Προσφυγικός – μεταναστευτικός εφιάλτης

Ανθρωπιστική και εθνική διάσταση

Του Γεωργίου Παπασίμου*

Το προσφυγικό – μεταναστευτικό μετατρέπεται γοργά σε εθνικό πρόβλημα και εφιάλτη για την Ελλάδα. Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας στη χώρα μας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών φληναφημάτων κατά την τελευταία παρακμιακή δεκαετία, έχει αποτύχει παταγωδώς και στο θέμα αυτό, που είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο, καθόσον εμπεριέχει ανθρωπιστική, οικονομική και εθνική διάσταση. Αυτοί που προβάλλουν την ανθρωπιστική διάσταση, υποβαθμίζοντας την εθνική, που για την Ελλάδα, όμως, είναι κρίσιμο ζήτημα ασφαλείας, αφού μέσω αυτού συντελείται ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας σε βάρος μας, δεν κατόρθωσαν να είναι έστω συνεπείς στις μονομερείς αγκυλώσεις τους ως προς την ανθρωπιστική διάσταση, αφού η ντροπή της Μόρια είναι εδώ και αποτελεί μεγάλο πλήγμα για την Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτοί που επικαλούνται την εθνική διάσταση του προβλήματος δεν έχουν, παρ’ όλα αυτά, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική, αλλά κινούνται περίπου στην ίδια πεπατημένη, που απλώς διογκώνει την κατάσταση και δημιουργεί πολύ μεγάλους κινδύνους.

Το μεταναστευτικό – προσφυγικό, που είναι πρωτίστως παγκόσμιο ζήτημα, απόρροια των «πληγών», που επιφέρει στον πλανήτη το επικίνδυνο, πλέον, παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.), απειλεί με βίαιο τρόπο να ξεθεμελιώσει και το προβληματικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Πρωτίστως, όμως, απειλεί την Ελλάδα, που, ως πρώτη ευρωπαϊκή χώρα διέλευσης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων από την Τουρκία προς τη «Γη της Επαγγελίας», τη Δύση, με την βοήθεια του τουρκικού κατεστημένου, που χρησιμοποιεί εργαλειακά το προσφυγικό, σε συνδυασμό με την «κοντόφθαλμη» ευρωπαϊκή πολιτική και τους αναδυόμενους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς και σκοταδισμούς, έχει μετατραπεί σε «αποθήκη ψυχών», μία «χώρα – hot spot», με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τα εθνικά κυριαρχικά θέματα, όσο και για την ισορροπία της βαρύτατα, ήδη, πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας.

Η κοινωνία, παρά την μεγάλη οικονομική κρίση και τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες λόγω του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα με υψηλό ανθρωπιστικό φρόνημα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), αποτελώντας τη «φωτεινή εξαίρεση» και, παράλληλα, «ράπισμα» στις σκοταδιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις πολλών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιχειρούν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε «οχυρό», θεωρώντας, έτσι, ότι θα απωθήσουν τα «στίφη των εξαθλιωμένων».

Αυτό, ωστόσο, για τη χώρα μας έχει πεπερασμένα όρια, τόσο όσον αφορά την πληθυσμιακή ισορροπία και οικονομική της δυνατότητα, όσο κυρίως για τα ζητήματα της εθνικής ασφάλειας, αφού η διόγκωση των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών από τα παράλια της Τουρκίας και ο υπερπληθωρισμός στα νησιά του Βορείου Αιγαίου υποκρύπτει και άλλες πτυχές, που αφορούν το πλέγμα των μελλοντικών στρατηγικών βλέψεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Κανείς δε μπορεί να ξεχνά τη δήλωση Οζάλ, ότι δεν χρειάζεται η Τουρκία να κάνει πόλεμο με την Ελλάδα, φτάνει μόνο να διοχετεύσει 500.000 μουσουλμάνους.

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μία σοβαρή εθνική πολιτική στο ζήτημα αυτό, η οποία να συνδυάζει το ζήτημα της εθνικής της ασφάλειας και τους διεθνούς κανόνες για την προστασία των προσφύγων. Μία τέτοια εθνική στρατηγική απαιτεί πρωτίστως και προϋποθέτει την άμεση αναθεώρηση της κατάπτυστης συμφωνίας του Δουβλίνου II, που αποτελεί το «οχυρό» των ευρωπαϊκών βόρειων χωρών.

Απαιτούνται γενναίες πολιτικές και ρήξεις έναντι κάθε μυθοπλασίας, αγκυλώσεων και ψευτοϊδεολογημάτων. Απαιτείται συγκροτημένη, πολύπλευρη στρατηγική, που πρέπει, μεταξύ άλλων, να περιλαμβάνει συνδυαστικά:

Πρώτον, άμεση αναθεώρηση της απαράδεκτης και παράνομης Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ με στόχο τη δημιουργία λειτουργικού συστήματος, που να διασφαλίζει την ισότιμη κατανομή των προσφύγων που εισέρχονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση από όλα τα κράτη, έτσι ώστε οι αιτήσεις ασύλου να υποβάλλονται στην πρώτη χώρα εισόδου, αλλά να ολοκληρώνονται στη χώρα της κατανομής.

Δεύτερον, άμεση εξέταση των δεκάδων χιλιάδων συσσωρευμένων αιτήσεων ασύλου, έτσι ώστε να υπάρξει δυνατότητα διαχωρισμού αυτών που δικαιούνται προστασίας από αυτούς που δεν δικαιούνται. Αποτελεί ντροπή του ανίκανου ελληνικού γραφειοκρατικού μηχανισμού στο θέμα της χορήγησης πολιτικού ασύλου, όπου το ποσοστό ανέρχεται στο 1% περίπου, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 30%.

Τρίτον, να ληφθούν σοβαρά μέτρα για την αποτροπή παράνομων εισόδων, παρά το γεγονός ότι λόγω της θαλάσσης δεν μπορούν να μηδενιστούν οι εισροές. Σοβαρό αποτρεπτικό μέτρο προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν η διασύνδεση της μεγάλης οικονομικής βοήθειας προς την Τουρκία από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την πραγματοποίηση περιπολιών της Frontex από κοινού με την τουρκική ακτοφυλακή στα μικρασιατικά παράλια, ώστε να αποτρέπεται ο απόπλους των πλοιαρίων.

Τέταρτον, άμεση ανάληψη της ευθύνης από το ελληνικό κράτος συνολικά του προσφυγικού – μεταναστευτικού, αντί των ΜΚΟ. Αυτό προϋποθέτει την παραμονή μόνο όσων ΜΚΟ παρέχουν αποδεδειγμένα ανθρωπιστικό έργο και την αποπομπή των υπολοίπων. Γιατί είναι κοινό μυστικό, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ΜΚΟ, που λειτουργούν ως dealer της παράνομης μετανάστευσης, συνεργαζόμενες με τους Τούρκους δουλέμπορους.

Πέμπτον, δημιουργία σοβαρών υποδομών για αξιοπρεπή κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας αυτών που δικαιούνται άσυλο, αντί «κολαστηρίων» τύπου Μόριας.

Οι αφελείς και εύκολες προσεγγίσεις στο θέμα αυτό αποτελούν πλέον «απαγορευμένο καρπό» για την Ελλάδα και τα εθνικά της συμφέροντα. Τυχόν περαιτέρω αβελτηρία μπορεί να μετατρέψει την υπόθεση αυτή σε πραγματικό εφιάλτη.

*Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/

Twitter: @PapasimosG

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/213815

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com