίδευση, πολιτικά δικαιώματα, γενικά ανθρώπινα δικαιώματα και το κοινό καλό ως καθήκον του κράτους. Πολλοί στοχαστές του Διαφωτισμού ήταν αισιόδοξοι για την πρόοδο και υπέθεταν ότι μια ορθολογική κοινωνία θα έλυνε σταδιακά τα κύρια προβλήματα της ανθρώπινης συμβίωσης.
Κατά την άποψη του συγγραφέα, ωστόσο, ο Διαφωτισμός παρέμεινε ένα ημιτελές έργο, μια ημιτελής διαδικασία κοινωνικής χειραφέτησης. Η σκέψη και οι πράξεις των περισσότερων ανθρώπων εξακολουθούν να κυριαρχούνται από μια «μαγική πίστη στην εξουσία» και μια απόλυτη πνευματική υπακοή.
Ωστόσο, τα ανθρώπινα όντα δεν γεννιούνται ούτε θρησκευόμενοι ούτε πιστεύουν στον Θεό. Ωστόσο, το ψυχικά υγιές και «ανάπηρο» παιδί μπαίνει σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν παραληρητικές ιδέες και ψευδαισθήσεις. Αν κατανοήσει κανείς πώς η μαγική κοσμοθεωρία επηρεάζει την ψυχική ζωή και τη λογική του νέου, τότε κατανοεί και την ανώριμη συμπεριφορά των ενήλικων πιστών.
Μόλις εμφανιστούν οι πρώτες ψυχικές παρορμήσεις στο μικρό παιδί και μαθαίνει να μιλάει, «φροντίζεται» από την κοινωνία, τους γονείς και την εκκλησία. Του γίνεται σαφές ότι η φύση του δεν επιτρέπεται να αναπτυχθεί ελεύθερα σε σχέση με το συναίσθημά του για τη φύση και την κοσμοθεωρία του. Αν θέλει να αποφύγει την τιμωρία με γενική περιφρόνηση και κολασμένες τιμωρίες, πρέπει να πιέσει το είναι της σε ένα συγκεκριμένο εκκλησιαστικό καλούπι.
Με αυτή τη διαδικασία ασκείται μια πολύ δυνατή και παραλυτική πίεση στην ψυχή του παιδιού. Καμία πολιτική οργάνωση, όσο δικτατορική και ολοκληρωτική κι αν είναι, δεν είναι ικανή να ασκήσει τέτοια παραλυτική πίεση στις παιδικές ψυχές. Αυτός ο ψυχικός βιασμός είναι χειρότερος και πιο διαρκής από κάθε σωματικό βιασμό. Το ίδιο ισχύει και για τον βιασμό του νου.
Η θρησκευτική πίστη τοποθετεί μαζί με τη λογική και τη γνώση έναν μαγικό απατηλό κόσμο που η επιστημονική ανάλυση δεν έχει καμία δουλειά να προσεγγίσει. Οι θρησκείες θεωρούν τους εαυτούς τους ως κάτι πάνω από όλα που δεν πρέπει –και δεν μπορεί– να είναι αντικείμενο εμπειρικής-ορθολογιστικής έρευνας. Είναι της γνώμης ότι η επιστήμη δεν είναι καθόλου ικανή να συλλάβει το βασίλειο της θρησκείας, που είναι θεϊκής προέλευσης, στο σύνολό της.
Αν ξεκινήσουμε από μια «μαγική πίστη στην εξουσία» και το αντανακλαστικό μιας απόλυτης πνευματικής υπακοής, τότε για να κατανοήσουμε τα αίτια της πρέπει να αναφερθούμε σε ένα κείμενο που έγραψε ο Ιγνάτιος του Λογιόλα (1491-1556), ο ιδρυτής του τάγματος των Ιησουιτών. , στα μέσα του 16ου αιώνα, και στην οποία εντοπίζεται η γερμανική λέξη «Kadavergehorsam». Η έκδοση που μεταφράστηκε από τα ισπανικά στα λατινικά και δημοσιεύτηκε από το Congregation of the Order το 1558 αναφέρει:
«Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο καθένας από αυτούς που ζει με υπακοή πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να καθοδηγείται και να καθοδηγείται από τη Θεία Πρόνοια μέσω του Ανωτέρου, σαν να ήταν ένα νεκρό σώμα που θα μεταφερθεί οπουδήποτε και θα του φερθεί με οποιονδήποτε τρόπο ή όπως ένα επιτελείο ενός ηλικιωμένου για να εξυπηρετεί όπου και για ό,τι θέλει να τον χρησιμοποιήσει». (3)
Πολύ πριν από τον Ιγνάτιο της Λογιόλα, ο Φραγκίσκος της Ασίζης (1181/82-1226) συνέκρινε την τέλεια και ύψιστη μορφή υπακοής με τον ανώτερό του με ένα νεκρό, ασώματο σώμα που επιτρέπει να το μεταφέρουν οπουδήποτε θέλει χωρίς διαμαρτυρία ή γκρίνια (4).
Σύμφωνα με το κείμενο του Loyola, το υπάκουο άτομο πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να «οδηγείται» και να «καθοδηγείται» από τη θεία πρόνοια μέσω του «ανώτερου» ή του «ανώτερου» χωρίς αντίφαση, σαν να ήταν ένα «νεκρό σώμα» ή «ασώματο σώμα». ". Το κυρίαρχο στρώμα της κοινωνίας επίσης δικαιολογούσε πάντα την κυριαρχία του, την πολιτική και οικονομική του δύναμη πάνω στο μυαλό των ανθρώπων με την ιδεολογική έννοια της «εξουσίας». Και αυτό με τη σειρά του υποστηρίζεται από την ιδέα του «απόλυτου», το οποίο διαφεύγει κάθε δυνατότητα ελέγχου μέσω της εμπειρίας.
Για τους «ηγεμόνες», η υψηλότερη δύναμη μιας τέτοιας ιδεολογίας είναι ο «Θεός» – ως «άγνωστη», «τελική» αιτία και ηθικός νομοθέτης. Οι βασιλιάδες, για παράδειγμα, αυτοαποκαλούνται «με τη χάρη του Θεού» και έτσι λένε ότι αντλούν την ενθρόνισή τους από το θεϊκό παράδειγμα.
Δεδομένου ότι το παιδί πρέπει ήδη να καθοδηγείται και να καθοδηγείται χωρίς αντίφαση από τις «αρχές» που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία για να είναι ακόμα υπάκουο ως ενήλικας, η επιστημονική ψυχολογία απαιτεί έναν νέο «Διαφωτισμό».
*
Σημείωση για τους αναγνώστες: Κάντε κλικ στα κουμπιά κοινής χρήσης πάνω ή κάτω. Ακολουθήστε μας στο Instagram, το Twitter και το Facebook. Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα της Παγκόσμιας Έρευνας.
Ο Δρ. Rudolf Lothar Hänsel είναι δάσκαλος (συνταξιούχος διευθυντής), διδάκτωρ εκπαίδευσης (Dr. paed.) και ψυχολόγος (με εξειδίκευση στην κλινική, εκπαιδευτική και ψυχολογία των μέσων ενημέρωσης). Ως συνταξιούχος εργάστηκε για πολλά χρόνια ως ψυχοθεραπευτής στο δικό του ιατρείο. Στα βιβλία και στα εκπαιδευτικά-ψυχολογικά του άρθρα ζητά μια συνειδητή αγωγή ηθικών-ηθικών αξιών και μια εκπαίδευση για το δημόσιο πνεύμα και την ειρήνη.
Είναι τακτικός συνεργάτης της Global Research.
Σημειώσεις
(1) Hagen, Friedrich (1977). Ο Jean Meslier oder der Atheist im Priesterrock. Λεβερκούζεν και Κολωνία, σελ. 37
(2) ό.π. cit., p. 7
(3) https://de.wikipedia.org./wiki/Kadavergehorsam
(4) ό.π. cit., p. 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.